Καρλ Λέβιτ | |
---|---|
Γέννηση | Μόναχο |
Θάνατος | 26 Μαΐου 1973 (76 ετών) |
Ο Κάρλ Λέβιτ (Karl Löwith, 9 Ιανουαρίου 1897 – 26 Μαΐου 1973)[1] ήταν Γερμανός φιλόσοφος, σπουδαστής του Έντμουντ Χούσερλ και του Μάρτιν Χάιντεγκερ. Ο Λέβιτ ήταν ένας από τους πιο παραγωγικούς Γερμανούς φιλοσόφους τους 20ου αιώνα. Η βιβλιογραφία των έργων του απαρτίζεται από περισσότερους από 300 τίτλους. Αντικείμενο των ερευνών του ήταν η φιλοσοφία της Ιστορίας και η σκέψη του Φρίντριχ Νίτσε και του Μάρτιν Χάιντεγκερ.
Ο Λέβιτ γεννήθηκε στο Μόναχο. Αν και ο ίδιος ήταν Προτεστάντης, η οικογένειά του ήταν Εβραϊκής καταγωγής και γι'αυτό το λόγο έπρεπε να εγκαταλείψει τη Γερμανία το 1934 λόγω του Εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος. Πήγε στην Ιταλία και το 1936 στην Ιαπωνία (στο Πανεπιστήμιο Τοχόκου). Αλλά λόγω της συμμαχίας του Τρίτου Ράιχ και της Ιαπωνίας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ιαπωνία το 1941 και πήγε στις ΗΠΑ.[2] Από το 1941 έως το 1952, δίδαξε στη Θεολογική Σχολή του Χάρτφορντ και στη New School for Social Research της Νέας Υόρκης. Το 1952 επέστρεψε στη Γερμανία για να διδάξει ως Καθηγητής της Φιλοσοφίας στη Χαϊδελβέργη, όπου και πέθανε.
Ο Λέβιτ ανήκε στον στενό κύκλο των μαθητών του Μάρτιν Χάιντεγκερ, εντούτοις απομακρύνθηκε αρκετά νωρίς απ'αυτόν και αποξενώθηκε ιδιαίτερα στην περίοδο του Εθνικοσοσιαλισμού. Ο Λέβιτ θεωρείται σκεπτικός και αγνωστικιστής φιλόσοφος. Ένα από τα κύρια θέματά του ήταν η εκκοσμίκευση της χριστιανικής φιλοσοφίας και η προσδοκία της σωτηρίας μέσω της φιλοσοφίας της ιστορίας (Χέγκελ, Μαρξ) και ο υπαρξισμός. Είναι γνωστός για την κριτική του στάση απέναντι στη σύγχρονη μεταφυσική και ενός υπαρξιακού πάθους επίσης. Χαρακτήριζε τη σύγχρονη φιλοσοφία της ιστορίας ως μια αμφιλεγόμενη ανάμιξη μιας αρχαϊκής σύλληψης της ιστορίας (κυκλική/περιοδική, παντοτινή ισορροπία μεταξύ της ύβρης και της νέμεσης, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον Πολύβιο, κατευθυνόμενη ανάμεσα στο fatum και τη fortuna, την αιωνιότητα της κοσμικής τάξης) και μιας ιουδαιο-χριστιανικής κατανόησης της ιστορίας (χαρακτηριζόμενη από την Εσχατολογία και την Προφητεία, περιορισμένη μέσω του finis και προετοιμασμένη για ένα τέλος). Οι απόψεις του πάνω στη φιλοσοφία της ιστορίας εκφράζονται με χαρακτηρισμούς όπως ο ακόλουθος:
Daß wir aber überhaupt die Geschichte im ganzen auf Sinn und Unsinn hin befragen, ist selbst schon geschichtlich bedingt: jüdisches und christliches Denken haben diese maßlose Frage ins Leben gerufen. Nach dem letzten Sinn der Geschichte ernstlich zu fragen, überschreitet alles Wissenkönnen und verschlägt uns den Atem; es versetzt uns in ein Vakuum, das nur Hoffnung und Glaube auszufüllen vermögen.
Die Griechen waren bescheidener. Sie maßten sich nicht an, den letzten Sinn der Weltgeschichte zu ergründen. Sie waren von der sichtbaren Ordnung und Schönheit des natürlichen Kosmos ergriffen.
— Löwith, Weltgeschichte und Heilsgeschehen, Sämtliche Schriften Bd. 2, S. 14
Sämtliche Schriften, 9 Bde. Hrsgg. von Klaus Stichweh, Marc B. de Launay, Bernd Lutz u. Henning Ritter, Stuttgart 1981–1988:
Αυτό το λήμμα σχετικά με τη Φιλοσοφία χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |