Εθνικά σύμβολα της Σερβίας

Τα Εθνικά σύμβολα της Σερβίας είναι στοιχεία εμβληματικά, αντιπροσωπευτικά ή απλώς χαρακτηριστικά της Σερβίας, του σερβικού λαού και του σερβικού πολιτισμού. Μερικά είναι καθιερωμένα, επίσημα σύμβολα, όπως το Εθνόσημο της Σερβίας, το οποίο έχει κωδικοποιηθεί στην εραλδική. Άλλα σύμβολα ενδέχεται να μην έχουν επίσημη ισχύ, αλλά αναγνωρίζονται επίσης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.[1]

Επίσημα σύμβολα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τύπος Εικόνα Σύμβολο
Εθνική σημαία Σημαία της Σερβίας

Η εθνική σημαία της Σερβίας είναι οριζόντια τρίχρωμη: κόκκινη, μπλε και λευκή, με το εθνόσημο τοποθετημένο στα αριστερά του κέντρου. Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση της σερβικής Τρίχρωμης έγινε το 1835.[2]

Εθνόσημο Εθνόσημο της Σερβίας

Το εθνικό εθνόσημο της Σερβίας εγκρίθηκε το 2004, είναι το ίδιο με αυτό που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Βασιλείου της Σερβίας (1882-1918) και φέρει τον λευκό δικέφαλο αετό της δυναστείας των Νεμανιδών.

Εθνικός ύμνος
Bože pravde (Instrumental)
Serbian National Anthem
Έχετε προβλήματα με αυτό το αρχείο; Δείτε βοήθεια πολυμέσων.
 Μπόζε Πράβντε

Ο εθνικός ύμνος της Σερβίας Bože pravde ( Θεέ της Δικαιοσύνης ) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από το Βασίλειο της Σερβίας (1882-1918). Επανήλθε το 2006 ως επίσημος ύμνος της Σερβίας.

Άλλα σύμβολα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τύπος Εικόνα Σύμβολο
Πολιτική σημαία Τα εθνικά χρώματα της Σερβίας είναι κόκκινο, μπλε και λευκό,  η σημαία της Σερβίας ονομάζεται συνήθως Τρίχρωμη (trobojka).  Αυτή η σημαία εγκρίθηκε το 1835.[2]
Εθνικό σύμβολο Ο Σερβικός σταυρός βασίζεται στον τετραγραμμικό σταυρό, ένα βυζαντινό σύμβολο, και πιστεύεται ότι έχει υιοθετηθεί τουλάχιστον τον 14ο αιώνα. Αποτελείται από έναν ελληνικό σταυρό και τέσσερα γράμματα, τα οποία υποστηρίζεται ότι είναι ακρωνύμια για το σύνθημα «Samo sloga Srbina spasava» (Μόνο η Ενότητα σώζει τους Σέρβους).
Εραλδικό σύμβολο Ο σερβικός αετός, ένας δικέφαλος αετός, απεικονίζεται τόσο στο οικόσημο όσο και στη σημαία της Σερβίας. Το εραλδικό σύμβολο έχει μακρά ιστορία στη σερβική εραλδική. Ο δικέφαλος αετός και ο σερβικός σταυρός είναι τα κύρια εραλδικά σύμβολα που αντιπροσωπεύουν την εθνική ταυτότητα του σερβικού λαού κατά τη διάρκεια των αιώνων. Προέρχεται από τη μεσαιωνική δυναστεία των Νεμανιδών.
Εθνική Ημέρα Η εθνική εορτή της Σερβίας γιορτάζεται κάθε 15η Φεβρουαρίου.

