Ημιχορτοφαγία

Η ποσότητα της παγκόσμιας αναγκαίας γεωργικής γης θα μειωνόταν σχεδόν στο μισό εάν δεν καταναλώνονταν βόειο κρέας ή πρόβειο κρέας.

Η ημιχορτοφαγία είναι διατροφή που επικεντρώνεται σε φυτικές τροφές με περιστασιακή συμπερίληψη κρέατος.[1][2][3][4]

Κίνητρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι συνήθεις λόγοι για την υιοθέτηση μιας ημιχορτοφαγικής διατροφής περιλαμβάνουν θρησκευτικούς περιορισμούς, διαχείριση βάρους,[5] συνείδηση για την υγεία, ζητήματα που σχετίζονται με την καλή διαβίωση των ζώων ή τα δικαιώματα των ζώων (βλ. ηθική παμφαγία), το περιβάλλον (βλ. περιβαλλοντική χορτοφαγία) ή τη μείωση της χρήσης πόρων (βλ. οικονομική χορτοφαγία). Οι ημιχορτοφάγοι μπορεί να έχουν στάσεις και συμπεριφορές επιδοκιμασίας σχετικά με θέματα υγείας,[6] τον ανθρωπισμό και την καλή διαβίωση των ζώων.[7][8]

Ποικιλίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κύρια θεμελιώδης ορισμένη ημιχορτοφαγική διατροφή είναι η άκαμπτη τήρηση μιας διατροφής που παραλείπει εξ ολοκλήρου πολλαπλές κατηγορίες και είδη ζώων από τη διατροφή, αντί να επικεντρώνεται αποκλειστικά στη μείωση της συχνότητας κατανάλωσης. Μερικά παραδείγματα περιλαμβάνουν:

  • Δημηταρισμός: πρακτική της συνειδητής προσπάθειας μείωσης της κατανάλωσης κρέατος σε μεγάλο βαθμό για περιβαλλοντικούς λόγους.[9] Ο όρος επινοήθηκε τον Οκτώβριο του 2009 στο Μπαρσάκ της Γαλλίας στο συνδυασμένο εργαστήριο Nitrogen in Europe (NinE) and Biodiversity in European Grasslands: Impacts of Nitrogen (BEGIN) όπου ανέπτυξαν τη «Διακήρυξη Μπαρσάκ: Environmental Sustainability and the Demitarian Diet».[10]
  • Ιχθυοχορτοφαγία: πρακτική διατροφής με κατανάλωση ψαριών και/ή οστρακοειδών, όπου κάποιος μπορεί να καταναλώνει ή να μην καταναλώνει γαλακτοκομικά και αυγά. Απαγορεύεται η κατανάλωση κρέατος, όπως πουλερικών, κρέατος θηλαστικών και η σάρκα οποιουδήποτε άλλου ζώου.[11] Στο παρελθόν, ορισμένες χορτοφαγικές κοινωνίες συνήθιζαν να θεωρούν ότι είναι απλώς ένας λιγότερο αυστηρός τύπος χορτοφαγίας.[12] Αυτό δεν ισχύει πλέον τώρα που οι σύγχρονες χορτοφαγικές κοινωνίες αντιτίθενται στην κατανάλωση όλων των ψαριών και οστρακοειδών.
  • Πουλοχοτροφαγία: πρακτική διατροφής με κατανάλωση κοτόπουλου ή/και άλλων πουλερικών και συνήθως επίσης αυγά. Ένας πουλοχορτοφάγος δεν θα κατανάλωνε θαλασσινά, το κρέας από θηλαστικά ή άλλα ζώα συχνά για λόγους περιβαλλοντικούς, υγείας ή δικαιοσύνης τροφίμων.[13][14]
  • Μακροβιοτική διατροφή: φυτική διατροφή που μπορεί να περιλαμβάνει περιστασιακά ψάρια ή άλλα θαλασσινά.[15] Τα δημητριακά, ειδικά το καστανό ρύζι, είναι τα βασικά στοιχεία της μακροβιοτικής δίαιτας, συμπληρωμένα με μικρές ποσότητες λαχανικών και περιστασιακά ψαριών. Ορισμένοι υποστηρικτές της μακροβιοτικής διατροφής προωθούν μια χορτοφαγική (ή σχεδόν βίγκαν) προσέγγιση ως ιδανική.[16]
  • Διατροφή για την υγεία του πλανήτη: διατροφικά παραδείγματα που έχουν τους ακόλουθους στόχους: να θρέψουν έναν αυξανόμενο παγκόσμιο πληθυσμό, να μειώσουν σημαντικά τον παγκόσμιο αριθμό θανάτων που προκαλούνται από κακή διατροφή και να είναι περιβαλλοντικά βιώσιμες για να αποτρέψουν την κατάρρευση του φυσικού κόσμου.[17][18]

