Ελληνικό Σχέδιο

Το κολοσσιαίο "Ανάκτορο Πέλλας" στις όχθες του Ποταμού Νέβα ονομάστηκε έτσι από τη γενέτειρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Το λεγόμενο Ελληνικό Σχέδιο ή Ελληνικό Έργο (Greek Project, στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία, ρωσικά Греческий проект) ήταν μια πρόταση για τη λύση του Ανατολικού Ζητήματος, η οποία αναπτύχθηκε από την Αικατερίνη τη Μεγάλη της Ρωσίας, περί το 1780. Προέβλεπε τη διχοτόμηση και διανομή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ της Ρωσικής και της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, την οποία θα ακολουθούσε αποκατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με κέντρο την Κωνσταντινούπολη.

Ιστορικό περίγραμμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το σχέδιο της επέκτασης της Ρωσίας προς τον νότο και του σχηματισμού μιας μεγάλης ανατολικής αυτοκρατορίας υπήρχε από την εποχή που ο Μέγας Πέτρος κατέκτησε το λιμάνι του Αζόφ στη Μαύρη Θάλασσα το 1696. Ο κόμης Α.Ι. Όστερμαν επεξεργάστηκε την ιδέα μετά τον θάνατο του Πέτρου και το 1737 σχεδίασε τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο κόμης B.C. Münich, τυχοδιώκτης και στενός συνεργάτης του Πέτρου, ισχυρίστηκε ότι ο τσάρος, από το 1762 που έκανε την πρώτη του επίθεση στο Αζόφ "μέχρι την ώρα του θανάτου του, το μεγάλο σχέδιο [του Πέτρου] ... ήταν να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη, να διώξει τους άπιστους Τούρκους και Τατάρους από την Ευρώπη, και έτσι να επανιδρύσει την Ελληνική μοναρχία".[1] Όπως και οι προκάτοχοί της, η Αικατερίνη ενδιαφέρθηκε προσωπικά για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς που βρίσκονταν υπό Οθωμανική κυριαρχία. Η ίδια οργάνωσε επίσης της επανάσταση των Ορλωφικών στον Μοριά κατά τη διάρκεια του ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1768-1774, και κάλεσε πολλούς Έλληνες, όπως ο Ιωάννης Βαρβάκης να εγκατασταθούν στη Ρωσία, κυρίως στην Κριμαία και τη Νέα Ρωσία. Φαίνεται ότι απέκτησε το ενδιαφέρον για ένα "ελληνικό σχέδιο" το 1779. Ονόμασε τον δεύτερο εγγονό της Κωνσταντίνο, τον οποίο μερικές φορές αποκαλούσε και Κωνσταντίνο Β', και τον προόριζε για τον πρώτο αυτοκράτορα του αναγεννημένου Βυζαντίου. Τον ανάθρεψε με Έλληνες παιδαγωγούς και αυτός έμαθε να μιλάει ελληνικά πριν από τα ρωσικά. Κόπηκαν νομίσματα που μνημόνευαν τη γέννηση και τον προορισμό του. Ένας άλλος σημαντικός στόχος της Ρωσίας ήταν η ελεύθερη πρόσβαση στη Μεσόγειο Θάλασσα μέσω του Βοσπόρου, που έλεγχαν οι Οθωμανοί.

