Ιστορίες του Μπρονξ

Ιστορίες του Μπρονξ
A Bronx Tale
ΣκηνοθεσίαΡόμπερτ Ντε Νίρο
ΠαραγωγήΡόμπερτ Ντε Νίρο
ΣενάριοΤσαζ Παλμιντέρι
Βασισμένο σεA Bronx Tale
ΠρωταγωνιστέςΡόμπερτ Ντε Νίρο, Τσαζ Παλμιντέρι, Lillo Brancato, Taral Hicks, Francis Capra, Kathrine Narducci, Τζο Πέσι, Τόνι Σιρίκο και Ντομινίκ Λομπαρντότζι[1]
ΦωτογραφίαΡεϊνάλντο Βιγιαλόμπος
ΜοντάζRobert Q. Lovett και David Ray
Εταιρεία παραγωγήςTriBeCa Productions
ΔιανομήSavoy Pictures και Netflix
Πρώτη προβολή1993 και 28  Ιουλίου 1994 (Γερμανία)[2]
Διάρκεια116 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Ιστορίες του Μπρονξ (αγγλ.:A Bronx Tale) είναι Αμερικανική δραματική αστυνομική ταινία ενηλικίωσης του 1993 σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Το σενάριο γράφτηκε από τον Τσαζ Παλμιντέρι και βασίζεται σε θεατρικό έργο του ίδιου ηθοποιού. Πρωταγωνιστούν οι Τσαζ Παλμιντέρι, Λίλο Μπρανκάτο Τζούνιορ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Τζο Πέσι.

Αφηγείται την ενηλικίωση ενός ιταλοαμερικανού αγοριού, του Καλότζερο, ο οποίος, αφού συναντά ένα τοπικό αφεντικό της Μαφίας, διχάζεται ανάμεσα στους πειρασμούς του οργανωμένου εγκλήματος και τις αξίες του έντιμου, εργατικού πατέρα του, καθώς και τις φυλετικές εντάσεις στην κοινότητά του. Η θεατρική παραγωγή του Μπρόντγουεϊ μετατράπηκε σε ταινία με περιορισμένες αλλαγές και στην οποία πρωταγωνιστούσαν οι Παλμιντέρι και Ντε Νίρο.

Ο Ντε Νίρο, ο οποίος είδε για πρώτη φορά το έργο στο Λος Άντζελες το 1990, απέκτησε τα δικαιώματα από τον Παλμιντέρι, με σκοπό να κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Το δίδυμο δούλεψε πολύ μαζί στο σενάριο, με τον Παλμιντέρι να στοχεύει να διατηρήσει πολλές από τις πτυχές του αρχικού σεναρίου, καθώς βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη δική του παιδική ηλικία. Η παραγωγή ξεκίνησε το 1991 και χρηματοδοτήθηκε σε συνεργασία με την TriBeCa Productions του Ντε Νίρο και την Savoy Pictures.

Οι Ιστορίες του Μπρονξ έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Τορόντο στις 14 Σεπτεμβρίου 1993 και κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 29 Σεπτεμβρίου 1993. Η ταινία σημείωσε περιορισμένη εμπορική επιτυχία, με εισπράξεις άνω των 17 εκατομμυρίων δολαρίων στην εγχώρια αγορά. Ωστόσο, τα πήγε πολύ καλύτερα με τους κριτικούς, οι οποίοι επαίνεσαν τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών και εκτόξευσαν την υποκριτική καριέρα του Παλμιντέρι, ενώ βοήθησαν επίσης τον Ντε Νίρο να γίνει αποδεκτός ως σκηνοθέτης.

Πλοκή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μπρονξ, 1960: Ο Καλότζερο, παιδί ιταλικής καταγωγής, και γιος οδηγού λεωφορείου, περνά τις μέρες του στη γειτονιά του μιμούμενος το αφεντικό Σόνι που διευθύνει τις δραστηριότητές του σε ένα κοντινό κλαμπ. Μια μέρα γίνεται κατά λάθος μάρτυρας ενός φόνου, αλλά καταθέτει ψευδώς, όπως του προτείνει ο πατέρας του, ο οποίος δεν θέλει να έχει πρόβλημα μαζί του. Γίνεται έτσι ο αγαπημένος του Σόνι, ο οποίος τον εισάγει στον κύκλο του. Παρά τις απαγορεύσεις των γονιών του, ο Καλότζερο αρχίζει να συχνάζει στο σημείο συνάντησης των ανδρών του Σόνι, εδραιώνοντας τη φιλία του με τον μαφιόζο, που τον παίρνει υπό την κηδεμονία του σαν γιο.