Διατροφικό πρότυπο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όλοι οι ημιχορτοφάγοι θα μπορούσαν επακριβώς να περιγραφούν ως άνθρωποι που ακολουθούν μια φυτική διατροφή, αλλά δεν υπάρχει σταθερή συναίνεση για το πόσο σπάνια θα έπρεπε κάποιος να τρώει κρέας και ψάρι για να θεωρηθεί η διατροφή του ως ημιχορτοφαγική δίαιτα παρά ως τυπική διατροφή βασισμένη στα φυτά.

Οι επαναλαμβανόμενες καταστάσεις ενός ημιχορτοφάγου περιλαμβάνουν την κατανάλωση κόκκινου κρέατος ή πουλερικών μόνο μία φορά την εβδομάδα.[19][20] Μια μελέτη όρισε ότι οι ημιχορτοφάγοι καταναλώνουν κρέας ή ψάρι τρεις ημέρες την εβδομάδα.[7] Περιστασιακά, οι ερευνητές ορίζουν την ημιχορτοφαγία ως την πλήρη αποφυγή του κόκκινου κρέατος ή ως τη διακριτή πρακτική της κατανάλωσης πολύ λίγου κρέατος.[21][22] Η ημιχορτοφαγία μπορεί να είναι η προεπιλεγμένη διατροφή για μεγάλο μέρος του κόσμου, όπου τα γεύματα που βασίζονται σε φυτικά υλικά παρέχουν το μεγαλύτερο μέρος της τακτικής ενεργειακής πρόσληψης των ανθρώπων.[23] Σε πολλές χώρες, αυτό οφείλεται συχνά σε οικονομικούς φραγμούς, καθώς τα υψηλότερα εισοδήματα συνδέονται με διατροφές πλούσιες σε ζωικές και γαλακτοκομικές πρωτεΐνες παρά με βασικούς υδατάνθρακες. Μια εκτίμηση είναι ότι το 14% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ημιχορτοφαγικό.[24]

Κοινωνία και πολιτισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, υπήρξε αυξημένη ζήτηση για βίγκαν προϊόντα το 2018.[25] Μια μελέτη του 2018 εκτίμησε ότι ο αριθμός των καταναλωτών στο Ηνωμένο Βασίλειο που ακολουθούσαν μια «διατροφή χωρίς κρέας» είχε αυξηθεί στο 12%, συμπεριλαμβανομένων 6% χορτοφάγων, 4% ιχθυοχορτοφάγων και 2% βίγκαν.[26] Μια δημοσκόπηση του 2018 έδειξε ότι το 10% των ενηλίκων Καναδών θεωρούσαν τον εαυτό τους ως χορτοφάγους ή βίγκαν, μεταξύ των οποίων το 42% ήταν νεαροί ενήλικες.[27]

Το 2019, μια διεθνής ομάδα δήλωσε ότι η υιοθέτηση της ημιχορτοφαγίας θα «σώσει ζωές, θα ταΐσει 10 δισεκατομμύρια ανθρώπους και όλα αυτά χωρίς να προκαλέσει καταστροφικές ζημιές στον πλανήτη», σε σύγκριση με την τρέχουσα δυτική διατροφή.[28]

