Κλωντ Αβελίν

Κλωντ Αβελίν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Claude Aveline (Γαλλικά)
Γέννηση19  Ιουλίου 1901[1][2] ή 19  Αυγούστου 1901[3]
Παρίσι[2]
Θάνατος4  Νοεμβρίου 1992[3][1][4]
Παρίσι[2]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[2][5]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά[2]
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[1][2][6]
ΣπουδέςΛύκειο Ερρίκος Δ'
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας[2]
ποιητής[2]
εκδότης[2]
μυθιστοριογράφος[2]
μη μυθοπλαστικός συγγραφέας[2]
κριτικός τέχνης[2]
πολιτικός[2]
αγωνιστής της Γαλλικής αντίστασης
Περίοδος ακμής1925[7] - 1985[7]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΜεγάλο βραβείο λογοτεχνίας της SGDL (1952)
Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής
Διοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων
Μετάλλιο της Αντίστασης
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Κλωντ Αβελίν (Claude Aveline) είναι γνωστός ο Γάλλος συγγραφέας, εκδότης, ποιητής και αντιστασιακός κατά τη γερμανική Κατοχή Εβζέν Αβτσίν (Evgen Avtsine, 19 Ιουλίου 1901 – 4 Νοεμβρίου 1992). Συνέγραψε μυθιστορήματα, ποιήματα, θεατρικά έργα, σενάρια, άρθρα και άλλα κείμενα.

Ζωή και έργο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αβτσίν γεννήθηκε στο Παρίσι από γονείς Ρωσοεβραίους, που είχαν καταφύγει εκεί το 1891 εξαιτίας των αντισημιτικών περιορισμών στην πατρίδα τους[8] και έγιναν Γάλλοι πολίτες το 1905, δηλαδή μετά τη γέννηση του Εβζέν. Ο Εβζέν ήταν μαθητής στο υψηλού κύρους Λύκειο Ερρίκου Δ΄ των Παρισίων και μετά σε λύκειο των Βερσαλλιών, όπου μετακόμισαν οι γονείς του. Το 1915 κατατάχθηκε ως εθελοντής νοσηλευτής στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατόπιν εγγράφηκε σε παρισινό κολέγιο, αλλά η υγεία του κλονίσθηκε και έτσι σταμάτησε τις σπουδές του. Το 1918-1919 έζησε κοντά στις Κάννες, όπου και άρχισε να γράφει με το ψευδώνυμο Κλωντ Αβελίν.

In 1919 τα ποιήματα του Αβελίν πρωτοδημοσιεύθηκαν σε περιοδικά και τον γνώρισαν στον συγγραφέα Ανατόλ Φρανς, οπότε έγινε προστατευόμενός του και καλός φίλος του. Το 1920 ο Αβελίν επέστρεψε στο Παρίσι, εργάσθηκε ως συντάκτης σε ένα περιοδικό τέχνης και αποδέχθηκε μια πρόταση να γράψει ένα βιβλίο για τον Βούδα της Ιστορίας, με τίτλο La merveilleuse légende de siddhartha gautama bouddha. Το 1922, σε ηλικία μόλις 21 ετών, ίδρυσε τον δικό του εκδοτικό οίκο[9] με την επωνυμία «Chez Claude Aveline éditeur», αποκληθείς «ο νεαρότερος εκδότης στη Γαλλία»[10] ή και σε όλο τον κόσμο[11].

Μετά από μια ακόμα περιπέτεια με την υγεία του το 1923, ο Αβελίν παρέμεινε επί τετραετία σε ένα σανατόριο στο Φον-Ρομέ-Οντεγιό-Βιά, όπου γνωρίστηκαν με τον νεαρό μετέπειτα γνωστό σκηνοθέτη του κινηματογράφου Ζαν Βιγκό. Αργότερα ο Αβελίν θα διατελούσε εκτελεστής της διαθήκης του και κηδεμόνας της κόρης του, μετά τον πρόωρο θάνατο του Βιγκό και της συζύγου του. Το 1951 ο Αβελίν θεσμοθέτησε το Βραβείο Ζαν Βιγκό για νεαρούς Γάλλους κινηματογραφικούς σκηνοθέτες, και ήταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του επί 25ετία.[12]

Το 1932 ο Αβελίν δημοσίευσε το αστυνομικό του μυθιστόρημα La Double Mort de Frédéric Belot, που σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία, και το 1936 το μυθιστόρημα Le Prisonnier, που αναφέρθηκε από τον Αλμπέρ Καμύ ως επίδραση και έμπνευση για το περίφημο μυθιστόρημα του τελευταίου Ο Ξένος.[13][14] Ως συμπαθών πολιτικά την ευρύτερη Αριστερά, ο Αβελίν συνεισέφερε κείμενα σε πολυάριθμα αντιφασιστικά και κομμουνιστικά έντυπα, όπως τα Commune και Vendredi.[15]

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Γαλλίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Αβελίν εντάχθηκε στη Γαλλική Αντίσταση. Το 1952 κέρδισε το Μέγα Βραβείο της Société des gens de lettres και το 1955 το Prix Italia για το δημιουργικό έργο του στο μεταδιδόμενο από το ραδιόφωνο θέατρο. Το 1956 ο Αβελίν ζήτησε από τους πολλούς φίλους του εικαστικούς να εικονογραφήσουν καλλιτεχνικά το «Portrait de l'Oiseau-Qui-N'Existe-Pas» (= «Πορτρέτο του πουλιού που δεν υπάρχει»), ένα ποίημα που έγραψε το 1950 και μέχρι σήμερα έχει μεταφρασθεί σε 55 γλώσσες.[16] Δημιουργήθηκε έτσι μια συλλογή από 108 έργα σχεδίου, χαρακτικής και ζωγραφικής από καλλιτέχνες διαφορετικών ρευμάτων και υποβάθρων, μεταξύ των οποίων και ο ελληνικής καταγωγής Μάριος Πράσινος, η Πορτογαλίδα Μαρία Έλενα Βιέιρα ντα Σίλβα και ο Ζακ Βιγιόν (Γκαστόν Ντυσάν). Αυτή η συλλογή δωρήθηκε από τον Αβελίν το 1963 στο Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Παρίσι, όπου εκτέθηκε.

Η προτομή του Αβελίν, που φιλοτέχνησε το 1967 ο Οσίπ Ζάντκιν, ήταν το τελευταίο έργο αυτού του σημαντικού γλύπτη πριν από τον θάνατό του.[17] Ως φόρο τιμής προς τον καλλιτέχνη, ο Αβελίν έγραψε το «Je suis le dernier Zadkine» (= «Είμαι ο τελευταίος Ζάντκιν») στη γαλλική εφημερίδα Le Figaro.[18]

Το 1974 ο Αβελίν άρχισε να γράφει απομνημονεύματα. Πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 91 ετών.

Αν και στο έργο του τον απασχολούσε μόνιμα το μυστήριο της ζωής και του θανάτου, ο Αβελίν δεν έπαψε να συνδέει την ψυχολογική ανάλυση των ηρώων του με τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα της εποχής του. Εκτός από τα προαναφερθέντα, ξεχωρίζει η τριλογία μυθιστορημάτων του «Η ζωή του Φιλίπ Ντενίς» (1930-1935) και από τα μεταγενέστερα Το μάτι της γάτας (1970).


Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11889646g. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 Paul de Roux: «Nouveau Dictionnaire des œuvres de tous les temps et tous les pays» (Γαλλικά) Éditions Robert Laffont. 1994. σελ. 187. ISBN-13 978-2-221-06888-5. ISBN-10 2-221-06888-2.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 4  Μαΐου 2014.
  4. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6rn3v9q. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ LIBRIS. Εθνική Βιβλιοθήκη της Σουηδίας. 13  Νοεμβρίου 2012. 86lpt6qs3j74m3m. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  6. ↑ CONOR.SI. 13170019.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 (Ολλανδικά) RKDartists. 211373. Ανακτήθηκε στις 21  Σεπτεμβρίου 2022.
  8. ↑ Schoenbrun, David (1980). Soldiers of the night: the story of the French Resistance. Dutton. ISBN 9780525206637. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2010. 
  9. ↑ Fouché, Pascal (1983). Au sans pareil (στα Γαλλικά). Bibliothèque de littérature française contemporaine de l'Université Paris 7. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2010. 
  10. ↑ Duhamel, Georges· Mahn, Berthold· De Villefosse, René Héron (1951). Chronique de Paris au temps des Pasquier (στα Γαλλικά). Union latine d'éditions. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2010. 
  11. ↑ Feutry, Alain (1986). Camus lecteur d'Aveline: L'étranger contre Le prisonnier (στα Γαλλικά). Lambda Barre. ISBN 9782906093003. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2010. 
  12. ↑ Temple, Michael (2005). Jean Vigo. Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-5632-1. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2010. 
  13. ↑ Aveline, Claude· Jean Lescure (1989). Histoires nocturnes et fantastiques (στα Γαλλικά). Imprimerie nationale. ISBN 9782110809827. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2010. 
  14. ↑ Humbert, Agnès· Barbara Mellor (2008). Résistance: a woman's journal of struggle and defiance in occupied France. Bloomsbury. σελ. 331. ISBN 978-1-59691-559-6. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2010. 
  15. ↑ Editions José Corti. «Claude Aveline». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Αυγούστου 2010. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2010. 
  16. ↑ Canciani, Domenico· Aveline, Claude (1993). L'esprit et ses devoirs: écrits de Claude Aveline (1933-1956) (στα Γαλλικά). Il Poligrafo. σελ. 284. ISBN 978-88-7115-021-5. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2010. 
  17. ↑ Zadkine, Ossip (1989). Musée Zadkine, sculptures, Volume 1989, Part 2. Paris Musées. 
  18. ↑ Claude Aveline (29 November 1967). «Le Dernier Zadkine». Le Figaro. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Το ομώνυμο λήμμα στην Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Larousse-Britannica, έκδ. 2006, τόμος 1, σελ. 89