| Συνολική Ειρηνευτική Συμφωνία της Άκκρας | |
|---|---|
| Υπογραφή | 18 Αυγούστου 2003 |
| Τοποθεσία | Άκκρα |
| Συμβαλλόμενοι | Κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Λιβερίας, Ενωμένοι Λιβεριανοί για τη Συμφιλίωση και τη Δημοκρατία (LURD) και το Κίνημα για τη Δημοκρατία στη Λιβερία (MODEL) |
| Γλώσσα | Αγγλική |
Η συνολική ειρηνευτική συμφωνία της Άκκρας ή απλά Ειρηνευτική Συμφωνία της Άκκρας ήταν η τελική ειρηνευτική συμφωνία στο πλαίσιο του δεύτερου εμφυλίου πολέμου της Λιβερίας, . Υπεγράφη στις 18 Αυγούστου 2003, στην Άκκρα της Γκάνας. Δημιουργήθηκε μετά την υπογραφή της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός στις 17 Ιουνίου, 2003 ενώ οι «εντατικές διαπραγματεύσεις κεκλεισμένων των θυρών» άρχισαν στις 4 Ιουνίου στο Ακοσόμπο, της Γκάνας[1].
Η συμφωνία προέβλεπε την δημιουργία μεταπολεμικής διετούς μεταβατικής κυβέρνησης (Εθνική Μεταβατική Κυβέρνηση της Λιβερίας), αποτελούμενη από 76 μέλη: 12 από κάθε μία από τις τρεις αντιμαχόμενες πλευρές, 18 από τα πολιτικά κόμματα, επτά από την κοινωνία των πολιτών και τις ειδικές ομάδες συμφερόντων και ένας από κάθε μία από τις 15 επαρχίες της Λιβερίας[2]. Οι αντιμαχόμενες πλευρές, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ομάδες της κοινωνίας των πολιτών συμφώνησαν να μοιραστούν υπουργικά χαρτοφυλάκια και τις ευκαιρίες απασχόλησης στο υπουργικό συμβούλιο και το κοινοβούλιο. Η συμφωνία προέβλεπε επίσης εκλογές, το αργότερο έως το 2005[2].
Η ειρηνευτική συμφωνία κάλυπτε ένα ευρύ φάσμα μεταρρυθμίσεων, όπως τη δέσμευση για έρευνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και λεπτομερή εξέταση των δυνάμεων ασφαλείας για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στη συμφωνία, διευκόλυνε ο πρώην αρχηγός του κράτους της Νιγηρίας στρατηγός Αμπντουσαλάμι Αμπουμπακάρ (Abdulsalami Abubakar)[1]. Σημαντικό ρόλο, ωστόσο, διαδραμάτισε και η κοινωνία των πολιτών στις συνομιλίες. Συμπεριλήφθηκαν ως επίσημοι σύνεδροι άτομα που εκπροσωπούσαν τα διαθρησκειακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ή ακτιβιστές υπέρ της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των γυναικών, νομικές οργανώσεις και πολλοί άλλοι που παρακολούθησαν ανεπίσημα ως παρατηρητές. Οι γυναίκες ήταν ιδιαίτερα δυναμικές σε αυτές τις ειρηνευτικές συνομιλίες. Καθημερινά 150-200 γυναίκες πρόσφυγες ακτιβίστριες κατέφθαναν στο ξενοδοχείο, όπου λάμβαναν χώρα οι συνομιλίες, για να υποστηρίξουν τη λήξη του βομβαρδισμού της Μονρόβια και τη βία στη χώρα τους[3]. Οι γυναίκες οργανώνονταν ως επί το πλείστον από την οργάνωση «Μαζική δράση των γυναικών της Λιβερίας για την ειρήνη».