Ένας κλωβός Φαραντέι ή ασπίδα Φαραντέι είναι ένα περίβλημα που χρησιμοποιείται για να μπλοκάρει τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Μια ασπίδα Φαραντέι μπορεί να σχηματιστεί από ένα συνεχές κάλυμμα αγώγιμου υλικού, ή στην περίπτωση ενός κλωβού Φαραντέι, από ένα πλέγμα τέτοιων υλικών. Οι κλωβοί Φαραντέι πήραν το όνομά τους από τον Άγγλο επιστήμονα Μάικλ Φαραντέι, ο οποίος τα εφηύρε το 1836.[1]
Ένας κλωβός Φαραντέι λειτουργεί επειδή ένα εξωτερικό ηλεκτρικό πεδίο αναγκάζει τα ηλεκτρικά φορτία μέσα στο αγώγιμο υλικό του κλουβιού να κατανεμηθούν έτσι ώστε να ακυρώσουν την επίδραση του πεδίου στο εσωτερικό του κλουβιού. Αυτό το φαινόμενο χρησιμοποιείται για την προστασία ευαίσθητου ηλεκτρονικού εξοπλισμού (για παράδειγμα δέκτες ραδιοσυχνοτήτων) από εξωτερικές παρεμβολές ραδιοσυχνοτήτων (RFI) συχνά κατά τη διάρκεια της δοκιμής ή της ευθυγράμμισης της συσκευής. Χρησιμοποιούνται επίσης για την προστασία ανθρώπων και εξοπλισμού από πραγματικά ηλεκτρικά ρεύματα, όπως κεραυνούς και ηλεκτροστατικές εκκενώσεις, καθώς ο κλωβός που περικλείει μεταφέρει ρεύμα γύρω από το εξωτερικό του κλειστού χώρου και έτσι το ηλεκτρικό ρεύμα δεν περνά μέσα από το εσωτερικό.
Οι κλωβοί Φαραντέι δεν μπορούν να μπλοκάρουν σταθερά ή αργά μεταβαλλόμενα μαγνητικά πεδία, όπως το μαγνητικό πεδίο της Γης (μια πυξίδα θα εξακολουθεί να λειτουργεί μέσα). Σε μεγάλο βαθμό, όμως, προστατεύουν το εσωτερικό από την εξωτερική ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία εάν ο αγωγός είναι αρκετά παχύς και τυχόν οπές είναι σημαντικά μικρότερες από το μήκος κύματος της ακτινοβολίας. Παρέχουν μικρότερη εξασθένιση των εξερχόμενων εκπομπών από τις εισερχόμενες: μπορούν να μπλοκάρουν τα κύματα EMP από φυσικά φαινόμενα πολύ αποτελεσματικά, αλλά μια συσκευή παρακολούθησης, ειδικά στις ανώτερες συχνότητες, μπορεί να μπορεί να διεισδύσει μέσα από το κλουβί (π.χ. ορισμένα κινητά τηλέφωνα λειτουργούν σε διάφορες ραδιοσυχνότητες, έτσι ενώ μια συχνότητα μπορεί να μην λειτουργεί, μια άλλη θα λειτουργεί).
Η λήψη ή η μετάδοση ραδιοκυμάτων, μια μορφή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, προς ή από μια κεραία εντός ενός κλωβού Φαραντέι είναι πολύ εξασθενημένη ή μπλοκαρισμένη από τον κλωβό. Ωστόσο, ένας κλωβός Φαραντέι έχει ποικίλη εξασθένηση ανάλογα με τη μορφή κύματος, τη συχνότητα ή την απόσταση από τον δέκτη/πομπό και την ισχύ του δέκτη/πομπού. Οι μεταδόσεις συχνότητας κοντινού πεδίου, υψηλής ισχύος, όπως το HF RFID, είναι πιο πιθανό να διεισδύσουν. Οι συμπαγείς κλωβοί γενικά εξασθενούν πεδία σε ένα ευρύτερο φάσμα συχνοτήτων από τους κλωβούς πλέγματος.
Το 1836, ο Άγγλος Μάικλ Φαραντέι παρατήρησε ότι το επιπλέον φορτίο ενός φορτισμένου αγωγού βρισκόταν μόνο στο εξωτερικό του και δεν είχε καμία επίδραση σε οτιδήποτε περικλείεται μέσα του. Για να αποδείξει αυτό το γεγονός, έχτισε ένα δωμάτιο επικαλυμμένο με μεταλλικό φύλλο και επέτρεψε σε εκκενώσεις υψηλής τάσης από μια ηλεκτροστατική γεννήτρια να χτυπήσουν το εξωτερικό του δωματίου. Χρησιμοποίησε ένα ηλεκτροσκόπιο για να δείξει ότι δεν υπήρχε ηλεκτρικό φορτίο στο εσωτερικό των τοίχων του δωματίου.