Χρόνια αργότερα, ο Καλότζερο έχει πλέον μεγαλώσει και απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον πατέρα του που είναι ένας έντιμος βιοπαλαιστής που ζει μια αξιοπρεπή αλλά φτωχή ζωή. Ο Σόνι έχει γίνει ένα είδος δεύτερος πατέρας του, με μεγάλη επιρροή σε κάθε πτυχή της ζωής του. Το αφεντικό θέλει επίσης να τον κατευθύνει στις φιλίες που θα ακολουθήσουν, καθώς το αγόρι συναναστρέφεται με βίαιους και ρατσιστές νέους. Ο Καλότζερο ερωτεύεται επίσης μια μαύρη κοπέλα, η οποία είναι αδερφή ενός μαύρου που ξυλοκοπήθηκε από τους φίλους του. Αυτοί θα πάρουν εκδίκηση για μερικά αυγά που πέταξαν στο παράθυρο του κλαμπ τους, προσπαθώντας να καταστρέψουν ένα κατάστημα στην αφροαμερικανική γειτονιά με βόμβες μολότοφ. Κατά τη διάρκεια της απόδρασης, ένας από τους μαύρους παίρνει ένα μπουκάλι που δεν έχει εκραγεί, το πετάει στο αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να εκραγεί, και τα αγόρια που είναι μέσα στο αυτοκίνητο να απανθρακωθούν.

Ο Καλότζερο, ο οποίος χωρίς την παρέμβαση του Σόνι θα είχε βρεθεί στο αυτοκίνητο που τυλίχθηκε στις φλόγες, αποφασίζει να πάει και να τον ευχαριστήσει που τον απομάκρυνε έγκαιρα από εκείνη την εταιρεία, αλλά μόλις φτάσει στο μπαρ, τον βλέπει να πεθαίνει από πυροβολισμό, από τον γιοςτου άνδρα που σκοτώθηκε σε εκείνο τον φόνο για τον οποίο ο Καλότζερο κατέθεσε ψευδώς. Πολλοί άνθρωποι είναι παρόντες στην κηδεία του Σόνι, αλλά εκτός από τον Καλότζερο, κανείς δεν δείχνει πραγματικά να μετανιώνει για το θάνατο του αφεντικού που φοβήθηκε αλλά δεν αγαπήθηκε. Μόνο ένας άλλος άντρας έχει καλά λόγια για τον Σόνι και αυτός είναι ο πατέρας του Καλότζερο που ευχαριστεί το αφεντικό που έσωσε τη ζωή του γιου του. Πατέρας και γιος κάνουν ειρήνη και οι δυο τους ξεκινούν για το σπίτι, ενώ ο Καλότζερο σκέφτεται τα μαθήματα που πήρε από τους δύο πιο σημαντικούς άντρες της ζωής του.

Διανομή ρόλων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Λίλο Μπρανκάτο Τζούνιορ - Καλότζερο Ανέλλο
  • Τσαζ Παλμιντέρι - Σόνι
  • Ρόμπερτ Ντε Νίρο - Λορέντζο, πατέρας του Καλότζερο
  • Φράνσις Κάπρα - Καλότζερο Ανέλλο
  • Τάραλ Χικς - Τζέιν Ουίλιαμς
  • Τζο Πέσι - Καρμίνε
  • Κάθριν Ναρντούτσι - Ροζίνα Ανέλο
  • Ντομινίκ Λομπαρντότζι - Νίκι Ζερό
  • Λουί Βανάρια - Τρελός Μάριο

Παραγωγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο πρωτότυπο θεατρικό έργο του Τσαζ Παλμιντέρι, το οποίο παίχτηκε ως ατομική παράσταση, βασισμένη σε μεγάλο βαθμό στη δική του παιδική ηλικία, συγκεκριμένα στους μάρτυρες των πυροβολισμών του Καλότζερο ως παιδί, καθώς και στο επάγγελμα και το όνομά του πατέρα του.[3]

