Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας

Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας
Комуністична партія України
K.P.U.
Πρώτος ΓραμματέαςΠέτρο Σιμονένκο
Δεύτερος ΓραμματέαςIgor Alekseyev
Ίδρυση19 Ιουνίου 1993
ΠροκάτοχοςΚομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας της ΕΣΣΔ
Πτέρυγα νεολαίαςΚομσομόλ Ουκρανίας
Μέλη  (2012)115,000
ΙδεολογίαΚομμουνισμός
Μαρξισμός-Λενινισμός
Διεθνής προσχώρησηΔιεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων
Προσχώρηση σε επίπεδο ηπείρουΈνωση Κομμουνιστικών Κομμάτων - Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης
ΧρώματαΚόκκινο
Κοινοβούλιο
0 / 450
[1][2]
Περιφέρειες
112 / 2.607
Ιστότοπος
kpu.ua
Πολιτικό σύστημα της Ουκρανίας
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας (Ουκρανικά: Комуністична партія України, Komunistychna partiya Ukrayiny ή KPU) είναι ένα κομμουνιστικό κόμμα στην Ουκρανία με Πρώτο Γραμματέα τον Πέτρο Σιμονένκο. Παρότι ήταν μεγάλο κόμμα πριν από την Πορτοκαλί Επανάσταση, στις εκλογές του ουκρανικού κοινοβουλίου το 2012 έλαβε 13.18% και λόγω εκλογικού νόμου μόλις 32 στις 450 έδρες.

Μετά την ανατροπή του Βίκτορ Γιανουκόβιτς τον Φεβρουάριο του 2014, το κόμμα έχει απειληθεί με απαγόρευση των δραστηριοτήτων του με την κατηγορία ότι εμπλέκεται στο κίνημα απόσχισης από την Ουκρανία στις ανατολικές περιοχές αλλά και στο ότι η ιδεολογία του κομμουνιστικού κόμματος ισοδυναμεί με τη Ναζιστική Γερμανία - Τρίτο Ράιχ και θεωρείται ένα από τα βασικά αίτια της γενοκτονίας του Ουκρανικού λαού.Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας διαλύθηκε την 24η Ιουλίου 2014 δύο μέρες μετά την αλλαγή του κανονισμού του ουκρανικού κοινοβουλίου η οποία χαρακτηρίστηκε φωτογραφική για το συγκεκριμένο κόμμα.[2][3]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το KPU επίσημα θεωρεί τον εαυτό του άμεσο διάδοχο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας επί Σοβιετικής Ένωσης μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ), το οποίο ιδρύθηκε την 5η Ιουλίου 1918 στη Μόσχα.[4] Το αρχικό κομμουνιστικό κόμμα υπήρξε μέχρι την 6η Νοεμβρίου 1991, όταν το ΚΚΣΕ και τα κόμματα-μέλη του απαγορεύθηκαν.[4] Μεταξύ του 1991 και του 1993, πολλοί μικροί κομμουνιστικοί οργανισμοί δημιουργήθηκαν σε όλη την επικράτεια της Ουκρανίας.[4] «Χωρίς ξεκάθαρη νομιμοποίηση» κομμουνιστές από όλη την Ουκρανία συγκάλεσαν στις 6 Μαρτίου 1993 συνέδριο με την ονομασία Πανουκρανικό Συνέδριο Κομμουνιστών σε μία προσπάθεια να επανιδρύσουν το KPU.[5] Η αντίδραση σε αυτό, από το ουρανικό κοινοβούλιο (Верховна Рада) ήταν η νομιμοποίηση δύο μήνες αργότερα της ίδρυσης κομμουνιστικών κομμάτων.[5] Στις 19 Ιουνίου 1993, το πρώτο Συνέδριο του νεοϊδρυθέντος KPU συγκλήθηκε -επισήμως είχε οριστεί ως το 29ο Συνέδριο, για να υποδηλωθεί ότι το KPU ήταν άμεσος διάδοχος του σοβιετικού KPU- και εξέλεξε το Πέτρο Σιμονένκο ως το Πρώτο Γραμματέα του.[5]

