Ισλάμ στην Ινδία

Το Ισλάμ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία στην Ινδία, με το 14,2% του πληθυσμού της χώρας (200 εκατομμύρια άνθρωποι), να προσδιορίζονται ως μουσουλμάνοι (εκτίμηση 2018).[1] [2] Η Ινδία είναι η χώρα με τον τρίτο μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό παγκοσμίως(μετά την Ινδονησία και το Πακιστάν). Η πλειοψηφία των Ινδών μουσουλμάνων είναι Σουνίτες, ενώ οι Σιίτες αποτελούν μια σημαντική μειονότητα. Το τζαμί Τσεραμάν Τζούμα στη Μεθάλα,Κεράλα και το τζαμί Μπαρβάντα στην Γκόγκα του Γκουτζαράτ θεωρούνται τα πρώτα τζαμιά στην Ινδία, χτισμένα πριν από το 623 μ.Χ. από άραβες εμπόρους. [3] Μετά από μια αποστολή από τον κυβερνήτη του Μπαχρέιν στο Μπαχούρ τον 7ο αιώνα μ.Χ, αραβικές και περσικές εμπορικές κοινότητες από τη Νότια Αραβία και τον Περσικό Κόλπο άρχισαν να εγκαθίστανται στο παράκτιο Γκουτζαράτ. [4] Ο Ισμαηλισμός, κλάδος του Σιισμού έφτασε στην Γκουτζαράτ το δεύτερο μισό του 11ου αιώνα, όταν ο Φατιμίντ Ιμάμ Αλ Μουστασίρ Μπιλάχ έστειλε στην περιοχή ιεραποστόλους το 1073 μ.Χ. [5] [6]

Το Ισλάμ έφτασε στη Βόρεια Ινδία και την Βεγγάλη τον 12ο αιώνα μέσω των τουρκικών κατακτήσεων και έκτοτε έχει γίνει μέρος της θρησκευτικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Ινδίας· το Σουλτανάτο του Δελχί και η Μογγολική αυτοκρατορία της Ινδίας κυβέρνησαν το μεγαλύτερο μέρος της Ινδίας, ενώ το Σουλτανάτο της Βεγγάλης και τα σουλτανάτα Ντέκαν έπαιξαν σημαντικούς οικονομικούς και πολιτικούς ρόλους. [7] Η ισλαμική κυριαρχία στην Ινδία έφτασε στην κορυφή της κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του αυτοκράτορα Aurangzeb, η οποία ήταν η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, όταν συντάχθηκε και εφαρμόστηκε η Fatawa Alamgiri, ένα σύνολο νόμων και ηθικών. [8] [9] [10] Η εισαγωγή περαιτέρω ισλαμικών πολιτικών στο βασίλειο της Mαϊσόρ, από τον σουλτάνο Tipu συνέβαλε στον πολιτισμό της Νότιας Ινδίας. [11] [12] Κατά τη διάρκεια των αιώνων, υπήρξε σημαντική ενοποίηση των ινδουιστικών και μουσουλμανικών πολιτισμών στην Ινδία [13]. Οι μουσουλμάνοι έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην οικονομία, την πολιτική και τον πολιτισμό της Ινδίας. [14]

Θρησκευτική διοίκηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η θρησκευτική διοίκηση κάθε πολιτείας διευθύνεται από τον Μουφτή της Πολιτείας υπό την εποπτεία του Μεγάλου Μουφτή της Ινδίας, της ανώτερης θρησκευτικής αρχής και του πνευματικού ηγέτη των Μουσουλμάνων στην Ινδία . Το σύστημα αυτό βρίσκεται σε ισχύ από την περίοδο της Μογγολικής αυτοκρατορίας της Ινδίας. [15] [16] [17] [18]

Ρόλος στο κίνημα για την ανεξαρτησία της Ινδίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η συμβολή των μουσουλμάνων επαναστατών, ποιητών και συγγραφέων είναι καταγεγραμμένη στην ιστορία του αγώνα της Ινδίας για ανεξαρτησία. Ο Ουμάρ Σουμμάνι, ένας βιομήχανος και εκατομμυριούχος από τη Βομβάη, παρείχε στον Μαχάτμα Γκάντι λεφτά για να καλύψει τα έξοδα του Κογκρέσου και τελικά πέθανε για τον αγώνα της ανεξαρτησίας.

