Ιγκνάτσι Ποτότσκι

Ιγκνάτσι Ποτότσκι
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση28  Φεβρουαρίου 1750[1][2][3]
Radzyń Podlaski[4][5]
Θάνατος30  Αυγούστου 1809[1][2][3] ή 20  Αυγούστου 1809[6][7]
Βιέννη[8][6]
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο του Βιλάνουφ
Χώρα πολιτογράφησηςΜεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας
Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΠολωνικά
ΣπουδέςCollegium Nobilium
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδιπλωμάτης
συγγραφέας
πολιτικός[9]
Οικογένεια
ΣύζυγοςElżbieta Lubomirska
ΓονείςEustachy Potocki[10] και d:Q102402058
ΑδέλφιαΣτανίσουαφ Κόστκα Ποτότσκι
Jan Nepomucen Eryk Potocki
Jerzy Michał Potocki
ΟικογένειαΟικογένεια Ποτότσκι
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαGrand Marshal of the Grand Duchy of Lithuania (από 1791)[7]
Court Marshal of the Grand Duchy of Lithuania (1783–1791)[11][12]
Great Scribe of Lithuania (1773–1783)[13][12]
Deputy to the Sejm of the Polish–Lithuanian Commonwealth
ΒραβεύσειςOrder of the White Eagle (1778)
Order of Saint Stanislaus (1774)
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Κόμης Ρόμαν Ιγκνάτσι Ποτότσκι (πολωνικά: Roman Ignacy Potocki), γενικά γνωστός ως Ιγκνάτσι Ποτότσκι (1750-1809), ήταν Πολωνός ευγενής, μέλος της ισχυρής επιφανούς οικογένειας Ποτότσκι, ιδιοκτήτριας του Κλεμεντοβίτσε και του Ολέσιν (κοντά στο Κούρουφ), πολιτικός, συγγραφέας και κάτοχος αξιώματος. Ήταν ο Στρατάρχης του Μόνιμου Συμβουλίου (Rada Nieustająca) το 1778-1782, Μέγας Γραμματέας της Λιθουανίας από το 1773, Στρατάρχης της Αυλής της Λιθουανίας από το 1783 και Μεγάλος Στρατάρχης της Λιθουανίας από τις 16 Απριλίου 1791 έως το 1794.

Ήταν εκπαιδευτικός ακτιβιστής, μέλος της Επιτροπής Εθνικής Παιδείας και ιδρυτής και πρόεδρος της Επιτροπής Σχολικών Βιβλίων. Ήταν αντιτιθέμενος του Βασιλιά Στανίσουαφ Αύγουστου Πονιατόφσκι στις δεκαετίες του 1770 και 1780, και σημαντικό πρόσωπο στην πολωνική πολιτική εκείνης της εποχής. Κατά τη διάρκεια του Μείζονος Σέιμ ήταν ηγέτης του Πατριωτικού Κόμματος και του μεταρρυθμιστικού κινήματος και τελικά υποστήριξε τον Βασιλιά σε πολλά μεταρρυθμιστικά έργα. Υπερασπιστής ενός πρωσικού προσανατολισμού, βοήθησε να κλείσει μια συμμαχία με την Πρωσία το 1790. Συνέγραψε το Σύνταγμα της 3ης Μαΐου 1791.

Ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολιτική καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη!
Προσωπογραφία του Ιγκνάτσι Ποτότσκι από την Άννα Ραγέτσκα

Τελικά χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη νίκη της Συνομοσπονδίας της Ταργκοβίτσα και την κατάργηση του Συντάγματος της 3ης Μαΐου, ο Ποτότσκι μετανάστευσε από την Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία και εγκαταστάθηκε στη Λειψία.[14] Μαζί με τον Ταντέους Κοστσιούσκο, πρότεινε ένα σχέδιο για μια Γαλλο-Πολωνική συμμαχία δημοκρατιών, η οποία ωστόσο δεν είχε μεγάλη υποστήριξη στη Γαλλία.[14] Συνέγραψε ένα έργο με τον Χούγκο Κοουόνταϊ, Περί υιοθεσίας και πτώσης του Πολωνικού Συντάγματος της 3ης Μαΐου (O ustanowieniu i upadku Konstytucji Polskiej 3-go Maja, 1793).[14]

Ο Ποτότσκι συμμετείχε στις προετοιμασίες για την Εξέγερση του Κοστσιούσκο του 1794.[15] Στις αρχές Απριλίου έφυγε από τη Λειψία και έφτασε στην Κρακοβία.[15] Συμμετείχε σε ανεπιτυχείς διπλωματικές διαπραγματεύσεις με διάφορες ξένες δυνάμεις, σε μια μάταιη προσπάθεια να κερδίσει υποστήριξη στους αντάρτες.[15] Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης υπηρέτησε ως μέλος του Ανώτατου Εθνικού Συμβουλίου (Rada Najwyższa Narodowa), ως επικεφαλής του διπλωματικού της τμήματος.[15] Με την καταστολή της Εξέγερσης, αντί να ξαναμεταναστεύσει, έλαβε μέρος στις διαπραγματεύσεις παράδοσης, οι οποίες του έδωσαν σεβασμό σε πολλές πλευρές.[16] Τελικά, στις 21 Δεκεμβρίου 1794 φυλακίστηκε από τις τσαρικές ρωσικές αρχές.[15] Έχασε το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου του μετά την Εξέγερση, καθώς τα περισσότερα κτήματα του κατασχέθηκαν.[16] Κοντά στο τέλος της ζωής του, θα προβληματιζόταν από την αδυναμία του να εξοφλήσει χρέη της δεκαετίας του 1780.[16]