Ο όρος ημιχορτοφάγος έχει επικριθεί από ορισμένους χορτοφάγους και βίγκαν ως οξύμωρο, επειδή οι άνθρωποι που ακολουθούν τη διατροφή δεν είναι χορτοφάγοι αλλά παμφάγοι, καθώς εξακολουθούν να καταναλώνουν τη σάρκα των ζώων.[29]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Langley-Evans, Simon (2009). Nutrition: A Lifespan Approach. Wiley. σελ. 172. ISBN 978-1-4443-1640-7. There are many forms of vegetarian diet from the semi-vegetarian (consumes meat infrequently)... 
  2. ↑ «Becoming a Vegetarian». Kidshealth.org. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2015. 
  3. ↑ «Semi-Vegetarian - Vegetarianism». Medicine Online. semi-vegetarian: mostly follows a vegetarian diet but eats meat, poultry and fish occasionally 
  4. ↑ Koletzko, Berthold (2008). Pediatric Nutrition in Practice. Karger. σελ. 130. ISBN 978-3-8055-8477-7. 
  5. ↑ Forestell, Catherine A. (10 July 2018). «Flexitarian Diet and Weight Control: Healthy or Risky Eating Behavior?». Frontiers in Nutrition 5: 59. doi:10.3389/fnut.2018.00059. PMID 30042947. 
  6. ↑ de Boer, Joop; Schösler, Hanna; Aiking, Harry (June 2017). «Towards a reduced meat diet: Mindset and motivation of young vegetarians, low, medium and high meat-eaters». Appetite 113: 387–397. doi:10.1016/j.appet.2017.03.007. PMID 28300608. https://research.vu.nl/en/publications/6cdbf2da-61bc-4cd9-84b0-7fed528ed6a6. 
  7. ↑ 7,0 7,1 De Backer, Charlotte J. S.; Hudders, Liselot (2 November 2014). «From Meatless Mondays to Meatless Sundays: Motivations for Meat Reduction among Vegetarians and Semi-vegetarians Who Mildly or Significantly Reduce Their Meat Intake». Ecology of Food and Nutrition 53 (6): 639–657. doi:10.1080/03670244.2014.896797. PMID 25357269. 
  8. ↑ Hoek, Annet C.; Luning, Pieternel A.; Stafleu, Annette; de Graaf, Cees (June 2004). «Food-related lifestyle and health attitudes of Dutch vegetarians, non-vegetarian consumers of meat substitutes, and meat consumers». Appetite 42 (3): 265–272. doi:10.1016/j.appet.2003.12.003. PMID 15183917. 
  9. ↑ Fiona Harvey, environment correspondent (18 Φεβρουαρίου 2013). «Halve meat consumption, scientists urge rich world | Environment». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2013. 
  10. ↑ “The Barsac Declaration: Environmental Sustainability and the Demitarian Diet”, 2009 «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 26 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2013. 
  11. ↑ Graham Hill (31 Ιουλίου 2000). «Pescatarian». Oxford. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2019. 
  12. ↑ "International Health Exhibition", The Medical Times and Gazette, 24 May 1884, 712. "There are two kinds of vegetarians—one an extreme form, the members of which eat no animal food whatever; and a less extreme sect, who do not object to eggs, milk, or fish. The Vegetarian Society ... belongs to the latter more moderate division."
  13. ↑ Preedy, Victor R.· Burrow, Gerard N. (9 Φεβρουαρίου 2009). Comprehensive Handbook of Iodine: Nutritional, Biochemical, Pathological and Therapeutic Aspects. Academic Press. σελ. 523. ISBN 978-0-12-374135-6. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011. 
  14. ↑ Hayes, Dayle· Laudan, Rachel (Σεπτεμβρίου 2008). Food and Nutrition; Editorial Advisers, Dayle Hayes, Rachel Laudan. Marshall Cavendish. σελ. 1058. ISBN 978-0-7614-7827-0. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011. 
  15. ↑ Kushi, Michio· Blauer, Stephen (8 Μαρτίου 2004). The macrobiotic way: the complete macrobiotic lifestyle book. Penguin. σελ. 83. ISBN 978-1-58333-180-4. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011. 
