Λέγκα (πολιτικό κόμμα)

Για το πρώην/παράλληλο και επί της ουσίας ταυτόσημο κόμμα, δείτε: Λέγκα του Βορρά.

Λέγκα για τον Σαλβίνι Πρωθυπουργό Lega per Salvini Premier
Ομοσπονδιακός Γραμματέας	Ματέο Σαλβίνι [1]
Αναπληρωτές του Ομοσπονδιακού Γραμματέα	Τζιανκάρλο Τζορτζέτι Λορέντσο Φοντάνα Αντρέα Κρίπα [2]
Οργανωτικός Γραμματέας	Ρομπέρτο Καλντερόλι
Ομοσπονδιακός Πρόεδρος	Ουμπέρτο Μπόσι
Ίδρυση	ως Λέγκα του Βορρά 4 Δεκεμβρίου 1989 (συμμαχία) 8 Ιανουαρίου 1991 (κόμμα) ως Λέγκα 14 Δεκεμβρίου 2014
Συγχώνευση των	Πληθώρα αυτονομιστικών κομμάτων[α]
Έδρα	Οδός Κάρλο Μπελέριο, 41 20161 Μιλάνο
Εφημερίδα	η Παδανία (1997–2014)
Πτέρυγα νεολαίας	Λέγκα Τζοβάνι
Μέλη  (2013)	122,000[3]
Ιδεολογία	Ρεζιοναλισμός[4] Εθνικός συντηρητισμός[5] Ελεύθερη αγορά[6] Αντιμετανάστευση[7] Φεντεραλισμός[8] Ήπιος ευρωσκεπτικισμός[9] Προστατευτισμός[10] Προνοιακός σωβινισμός[11] Αντιπαγκοσμιοποίηση[12] Εσωκομματικές τάσεις: Εθνικισμός του Βορρά[5] Φιλελευθερισμός[β] Αντικληρικαλισμός[13]
Πολιτικό φάσμα	Δεξιά[14] Πολυσυλλεκτισμός[15] Ακροδεξιά[16] Συγκρητισμός
Εθνική προσχώρηση	Κεντροδεξιός συνασπισμός (1994 and 2000–σήμερα)
Ευρωπαϊκή προσχώρηση	Patriots.eu (2014–σήμερα) [γ]
Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου	Πατριώτες για την Ευρώπη (2024–σήμερα)[δ]
Χρώματα	Μπλε      Πράσινο (για εκπροσώπηση)
Βουλή των Αντιπροσώπων	66 / 400
Γερουσία της Δημοκρατίας	29 / 200
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο	8 / 76
Περιφερειακά Συμβούλια	133 / 896
Ιστότοπος
legaonline.it
Πολιτικό σύστημα της Ιταλίας Πολιτικά κόμματα Εκλογές

Η Λέγκα (επίσημα: Λέγκα για τον Σαλβίνι Πρωθυπουργό, ιταλικά: Lega per Salvini Premier, LSP), είναι ένα εθνικό-συντηρητικό και ρεζιοναλιστικό πολιτικό κόμμα στην Ιταλία , με επικεφαλής τον Ματέο Σαλβίνι. Η Λέγκα, είναι η ανεπίσημη διάδοχος της Λέγκα του Βορρά (LN) με την οποία επί της ουσίας ταυτίζεται. Το κόμμα, περιγράφεται από πολλές πηγές ως δεξιο-λαικιστικό^[19], ενώ διαθέτει πολλές εσωτερικές πτέρυγες που το καθιστούν πολυσυλλεκτικό κόμμα.

Ανήκει στον δεξιό κυβερνητικό συνασπισμό της χώρας, και αποτελεί την τέταρτη κοινοβουλευτική δύναμη της χώρας, με πολύ ισχυρή παρουσία στον βορρά. Παραδοσιακά (ιστ. με την Λέγκα του Βορρά), το κόμμα αποσκοπούσε στην απόσχιση των βόρειων επαρχιών από την χώρα, αλλά σήμερα τηρεί πιο μετριοπαθή στάση.