Μέχρι το 1920, ο Μοχάμεντ Αλί Τζίνα, αργότερα ο ιδρυτής του Πακιστάν, ήταν μέλος του Ινδικού Εθνικού Κογκρέσου και ήταν μέρος του αγώνα ανεξαρτησίας. Μέχρι το 1930, ο Μοχάμεντ Ιμπάλ, ποιητής και φιλόσοφος, ήταν ισχυρός υποστηρικτής της ενότητας των ινδουιστών και των μουσουλμάνων, καθώς και μίας αδιαίρετης Ινδίας.. Γενικά, οι μουσουλμάνοι της Ινδίας υποστήριζαν μια αδιαίρετη Ινδία μέχρι την δεκαετία του 1930.

Διαχωρισμός της Ινδίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο διαχωρισμός των Βρετανικών Ινδιών βασιζόταν στη θρησκεία. Οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν αρκετές φορές, με διαφορετικές απαιτήσεις ως προς τα όρια, όπως φαίνεται σε αυτόν τον χάρτη του 1946.

Ο διαχωρισμός της Ινδίας ήταν η διαίρεση των Βρετανικών Ινδιών βάσει της θρησκείας των κατοίκων της. Οδήγησε στη δημιουργία του ντομίνιον του Πακιστάν (που αργότερα χωρίστηκε στην Ισλαμική Δημοκρατία του Πακιστάν και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Μπαγκλαντές) και του ντομίνιον της Ινδίας (αργότερα Δημοκρατία της Ινδίας). Ο νόμος για την ανεξαρτησία της Ινδίας του 1947 είχε αποφασίσει την 15 Αυγούστου 1947 ως την καθορισμένη ημερομηνία για την διαίρεση. Το Πακιστάν, ωστόσο, γιορτάζει την ημερομηνία δημιουργίας του στις 14 Αυγούστου.

O διαχωρισμός της Ινδίας ήταν αποτέλεσμα του νόμου για την ανεξαρτησία της Ινδίας του 1947 και οδήγησε στο τέλος των Βρετανικών Ινδιών. Προκάλεσε μια διαμάχη μεταξύ των νεοσυσταθέντων κρατών της Ινδίας και του Πακιστάν και εκτόπισε μέχρι και 12,5 εκατομμύρια ανθρώπους (οι περισσότερες εκτιμήσεις για τον αριθμό των ανθρώπων που διέσχισαν τα σύνορα μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν το 1947 κυμαίνονται μεταξύ των 10 και 12 εκατομμυρίων ανθρώπων) με τις εκτιμήσεις των θανάτων να κυμαίνονται από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες έως ένα εκατομμύριο. [19] Η βίαιη φύση της διαίρεσης δημιούργησε μια ατμόσφαιρα αμοιβαίας εχθρότητας και καχυποψίας μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν, γεγονός που πλήττει τη σχέση τους μέχρι σήμερα.

Ο Καν Αμπντούλ Γκαφάρ με τον Γκάντι το 1930. Επίσης γνωστός ως Frontier Gandhi, ο Καν υποστήριζε και αυτός την μη βίαιη εναντίωση στους Βρετανούς και ήταν εναντίων του διαχωρισμού της Ινδίας .

Ο διαχωρισμός περιελάμβανε τη γεωγραφική διαίρεση της επαρχίας της Βεγγάλης στην Ανατολική Βεγγάλη, η οποία έγινε μέρος του ντομίνιον του Πακιστάν (Ανατολικό Πακιστάν από το 1956 και μετά) και στην Δυτική Βεγγάλη, η οποία έγινε μέρος της Ινδίας. Η επαρχία Παντζάμπ διαχωρίστηκε στην Δυτική Παντζάμπ, η οποία έγινε μέρος του Πακιστάν και την Ανατολική Παντζάμπ, η οποία έγινε μέρος της Ινδίας. Η συμφωνία διαχωρισμού περιελάμβανε επίσης τη διαίρεση των περιουσιακών στοιχείων της παλίας ινδικής κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένης της ινδικής δημόσιας υπηρεσίας, του ινδικού στρατού, του βασιλικού ινδικού ναυτικού, των ινδικών σιδηροδρόμων, του κεντρικού ταμείου και άλλων διοικητικών υπηρεσιών.