Η εθνική ημέρα έχει δύο ιστορικές αξιόλογες μνήμες. Η πρώτη είναι το 1804 η Πρώτη Σερβική Εξέγερση ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία που οδήγησε στη Σερβική Επανάσταση και απελευθέρωση και η δεύτερη το 1835 την ίδια ημέρα το σερβικό σύνταγμα εγκρίθηκε επίσημα με απόφαση του Μίλος Ομπρένοβιτς. [1]

Προστάτης και πολιούχος άγιος Ο Άγιος Σάββας της Σερβίας είναι ο ιδρυτής και πρώτος Αρχιεπίσκοπος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (1219–1233). Είναι ο προστάτης άγιος της Σερβίας και της εκπαίδευσης στη χώρα. Είναι επίσης προστάτης άγιος της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας, πολιτική οντότητα της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης .
Λαογραφικές ενδυμασίες Η πιο κοινή λαϊκή φορεσιά της Σερβίας είναι αυτή της Σουμαντίγια, μιας περιοχής στην κεντρική Σερβία. Περιλαμβάνει το εθνικό καπέλο, το Σαϊκάτσα, και τα παραδοσιακά δερμάτινα υποδήματα, opanci .  Οι ηλικιωμένοι χωρικοί φορούν ακόμα τις παραδοσιακές φορεσιές τους.[3]
Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά Σλάβα είναι η γιορτή του προστάτη αγίου. Είναι εγγεγραμμένη στον κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Εθνικό ζώο Ο γκρίζος λύκος συνδέεται πολύ με τη Βαλκανική και τη Σερβική μυθολογία και λατρείες.  Έχει σημαντικό ρόλο στη σερβική μυθολογία. Στις σλαβικές δοξασίες, παλιά σερβική θρησκεία και μυθολογία, ο λύκος χρησιμοποιήθηκε ως τοτέμ.  Στη Σερβική επική ποίηση, ο λύκος είναι σύμβολο της γενναιότητας. Ο Βουκ Στεφάνοβιτς Κάρατζιτς, Σέρβος φιλόλογος και εθνογράφος του 19ου αιώνα, εξήγησε την παραδοσιακή, αποτροπαϊκή χρήση του ονόματος Βυκ (λύκος): μια γυναίκα που είχε χάσει πολλά μωρά διαδοχικά, ονόμασε τον νεογέννητο γιο της Βυκ, επειδή ήταν γνωστό ότι οι μάγισσες, που «έτρωγαν» τα μωρά, θα φοβόνταν να επιτεθούν στους λύκους ή κάποιον φέροντα το όνομα.
Εθνικό δέντρο Η βελανιδιά είναι σύμβολο της Σερβίας, που εμφανίζεται και στο Εθνόσημο. Στο εθνόσημο, η βελανιδιά από τη μία πλευρά συμβόλιζε δύναμη και μακροζωία, ενώ το κλαδί ελιάς στην άλλη συμβόλιζε την ειρήνη και τη γονιμότητα. Σε δύσκολα χρόνια, όταν δεν υπήρχαν εκκλησίες, οι άνθρωποι προσεύχονταν κάτω από βελανιδιές στις οποίες χάραζαν έναν σταυρό, μερικές από αυτές τις βελανιδιές είναι άνω των 600 ετών και θεωρούνται ιερές.  Η βαλανιδιά χρησιμοποιείται στη σερβική παράδοση της πυράς των Χριστουγέννων, το Μπαντνιάκ (Badnjak).[4]
Εθνικά φρούτα Το δαμάσκηνο και τα προϊόντα του έχουν μεγάλη σημασία για τους Σέρβους και αποτελούν μέρος πολλών εθίμων. Ένα ρητό λέει ότι το καλύτερο μέρος για την οικοδόμηση ενός σπιτιού είναι το σημείο όπου μια δαμασκηνιά μεγαλώνει καλύτερα. Η εύφορη περιοχή Σουμαντίγια στην κεντρική Σερβία είναι ιδιαίτερα γνωστή για τα δαμάσκηνα και το ποτό σλιβοβίτσα.
Εθνικό ποτό Η σλιβοβίτσα είναι το εθνικό ποτό της Σερβίας, παραγόμενο από την απόσταξη πολτού από κορόμηλα ή δαμάσκηνα. Το όνομα Slivovitz προέρχεται από τη σερβική γλώσσα. Ένα σερβικό γεύμα ξεκινά συνήθως ή τελειώνει με σλιβοβίτσα.  Παραδοσιακά, η σλιβοβίτσα συνδέεται με τον σερβικό πολιτισμό ως ποτό που χρησιμοποιείται σε όλες τις σημαντικές τελετές (γέννηση, βάπτιση, στρατιωτική θητεία, γάμος,  θάνατος κ.λπ.). Χρησιμοποιείται από τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία στη γιορτή του προστάτη Αγίου σλάβα. Η Σερβία είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας αυτού του ποτού και ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός δαμάσκηνων στον κόσμο. Το ποτό έχει προστατευόμενη ονομασία προέλευσης (ΠΟΠ).