Η Λέγκα, ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 2017 ως αδελφό κόμμα του LN, που δραστηριοποιείται στη βόρεια Ιταλία (Λομβαρδία, Βένετο, Πεδεμόντιο, Λιγουρία, Τοσκάνη, Αιμιλία) και ως αντικαταστάτης του «Μαζί με τον Σαλβίνι» (NcS), την πρώην θυγατρική του LN στη κεντρική και νότια Ιταλία. Το νέο κόμμα είχε ως στόχο να διασπείρει τις αξίες και τις πολιτικές της LN στην υπόλοιπη χώρα. Μερικοί πολιτικοί σχολιαστές περιέγραψαν την Λέγκα ως ένα κόμμα με στόχο την πολιτική αντικατάσταση του LN, λόγω του νόμιμου χρέους του €49 εκατ.^[20][21][22]. Η LN έχει ήδη καταστεί σε μεγάλο βαθμό αδρανής από τον Ιανουάριο του 2020 και έχει υποκατασταθεί πρακτικά από την Λέγκα, το οποίο δραστηριοποιείται σε όλη την Ιταλία. Το κόμμα κατέλαβε την τρίτη θέση στις γενικές εκλογές του 2018 και την πρώτη θέση στις ευρωεκλογές του 2019. Όπως και το LN, η Λέγκα είναι μια ομοσπονδία περιφερειακών κομμάτων, από τα οποία τα μεγαλύτερα και ιστορικότερα είναι η Λέγκα Βένετα και η Λέγκα Λομβάρδα. Η πολιτική βάση του κόμματος βρίσκεται στη βόρεια Ιταλία, όπου το κόμμα λαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της υποστήριξής του και όπου έχει διατηρήσει την παραδοσιακή αυτονομιστική προοπτική που είχε και το LN, ειδικά στο Βένετο και την Λομβαδία^[23][24][25].

Τον Φεβρουάριο του 2021, η Λέγκα εντάχθηκε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Μαρίο Ντράγκι. Μετά από ένα απογοητευτικό αποτέλεσμα στις γενικές εκλογές του 2022, το κόμμα εντάχθηκε στην κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι με πέντε υπουργούς, συμπεριλαμβανομένου του Τζιανκάρλο Τζιορτζέτι ως υπουργός Οικονομίας και Χρηματο-οικονομικών και του Σαλβίνι ως αντιπρόεδρος παρά-τω-πρωθυπουργού και υπουργού Υποδομών και Μεταφορών. Η Λέγκα συμμετέχει επίσης σε 15 περιφερειακές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων των δύο αυτόνομων επαρχιών. Πέντε περιφερειακοί πρόεδροι, μεταξύ των οποίων ο Ατίλιο Φόντανα (Λομβαρδία), ο Λούκα Ζάια (Βένετο) και ο Μασιμίλιανο Φεντρίγκα (Φριούλι-Βενέτσια Ζούλια), είναι μέλη του κόμματος. Η Φεντρίγκα είναι επίσης πρόεδρος της Διάσκεψης των Περιφερειών και των Αυτόνομων Περιφερειών.

Ιστορία

Προ-ιστορία

Κύριο λήμμα: Λέγκα του Βορρά#Ιστορία

Η Lega Nord (LN) ιδρύθηκε το 1989 ως ομοσπονδία έξι περιφερειακών κομμάτων από τη βόρεια και βόρεια κεντρική Ιταλία (Liga Veneta, Lega Lombarda, Piemont Autonomista, Uniun Ligure, Lega Emiliano-Romagnola και Alleanza Toscana), η οποία έγινε η ιδρυτική "εθνική" κατηγορία του κόμματος το 1991. Ο Ουμπέρτο Μπόσι ήταν ο ιδρυτής του κόμματος και αργότερα ιστορικός ομοσπονδιακός γραμματέας. Η LN υποστηρίζει εδώ και καιρό την μετατροπή της Ιταλίας από ενιαίο κράτος σε ομοσπονδία, τον δημοσιονομικό ομοσπονδιακισμό, τον περιφερειακότητα και μεγαλύτερη περιφερειακός αυτονομία, ειδικά για τις βόρειες περιοχές. Μερικές φορές, το κόμμα υπερασπίστηκε την αποσχισμό του Βορρά, το οποίο το κόμμα αναφέρθηκε ως "Πανδονία", και ως εκ τούτου τον εθνικισμό του Παδανίου. Το κόμμα ήταν πάντα αντίθετο στην παράνομη μετανάστευση και συχνά υιοθετούσε ευρωσκεπτικές στάσεις, ενώνοντας την ομάδα Ταυτότητα και Δημοκρατία στο Ευρω­παϊκό Κοινοβούλιο το 2019. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας της, το LN σχηματίζει συμμαχίες τόσο με τα κόμματα κεντροδεξιού όσο και με τα κόμματα κεντροαριστερού, αλλά στις γενικές εκλογές συνήθως ήταν μέρος του κεντρο δεξιού συνασπισμού του Silvio Berlusconi και, περιστασιακά, διαλέχθηκε ως ανεξάρτητο κόμμα (το 1996, κερδίζοντας το καλύτερο αποτέλεσμα του μέχρι στιγμής: 10,1% των ψήφων). Στη Βόρεια Πολωνία, πολλές περιοχές έχουν επικεφαλής από μέλη της ΛΔΕ, συμπεριλαμβανομένου του Βενετό (από το 2010) και της Λομβαδία (από 2013).

