Η παρουσία του Ισλάμ στη Λετονία καταγράφηκε για πρώτη φορά τον 19ο αιώνα. Αυτοί οι Μουσουλμάνοι ήταν κυρίως Τάταροι και Τούρκοι που είχαν μεταφερθεί στη Λετονία κατά τη θέλησή τους. Περιλάμβαναν Τούρκους αιχμαλώτους πολέμου από τον Κριμαϊκό Πόλεμο και τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877.
Μετά την Πολιορκία της Πλέβνα το 1877, μερικές εκατοντάδες Τούρκοι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στην πόλη Τσέσις, από τους οποίους 19 αρρώστησαν με διάφορες αναπνευστικές ασθένειες και πέθαναν από τυφοειδή πυρετό κατά τον επόμενο χειμώνα ή άνοιξη. Θάφτηκαν σε νεκροταφείο δίπλα στους στρατώνες όπου κατοικούσαν. Μέχρι το 1879, οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους Τούρκους είχαν επιστρέψει στην πατρίδα τους. Ωστόσο, ορισμένοι επέλεξαν να μείνουν.[1]
Το 1902, ένα μουσουλμανικό εκκλησίασμα ιδρύθηκε επίσημα και αναγνωρίστηκε από την κυβέρνηση. Η κοινότητα εξέλεξε τον Ιμπραΐμ Ντάβιντοφ ως αρχηγό της και εγκαινιάστηκε μια αίθουσα προσευχής. Η πλειοψηφία των Μουσουλμάνων που κατοικούσαν στη Λετονία στις αρχές του 20ού αιώνα στρατολογήθηκαν στον ρωσικό αυτοκρατορικό στρατό. Μετά την απελευθέρωση από την υπηρεσία, οι περισσότεροι έφυγαν για τη Μόσχα.
Κατά τη δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης και εν μέσω εμφυλίου πολέμου, πολλοί πρόσφυγες εισήλθαν στη Λετονία, συμπεριλαμβανομένων Μουσουλμάνων διαφόρων εθνικοτήτων. Ωστόσο, ήταν γνωστοί στους Λετονούς ως Τούρκοι. Το 1928, ο Σακίρ Χουσνετντίνοφ, Τούρκος ιερέας, εξελέγη ηγέτης της μουσουλμανικής κοινότητας της Ρίγας. Κατείχε αυτή τη θέση μέχρι το 1940.
Σύμφωνα με το Κεντρικό Γραφείο Στατιστικής, καταχωρήθηκαν επτά ισλαμικές ομάδες το 2011, αριθμός που μειώθηκε σε πέντε ένα χρόνο αργότερα. Περιλάμβαναν την Idel, μια μουσουλμανική οργάνωση με επικεφαλής την Ρούφια Σερβίρεβα και την Iman, μια τσετσενική εκκλησία της Λετονίας με επικεφαλής τον Μούσαν Ματσίγκοφ.[2]
Το 2009, ο συνολικός μουσουλμανικός πληθυσμός στη Λετονία υπολογίστηκε σε περίπου 2.000. Σχεδόν όλοι οι Μουσουλμάνοι στη Λετονία ήταν Σουνίτες, αλλά υπήρχε και μια ενεργή παρουσία ακολούθων της Αχμαντίγια.[3] Την ίδια χρονιά, ο ποιητής και μεταφραστής Ούλντις Μπέρζινς ολοκλήρωσε τη λετονική μετάφραση του Κορανίου.
Μετά τον πυροβολισμό του Τσάρλι Χέμπντο στις αρχές του 2015, ο Όλεγκ Πέτροφ, επικεφαλής του Ισλαμικού Πολιτιστικού Κέντρου της Λετονίας, επεσήμανε ότι το Ισλάμ απαγορεύει τη δολοφονία αθώων αμάχων, αλλά εξέφρασε την πεποίθηση ότι η συντακτική ομάδα άξιζε ωστόσο να τιμωρηθεί, αν και με λιγότερο αυστηρό τρόπο. Οι δηλώσεις του που υποδηλώνουν ότι στη συντακτική ομάδα θα έπρεπε να «σπάσουν τα δάχτυλά τους» στη συνέχεια ώθησε την Αστυνομία Εσωτερικής Ασφάλειας να διερευνήσει τη συμπεριφορά του.[4][5]
Στις 29 Μαρτίου 2015, το Ισλαμικό Πολιτιστικό Κέντρο εξέφρασε την ανησυχία του για την αυξανόμενη ισλαμοφοβία στη Λετονία, αφού ένα τζαμί στη Ρίγα ψεκάστηκε με γκράφιτι που έγραφε: «Ο Αλλάχ σας - το πρόβλημά σας! Πηγαίνετε σπίτι!» τη νύχτα της 27ης Μαρτίου.[6] Στις 24 Σεπτεμβρίου, η δημοτική αστυνομία της Ρίγας σταμάτησε μια ανεπιθύμητη μουσουλμανική προσευχή, την οποία παρακολούθησαν περίπου 30 άνδρες σε μια αυλή στην οδό Μπρίβιβας (οδός Ελευθερίας), για παραβίαση του δημόσιου νόμου για τη διοργάνωση δημόσιων ψυχαγωγικών και εορταστικών εκδηλώσεων.[7]
Αργότερα εκείνο το έτος, ένας εκπρόσωπος του Κέντρου, ο Ρόμπερτς κλίμοβιτς, προκάλεσε μια άλλη διαμάχη δηλώνοντας ότι η Λετονία θα γίνει μουσουλμανική χώρα σε 50 χρόνια. Αργότερα συνέχισε να διευκρινίζει ότι, «χρησιμοποιώντας δημοκρατικά μέσα, η πλειοψηφία των Λετονών θα εκλέξει ένα κοινοβούλιο που υποστηρίζει τη σαρία. Και κινούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση, χωρίς βία ή τίποτα άλλο».[8]
Το 2016, ένα βίντεο του Πέτροφ εμφανίστηκε σε μία μετάδοση του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο ενθάρρυνε τον Τζιχαντισμό και επαίνεσε τους σκοπευτές του Τσάρλι Χέμπντο. Αυτή έγινε η τρίτη δημόσια υπόθεση ενός Λετονού πολίτη που εντάχθηκε στο Ισλαμικό Κράτος. Τα σχόλιά του καταδικάστηκαν από τον νέο επικεφαλή του Ισλαμικού Πολιτιστικού Κέντρου, Γιάνις Λούτσινς, ο οποίος είπε ότι η μουσουλμανική κοινότητα της χώρας ένιωσε προδομένη.[9] Στις 19 Οκτωβρίου 2016, ένας άντρας καταδικάστηκε σε 140 ώρες κοινωνικής εργασίας για ρητορική μίσους μέσω διαδικτυακών σχολίων εναντίον μουσουλμάνων.[10]