Εκλογές στην Αμπχαζία

Στην Αμπχαζία, που δεν είναι διεθνώς αναγνωρισμένη, διεξάγονται εκλογές για Πρόεδρο και για Κοινοβούλιο.

Προεδρικές εκλογές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προηγούμενες εκλογές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι πρώτες έμμεσες προεδρικές εκλογές διενεργήθηκαν στις 26 Νοεμβρίου 1994.[1] Πρόεδρος εξελέγη ο Βλάντισλαβ Αρτζίνμπα και ανέλαβε καθήκοντα στις 6 Δεκεμβρίου.[2]

Στις προεδρικές εκλογές που διενεργήθηκαν στις 3 Οκτωβρίου 1999, ταυτόχρονα με ένα δημοψήφισμα για σύνταγμα, ο πρόεδρος Αρτζίνμπα επανεξελέγη χωρίς αντίπαλο με ποσοστό 99,11%.[3]

Ο Σεργκέι Μπαγκάπς, ως κοινός υποψήφιος της Αντιπολίτευσης, κέρδισε τις προεδρικές εκλογές που έγιναν στις 3 Οκτωβρίου 2004.[4] Αρχικά, η Εφορευτική Επιτροπή είχε ανακοινώσει ότι ο νικητής των εκλογών ήταν ο Ραούλ Χατζίμπα. Αργότερα όμως το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι νικητής ήταν ο Μπαγκάπς με 50,3% των ψήφων. Έπειτα, το δικαστήριο ανέτρεψε την προηγούμενη απόφασή του, υποκύπτοντας σε εκδηλώσεις βίας από υποστηρικτές του Χατζίμπα. Ο Μπαγκάπς με τους υποστηρικτές του απείλησαν να διοργανώσουν τη δική τους τελετή ορκωμοσίας, στις 6 Δεκεμβρίου.

Ωστόσο, στις αρχές Δεκεμβρίου του 2004, οι δύο αντίπαλοι ένωσαν τις δυνάμεις τους και συμφώνησαν να σχηματίσουν κυβέρνηση εθνικής ενότητας στο μέλλον.[5] Οι νέες εκλογές διεξήχθησαν στις 12 Ιανουαρίου 2005. Ο Μπαγκάπς έγινε πρόεδρος αποσπώντας το 91,5% των ψήφων και ο Χατζίμπα κατήλθε για αντιπρόεδρος.

Στις πρώτες προεδρικές εκλογές μετά την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Αμπχαζίας από τη Ρωσία (2008), επανεξελέγη με ποσοστό 59% των ψήφων ο Σεργκέι Μπαγκάπς. [6] Οι εκλογές διεξήχθησαν στις 12 Δεκεμβρίου 2009. Ο Μπαγκάπς πέθανε στις 29 Μαΐου 2011, έπειτα από εγχείρηση στην οποία είχε υποβληθεί σε κλινική της Μόσχας στις 21 Μαΐου. Ειδικότερα πέθανε από ανακοπή της καρδιάς σε μετεγχειρητικές επιπλοκές.[7]

ε • σ  Πρόεδρος, 12 Δεκεμβρίου 2009
υποψήφιος Πρόεδρος υποψήφιος Αντιπρόεδρος Ψήφοι %
Σεργκέι Μπαγκάπς Αλεξάντερ Ανκβάμπ 60.417 59,37
Ραούλ Χατζίμπα Βασίλι Αβίτζμπα 15.712 15,4
Ζαούρ Αρτζίνμπα Κρίπσομ Τζόπουα 11.025 10,6
Μπεσλάν Μπούντμπα Αλμασμπέι Κτσατς 8.077 7,9
Βιτάλι Μπουγκάνμπα Νταβίντ Ντασάνια 1.519 1,5
Εναντίον Όλων -
σύνολο (συμμετοχή 73,4%)[8] 100

Στις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 26 Αυγούστου 2011, τα πρώτα αποτελέσματα έδειξαν τη νίκη στον πρώτο γύρο, με 54,86% του Αλεξάντερ Ανκβάμπ επί του Σεργκέι Σάμπα (21,04%). Ο Ραούλ Χατζίμπα έλαβε 19,83% των ψήφων.[9]

ε • σ Πρόεδρος, 26 Αυγούστου 2011
Υποψήφιος για την προεδρία Υποψήφιος αντιπρόεδρος Ψήφοι %
Αλεξάντερ Ανκβάμπ Μιχαήλ Λόγκουα 58.657 54,90
Σεργκέι Σάμπα Σαμίλ Ατζίνμπα 22.456 21,02
Ραούλ Χατζίμπα Σβετλάνα Γεργκένια 21.177 19,82
Εναντίον Όλων 2.023 1,89
Άκυρα 2.532 2,37
Σύνολο ψηφοδελτίων 106.845 100,00
συμμετοχή 71,92% 106.845 71,92
Αποχή 41.711 28,08
Εγγεγραμμένοι 148.556 100,00
Πηγή: interfax.ru

Στις 24 Αυγούστου 2014 διεξήχθησαν πρόωρες προεδρικές εκλογές εξαιτίας της παραίτησης του προέδρου Αλεξάντερ Άνκβαμπ την 1η Ιουνίου 2014 συνεπεία της πολιτικής κρίσης που ξέσπασε στη δημοκρατία. Συνολικά 4 ήταν οι υποψήφιοι που διεκδίκησαν τον προεδρικό θώκο, με τελικό νικητή το Ραούλ Χατζίμπα, ο οποίος συγκέντρωσε λίγο παραπάνω από το 50% των ψήφων.