Παρόλο που αυτό το φαινόμενο του κλωβού έχει αποδοθεί στα περίφημα πειράματα του Μάικλ Φαραντέι σε δοχεία πάγου που έγιναν το 1843, ήταν ο Βενιαμίν Φραγκλίνος το 1755 που παρατήρησε το φαινόμενο χαμηλώνοντας μια αφόρτιστη μπάλα φελλού κρεμασμένη σε ένα μεταξωτό νήμα μέσα από ένα άνοιγμα σε ένα ηλεκτρικά φορτισμένο μεταλλικό κουτί. Σύμφωνα με τα λόγια του, «ο φελλός δεν έλκονταν από το εσωτερικό του δοχείου όπως θα ήταν προς τα έξω, και παρόλο που άγγιζε τον πάτο, ωστόσο όταν τραβήχτηκε δεν βρέθηκε να ηλεκτρίζεται (φορτίζεται) από αυτό το άγγιγμα, όπως θα ήταν αγγίζοντας το εξωτερικό. Το γεγονός είναι μοναδικό». Ο Φραγκλίνος είχε ανακαλύψει τη συμπεριφορά αυτού που τώρα αποκαλούμε κλωβό ή ασπίδα Φαραντέι.[2]
Επιπλέον, το 1754 ο Αββάς Νολέ δημοσίευσε μια πρώιμη περιγραφή ενός αποτελέσματος που αποδίδεται στο φαινόμενο του κλουβιού στο Leçons de physique Expérimentale.[3]
Μια συνεχής ασπίδα Φαραντέι είναι ένας κοίλος αγωγός. Τα εξωτερικά ή εσωτερικά εφαρμοζόμενα ηλεκτρομαγνητικά πεδία παράγουν δυνάμεις στους φορείς φορτίου (συνήθως ηλεκτρόνια) εντός του αγωγού. Τα φορτία ανακατανέμονται ανάλογα λόγω ηλεκτροστατικής επαγωγής. Τα ανακατανεμημένα φορτία μειώνουν σημαντικά την τάση εντός της επιφάνειας, σε βαθμό ανάλογα με την χωρητικότητα. Ωστόσο, δεν υπάρχει πλήρης ακύρωση.[4]
Εάν ένα φορτίο τοποθετηθεί μέσα σε μια μη γειωμένη ασπίδα Φαραντέι χωρίς να αγγίξει τους τοίχους (ας υποδηλώσουμε αυτήν την ποσότητα φόρτισης ως +Q), η εσωτερική όψη της θωράκισης φορτίζεται με -Q, οδηγώντας σε γραμμές πεδίου που ξεκινούν από το φορτίο και επεκτείνονται στα φορτία στο εσωτερικό την εσωτερική επιφάνεια του μετάλλου. Οι διαδρομές των γραμμών πεδίου σε αυτόν τον εσωτερικό χώρο (προς τα αρνητικά φορτία τελικού σημείου) εξαρτώνται από το σχήμα των εσωτερικών τοιχωμάτων περιορισμού. Ταυτόχρονα +Q συσσωρεύεται στην εξωτερική επιφάνεια της ασπίδας. Η κατανομή των φορτίων στην εξωτερική επιφάνεια δεν επηρεάζεται από τη θέση του εσωτερικού φορτίου μέσα στο περίβλημα, αλλά μάλλον καθορίζεται από το σχήμα της εξωτερικής όψης. Έτσι, για όλες τις προθέσεις και σκοπούς, η ασπίδα Faraday παράγει το ίδιο στατικό ηλεκτρικό πεδίο στο εξωτερικό που θα δημιουργούσε εάν το μέταλλο φορτιζόταν απλώς με +Q. Σημειώστε ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα δεν είναι στατικά φορτία.
Η αποτελεσματικότητα της θωράκισης ενός στατικού ηλεκτρικού πεδίου είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητη από τη γεωμετρία του αγώγιμου υλικού. Ωστόσο, τα στατικά μαγνητικά πεδία μπορούν να διεισδύσουν πλήρως στην ασπίδα.
Στην περίπτωση των μεταβαλλόμενων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, όσο πιο γρήγορες είναι οι διακυμάνσεις (δηλαδή, όσο υψηλότερες είναι οι συχνότητες), τόσο καλύτερα το υλικό αντιστέκεται στη διείσδυση του μαγνητικού πεδίου. Στην περίπτωση αυτή η θωράκιση εξαρτάται επίσης από την ηλεκτρική αγωγιμότητα, τις μαγνητικές ιδιότητες των αγώγιμων υλικών που χρησιμοποιούνται στους κλωβούς, καθώς και από το πάχος τους.
Οι κλωβοί Φαραντέι είναι ασπίδες Φαραντέι που έχουν τρύπες και επομένως η ανάλυσή τους είναι πιο περίπλοκη. Ενώ οι συνεχείς ασπίδες ουσιαστικά εξασθενούν όλα τα μήκη κύματος μικρότερα από το βάθος του δέρματος, οι τρύπες σε ένα κλουβί μπορεί να επιτρέψουν σε μικρότερα μήκη κύματος να περάσουν ή να δημιουργήσουν «παροδικά πεδία» (ταλαντευόμενα πεδία που δεν διαδίδονται ως ΗΜ κύματα) ακριβώς πέρα από την επιφάνεια. Όσο μικρότερο είναι το μήκος κύματος, τόσο καλύτερα περνά μέσα από ένα πλέγμα δεδομένου μεγέθους. Έτσι, για να λειτουργήσει καλά σε μικρά μήκη κύματος (δηλαδή, υψηλές συχνότητες), οι οπές στον κλωβό πρέπει να είναι μικρότερες από το μήκος κύματος του προσπίπτοντος κύματος.
Faraday Cage Nollet.