Ο λεγόμενος Ιεροσολυμιτικός κώδικας (λατιν. Codex Hierosolymitanus), γνωστός και ως Χειρόγραφο του Βρυεννίου (συχνά απαντώμενος μόνο με το αρχικό H μεταξύ των ειδικών παλαιογράφων), είναι ελληνικό χειρόγραφο του 11ου αιώνα. Περιέχει αντίγραφα παλαιών χριστιανικών κειμένων, μεταξύ των οποίων τη μοναδική πλήρη σωζόμενη έκδοση της Διδαχής των Δώδεκα Αποστόλων. Γράφηκε από άγνωστο κατά τα λοιπά γραφέα ονομάτι Λέοντα, ο οποίος το χρονολογεί στο έτος 1056.
Ο κώδικας αυτός περιέχει τη Διδαχή, την Επιστολή Βαρνάβα, την Α΄ Επιστολή Κλήμεντος προς Κορινθίους, τη Β΄ Επιστολή Κλήμεντος προς Κορινθίους, τη μακρά εκδοχή των επιστολών του Ιγνατίου Αντιοχείας και έναν κατάλογο των κανονικών βιβλίων της Αγίας Γραφής κατά την τάξη του Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Το χειρόγραφο ανακαλύφθηκε το έτος 1873 από τον Φιλόθεο Βρυέννιο, Μητροπολίτη Νικομηδείας, στη συλλογή της Ιεροσολυμιτικής Μονής του Παναγίου Τάφου, η οποία βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη. Ο Βρυέννιος εξέδωσε από αυτό τα κείμενα των δύο Επιστολών του Κλήμεντος το 1875, παραβλέποντας τη Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων, την οποία ανεκάλυψε όταν ξαναμελέτησε το χειρόγραφο.
Ο Άντολφ Χίλγκενφελντ βασίσθηκε στον Ιεροσολυμιτικό κώδικα για την πρώτη έντυπη έκδοση της έως τότε σχεδόν άγνωστης Διδαχής το 1877.