Μουσουλμάνοι στην Ινδία ανά πληθυσμό.

Οι δύο αυτοδιοικούμενες χώρες της Ινδίας και του Πακιστάν άρχισαν να υφίστανται νόμιμα στα μεσάνυχτα της 14-15 Αυγούστου 1947. Οι τελετές για τη μεταβίβαση εξουσίας πραγματοποιήθηκαν μια ημέρα νωρίτερα στο Καράτσι, της τότε πρωτεύουσας του νέου κράτους του Πακιστάν, έτσι ώστε ο τελευταίος βρετανός αντιβασιλέας, ο Λόρδος Mountbatten της Βιρμανίας, να μπορεί να παραστεί τόσο στην τελετή στο Καράτσι όσο και στην τελετή στο Δελχί . Έτσι, η Ημέρα Ανεξαρτησίας του Πακιστάν γιορτάζεται στις 14 Αυγούστου και της Ινδίας γιορτάζεται στις 15 Αυγούστου.

Μετά τον διαχωρισμό της Ινδίας το 1947, τα δύο τρίτα των μουσουλμάνων κατοικούσαν στο Πακιστάν (Δυτικό και Ανατολικό) και οι υπόλοιποι κατοικούσαν στην Ινδία. [20] Με βάση την απογραφή του 1951, 7.226.000 μουσουλμάνοι πήγαν στο Πακιστάν (Δυτικό και Ανατολικό) από την Ινδία, ενώ 7.249.000 ινδουιστές πήγαν στην Ινδία από το Πακιστάν (Δυτικό και Ανατολικό). [21] Ορισμένοι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι η βιασύνη των Βρετανών στη διαδικασία διαχωρισμού οδήγησε σε αυξημένα περιστατικά βίας. [22] Επειδή η ανεξαρτησία των νέων κρατών διακηρύχθηκε πριν από τον πραγματική διαχωρισμό, ήταν όφελος των νέων κυβερνήσεων της Ινδίας και του Πακιστάν να διατηρήσουν τη δημόσια τάξη. Δεν είχαν προβλεφθεί μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών· το σχέδιο είχε ορίσει διασφαλίσεις για τις μειονότητες και στις δύο πλευρές των νέων συνόρων, πράγμα στο οποίο τα δύο κράτη απέτυχαν. Υπήρξε πλήρης διάλυση του νόμου και της τάξης· πολλοί πέθαναν σε διαδηλώσεις, σφαγές ή απλά από τις κακουχίες της μετακίνηση τους προς μια ασφαλέστερη τοποθεσία. Ακολούθησε μια από τις μεγαλύτερες μετακινήσεις πληθυσμών στην ιστορία. Σύμφωνα με τον Richard Symonds, στη χαμηλότερη εκτίμηση, μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και δώδεκα εκατομμύρια έμειναν άστεγοι. [23]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Muslim population growth slows» (στα αγγλικά). The Hindu. http://www.thehindu.com/news/national/Muslim-population-growth-slows/article10336665.ece. Ανακτήθηκε στις 2017-07-28. 
  2. ↑ «India has 79.8% Hindus, 14.2% Muslims, says 2011 census data on religion» (στα αγγλικά). Firstpost. 2015-08-26. http://www.firstpost.com/india/india-has-79-8-percent-hindus-14-2-percent-muslims-2011-census-data-on-religion-2407708.html. Ανακτήθηκε στις 2017-07-28. 
  3. ↑ «India's oldest mosque and growing irrelevance of Muslim vote in Gujarat | Ahmedabad News». The Times of India (στα Αγγλικά). 8 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2019. 
  4. ↑ Gokhale. Surat In The Seventeenth Century (στα Αγγλικά). Popular Prakashan. σελ. 28. ISBN 978-8171542208. 
  5. ↑ [1]; p. 33; ‘act of al Mustansir was sending missionaries to Gujarat’, Jonah Blank, University of Chicago
  6. ↑ Survival Amidst Fatimid Collapse Αρχειοθετήθηκε 2019-04-23 στο Wayback Machine.; The Ismaili da'wa Outside the Fatimid dawla, by Daftary, F. "The Ismaili da'wa Outside the Fatimid dawla," in L'Egypte Fatimide: Son Art et Son Histoire, Marianne Barrucand (ed.) pp. 29–43. Paris: Presses de l'Universite de Paris-Sorbonne; ‘around 460AH/1067AD, Yamani da`is were dispatched to Gujarat under the close supervision of the Sulayhids’
  7. ↑ Sharma, Suresh K.· Sharma, Usha (2004). Cultural and Religious Heritage of India: Islam (στα Αγγλικά). Mittal Publications. ISBN 978-8170999607. 
  8. ↑ Richards, John F. (1996). The Mughal Empire. The New Cambridge History of India. 5 (Reprinted έκδοση). Cambridge University Press. σελ. 130. ISBN 9780521566032. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2012. 
  9. ↑ Truschke, Audrey (2017). «Chapter 1: Introducing Aurangzeb». Aurangzeb : The Life and Legacy of India's Most Controversial King. Stanford University Press. ISBN 9781503602595.  Η παράμετρος |access-date= χρειάζεται |url= (βοήθεια)
  10. ↑ Jackson, Roy (2010). Mawlana Mawdudi and Political Islam: Authority and the Islamic State. Routledge. ISBN 9781136950360. 
  11. ↑ Binita Mehta (2002). Widows, Pariahs, and Bayadères: India as Spectacle. Bucknell University Press. σελίδες 110–111. ISBN 9780838754559. 
  12. ↑ B. N. Pande (1996). Aurangzeb and Tipu Sultan: Evaluation of Their Religious Policies. University of Michigan. ISBN 9788185220383. 
  13. ↑ Tharoor, Shashi (2006). India: From Midnight to the Millennium and Beyond (στα Αγγλικά). Arcade Publishing. ISBN 978-1559708036. 
  14. ↑ Madani, Mohsen Saeidi (1993). Impact of Hindu Culture on Muslims (στα Αγγλικά). M.D. Publications Pvt. Ltd. σελ. 1. ISBN 978-8185880150. 
  15. ↑ «Kanthapuram selected Grand Mufti of India» (στα αγγλικά). The Times of India (The Times Group). ISSN 0971-8257. https://timesofindia.indiatimes.com/city/kozhikode/kanthapuram-selected-grand-mufti-of-india/articleshow/68175547.cms. Ανακτήθηκε στις 24 February 2019. 
  16. ↑ «Kanthapuram elected as new Grand Mufti». Mathrubhumi (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2019. 
  17. ↑ «Grand Mufti calls for talks, not war, to resolve Indo-Pak issues» (στα en-IN). The Hindu. 2019-03-02. ISSN 0971-751X. https://www.thehindu.com/news/cities/kozhikode/grand-mufti-calls-for-talks-not-war-to-resolve-indo-pak-issues/article26413125.ece. Ανακτήθηκε στις 2019-08-07. 
  18. ↑ «Grant full membership to India: Kanthapuram to OIC | Kozhikode News». The Times of India (TNN) (στα Αγγλικά). 2 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2019. 
  19. ↑ Metcalf, Barbara D.· Metcalf, Thomas R. (28 Σεπτεμβρίου 2006). A Concise History of Modern India (στα Αγγλικά). Cambridge University Press. σελίδες 221–222. ISBN 9781139458870. 
  20. ↑ «Muslims in Indian army» (στα αγγλικά). DAWN.COM. 2010-03-15. https://www.dawn.com/news/842925/muslims-in-indian-army. Ανακτήθηκε στις 2017-07-28. 
  21. ↑ «When Muslims left Pakistan for India». 
  22. ↑ Wolpert, Stanley (17 Σεπτεμβρίου 2009). Shameful Flight: The Last Years of the British Empire in India (στα Αγγλικά). Oxford University Press. ISBN 9780199745043. 
  23. ↑ Symonds, Richard (1950). The Making of Pakistan (στα Αγγλικά). National Committee for Birth Centenary Celebrations of Quaid-i-Azam Mohammad Ali Jinnah, Ministry of Education, Government of Pakistan. σελ. 74.