Εθνικά πιάτα Μεταξύ των εθνικών πιάτων είναι το τσεβάπι (ψιλοκομμένο κρέας), η πλιεσκαβίτσα (αλεσμένο μοσχάρι και χοιρινό κρέας) και η γκιπανίτσα (είδος τυρόπιτας).[5] (βλ. Σερβική κουζίνα )
Εθνικά μνημεία Η Σερβία έχει τέσσερα πολιτιστικά μνημεία εγγεγραμμένα στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO: την πρώιμη μεσαιωνική πρωτεύουσα Στάρι Ρας και τη μονή Σοπότσανι του 13ου αιώνα. Τη μονή Στουντένιτσα του 12ου αιώνα, την αρχαία ρωμαϊκή πόλη Φέλιξ Ρομουλιάνα στο Γκάμζιγκραντ δίπλα στο Ζάγετσαρ και τέλος τα μεσαιωνικά μνημεία στο Κοσσυφοπέδιο που απειλούνται με εξαφάνιση (που αποτελούνται από τα μοναστήρια του Βίσοκι Ντέτσανι, της Παναγίας της Λιέβισκα, της Γκρατσάνιτσα και της Πατριαρχικής Μονής του Ιπεκίου). Υπάρχουν επίσης δύο λογοτεχνικά έργα καταγεγραμμένα στο Πρόγραμμα Μνήμης του Κόσμου της UNESCO: το Ευαγγέλιο του Μίροσλαβ του 12ου αιώνα, και το πολύτιμο αρχείο του επιστήμονα Νίκολα Τέσλα.
Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Σάββα είναι η μεγαλύτερη Ορθόδοξη Εκκλησία στον κόσμο. Η εκκλησία είναι αφιερωμένη στον Άγιο Σάββα. Είναι χτισμένη στον λόφο Βράτσαρ, στη θέση όπου τα λείψανα του αγίου κάηκαν το 1595 από τον Σινάν Πασά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από την τοποθεσία του, κυριαρχεί στο αστικό τοπίο του Βελιγραδίου και είναι ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πόλης.
Εθνική τέχνη Το Κορίτσι του Κοσσυφοπεδίου, πίνακας του Uroš Predić του 1919, είναι η κεντρική μορφή του ομώνυμου ποιήματος, μέρος του κύκλου του Κοσσυφοπεδίου της σερβικής επικής ποίησης. Σ' αυτό, μια νεαρή κοπέλα ψάχνει στο πεδίο της μάχης για τον αρραβωνιαστικό της και βοηθά τραυματίες Σέρβους πολεμιστές με νερό, κρασί και ψωμί μετά τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389 μεταξύ Σερβίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Βρίσκει τελικά τον πληγωμένο πολεμιστή Πάβλε Όρλοβιτς που παριστά ο πίνακας.
Εθνικό μουσικό όργανο Το γκούζλα ή λάουτο (gusle), το εθνικό όργανο της Σερβίας, συνόδευε τους Σέρβους βάρδους, που ονομάζονταν guslari,[6] όταν τραγουδούσαν επική ποίηση για τη μεσαιωνική Σερβία και ένα καλύτερο μέλλον κατά την οθωμανική περίοδο και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Από το 2018 είναι εγγεγραμμένο στον κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. [7]
Εθνική ποίηση Η σερβική επική ποίηση είναι η εθνική ποίηση, που μεταδόθηκε σύμφωνα με την παράδοση προφορικά από τους εθνικούς βάρδους. Ο Βουκ Στεφάνοβιτς Κάρατζιτς (1787-1864), πατέρας της μελέτης της σερβικής λαογραφίας και σημαντικός μεταρρυθμιστής της σερβικής γλώσσας, συνέλεξε και έγραψε επικά ποιήματα των Σέρβων στις αρχές του 19ου αιώνα.
Λαϊκοί χοροί Ο σερβικός κυκλικός χορός κόλο, όπου οι χορευτές τραγουδούν με κύρια συνοδεία το παραδοσιακό όργανο γκούσλα περιλαμβάνει πολλές ποικιλίες. Το πιο δημοφιλές είναι το Užičko kolo.  [8]
Χειροτεχνία Τα χαλιά Pirot είναι ένα προϊόν της νοτιοανατολικής Σερβίας που προστατεύεται από GI (γεωγραφική ένδειξη).[9]
Γραφή Το κυριλλικό αλφάβητο είναι ένα σημαντικό σύμβολο της Σερβικής ταυτότητας.  Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Σερβίας του 2006, το κυριλλικό είναι το μόνο αλφάβητο σε επίσημη χρήση. Το σερβικό κυριλλικό αλφάβητο χρησιμοποιείται επίσημα στη Σερβία, το Μαυροβούνιο και τη Σερβική Δημοκρατία.
Χαιρετισμός Ο χαιρετισμός με τα τρία δάκτυλα χρησιμοποιείται συνήθως κατά την έκφραση της Σερβικής Ορθοδοξίας.
Εθνικό καπέλο Το Σαϊκάτσα είναι το σερβικό εθνικό καπέλο. Ένα δημοφιλές εθνικό σύμβολο στη Σερβία από τις αρχές του 20ού αιώνα, έχει συνήθως μαύρο, γκρι ή πράσινο χρώμα και είναι συνήθως κατασκευασμένο από μαλακό ύφασμα.

