Κυανιούχος άργυρος
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Κυανιούχος άργυρος | |
|---|---|
 
| |
| Όνομα IUPAC | Κυανιούχος άργυρος |
| Αναγνωριστικά | |
| Αριθμός EE | 208-048-6 |
| Αριθμός CAS | 506-64-9 |
| SMILES | [C-]#N.[Ag+] |
| InChI | 1/CN.Ag/c1-2;/q-1;+1 |
| Δομή | |
| Μοριακός τύπος | AgCN |
| Φυσικές ιδιότητες και σταθερές | |
| Σχετική μοριακή μάζα | 133.89 (g/mol) |
| Σημείο τήξης | 335°C (635°F) (608.15 K) |
| Πυκνότητα | 3.943g/mL |
| Διαλυτότητα στο νερό | Αδιάλυτο |
| Διαλυτότητα σε άλλους διαλύτες | Πυκνή ΝΗ3, θερμό ΗΝΟ3 |
| Επικινδυνότητα | |
| Σημείο ανάφλεξης | 320°C |
| Φράσεις κινδύνου | 25-32-33-41-50/53 |
| Φράσεις ασφάλειας | 7-26-45-60-61 |
| Η κατάσταση αναφοράς είναι η πρότυπη κατάσταση (25°C, 1 Atm) εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά | |
Ο κυανιούχος άργυρος είναι ιοντική χημική ένωση με τύπο AgCN. Είναι λευκή κρυσταλλική ουσία αδιάλυτη στο νερό (έχει σταθερά γινομένου διαλυτότητας Ksp = 5.97×10-17) .
Παρασκευές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο κυανιούχος άργυρος παρασκευάζεται με επίδραση κυανιούχου καλίου (KCN) σε διάλυμα νιτρικού αργύρου (AgNO3). Καταβυθίζεται λευκό ίζημα (↘) κυανιούχου αργύρου. Αυτό φαίνεται και με τη σχέση αυτή:
- KCN + AgNO3 → KNO3 + AgCN ↓[1]
Χρήσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο κυανιούχος άργυρος εμφανίζεται και χρησιμοποιείται κυρίως ως ενδιάμεσο προϊόν (συνήθως με τη μορφή συμπλόκου) στην παραγωγή αργύρου με τη μέθοδο της κυανίωσης και στις επαργυρώσεις.
Παραγωγή αργύρου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο άργυρος σε μικρά ποσοστά λαμβάνεται από τα ορυκτά του όταν αυτά κατεργαστούν με κυανιούχα άλατα. Έτσι παράγεται σύμπλοκο με το ανιόν [Ag(CN)2]–:
- Ag2S + 4KCN → 2K[Ag(CN)2] + K2S
- AgCl + 2KCN → K[Ag(CN)2] + KCl
Από τα σύμπλοκα άλατα που παράγονται αποχωρίζεται ο άργυρος (Ag) με κατεργασία με αιώρημα ψευδαργύρου:
- 2K[Ag(CN)2] + Zn → K2[Zn(CN)4] + 2Αg ↓
Επαργύρωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το διάλυμα του συμπλόκου K[Ag(CN)2] που προκύπτει από την επίδραση περίσσειας KCN σε διάλυμα AgNO3, χρησιμοποιείται στην επαργύρωση διαφόρων αντικειμένων. Στην ηλεκτρολυτική συσκευή τοποθετείται το διάλυμα και σαν ηλεκτρόδια χρησιμοποιούνται το αντικείμενο που πρόκειται να επαργυρωθεί (κάθοδος) και μια πλάκα από καθαρό άργυρο (άνοδος). Το σύμπλοκο στο διάλυμα είναι με μορφή ιόντων: K[Ag(CN)2] → K+ + [Ag(CN)2]–. Στο διάλυμα επίσης υπάρχουν ελάχιστα ιόντα Η+ και ΟΗ– από την αυτοδιάσταση του νερού αλλά και πολύ μικρός αριθμός ιόντων Ag+ και CN– από τη διάσταση: [Ag(CN)2]– ⇄ Ag+ + 2CN–.
Η διαφορά δυναμικού που εφαρμόζεται έχει τέτοια τιμή ώστε να μην εναποθέτονται στο αντικείμενο προς επαργύρωση ούτε τα ιόντα Κ+ ούτε τα ιόντα Η+ του διαλύματος. Τα μόνα κατιόντα που απομένουν είναι τα Ag+ τα οποία πορεύονται προς την κάθοδο επικαλύπτοντας το αντικείμενο. Τα ιόντα CN– πορεύονται προς την άνοδο όπου ενώνονται με τον άργυρο (Ag) σχηματίζοντας [Ag(CN)2]– το οποίο επειδή είναι ευδιάλυτο, μεταφέρεται στο διάλυμα με αποτέλεσμα η σύσταση του διαλύματος να παραμένει σταθερή, ενώ ο άργυρος μεταφέρεται από την άνοδο στην κάθοδο.
Σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Όταν προστεθεί όμως περίσσεια KCN, ο AgCN μετατρέπεται σε ευδιάλυτο σύμπλοκο : AgCN + KCN → K[Ag(CN)2] ή συνολικά : AgΝΟ3 + 2KCN → K[Ag(CN)2] + KNO3
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Μανουσάκης Γ.Ε. "Γενική και Ανόργανη Χημεία", Τόμοι 1ος και 2ος, Θεσσαλονίκη 1981.
- Μανωλκίδης Κ., Μπέζας Κ. "Στοιχεία Ανόργανης Χημείας", Έκδοση 14η, Αθήνα 1984.
- Μανωλκίδης Κ., Μπέζας Κ. "Χημικές Αντιδράσεις", Αθήνα 1976.