Κόμης του Γουέστμορλαντ

Ο Κόμης του Γουέστμορλαντ ήταν ένας ευγενής Μεσαιωνικός τίτλος στην Αγγλία που δημιουργήθηκε για λογαριασμό του Ραλφ Νέβιλ, 1ου κόμη του Γουέστμορλαντ (1397) και κατασχέθηκε από τον Κάρολο Νέβιλ, 6ο κόμη του Γουέστμορλαντ (1571) λόγω της συμμετοχής του στην Επανάσταση των Βορείων. Ο τίτλος αναβίωσε ξανά (1624) από τον Σερ Φραγκίσκο Φέιν του οποίου η μητέρα Μαρία Νέβιλ ήταν απόγονος του μικρότερου γιου του πρώτου κόμητος. Ο πρώτος κόμης είχε τον τίτλο του βαρόνου των Νέβιλ του Ρέμπι και ο "Κόμης του Γουέστμορλαντ" έγινε ένας νέος τίτλος για τους απογόνους του.

Η δημιουργία του 1397

Ο Ραλφ Νέβιλ, 4ος βαρόνος των Νέβιλ του Ρέμπι και 1ος κόμης του Γουέστμορλαντ ήταν μεγαλύτερος γιος του Τζων Νέβιλ, 3ου βαρόνου των Νέβιλ του Ρέμπι και της Ματθίλδης Πέρσι, στέφτηκε ιππότης από τον Θωμά του Γούντστοκ σε Γαλλική εκστρατεία (1380) και διαδέχθηκε τον πατέρα του στη βαρονία (1388). Διορίστηκε Φύλακας των Δυτικών Μαρς (1386) και διορίστηκε δεύτερη φορά το 1390 με νέους όρους. Το 1391 ανέλαβε τα καθήκοντα του Κοντόσταυλου στην θέση του Θωμά του Γούντστοκ και ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τους Σκωτσέζους, για την υποστήριξη του στο στέμμα απέναντι στους λόρδους πήρε την κομητεία του Γουέστμορλαντ (1397).^[1] Ο Γουέστμορλαντ παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Ιωάννα Μπωφόρ ετεροθαλή αδελφή του Ερρίκου δούκα του Λάνκαστερ που ανέβηκε στον θρόνο ως Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας και ενώθηκε μαζί του στα εδάφη του Γιορκσάιρ (1399). Κράτησε τα κάστρα του Μπράνσεπεθ, Ρέμπι, Μίντλεχαμ, η σεριφεία του Χάτον και δέχτηκε από τον Ερρίκο Δ΄ ισόβια την ηγεμονία του Ρίτσμοντ. Η φύλαξη των Δυτικών Μαρς ανατέθηκε στον Γουέστμορλαντ, οι ανατολικές δόθηκαν στον νεαρό πρίγκιπα Ιωάννη του Λάνκαστερ μετέπειτα δούκα του Μπέντφορντ. Ο Γουέστμορλαντ προσπάθησε να αποτρέψει τον κόμη του Νορθάμπερλαντ να ενισχύσει τον Χότσπερ (1403) και πριν ξεκινήσει μια νέα εξέγερση περικύκλωσε ένα από τα κάστρα του Ραλφ Ερ που έμενε ο κόμης.

Τον Μάιο οι Πέρσι επαναστάτησαν ξανά με τον κόμη του Μάρσαλ, τον Τόμας του Μάουμπράι, 4ο κόμη του Νόρφολκ και τον Ρίτσαρντ Λε Σκρόυπι, αρχιεπίσκοπο της Υόρκης. Ο Γουέστμορλαντ συναντήθηκε μαζί τους στις 29 Μαΐου 1405 αλλά απέφυγε να πολεμήσει ανοιχτά επειδή ήταν υπεράριθμοι και προτίμησε να προχωρήσει σε συνομιλίες. Ο Γουέστμορλαντ αν και εγγυήθηκε την ασφάλεια τους συνέλαβε με τέχνασμα τον Μάουμπράι και τον Σκρόυπι και τους παρέδωσε στον Ερρίκο Δ΄ στις 3 Ιανουαρίου στο Πόντεκραφτ, αποκεφαλίστηκαν στις 8 Ιουνίου 1405 έξω από τα τείχη της Υόρκης. Οι ασάφειες των πληροφοριών έχουν οδηγήσει πολλούς σύγχρονους ιστορικούς στο συμπέρασμα ότι ο Μάουμπράι και ο Σκρόυπι παραδόθηκαν μόνοι τους, σε κάθε περίπτωση ο Γουέστμορλαντ δεν συμμετείχε στη συνέχεια στη δίκη και την εκτέλεση τους.^[1]

