Η εκπαίδευση στη Σερβία διαχωρίζεται σε προσχολική (predškolsko), πρωτοβάθμια (osnovna škola), δευτεροβάθμια (srednja škola) και ανώτατη εκπαίδευση (visoko obrazovanje). Εποπτεύεται από το Υπουργείο Παιδείας και Επιστημών της Δημοκρατίας της Σερβίας.[1][2][3]
Οι απαρχές της εκπαίδευσης στη Σερβία χρονολογούνται από το 11ο και 12ο αιώνα με την ίδρυση σχολείων στα ρωμαϊκά καθολικά μοναστήρια του Τίτελ και Μπατς της σημερινής Βοϊβοντίνας, που αποτελούσε τότε μέρος του Βασιλείου της Ουγγαρίας. Άνθρωποι εκπαιδεύτηκαν, επίσης, σε σερβικά ορθόδοξα μοναστήρια, όπως το Σοπότσανι, τη Στουντένιτσα, και στο Πατριαρχείο Ιπεκίου.[4][5]
Μετά την πτώση του μεσαιωνικού σερβικού κράτους, καθιερώθηκαν νέα εκπαιδευτικά ιδρύματα, σλαβικά και λατινικά. Το 1778 ιδρύθηκε στο Σόμπορ το πρώτο σερβικό δημοτικό σχολείο. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1791, ιδρύθηκε το πρώτο σέρβικο γυμνάσιο στο Καρλόβτσι.[6][7]
Κατά τη διάρκεια της Πρώτης Σερβικής Επανάστασης, το 1808, ιδρύθηκε η Ανώτερη Σχολή του Βελιγραδίου το 1808. Το 1838, στο Κραγκούγιεβατς, άνοιξε το Λύκειο του Σερβικού Πριγκιπάτου, το οποίο το 1841 μεταφέρθηκε στο Βελιγράδι. Το 1863 συγχωνεύθηκε με την Ανώτερη Σχολή του Βελιγραδίου. Αποτελούνταν από 3 σχολές, τη φιλοσοφική, τη μηχανική και τη νομική. Αργότερα, εξελίχθηκε στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου.[8][9]
Το Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου ιδρύθηκε το 1905. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δημιουργήθηκαν περισσότερα πανεπιστήμια, όπως το Πανεπιστήμιο του Νόβι Σαντ (1960), το Πανεπιστήμιο του Νις (1965), το Πανεπιστήμιο της Πρίστινα (1969), το Πανεπιστήμιο του Μαυροβουνίου (1974) και το Πανεπιστήμιο του Κραγκούγιεβατς (1976). Το 2006 ιδρύθηκε το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Νόβι Παζάρ.[10][11]
Οι μαθητές οργανώνονται σε τάξεις (odeljenje) τουλάχιστον 5 για προσχολική εκπαίδευση και τουλάχιστον 15 για δημοτικά και γυμνάσια. Τα περισσότερα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχουν τα λεγόμενα μαθητικά συμβούλια (đački savet/parlament) και ομάδες ομότιμων (vršnjački tim). Τα μαθητικά συμβούλια προτείνουν εκδηλώσεις και βελτιώσεις και δίνουν τη γνώμη τους σε συγκεκριμένα θέματα στους διευθυντές των σχολείων, ενώ οι ομάδες ομότιμων ασχολούνται με τα προβλήματα των μαθητών (βοηθώντας μαθητές με χαμηλότερη μαθησιακή ικανότητα ή βοηθώντας κάποιον να ενσωματωθεί σε ομάδες ομοτίμων) με τη βοήθεια επαγγελματία ψυχολόγου. Σχολεία χωρίς ομάδες ομοτίμων οι αρμοδιότητες αυτές λαμβάνονται από τον ψυχολόγο.[12][13][14]
Οι γονείς συμμετέχουν σε συμβούλια γονέων (savet roditelja), όπου προτείνουν εκδρομές, παρακολουθούν τις ενέργειες που αφορούν τα χρήματα των μαθητών και συζητούν για γεγονότα που συμβαίνουν στο σχολείο. Στα σχολεία χωρίς μαθητικά συμβούλια τα συμβούλια γονέων ασκούν όλες τις ενέργειες που αποδίδονται στα μαθητικά.[15][16][17]