Βουλευτικές εκλογές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι πρώτες βουλευτικές εκλογές στην Αμπχαζία έγιναν στις 13 Φεβρουαρίου 1919, μαζί με τις εκλογές για την ανάδειξη των μελών του Συμβουλίου του Λαού της Αμπχαζίας. Οι Σοσιαλδημοκράτες κέρδισαν τις 27 από τις συνολικά 40 έδρες.[10] Επί συνόλου των 40 μελών, τα 18 ήταν από την Αμπχαζία, 16 από τη Γεωργία και 6 από άλλες εθνοτικές ομάδες.[10]

Μεταξύ Οκτωβρίου και Δεκεμβρίου του 1991 έγιναν βουλευτικές εκλογές.[11] Η κατανομή των 65 εδρών του Ανωτάτου Σοβιέτ έγινε με βάση τις διαφορετικές εθνοτικές ομάδες. Οι 28 έδρες προεπελέγησαν για τους Αμπχάζιους, οι 26 για τους Γεωργιανούς και οι 11 για άλλες εθνοτικές ομάδες.[12]

Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν σε δύο γύρους, στις 23 Νοεμβρίου 1996 και στις 7 Δεκεμβρίου.[13] Ταυτόχρονα, η αντίδραση της Γεωργίας ήταν να οργανώσει δημοψήφισμα μεταξύ των Αμπχάζιων προσφύγων.[14] Οι διεθνείς οργανισμοί κήρυξαν τις εκλογές άκυρες. Συνολικά 78 υποψήφιοι διεκδίκησαν τις 35 έδρες του Ανώτατου Σοβιέτ, από τουςοποίους μόνο οι 2 ήταν Γεωργιανοί.[15] Όλοι οι υποψήφιοι κατήλθαν ως ανεξάρτητοι.

Στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν στις 2 Μαρτίου 2002 εξελέγη η συνέλευση του λαού.[16] Οι υποψήφιοι που ήταν προσκείμενοι στον πρόεδρο Βλάντισλαβ Αρτζίνμπα κέρδισαν όλες τις 35 έδρες.[17]

Στις εκλογές που έγιναν σε δύο γύρους, στις 4 Μαρτίου και στις 18 Μαρτίου 2007, εξελέγησαν τα 35 μέλη της συνέλευσης του λαού σε μονοεδρικές περιφέρειες. [18] Από τα συνολικά 35 εκλεγμένα μέλη, τα 28 υποστήριξαν τον πρόεδρο Σεργκέι Μπαγκάπς και 7 την αντιπολίτευση. Η συμμετοχή διαμορφώθηκε στο 47,25% στον πρώτο γύρο.[19]

Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 10 και στις 24 Μαρτίου 2012 κατήλθαν συνολικά 156 υποψήφιοι. Οι εκλογές δεν αναγνωρίστηκαν από τη Γεωργία. Την ψηφοφορία επέβλεψαν 56-100 παρατηρητές από 9 χώρες.[20] Το Κοινοβούλιο από απαρτίζεται από 35 μέλη-πολίτες.

Στις 10 Ιουλίου 2016 διεξήχθη δημοψήφισμα, στο οποίο οι πολίτες απέρριψαν (σε ποσοστό 50,36%) την πρόταση να διεξαχθούν πρόωρες προεδρικές εκλογές.[21] Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ήταν μόλις 1,23%.[22] Η πρωτοβουλία για το δημοψήφισμα προερχόταν από την αντιπολίτευση και η κυβέρνηση την αποδέχθηκε.[23] Η αποτυχία του δημοψηφίσματος ερμηνεύτηκε ως μεγάλη νίκη για τον πρόεδρο Ραούλ Χατζίμπα.[24]

Στην αυτόνομη σοβιετική σοσιαλιστική δημοκρατία της Αμπχαζίας διενεργήθηκε στις 17 Μαρτίου 1991 ένα δημοψήφισμα, ως μέρος ενός ευρύτερου σοβιετικού δημοψηφίσματος. Οι πολίτες ενέκριναν τη συνθήκη της Νέας Ένωσης, σε ποσοστό 98,6%. Ωστόσο, οι Γεωργιανοί της περιοχής δεν έλαβαν μέρος.