Δεύτερος γάμος του πρώτου κόμη με την Ιωάννα Μπωφόρ

Ο Ραλφ Νέβιλ, 1ος κόμης του Γουέστμορλαντ εργάστηκε σκληρά στις διαπραγματεύσεις με τους Σκωτσέζους και την εξασφάλιση της ειρήνης στα βόρεια σύνορα, όταν απουσίαζε ο Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας ήταν αντικαταστάτης του βασιλιά στον βορά και μέλος του συμβουλίου του Μπέντφορντ. Έκανε σημαντική αύξηση της δύναμης της οικογένειας του με τους γάμους των παιδιών του ιδιαίτερα των παιδιών του από τον δεύτερο γάμο του με την Ιωάννα Μπωφόρ. Η δεύτερη κόρη τους Ελεονώρα Νέβιλ, κόμισσα του Νορθάμπερλαντ μετά τον θάνατο του πρώτου συζύγου της Ριχάρδου Λε Ντεσπένσερ παντρεύτηκε τον Ερρίκο Πέρσι, 2ο κόμη του Νορθάμπερλαντ. Η τρίτη κόρη τους Αικατερίνη Νέβιλ, δούκισσα του Νόρφολκ παντρεύτηκε τον Τζων Μάουμπραι, 2ο κόμη του Νόρφολκ (1412) αδελφό και διάδοχο του εκτελεσθέντα κόμη του Μάρσαλ. Η κόρη τους Άννα Νέβιλ, δούκισσα του Μπάκιγχαμ παντρεύτηκε τον Χάμφρεϊ Στάφορντ, 1ο δούκα του Μπάκινγκχαμ. Η μικρότερη κόρη τους Σεσίλ Νέβιλ, δούκισσα της Υόρκης παντρεύτηκε τον Ριχάρδο της Υόρκης και έγινε μητέρα του Εδουάρδου Δ΄ της Αγγλίας και του Ριχάρδου Γ΄ της Αγγλίας. Οι γιοι του 1ου κόμη από τον δεύτερο γάμο του ήταν ο Ριχάρδος Νέβιλ, 5ος κόμης του Σόλσμπερι, ο επίσκοπος Ροβέρτος Νέβιλ, ο Γουλιέλμος Νέβιλ, 1ος κόμης του Κεντ, ο Γεώργιος Νέβιλ, 1ος βαρόνος του Λάτιμερ και ο Εδουάρδος Νέβιλ, 3ος βαρόνος του Μπεργκαβεννί. Ο κόμης απεβίωσε στις 21 Οκτωβρίου 1425 και ένα υπέροχο αλαβάστρινο μνημείο που παριστάνει τον ίδιο με τις δυο συζύγους του δημιουργήθηκε στη μνήμη του στην εκκλησία του Σταίντροπ κοντά στο κάστρο του Ρέμπι.^[1]

Οι απόγονοι του πρώτου κόμη

Ο εγγονός του Ραλφ Νέβιλ, 2ος κόμης του Γουέστμορλαντ γιος του Τζων Νέβιλ του μεγαλύτερου γιου του 1ου κόμη από τον πρώτο γάμο διαδέχθηκε τον παππού του στην κομητεία του Γουέστμορλαντ (1425). Ο δεύτερος κόμης παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο την Ελισάβετ Πέρσι, κόρη του Χότσπερ Πέρσι και χήρα του Τζων Κλίφορντ, 7ου βαρόνου του Κλίφορντ δημιουργώντας δεσμούς με τους Πέρσι. Ο τρίτος κόμης Ραλφ Νέβιλ, 3ος κόμης του Γουέστμορλαντ ήταν γιος του Τζων Νέβιλ του μικρότερου αδελφού του δεύτερου κόμη που έπεσε στη μάχη του Τάουτον (1461). Ο διάδοχος του τρίτου κόμη ήταν ο εγγονός του Ραλφ Νέβιλ, 4ος κόμης του Γουέστμορλαντ ένας δυναμικός κόμης με έντονη παρουσία στα βόρεια σύνορα που έμεινε πιστός στον Ερρίκο Η΄ της Αγγλίας στο Προσκύνημα της Χάριτος όταν οι υπόλοιποι λόρδοι στράφηκαν εναντίον του. Ο γιος του Ερρίκος Νέβιλ, 5ος κόμης του Γουέστμορλαντ διαδέχθηκε τον πατέρα του σαν πέμπτος κόμης.^[2]