Στις προεδρικές εκλογές του 1994 το KPU υποστήριξε την υποψηφιότητα του Ολεξάντρ Μορόζ (Олександр Мороз) από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ουκρανίας (SPU)[5] Οι σχέσεις μεταξύ του KPU και του SPU ήταν στενές τη δεκαετία του '90, με τον Μορόζ να εκφωνεί ομιλία στο 22ο συνέδριο του KPU (το οποίο πραγματοποιήθηκε το 1999).[5] Στις βουλευτικές εκλογές του 1998 το KPU έλαβε 121 θέσεις, καταντώντας το 19.5% των θέσεων του κοινοβουλίου.[5] Τα θετικά αποτελέσματα οδήγησαν το KPU στο να κατεβάσει δικό του υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές του 1999, τον Πρώτο Γραμματέα του κόμματος, Πέτρο Σιμονένκο.[5] Ο Σιμονένκο έλαβε το 23.1% των ψήφων στον πρώτο γύρο, πίσω τον πρώτο Λεονίντ Κούσμα (Леонід Кучма) που έλαβε το 38.0% των ψήφων.[6] Στο δεύτερο γύρο της εκλογικής διαδικασίας ο Σιμονένκο έλαβε 38,0%, χάνοντας από τον Κούσμα ο οποίος έλαβε το 57.7% των ψήφων.[6]

Το συνταγματικό δικαστήριο της Ουκρανίας αναγνώρισε το 2001 ότι η απαγόρευση του KPU ήταν αντισυνταγματική.[7]

Το Φεβρουάριο του 2014, το κόμμα ήρθε σε πλήρη αντίθεση με την Euromaidan (εισαγωγή της χώρας την Ευρωπαϊκή Ένωση και διαδηλώσεις εναντίον του προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς που θεωρήθηκε ότι προτιμούσε τις σχέσεις με τη Ρωσική Ομοσπονδία) θεωρώντας το κίνημα ως πραξικόπημα ανατροπής της εκλεγμένης κυβέρνησης και αντικατάστασής της από φιλο-ΝΑΤΟϊκό καθεστώς και σε ανοιχτή έκκληση του Πρώτου Γραμματέα, κάλεσε τα κομμουνιστικά και τα αριστερά κινήματα ανά τον κόσμο να καταδικάσουν τα γεγονότα ως τέτοια.[8]

Έκτοτε αντιμετωπίζει ισχυρή καταστολή από την κυβέρνηση Γιάτσενιουκ -πολλοί νομοθέτες, μετά την αποπομπή Γιανουκόβιτς, έχουν μιλήσεις για πιθανότητα να τεθεί εκτός νόμου το KPU με την κατηγορία της «συνεργασίας με φιλο-ρώρους αποσχιστές»[9]· στις 6 Μαΐου 2014, το κόμμα εξοργίστηκε όταν οι βουλευτικοί του εκπρόσωποι εκδιώχθηκαν από την κοινοβουλευτική αίθουσα συνεδρίασης.[10] Μία εβδομάδα αργότερα, ο ενεργός πρόεδρος (πρώην, δεν είχε αναλάβει ακόμη καθήκοντα ο νεοεκλεγείς) Αλεξάντερ Τουρτσίνοφ απείλησε να θέσει εκτός νόμου το KPU κατηγορώντας το για εμπλοκή «σε φιλορωσικές ταραχές» στα ανατολικά της χώρας.[11] Στις 8 Ιουλίου 2014 το υπουργείο δικαιοσύνης ζήτησε από το περιφερειακό διοικητικό δικαστήριο του Κιέβου να απαγορεύσει την δραστηριότητα του κόμματος «ως αποτέλεσμα της μεγάλης ποσότητας στοιχείων σχετιζόμενες με παράνομες δραστηριότητες πράξεις από την πλευρά του Κομμουνιστικού Κόμματος» (σύμφωνα με τον υπουργό δικαιοσύνης Παύλο Πετρένκο).[12] Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και η GUE/NGL του Ευρωενωσιακού Κοινοβουλίου έχουν καταδικάσει την απαγόρευση εκφράζοντας παράλληλα την αλληλεγγύη τους με το KPU.[13][14] Η ρωσική Κρατική Δούμα, επίσης κατήγγειλε την απαγόρευση και θεώρησε ότι «είναι μία προσπάθεια από τις νέες αρχές του Κιέβου να επιβάλλουν σε πολιτικές και κοινωνικές (civil) δυνάμεις που δεν συμφωνούν με τη γραμμή που έχει παρθεί από τις υπερεθνικιστικές δυνάμεις, να σωπάσουν».[15]