Για να πετύχει το σχέδιο, θα έπρεπε να συμφωνήσουν οι μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις και να συνεργαστούν οι δυνάμεις του Δούναβη. Τον Μάιο του 1780, η Αικατερίνη κανόνισε μια μυστική συνάντηση με τον Ιωσήφ Β', τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στο Μογκιλιόφ. Σε μια σειρά επιστολών από τον Σεπτέμβριο του 1781, η Αικατερίνη και ο Ιωσήφ συζήτησαν τα σχέδια διαμελισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την αποκατάσταση της Βυζαντινής. Η Αυστρο-ρωσική συμμαχία επισημοποιήθηκε τον Μάιο του 1781. Ένα σενάριο του σχεδίου ήταν η κατάκτηση από τη Ρωσία μέρους της ακτής της Μαύρης Θάλασσας, προσάρτηση της Κριμαίας και κατάκτηση μερικών νησιών του Αιγαίου. Στην περίπτωση αυτή η Αυστρία θα προσαρτούσε μέρος της Σερβίας. Ένα άλλο σενάριο ήταν η δημιουργία ενός ανεξάρτητου βασιλείου της Δακίας, στο έδαφος των ηγεμονιών της Βλαχίας και Μολδαβίας. Το τρίτο σενάριο ήταν η πλήρης διάλυση της Τουρκίας και η επανίδρυση της αρχαίας Ελληνικής αυτοκρατορίας υπό τον Μεγάλο Πρίγκηπα Κωνσταντίνο. Η Αικατερίνη σύντομα έκανε επίσημη πρόταση εφαρμογής του σχεδίου με ιδιόχειρη επιστολή της προς τον Ιωσήφ την 10/12 Σεπτεμβρίου 1782. Ο Ιωσήφ, περισσότερο διστακτικός και νευρικός από την Αικατερίνη, απάντησε εκφράζοντας αμφιβολίες αν το σχέδιο μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς τη συγκατάθεση της Γαλλίας. Εκτός από τη Γαλλία, επίσης η Αγγλία και η Πρωσία ήταν σε θέση ή είχαν λόγους να είναι αντίθετες στο σχέδιο.[2]

Ιθύνων νους του Ελληνικού Σχεδίου ήταν ο Πρίγκιπας Ποτέμκιν που έδωσε ελληνικά ονόματα στις νεοϊδρυθείσες πόλεις της Νέας Ρωσίας (π.χ., την Οδησσό και τη Χερσώνα). Ο βυζαντινός συμβολισμός τονίστηκε στις νέες εκκλησίες όπως π.χ. στον καθεδρικό ναό της Χερσώνας. Επίσης στη διαμόρφωση του σχεδίου είχε συμμετάσχει ο κόμης Μπεζμπορόντκο. Προγραμματίστηκε άλλη μια συνάντηση της Ρωσίδας και του Αυστριακού μονάρχη ως μέρος της περιοδείας της Αικατερίνης στην Κριμαία το 1787. Και οι δύο χώρες κήρυξαν τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αργότερα το ίδιο έτος. Ο θάνατος του Ιωσήφ το 1790, και οι συνθήκες του Ιασίου και της Σίστοβα, που ακολούθησαν, από τις οποίες η Αυστρία αποκόμισε μικρά οφέλη, ουσιαστικά τερμάτισε αυτή τη συμφωνία. Πιστεύεται ότι το "Ελληνικό Σχέδιο" υπήρξε ένας πολιτικός στόχος αλλά δεν είχαν καταστρωθεί συγκεκριμένα σχέδια δράσης. Ωστόσο, η ρωσο-αυστριακή συνθήκη του 1795 περιείχε μυστικό όρο, που δέσμευε τα δύο μέρη στα βασικά σημεία της επιστολής της Αικατερίνης της 10/12 Σεπ. 1782.[3]

Ονοματοδοσία πόλεων με ελληνικά ονόματα 

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Καθεδρικός ναός της Σοφίας στο Τσάρσκογιε Σελό είχε σχεδιαστεί ως ένα μικρής κλίμακας αντίγραφο της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης.

Οι ακόλουθες μεγάλες πόλεις πήραν ελληνικά ονόματα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Μερικές από αυτές ήταν νέες, ενώ άλλες μετονομάστηκαν.[4]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Edgar Hösch, Das sogenannte "griechische Projekt" Katharinas II. Harrassowitz, 1964, Jahrbücher für Geschichte Osteuropas, Neue Folge 12, σ. 181. Αναφέρεται στο Hugh Ragsdale, Evaluating the Traditions of Russian Aggression: Catherine II and the Greek Project. The Slavonic and East European Review Vol. 66, No. 1 (1988), σ. 93. Διαθέσιμο στο jstor.org.
  2. ↑ Hugh Ragsdale, Evaluating the Traditions of Russian Aggression: Catherine II and the Greek Project. The Slavonic and East European Review Vol. 66, No. 1 (1988), σ. 93-97. Διαθέσιμο στο jstor.org.
  3. ↑ Ragsdale, σ. 97.
  4. ↑ "Российские города с греческими именами" Αρχειοθετήθηκε 2011-07-23 στο Wayback Machine., Sevatopolskaya Gazeta, July 20, 2006 (retrieved August 17, 2014)

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]