Ο Κάρολος Νέβιλ, 6ος κόμης του Γουέστμορλαντ τελευταίος κόμης ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του πέμπτου κόμη και της Λαίδης Άννας Μάννερς, δεύτερης κόρης του Τόμας Μάννερς, 1ου κόμη του Ράτλαντ, με τον γάμο του με την Τζέιν Χάουαρντ την κόρη του Χένρυ Χάουαρντ, κόμητος του Σάρρεϋ έγινε φανατικός Καθολικός. Ο έκτος κόμης ενώθηκε με τον Τόμας Πέρσι, 7ο κόμη του Νορθάμπερλαντ και τον θείο του Χριστόφορο Νέβιλ στην "Επανάσταση των Βορείων" εναντίον της Διαμαρτυρόμενης βασίλισσας Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας κάτι που έφερε την αιχμαλωσία της Μαρίας Α΄ της Σκωτίας. Μετά τη σύλληψη του κόμη του Νορθάμπερλαντ ο έκτος κόμης του Γουέστμορλαντ από φόβο και για τη δική του σύλληψη δραπέτευσε στη Φλάνδρα και έζησε μέχρι τον θάνατο του στις 16 Νοεμβρίου 1601 σε πενιχρή κατάσταση με μια μικρή σύνταξη από τον Φίλιππο Β΄ της Ισπανίας χωρίς να αφήσει απογόνους. Τα εδάφη του κατασχέθηκαν από το στέμμα (1571), το κάστρο του Ρέμπι παρέμεινε περιουσία του στέμματος μέχρι το 1645.^[3] Την εποχή του Ιακώβου Α΄ η κομητεία διεκδικήθηκε από τον Εδουάρδο Νέβιλ έναν απόγονο του Γεωργίου Νέβιλ, 1ου βαρόνου του Λάτιμερ ενός από τους γιους του πρώτου κόμη από τον δεύτερο γάμο του, ο ισχυρισμός του δεν έγινε όμως αποδεκτός.^[4]

Η δημιουργία του 1624

Ο τίτλος αναβίωσε ξανά με τον Σερ Φραγκίσκο Φέιν που η μητέρα του Μαρία Νέβιλ ήταν απόγονος του μικρότερου γιου του πρώτου κόμη Εδουάρδου Νέβιλ, 3ου βαρόνου του Μπεργκαβεννί, δημιουργήθηκε για χάρη του η βαρονία του Μπούργκερς στην κομητεία του Σάσσεξ και η κομητεία του Γουέστμορλαντ (1624), έγινε βαρόνος Λε Ντεσπένσερ με τον θάνατο της μητέρας του (1626). Ο γιος του Μίλντμει Φέιν, 2ος κόμης του Γουέστμορλαντ αρχικά συντάχθηκε με τον βασιλιά στον Αγγλικό εμφύλιο πόλεμο αλλά στη συνέχεια συμφιλιώθηκε με το Κοινοβούλιο. Ο Τζων Φέιν, 7ος κόμης του Γουέστμορλαντ υπηρέτησε τον δούκα του Μάρλμπορο και έγινε Υπολοχαγός του Βρετανικού στρατού (1739).^[3] Ο Τζων Φέιν 11ος κόμης του Γουέστμορλαντ μοναδικός γιος του Τζων Φέιν, 10ου κόμη του Γουέστμορλαντ εισήλθε στον στρατό (1803) και πήρε μέρος στην "Εκστρατεία του Αννόβερο" ως βοηθός του στρατηγού Τζορτζ Ντον. Έγινε βοηθός γενικού εισαγγελέα στη Σικελία και στην Αίγυπτο (1806–1807), υπηρέτησε στον Πόλεμο της Ιβηρικής Χερσονήσου (1808 - 1813), έγινε Βρετανός στρατιωτικός επίτροπος στα συμμαχικά στρατεύματα του πρίγκιπα του Σβάρτσενμπεργκ και βάδισε με τους συμμάχους στο Παρίσι (1814). Προήχθη κατόπιν σε υποστράτηγο (1825), Υπολοχαγό (1838) και στρατηγό (1854), στο τέλος της ζωής του συμμετείχε σε πολλές διπλωματικές αποστολές. Έγινε απεσταλμένος της Αγγλίας στη Φλωρεντία (1814 - 1830), στο Βερολίνο (1841 - 1851) και στη συνέχεια μετέβη στη Βιέννη. Στο Βερολίνο μεσολάβησε στο ζήτημα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και στη Βιέννη ήταν ένας από τους Βρετανούς πληρεξούσιους στο Συνέδριο του 1855, αποσύρθηκε (1855) και απεβίωσε στα ανάκτορα του Άθερχοπ στο Νορθχαμπτονσάιρ στις 16 Οκτωβρίου 1859. Φανατικός λάτρης της μουσικής, έγραψε πολλές όπερες και με δικές του προτάσεις (1822) ιδρύθηκε την επόμενη χρονιά η Βασιλική Ακαδημία Μουσικής. Η σύζυγος του Άννα Πρισίλα, κόρη του Γουίλιαμ Γουέλσλι - Πολ, 3ου κόμη του Μόρνινγκτον ήταν διακεκριμένη καλλιτέχνης.^[3] Δημοσίευσε πολλά έργα όπως τις Μνήμες των πρώτων εκστρατειών του Δούκα του Ουέλινγκτον στην Πορτογαλία και την Ισπανία (1820) και τις Μνήμες του Συμμαχικού Στρατού υπό τον πρίγκιπα Σβάρτσενμπεργκ και τον στρατηγό Μπλασέ (1822).[4]