Την 1η Ιουλίου 2014 έξι βουλευτές έφυγαν από την κοινοβουλευτική ομάδα του Κομμουνιστικού Κόμματος, μειώνοντάς την σε 23 μέλη.[16] Ψήφισμα, το οποίο χρειαζόταν την υπογραφή του προέδρου της χώρας Πέτρο Ποροσένκο, και το οποίο στηρίχθηκε από 232 βουλευτές, την 22η Ιουλίου 2014 εξουσιοδότησε τον πρόεδρο του κοινοβουλίου να διαλύει όποια κοινοβουλευτική ομάδα έχει χάσει αρκετά από τα μέλη της εν συγκρίσει με τον αριθμό που είχε όταν σχηματίστηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης κοινοβουλευτικής συνεδρίασης.[2][15][17] Αργότερα εκείνη τη μέρα ο Ποροσένκο υπέγραψε το ψήφισμα-νομοσχέδιο και πλέον αποτελεί μέρος του κοινοβουλευτικού κανονισμού.[15] Την επόμενη μέρα ο πρόεδρος της βουλής και πρώην πρόεδρος της χώρας Τουρτσίνοφ ανακοίνωσε την επικείμενη διάλυση του κόμματος και πρόσθεσε μιλώντας στους βουλευτές: «θα πρέπει να ανεχτούμε αυτό το κόμμα για μία ακόμη μέρα».[15] Η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος, πράγματι διαλύθηκε την 24η Ιουλίου 2014 από τον Τουρτσίνοφ.[2] Την ίδια μέρα ανακοινώθηκε ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή ασκήθηκαν 308 ποινικές διώξεις κατά των μελών του κόμματος.[18] Τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος κατηγορήθηκαν για στήριξη στην προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, για στήριξη των αυτοανακηρυσσόμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, και υποκίνηση για προσάρτηση του Ντνιπροπετροβσκ Ομπλάστ (Дніпропетро́вська о́бласть) στη Ρωσία.[18]

Ιδεολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο καταστατικό του το Κομμουνιστικό Κόμμα ισχυρίζεται ότι «σε εθελοντική βάση ενώνει τους πολίτες της Ουκρανίας που είναι υποστηρικτές της κομμουνιστικής ιδέας». Το κόμμα θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας της Σοβιετικής Ένωσης και ισχυρίζεται ότι η απαγόρευση του το 1991 ήταν παράνομη, το οποίο επιβεβαιώθημε από απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου Ουκρανίας στις 27 Δεκεμβρίου 2001. Το κόμμα θέτει τον εαυτό του σε αντίθεση με κάθε κυβέρνηση και επιδιώκει πλήρη αποκατάσταση του σοσιαλιστικού κράτους στη χώρα χωρίς καμία συγκεκριμένη συνεργασία με άλλα πολιτικά κόμματα.

Λαϊκή υποστήριξη και εκλογικά αποτελέσματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι εκλογείς του κόμματος είναι πολύ πιστοί σε αυτό.[19]

Προεδρικές εκλογές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Προεδρεία της Ουκρανίας
Έτος Εκλογών Υποψήφιος Πρώτος Γύρος Δεύτερος Γύρος
#
συνόλου ψήφων 		%
συνόλου ψήφων 		#
συνόλου ψήφων 		%
συνόλου ψήφων
1999 Πέτρο Σιμονένκο 5,849,077 23.1 10,665,420 38.8
2004 Πέτρο Σιμονένκο 1,396,135 5.0
2010 Πέτρο Σιμονένκο 872,877 3.5