Ο Ποτότσκι απελευθερώθηκε το 1796, μετά το θάνατο της Μεγάλης Αικατερίνης και αποσύρθηκε στο Κούρουφ της κεντρικής Πολωνίας.[16] Εκεί αφιερώθηκε στις ιστορικές μελέτες, δημοσιεύοντας αρκετά βιβλία, μεταφράσεις και σχολιασμούς.[17][16] Έγραψε επίσης ποιήματα, αλλά αυτά δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ κατά τη διάρκεια της ζωής του.[16] Οι ιστορικοί εξακολουθούν να συζητούν για την πιθανή συγγραφή του σε αρκετά ανώνυμα έργα (κυρίως πολιτικά φυλλάδια).[17][16] Απομακρύνθηκε από ακτιβιστές που συζητούσαν για μια νέα εξέγερση, αλλά παρ΄ όλα αυτά συνελήφθη και φυλακίστηκε από τις αυστριακές αρχές ξανά τα έτη 1798-1800.[16] Το 1801 προσχώρησε στην Επιστημονική Εταιρεία της Βαρσοβίας.[16] Επέστρεψε στην πολιτική λίγο μετά την απελευθέρωση μεγάλου μέρους της Γαλικίας από τον Ναπολέοντα και την προσάρτησή της στο Δουκάτο της Βαρσοβίας.[17] Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με τον Ναπολέοντα στη Δρέσδη υπέστη σοβαρή διάρροια και πέθανε στις 30 Αυγούστου 1809.[17] Τάφηκε στο Βιλάνουφ.[17]

Δεν είχε άμεσους απογόνους. Η μοναδική επιζούσα κόρη του, Κριστίνα, (γενν. 1778) πέθανε το 1800.[17] Τα μειωμένα κτήματά του κληρονομήθηκαν από έναν ανιψιό, τον Αλεξάντερ Ποτότσκι.[17]

Μνήμη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην ιδιωτική ζωή του, λέγεται ότι είχε αδυναμία στα τυχερά παιχνίδια, αλλά είχε επίσης τη φήμη ενός έντιμου μεταρρυθμιστή, ο οποίος έβαζε το καλό της χώρας πάνω από το δικό του.[18]

Είναι ένα από τα πρόσωπα που απαθανατίστηκαν στον πίνακα του Γιαν Ματέικο του 1891, Σύνταγμα της 3ης Μαΐου 1791.[19]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Ignacy-Potocki. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12476357t.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 15.105.440.
  6. ↑ 6,0 6,1 «Potocki, Ignaz» (Γερμανικά) σελ. 159.
  7. ↑ 7,0 7,1 «Senatorowie i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego 1386—1795». (Πολωνικά) d:Q123243396. Κρακοβία. 1885. σελ. 172.
  8. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30  Δεκεμβρίου 2014.
  9. ↑ Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
  10. ↑ 10,0 10,1 Ανακτήθηκε στις 27  Σεπτεμβρίου 2016.
  11. ↑ «Senatorowie i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego 1386—1795». (Πολωνικά) d:Q123243396. Κρακοβία. 1885. σελ. 183.
  12. ↑ 12,0 12,1 Stanisław Ptaszycki: «Dostojnicy Litewscy: rozbiór krytyczny i uzupełnienie dzieła Józefa Wolffa "Senatorowie i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego (1388―1795)", Kraków, 1885». (Πολωνικά) d:Q124991819. Βαρσοβία. 1886. σελ. 9.
  13. ↑ «Senatorowie i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego 1386—1795». (Πολωνικά) d:Q123243396. Κρακοβία. 1885. σελ. 280.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Ζόφια Ζιελίνσκα, Potocki Ignacy, Polski Słownik Biograficzny, Tom XXVIII, Zakład Narodowy Imenia Ossolińskich I Wydawnictwo Polskieh Akademii Nauk, 1983, (ISBN 0-900661-24-0), σελ. 11
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 Ζόφια Ζιελίνσκα, Potocki Ignacy, Polski Słownik Biograficzny, Tom XXVIII, Zakład Narodowy Imenia Ossolińskich I Wydawnictwo Polskieh Akademii Nauk, 1983, (ISBN 0-900661-24-0), σελ. 12
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 16,6 16,7 16,8 Ζόφια Ζιελίνσκα, Potocki Ignacy, Polski Słownik Biograficzny, Tom XXVIII, Zakład Narodowy Imenia Ossolińskich I Wydawnictwo Polskieh Akademii Nauk, 1983, (ISBN 0-900661-24-0), σελ. 13
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 17,6 Ζόφια Ζιελίνσκα, Potocki Ignacy, Polski Słownik Biograficzny, Tom XXVIII, Zakład Narodowy Imenia Ossolińskich I Wydawnictwo Polskieh Akademii Nauk, 1983, (ISBN 0-900661-24-0), σελ. 14
  18. ↑ Κσίστοφ Μπάουερ (1991). Uchwalenie i obrona Konstytucji 3 Maja. Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne. σελ. 65. ISBN 978-83-02-04615-5. 
  19. ↑ Μάρεκ Βρέντε· Χάννα Μαουαχόβιτς· Πάβεου Σάντλεϊ (2007). Konstytucja 3 Maja. Historia. Obraz. Konsweracja. Zamek Królewski w Warszawie. σελίδες 26–31. ISBN 978-83-7022-172-0. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]