Το 1990, σε μια θαετρική παράσταση των Ιστοριών του Μπρονξ, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο συναντήθηκε με τον Παλμιντέρ στο καμαρίνι του αφού είδε την παράσταση. Ο Ντε Νίρο είπε στον Παλμιντέρι, Αυτή είναι μια από τις καλύτερες ατομικές παραστάσεις που έχω δει ποτέ, αν όχι η σπουδαιότερη.... [4] Μετά την απόκτηση των δικαιωμάτων για τη δημιουργία της ταινίας, με τον Ντε Νίρο να ισχυρίζεται ότι η συμφωνία έγινε αποκλειστικά με συμφωνία κυρίων με τον Παλμιντέρι, το δίδυμο άρχισε να γράφει το σενάριο. [4] Πριν από τη συνεργασία με τον Ντε Νίρο, ο Παλμιντέρι απέρριψε αρκετές προσφορές για τα δικαιώματα της ταινίας, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων έως και 1 εκατομμυρίου δολαρίων, επειδή δεν του παραχωρήθηκαν οι ρόλοι του κύριου σεναριογράφου και του Σόνι, τον γκάνγκστερ που συναντά ο Καλότζερο. [4] Ο Ντε Νίρο ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του Παλμιντέρι υπό τον όρο ότι θα του επιτραπεί να σκηνοθετήσει την ταινία και να υποδυθεί τον Λορέντζο, τον πατέρα του Καλότζερο, κάτι που αποδέχτηκε ο Παλμιντέρι. [4]

Κυκλοφορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο στις 14 Σεπτεμβρίου 1993. Στη συνέχεια κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 29 Σεπτεμβρίου 1993.

Υποδοχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εισπράξεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Ιστορίες του Μπρονξ άνοιξε σε 1.077 κινηματογραφικές αίθουσες, με εισπράξεις το σαββατοκύριακο της πρεμιέρας να ανέρχονται σε 3,7 εκατομμύρια δολάρια. Συνέχισε να κέρδισε 17,3 εκατομμύρια δολάρια στην εγχώρια αγορά.

Κριτικές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Rotten Tomatoes η ταινία έχει βαθμολογία αποδοχής 97% με βάση 33 κριτικές, με μέση βαθμολογία 7,5/10. Η κριτική συναίνεση του ιστότοπου αναφέρει: Οι Ιστορίες του Μπρονξ ξεχωρίζει από άλλα δράματα χάρη σε ένα συμπαγές σενάριο, ένα υπέροχο καστ και την ευαίσθητη δουλειά του σκηνοθέτη Ρόμπερτ Ντε Νίρο πίσω από την κάμερα. [5] Το Metacritic έδωσε σταθμισμένο μέσο όρο βαθμολογίας 80 στα 100, με βάση 15 κριτικούς, υποδεικνύοντας "γενικά ευνοϊκές κριτικές". [6]

Ο κριτικός Ρότζερ Ίμπερτ έδωσε στην ταινία τέσσερα αστέρια, χαρακτηρίζοντάς την πολύ αστεία [και] πολύ συγκινητική. Είναι γεμάτη ζωή και πολύχρωμους χαρακτήρες και υπέροχες γραμμές διαλόγου, και ο Ντε Νίρο, στο ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης, βρίσκει τις σωστές νότες καθώς περνάει από το γέλιο στο θυμό και στα δάκρυα διατηρώντας παράλληλα τις αξίες του. [7]

Το 2008, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου πρότεινε την ταινία στη λίστα με τις 10 καλύτερες ταινίες. [8]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  2. ↑ (Γερμανικά) Λεξικό παγκόσμιων κινηματογραφικών ταινιών. Zweitausendeins.
  3. ↑ «Chazz Palminteri and the real-life inspiration for 'A Bronx Tale' are forever intertwined». bostonglobe.com. 31 Μαρτίου 2019. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Vlastelica, Ryan (2 Μαρτίου 2016). «Chazz Palminteri on A Bronx Tale, Keyser Söze, and Stallone's career advice». The A.V. Club. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2020. 
  5. ↑ «A Bronx Tale (1993)». Rotten Tomatoes (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2024. 
  6. ↑ «A Bronx Tale Reviews». Metacritic (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2024. 
  7. ↑ «A Bronx Tale». rogerebert.com. October 1, 1993. https://www.rogerebert.com/reviews/a-bronx-tale-1993. Ανακτήθηκε στις February 27, 2020. 
  8. ↑ «AFI's 10 Top 10 Nominees» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2016. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]