Φορέθηκε ευρέως από τους Σέρβους άνδρες κατά τη διάρκεια της Πρώτης Σερβικής Εξέγερσης και αποτελούσε βασικό συστατικό της στολής του σερβικού στρατού από τις αρχές του 19ου αιώνα έως τα τέλη του 20ού αιώνα. Σήμερα, φοριέται κυρίως από ηλικιωμένους άνδρες σε αγροτικές κοινότητες.[3]

Ρητό Само

слога Србина спасава

Η φράση Μόνο η Ενότητα σώζει τους Σέρβους ( Σερβικά: Само слога Србина спасава / Samo sloga Srbina spasava ) εμφανίζεται στον Σερβικό σταυρό στο Εθνόσημο της Σερβίας, με τη μορφή τεσσάρων γραμμάτων σχήματος C.
Λαϊκή μουσική Βαλκανικά χάλκινα όργανα.[10]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 . «nationalpedia.org/serbia/national-symbols-of-serbia/». [νεκρός σύνδεσμος]
  2. ↑ 2,0 2,1 . «flagmakers.co.uk/flag-history/serbia/». 
  3. ↑ 3,0 3,1 . «theculturetrip.com/europe/serbia/articles/sumadija-a-guide-to-serbias-traditional-costume/». 
  4. ↑ . «theculturetrip.com/europe/serbia/articles/why-plums-are-sacred-to-serbian-culture/». 
  5. ↑ . «serbia.com/about-serbia/traditional-cuisine/». 
  6. ↑ . «britannica.com/art/guslar». 
  7. ↑ . «ich.unesco.org/en/RL/singing-to-the-accompaniment-of-the-gusle». 
  8. ↑ . «antikleidi.com/Η βαλκανική χερσόνησος και η βαλκανική μουσική». 
  9. ↑ . «theculturetrip.com/europe/serbia/articles/the-rich-history-of-serbias-pirot-rugs/». 
  10. ↑ Carol Silverman (24 May 2012). Romani Routes: Cultural Politics and Balkan Music in Diaspora. Oxford University Press. p. 25. ISBN 978-0-19-530094-9.«Η μπάντα χάλκινων έχει γίνει εθνικό σύμβολο της Σερβίας και μπάντες όπως του Μπόμπαν Μάρκοβιτς είναι διάσημες στο παγκόσμιο μουσικό κύκλωμα.»