Ο Φραγκίσκος Φέιν, 12ος κόμης του Γουέστμορλαντ και τέταρτος γιος του προηγουμένου ήταν επίσης διακεκριμένος στρατιωτικός, εισήλθε στον στρατό (1843), υπηρέτησε στην εκστρατεία στο Παντζάμπ (1846) στην οποία έγινε βοηθός του στρατιωτικού διοικητή (1848) και διακρίθηκε στη μάχη του Γκουχράτ στις 21 Φεβρουαρίου 1849. Συμμετείχε στην εκστρατεία της Κριμαίας σαν βοηθός του λόρδου Ραγκλάν και προήχθη σε Υπολοχαγό (1855). Μετά την επιστροφή του στην Αγγλία έγινε βοηθός του δούκα του Κέιμπριτζ και δέχτηκε το μετάλλιο της Κριμαίας. Ο θάνατος του μεγαλύτερου αδελφού του (1851) του έδωσε τον τίτλο του λόρδου του Μπουργκέρς και μετά την άνοδο του στην κομητεία (1859) αποσύρθηκε από τον στρατιωτικό κλάδο με τον βαθμό του Συνταγματάρχη. Απεβίωσε τον Αύγουστο του 1891 και τον διαδέχτηκε ο γιος του Αντώνιος Φέιν, 13ος κόμης του Γουέστμορλαντ.^[3]

Κόμητες του Γουέστμορλαντ: πρώτη δημιουργία (1397)

Κόμητες του Γουέστμορλαντ: δεύτερη δημιουργία (1397)

Φραγκίσκος Φέιν, 1ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1580 - 1629), κατά πολλούς έβδομος
Μίλντμει Φέιν, 2ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1602 - 1666)
Κάρολος Φέιν, 3ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1635 - 1691)
Βερ Φέιν, 4ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1645 - 1693)
Βερ Φέιν, 5ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1678 - 1699)
Τόμας Φέιν, 6ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1683 - 1736)
Τζων Φέιν, 7ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1685 - 1762)
Τόμας Φέιν, 8ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1701 - 1771)
Τζων Φέιν, 9ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1728 - 1774)
Τζων Φέιν, 10ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1759 - 1841)
Τζων Φέιν, 11ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1784 - 1859)
Φραγκίσκος Γουλιέλμος Ερρίκος Φέιν, 12ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1825 - 1891)
Αντώνιος Μίλντμει Ιουλιανός Φέιν, 13ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1859 - 1922)
Βερ Αντώνιος Φραγκίσκος Φέιν, 14ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1893 - 1948)
Δαυίδ Αντώνιος Τόμας Φέιν, 15ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1924 - 1993)
Αντώνιος Δαυίδ Φραγκίσκος Ερρίκος Φέιν, 16ος κόμης του Γουέστμορλαντ (γεν. 1951)

Παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 Chisholm 1911, p. 552 cite Wylie 1884–1898
↑ Chisholm 1911, pp. 552–553.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 Chisholm 1911, p. 553.
↑ Burke 1831, pp. 387

Πηγές

Burke, John (1831). A general and heraldic dictionary of the peerages of England, Ireland, and Scotland, extinct, dormant, and in abeyance. England. London: Henry Colburn and Richard Bentley.
Montague-Smith, P.W., ed. (1968). Debrett's Peerage, Baronetage, Knightage and Companionage. Kingston-upon-Thames: Kelly's Directories Ltd. pp. 38, 1148.
Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Westmorland, Earls of". Encyclopædia Britannica. 28 (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 552,553. Endnote:
Wylie, J. H. (1884–1898). History of England under Henry IV (4 vols ed.).

[ReferenceA-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 Chisholm 1911, p. 552 cite Wylie 1884–1898

[2] Chisholm 1911, pp. 552–553.

[Chisholm_1911,_p._553-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 Chisholm 1911, p. 553.

[4] Burke 1831, pp. 387

[1]

[2]

[3]

[4]