Στις Ουκρανικές προεδρικές εκλογές του 2010 ο Σιμονένκο έθεσε πάλι υποψηφιότητα, αλλά την απέσυρε στις 16 Μαΐου.[20] Η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή ήταν αδύνατο να αφαιρέσει από τα ψηφοδέλτια το όνομά του επειδή αποσύρθηκε πριν από την προθεσμία της 1ης Μαΐου 2014[21] Ως εκ τούτου, στις εκλογές έλαβε παρόλα αυτά το 1.51% των ψήφων.[22][23]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Депутатські фракції і групи VII скликання». Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2014. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 «Turchynov dissolves Ukrainian Communist Party faction in parliament». Interfac-Ukraine. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2014. 
  3. ↑ Κατρούγκαλος, Γιώργος (2014-07-28). «Μια χώρα σε αυταρχικό κατήφορο». Εφημερίδα των Συντακτών. http://www.efsyn.gr/?p=220799. Ανακτήθηκε στις 2014-07-29. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 John T. Ishiyama (2002). András Bozóki, επιμ. The communist successor parties of Central and Eastern Europe. Armonk, NY: Sharpe. σελ. 401. ISBN 076560986X. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 John T. Ishiyama (2002). András Bozóki, επιμ. The communist successor parties of Central and Eastern Europe. Armonk, NY: Sharpe. σελ. 402. ISBN 076560986X. 
  6. ↑ 6,0 6,1 John T. Ishiyama (2002). András Bozóki, επιμ. The communist successor parties of Central and Eastern Europe. Armonk, NY: Sharpe. σελίδες 403-404. ISBN 076560986X. 
  7. ↑ «Рішення Коституційного Суду України у справі за конституційним поданням 139 народних депутатів України». Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2014. 
  8. ↑ «Open appeal of the Communist Party of Ukraine to the international communist, workers and left-wing movement». Комуністична партія України. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2014. 
  9. ↑ «Turchynov asks Justice Ministry to ban Communist Party of Ukraine». interfax-UKRAINE. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2014. 
  10. ↑ «Ukrainian Communists outraged by Rada majority's decision to expel faction from session hall». KyivPost. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2014. 
  11. ↑ «Turchynov Calls Justice Ministry Apply Court For Prohibition Of Communist Party If Their Collaboration With Separatists Proved». UKRAINIAN NEWS. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2014. 
  12. ↑ «Justice Ministry launches process to ban Communist Party of Ukraine». interfax-UKRAINE. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2014. 
  13. ↑ «Ukraine: No more war, no more fascism». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2014. 
  14. ↑ «Ukrainian democracy under threat as interim government moves to ban Communist party». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2014. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 «Communist Party Ousted From Ukraine Parliament». The Moscow Times. 2017-07-23. http://www.themoscowtimes.com/news/article/communist-party-ousted-from-ukraine-parliament/503966.html. Ανακτήθηκε στις 2014-07-27. 
  16. ↑ «Six MPs leave Communist Party faction in Ukraine's parliament». interfax-UKRAINE. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2014. 
  17. ↑ «22.07.2014 Верховная Рада проголосовала за запрет Компартии Украины». Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2014. 
  18. ↑ 18,0 18,1 «Проти комуністів відкрили 308 кримінальних проваджень». Українська правда. 2014-07-24. http://www.pravda.com.ua/news/2014/07/24/7032868/. Ανακτήθηκε στις 2014-07-27. 
  19. ↑ Taras Kuzio (17 Οκτωβρίου 2012). «Eight Reasons Why Ukraine's Party of Regions Will Win the 2012 Elections». The Jamestown Foundation. 
    Taras Kuzio (5 Οκτωβρίου 2007). «UKRAINE: Yushchenko needs Tymoshenko as ally again» (PDF). Oxford Analytica. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Μαΐου 2013. 
  20. ↑ «Communist leader Symonenko withdraws his candidacy from presidential race». KyivPost. 16 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2014. 
  21. ↑ «Симоненко залишили у виборчих бюлетенях». Українська правда. 17 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2014. 
  22. ↑ «Poroshenko wins presidential election with 54.7% of vote - CEC». Radio Ukraine International. 29 Μαΐου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2014. 
  23. ↑ «внеочередные выборы президента украины». Телеграф. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2014