Η κρίσιμη καμπή

Η παρακάτω περίληψη πλοκής του έργου που αφορά το λήμμα είναι ημιτελής. Μπορείτε να επεξεργαστείτε το λήμμα ώστε να περιλαμβάνει την πλήρη πλοκή του έργου (συμπεριλαμβανομένου του τέλους) ώστε να δίνει εγκυκλοπαιδική αξία στο λήμμα.
Η Βικιπαίδεια δεν είναι κατάλογος πωλήσεων ή ενοικιάσεων βιβλίων ή ταινιών ώστε να περιλαμβάνει μόνο τις πληροφορίες από το οπισθόφυλλο ή τη συσκευασία ενός έργου.
Η κρίσιμη καμπή
ΣκηνοθεσίαΧέρμπερτ Ρος
ΠαραγωγήΆρθουρ Λόρεντς
Χέρμπερτ Ρος
Νόρα Κέι
ΣενάριοΆρθουρ Λόρεντς
ΠρωταγωνιστέςΑν Μπάνκροφτ
Σίρλεϊ Μακ Λέιν
Τομ Σκεριτ
Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ
ΦωτογραφίαΡόμπερτ Λ. Σέρτις
ΜοντάζΟυίλιαμ Ρέινολντς
Εταιρεία παραγωγής20th Century Fox
Διανομή20th Century Fox
Πρώτη προβολήCountry flag 14/11/1977
Κυκλοφορία1977
Διάρκεια119 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής[1]
ΓλώσσαAγγλικά
δεδομένα (π • σ • ε )

Η κρίσιμη καμπή (αγγλ.: The Turning Point) είναι δραματική ταινία, παραγωγής 1977 σε σενάριο Άρθουρ Λόρεντς και σκηνοθεσία Χέρμπερτ Ρος. Οι πρωταγωνίστριες της ταινίας Αν Μπάνκροφτ και Σίρλεϊ Μακ Λέιν, πλαισιώνονται από τους Τομ Σκέριτ, Λέσλι Μπράουνι και Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ. Η ταινία απέσπασε 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ χωρίς όμως να κερδίσει κανένα.

Υπόθεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δυο φίλες από τα παλιά η Ντίντι (Σίρλεϊ ΜακΛέιν) και η Έμμα (Ανν Μπάνκροφτ) ξανασυναντιούνται μετά από πολλά χρόνια. Αφορμή της συνάντησής τους είναι η περιοδεία της χορευτικής ομάδας της Έμμα στην αμερικανική ύπαιθρο. Όταν ήταν νέες δούλευαν και οι δυο ως χορεύτριες μπαλέτου για την ίδια ομάδα, υπήρξαν καλύτερες φίλες και σκληρές αντίπαλοι. Η Ντίντι, όμως, σταμάτησε να ασχολείται με το χορό σε νεαρή ηλικία, παντρεύτηκε, απέκτησε τρία παιδιά και άνοιξε σχολή χορού στην Οκλαχόμα, ενώ η Έμμα συνέχισε και έγινε αστέρας στο χώρο του μπαλέτου. Μετά τη συνάντηση η Έμμα καλεί την κόρη της Ντίντι, Εμίλια (Λέσλι Μπράουνι), επίσης χορεύτρια, να γίνει μέλος της χορευτικής της ομάδας. Έτσι μάνα και κόρη βρίσκονται στη Νέα Υόρκη. Όταν η Έμμα ερωτεύεται ένα νεαρό Ρώσο καλλιτέχνη (Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ), βάζει σε κίνδυνο την καριέρα της και η Έμμα την βοηθάει να σταθεί στα πόδια της. Το γεγονός αυτό γίνεται αφορμή ώστε η Ντίντι και η Έμμα να ομολογήσουν την αλήθεια που έκρυβαν τόσο καιρό μέσα τους. Η Έμμα έχει μετανιώσει για το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να αποκτήσει παιδιά, ενώ η Ντίντι ακόμη δεν έχει ξεπεράσει το γεγονός ότι αναγκάστηκε να παρατήσει τον χορό.

Πληροφορίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο σεναριογράφος της ταινίας Άρθουρ Λόρεντς, έγραψε το σενάριο, έχοντας ως σκοπό να φέρει ξανά στη μεγάλη οθόνη την Γκρέις Κέλι, η οποία όντας πριγκίπισσα του Μονακό απείχε από τα κινηματογραφικά δρώμενα από το 1956. Η Κέλι, όταν ο Λόρεντς της προσέφερε το ρόλο της Ντίντι αναγκάστηκε να τον απορρίψει. Δεύτερη επιλογή για το ρόλο της Ντίντι ήταν η Ντόρις Ντέι, η οποία τον απέρριψε επίσης, αναγκάζοντας τον σεναριογράφο να στραφεί προς τη Σίρλεϊ Μακ Λέιν, η οποία πριν αρχίσει να εργάζεται ως ηθοποιός ήταν επαγγελματίας χορεύτρια μπαλέτου. Πρώτη επιλογή του Λόρεντς για το ρόλο της Έμμα, που τελικά δόθηκε στην Ανν Μπάνκροφτ, ήταν η Όντρεϊ Χέπμπορν, η οποία τον απέρριψε. Η Χέπμπορν, χρόνια αργότερα, μιλώντας για την ταινία, είπε ότι μετάνιωσε που απέρριψε τον ρόλο. Το τιμόνι της σκηνοθεσίας ανέλαβε ο Χέρμπερτ Ρος, ο οποίος σκηνοθέτησε την ίδια χρονιά, Το κορίτσι του αποχαιρετισμού (The Goodbye Girl). Η ταινία σημάδεψε επίσης την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, το όνομα του οποίου αποτελεί θρύλο για το χώρο του μπαλέτου. Για το ρόλο της κόρης της Ντίντι, Εμίλια, επελέγη μια νεαρή χορεύτρια, η Λέσλι Μπράουνι, η οποία το 1986 έγινε κύρια χορεύτρια του American Ballet Theatre.

Βραβεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η προβολή της ταινίας συνοδεύτηκε από διθυράμβους από τους κριτικούς, οι οποίοι της απένειμαν το ένα βραβείο μετά το άλλο, αλλά τη βραδιά των βραβείων της ακαδημίας, έχασε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας από τη θρυλική ταινία του Γούντι Άλεν Ο Νευρικός Εραστής (Annie Hall, 1977). Η ταινία συγκαταλέγεται μέχρι σήμερα στις μεγάλες ηττημένες της βραδιάς των Όσκαρ. 11 υποψηφιότητες, χωρίς καμιά νίκη. Ρεκόρ που ισοφαρίστηκε το 1986 από Το Πορφυρούν Χρώμα (The Color Purple) του Στίβεν Σπίλμπεργκ[2][3].

Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ)

Υποψηφιότητα:

  • Καλύτερης Ταινίας - Άρθουρ Λόρεντς, Χέρμπερτ Ρος και Νόρα Κέι
  • Σκηνοθεσίας - Χέρμπερτ Ρος
  • Α’ Γυναικείου Ρόλου – Αν Μπάνκροφτ
  • Α’ Γυναικείου Ρόλου – Σίρλεϊ Μακ Λέιν
  • Β’ Ανδρικού Ρόλου – Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ
  • Β’ Γυναικείου Ρόλου – Λέσλι Μπράουνι
  • Σεναρίου - Άρθουρ Λόρεντς
  • Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης – Άλμπερτ Μπρένερ και Μάρβιν Μάρτς
  • Μοντάζ - Γουίλιαμ Ρέινολντς
  • Φωτογραφίας - Ρόμπερτ Σερτίς
  • Ήχου - Θίοντορ Σόντεμπεργκ, Πολ Γουέλς, Ντάγκλας Γουίλιαμς και Τζέρι Τζοστ


Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ turning-point-2.
  2. ↑ «The 50th Academy Awards (1978) Nominees and Winners». oscars.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2011. 
  3. ↑ «The Turning Point - Awards». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2008. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]