| Ζηνάς ο Νομικός | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Eορτασμός αγίου | 10 Οκτωβρίου, 17 Ιανουαρίου και 14 Απριλίου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δικηγόρος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Απόστολοι |
Ο Ζηνάς ο Νομικός (αρχ. ελλ. Ζηνᾶς) ήταν Χριστιανός του 1ου αιώνα, που αναφέρεται στην Επιστολή προς Τίτο του Αποστόλου Παύλου, στην Καινή Διαθήκη. Συγκεκριμένα, στο γ΄ κεφάλαιο της επιστολής (στ. 13) ο Παύλος γράφει: «Bring Zenas the lawyer and Apollos on their journey diligently, that nothing be wanting unto them". Το όνομα «Ζηνάς» είναι συντομευμένη μορφή του Ζηνόδωρος, που σημαίνει «δώρο του Ζηνός».[1] Κατά την παράδοση, ήταν ένας από τους μη κατονομαζόμενους Εβδομήκοντα Αποστόλους που στάλθηκαν από τον Ιησού Χριστό στα χωριά της Γαλιλαίας, όπως αναφέρεται στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (ι΄ 1-24).[2]
Έχει υποστηριχθεί ότι ο Ζηνάς υπήρξε ο πρώτος ιστορικά επίσκοπος της Λύδδας (Διοσπόλεως) και ο συγγραφέας των Πράξεων του Τίτου. Μερικοί έχουν υποστηρίξει επίσης ότι ο Ζηνάς αναφέρεται και στο απόκρυφο βιβλίο Πράξεις του Παύλου με το όνομα «Ζήνων», ως γιος του Ονησιφόρου.[1] Σύμφωνα με τον ορθόδοξο συναξαριστή, ήταν επίσκοπος της Λαοδικείας.
Ο Ζηνάς ο Νομικός τιμάται ως άγιος από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στις 14 Απριλίου και από την Ορθόδοξη στις 27 Σεπτεμβρίου (και στη σύναξη των 70 Αποστόλων στις 4 Ιανουαρίου).
Οι φιλόλογοι διχογνωμούν ως προς την περιγραφή του Ζηνά ως «νομικού», καθώς η ελληνική αυτή λέξη μπορούσε να αναφέρεται σε κάποιον ειδικό στο εβραϊκό ή στο ρωμαϊκό δίκαιο. Είναι πιθανό ότι ο Παύλος αναφέρει την ασχολία του μόνο και μόνο προκειμένου να αποφύγει τη σύγχυση με κάποιον άλλο Ζηνά.[1]
Οι υποστηρικτές της απόψεως ότι ο Ζηνάς ήταν ειδικός στο εβραϊκό δίκαιο έχουν επισημάνει διάφορα στοιχεία, όπως άλλες χρήσεις της λέξεως στην Καινή Διαθήκη, τη σύνδεσή του με τον Απολλώ (ενός Εβραίου προσήλυτου στον Χριστιανισμό), καθώς και τη χρήση της συγγενούς λέξεως για τον «νόμον» (αναφερόμενη στον Μωσαϊκό νόμο) νωρίτερα στην επιστολή. Η αντίπαλη ομάδα έχει αντκρούσει αυτή την άποψη υποδεικνύοντας τις εξωβιβλικές χρήσεις της λέξεως, και τη στάση του Παύλου απέναντι στους ειδικούς του Νόμου σε άλλες επιστολές του.[1]