Ως επιτομή (από το επιτέμνειν) χαρακτηρίζεται ένα κείμενο, κυρίως βιβλίου, στο οποίο εκτίθεται συντομευμένο το περιεχόμενο άλλου εκτενέστερου.[1] Αρκετά κείμενα από τα αρχαία ελληνικά και λατινικά επιβιώνουν μόνο σε επιτομές που οφείλονται στην πρακτική ορισμένων συγγραφέων που αργότερα αποκλήθηκαν επιτομείς (epitomators) που έγραφαν συνόψεις μεγαλυτέρων έργων που έχουν χαθεί.
Εκτός από την επιτομή της Βιβλιοθήκης του Απολλοδώρου[2] μπορούν να αναφερθούν:
Στην Ελλάδα στις Εγκυκλοπαίδειες δεν συμπεριλαμβάνονται λήμματα σχετικά με τις επιτομές και στα λεξικά δίνεται συνήθως μόνο ο ορισμός. Ωστόσο έχουν εκδοθεί τους νεότερους χρόνους κυρίως επιτομές πολυτόμων λεξικών, όπως του Schmitd από τον Αντώνιο Γιάνναρη (1888),[4] το Επίτομο Λεξικό Πάπυρος- Larous 1968 κ.α. αλλά και αξιόλογες επιτομές, κυρίως νομικών βιβλίων, όπως το «Κληρονομικό Δίκαιο» σελίδες 92 του καθηγητή Γεωργίου Μιχαηλίδη - Νουάρου.