  16. ↑ Miller, ER (Nov 2006). «The effects of macronutrients on blood pressure and lipids: an overview of the DASH and OmniHeart trials». Curr Atheroscler Rep 8 (6): 460–5. doi:10.1007/s11883-006-0020-1. PMID 17045071. 
  17. ↑ «Food in the Anthropocene: the EAT–Lancet Commission on healthy diets from sustainable food systems». www.thelancet.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2020. 
  18. ↑ Gallagher, James. (2019). "A bit of meat, a lot of veg - the flexitarian diet to feed 10bn". BBC News. Retrieved 24 December 2020.
  19. ↑ Tonstad, S.; Butler, T.; Yan, R.; Fraser, G. E. (1 May 2009). «Type of Vegetarian Diet, Body Weight, and Prevalence of Type 2 Diabetes». Diabetes Care 32 (5): 791–796. doi:10.2337/dc08-1886. PMID 19351712. PMC 2671114. https://archive.org/details/sim_diabetes-care_2009-05_32_5/page/791. 
  20. ↑ Clarys, Peter; Deliens, Tom; Huybrechts, Inge; Deriemaeker, Peter; Vanaelst, Barbara; De Keyzer, Willem; Hebbelinck, Marcel; Mullie, Patrick (24 March 2014). «Comparison of Nutritional Quality of the Vegan, Vegetarian, Semi-Vegetarian, Pesco-Vegetarian and Omnivorous Diet». Nutrients 6 (3): 1318–1332. doi:10.3390/nu6031318. PMID 24667136. 
  21. ↑ Forestell, Catherine A.; Spaeth, Andrea M.; Kane, Stephanie A. (1 February 2012). «To eat or not to eat red meat. A closer look at the relationship between restrained eating and vegetarianism in college females». Appetite 58 (1): 319–325. doi:10.1016/j.appet.2011.10.015. PMID 22079892. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-04-28. https://web.archive.org/web/20190428101637/https://scholarworks.wm.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1017&context=psychologypub. Ανακτήθηκε στις 2022-11-26. 
  22. ↑ Baines, Surinder; Powers, Jennifer; Brown, Wendy J (May 2007). «How does the health and well-being of young Australian vegetarian and semi-vegetarian women compare with non-vegetarians?». Public Health Nutrition 10 (5): 436–442. doi:10.1017/S1368980007217938. PMID 17411462. 
  23. ↑ Hicks, Talia M.; Knowles, Scott O.; Farouk, Mustafa M. (14 June 2018). «Global Provisioning of Red Meat for Flexitarian Diets». Frontiers in Nutrition 5: 50. doi:10.3389/fnut.2018.00050. PMID 29963555. 
  24. ↑ «An exploration into diets around the world» (PDF). Ipsos MORI Global Advisor Survey. 2018. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2019. 
  25. ↑ Sarah Butler (8 June 2018). «Appetite grows for vegan products at UK supermarkets». The Guardian. https://www.theguardian.com/business/2018/jun/08/appetite-grows-vegan-products-uk-supermarkets-waitrose-iceland. Ανακτήθηκε στις 2019-05-08. 
  26. ↑ Megan Tatum (13 Απριλίου 2018). «12% of Brits follow meat-free diet, The Grocer research shows». The Grocer. Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2019. 
  27. ↑ «'Mind-blowing': Survey finds most vegans, vegetarians in Canada are under 35». CTV News. 13 March 2018. https://www.ctvnews.ca/health/mind-blowing-survey-finds-most-vegans-vegetarians-in-canada-are-under-35-1.3841041. Ανακτήθηκε στις 2019-05-08. 
  28. ↑ Gallagher, James (17 January 2019). «Meat, veg, nuts - a diet designed to feed 10bn». BBC News. https://www.bbc.com/news/health-46865204. Ανακτήθηκε στις 2019-05-08. 
  29. ↑ Iacobbo, Karen; Iacobbo, Michael. (2006). Vegetarians and Vegans in America Today. Praeger. pp. 164-168. (ISBN 0-275-99016-8)

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]