Στην Ελλάδα η οριοθέτηση Εθνικών Δρυμών, δηλαδή περιοχών φυσικού πλούτου προστατευμένων από κανονισμών του κράτους είναι χαρακτηριστικό που ξεκίνησε να εδραιώνεται από την δεκαετία του 1950. Το φυσικό περιβάλλον της Ελλάδας χαρακτηρίζεται από έντονες εναλλαγές οικοσυστημάτων και βιότοπων. Σχεδόν το 5% της ελληνικής ακτογραμμής αποτελείται από οικολογικά ευαίσθητους υγροβιότοπους, κυρίως σε περιοχές που βιώνουν την ραγδαία ανάπτυξη του τουρισμού.
Το κλίμα της Ελλάδας χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες:
Η κλιματική και βιολογική ποικιλότητα της Ελλάδας, μαζί με την πλούσια χλωρίδα και πανίδα που τη συνοδεύει, έκανε εμφανή την ανάγκη δημιουργίας εθνικών πάρκων ήδη από το 1937, όταν η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά εξέδωσε για πρώτη φορά νόμο που καθιέρωσε εθνικά πάρκα στην Ελλάδα. Το 1938 ιδρύθηκε ο πρώτος εθνικός δρυμός στην Ελλάδα, ο Εθνικός Δρυμός Ολύμπου και ακολούθησε στη συνέχεια η δημιουργία του Εθνικού Δρυμού Παρνασσού.
Στην Ελλάδα καθιερώθηκε ο όρος Εθνικός δρυμός (Ν. 996/1971) για τα Εθνικά Πάρκα (άρθρα 18 και 19 του Ν. 1650/1986) στα οποία κυριαρχεί ο δασικός χαρακτήρας, με ιδιαίτερο οικολογικό και επιστημονικό ενδιαφέρον. Ανάλογα, όταν το Εθνικό Πάρκο καταλαμβάνει θαλάσσιες περιοχές μπορεί να χαρακτηριστεί ως Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο.
Όνομα | Ίδρυση | Περιοχή (εκτ.) |
Χάρτης | Εικόνα |
---|---|---|---|---|
Εθνικός δρυμός Αίνου Κεφαλληνίας | 1962 | 2.862 | ||
Εθνικός δρυμός Βίκου Αώου | 1973 | 12.600 | ||
Εθνικός δρυμός Οίτης | 1966 | 7.210 | ||
Εθνικός δρυμός Ολύμπου | 1938 | 3.988 | ||
Εθνικός δρυμός Παρνασσού | 1938 | 3.513 | ||
Εθνικός δρυμός Πάρνηθας | 1961 | 3.812 | ||
Εθνικός δρυμός Πίνδου | 1966 | 6.927 | ||
Εθνικός δρυμός Πρεσπών | 1974 | 19.470 | ||
Εθνικός δρυμός Σαμαριάς | 1962 | 4.850 | ||
Εθνικός δρυμός Σουνίου | 1974 | 3.500 | ||
Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου | 1992 | 208.713 | ||
Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου | 1999 | 13.500 |
Υπάρχει μια πληθώρα προστατευόμενων περιοχών, ιδιαίτερα υδροβιοτόπων που χαρακτηρίστηκαν ιδιαίτερα μετά το 2004 Εθνικά Πάρκα. Αυτά, με έτος αναγνώρισης, είναι:[1]