Με ποσοστό 97,7% εγκρίθηκε σε δημοψήφισμα ένα νέο σύνταγμα στις 3 Οκτωβρίου 1999.[25] Παράλληλα ψηφίστηκε η τροποποίηση του νόμου που προέβλεπε ισόβια θητεία για τους διορισμένους δικαστές, αντικαθιστώντας την με πενταετή θητεία.[26] Οι γεωργιανοί που είχαν εκδιωχθεί από την περιοχή μετά τον εμφύλιο πόλεμο δεν έλαβαν μέρος στο δημοψήφισμα, με το αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζεται διεθνώς.[27]

  1. Donnacha Ó Beacháin (2013) "Elections in De Facto States: Abkhazia, Nagorno-Karabakh, and Transnistria" Αρχειοθετήθηκε 2013-06-07 στο Wayback Machine. Center for Strategic and International Studies: Russia and Eurasia Program
  2. «Abkhazia: Ways forward». Crisis Group. 18 Ιανουαρίου 2007. σελ. 8. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2016. 
  3. Wheatley, Jonathan (2005). Georgia from national awakening to Rose Revolution: delayed transition in the former Soviet Union. Ashgate Publishing, Ltd. σελ. 121. ISBN 0-7546-4503-7. 
  4. Anzhela Kuchuberia (3 Οκτωβρίου 2004). «Выборы в Абхазии: к 13 часам проголосовало более 40% избирателей». Caucasian Knot. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2009. 
  5. «ОБЗОР АПСНЫПРЕСС ЗА 17.12.2004». Apsnypress. 2004-12-17. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-08-15. https://web.archive.org/web/20160815072956/http://www.abkhaziya.org/news_detail.html?nid=6444. Ανακτήθηκε στις 2016-05-05. 
  6. «Επανεκλέγεται πρόεδρος ο Σ. Μπαγκάπς στην Αμπχαζία». Καθημερινή. 13 Δεκεμβρίου 2009. [νεκρός σύνδεσμος]
  7. Barry, Ellen (30 Μαΐου 2011). «Sergei Bagapsh, Abkhazia's Leader, Dies at 62». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2019. 
  8. Кавказский Узел | ЦИК Абхазии огласил предварительные итоги выборов[νεκρός σύνδεσμος]
  9. «Александр Анкваб набрал 54,86 % голосов избирателей». Apsnypress. 2011-08-27. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-04-05. https://web.archive.org/web/20120405165953/http://apsnypress.info/news/4103.html. Ανακτήθηκε στις 2011-08-27. 
  10. 10,0 10,1 Zurab Paparskiri (2008) "Abkhazia and the Abkhazians in the common Georgian ethno-cultural poltiical and state espanse, Part II", The Caucasus & Globalisation, Vol 2, Issue 4, pp95–107
  11. Stephen D. Shenfield (15 Οκτωβρίου 2008). «Origins and Evolutions of the Georgian-Abkhaz Conflict». Abkhaz World. 
  12. Bruno Coppieters (1996) Contested Borders in the Caucasus Αρχειοθετήθηκε 2012-11-27 στο Wayback Machine. VUB Press
  13. «Security Council extends mission in Georgia until 31 July». United Nations Security Council. 30 Ιανουαρίου 1997. 
  14. «Abkhaz election offset by refugee referendum». The Jamestown Foundation. Δεκέμβριος 2006. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2008. 
  15. «The elections in Abkhazia and the prospects for peace» (PDF). Parliamentary Human Rights Group. 26 Νοεμβρίου 1996. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2008. 
  16. «Abkhaz parliamentary elections postponed». UNPO. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2008. 
  17. Abkhazia Αρχειοθετήθηκε 2014-05-03 στο Wayback Machine. Freedom House
  18. «15 инициативных групп уже представили подписные листы в ЦИК». Apsnypress. 24 Ιανουαρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2016. 
  19. «4 МАРТА В АБХАЗИИ СОСТОЯЛИСЬ ВЫБОРЫ ДЕПУТАТОВ ПАРЛАМЕНТА». Apsnypress. 5 Μαρτίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2016. 
  20. http://www.itar-tass.com/en/c32/362886.html
  21. «Abkhazia to Hold Referendum on Snap Presidential Election». Civil. 2 Ιουνίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2016. 
  22. «Expert: Abkhazia referendum outcome - victory of incumbent president». TASS. 11 Ιουλίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2016. 
  23. «Abkhaz Leader Agrees To Opposition's Demand For Referendum». Radio Free Europe/Radio Liberty. 30 Ιουνίου 2016. 
  24. «Status Quo Prevails in Abkhazia After Failed Referendum». Transitions On Line. 14 Ιουλίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2016. 
  25. Wilfried Marxer (2012) Direct Democracy and Minorities, Springer Science & Business Media, p69
  26. «Georgia blasts plans for Abkhaz referendum». Radio Free Europe / Radio Liberty. 1 Σεπτεμβρίου 1999. 
  27. Kohen, Marcelo G. (2006). Secessión: international law perspectives. Cambridge University Press. σελ. 117. ISBN 0-521-84928-4.