Ο δρόμος για το νέο κόμμα

Ο Σαλβίνι κατά τη διάρκεια της τελικής συγκέντρωσης της εκλογικής εκστρατείας του 2018 στο Μιλάνο

Στις εκλογές για την ηγεσία του 2017, ο Σαλβίνι επιβεβαιώθηκε ηγέτης της Λέγκα του Βορρά, νικώντας τον Τζιανί Φάβα^[26]. Το ομοσπονδιακό συνέδριο του Μάη του 2017 σηματοδότησε την "εθνική" αλλαγή. Τον Οκτώβριο του 2017, ο Σαλβίνι ανακοίνωσε ότι στις γενικές εκλογές του 2018 το κόμμα θα μετονομαστεί απλά ως "Λέγκα" και θα αναπτύξει λίστες επίσης στην κεντρική και νότια Ιταλία. Στις 14 Δεκεμβρίου 2017, το κόμμα "Λέγκα για τον Σαλβίνι Πρωθυπουργό" ιδρύθηκε από το ιστορικό μέλος του LN Ρομπέρτο Καλντερόλι και το σύνταγμά του δημοσιεύθηκε στην Gazzetta Ufficiale^[27]. Οι επίσημοι στόχοι της Λέγκα ήταν η μετατροπή της Ιταλίας «σε σύγχρονο ομοσπονδιακό κράτος μέσω δημοκρατικών και εκλογικών μεθόδων» και η υποστήριξη της «ελευθερίας και της κυριαρχίας των λαών σε ευρωπαϊκό επίπεδο».

Κυβέρνηση του Κόντε και ευρωεκλογές 2019

Στις γενικές εκλογές του 2018, η Λέγκα κέρδισε το καλύτερο αποτέλεσμα της μέχρι στιγμής. Η Λέγκα συγκέντρωσε το 17,35% των ψήφων, και κέρδισε 125 έδρες στη Βουλή και 58 έδρες στη Γερουσία, καθιστώντας το μεγαλύτερο κόμμα της ιταλικής δεξιάς (κεντροδεξιός συνασπισμός: Φόρτσα Ιτάλια, Αδέλφια της Ιταλίας και Εμείς με την Ιταλία, Ένωση του Κέντρου) και καθιερώνοντας τον εαυτό της ως την τρίτη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της χώρας. Στο εκλογικό σχήμα της Λέγκα περιλήφθηκαν αρκετοί ανεξάρτητοι πολιτικοί, όπως οι Τζιούλια Μποντζιόρνο^[28] και Αλμπέρτο Μπανιάι^[29], και πολλά μικρά κόμματα: το Σαρδηνιακό Κόμμα Δράσης^[30], το Ιταλικό Φιλελεύθερο Κόμμα^[31], το Εθνικό Κίνημα για την Κυριαρχία και το Εμείς με τον Σαλβίνι. Το σύνθημα των εκλογών ήταν «Λέγκα – Ο Σαλβίνι για Πρωθυπουργός» και «Οι Ιταλοί πρώτα».^[32]

Η 1η κυβέρνηση του Κόντε ορκίστηκε στο Παλάτσο ντελ Κουιρινάλε

Όταν ολοκληρώθηκαν οι εκλογές κανένα κόμμα ή συνασπισμός δεν είχε την απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Τα κόμματα της δεξιάς είχαν μία σχετική πλειοψηφία, το Κίνημα Πέντε Αστέρων ήταν πρώτο κόμμα και κεντροαριστερή συμμαχία του Ματέο Ρέντσι ήρθε τρίτη^[33][34][35]. Κατόπιν τρίμηνων διαπραγματεύσεων, την 1η Ιουνίου σχηματίστηκε μία «κυβέρνηση αλλαγής» δηλαδή μία ετερόκλητη συμμαχία της Λέγκας με την Κίνηση Πέντε Αστέρων (M5S), η οποία είχε καταλήξει πρώτη στις εκλογές με 32.7% των ψήφων. Η λεγόμενη "κίτρινη-πράσινη κυβέρνηση" ηγήθηκε από τον Τζουζέπε Κόντε, έναν ανεξάρτητο νομικό που τότε ήταν στον στενό κύκλο του M5S, και περιλάμβανε τον Σαλβίνι ως υπουργό Εσωτερικών. Οι αρχηγοί των δύο κομμάτων, ο Ματέο Σαλβίνι και ο Λουίτζι ντι Μάιο έγιναν Αναπληρωτές Πρωθυπουργοί. Στο Υπουργικό Συμβούλιο οι 8 Υπουργοί ήταν του Κινήματος 5 Αστέρων, οι 5 ήταν της Λέγκα και οι 6 ήταν ανεξάρτητοι πολιτικοί. Ο Σαλβίνι ανέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών. Επίσης, 3 αναπληρωτές Υπουργοί και 15 υφυπουργοί ήταν της Λέγκα.^[36]

Ο Ματέο Σαλβίνι, ο Τζιαν Μάρκο Σεντινάιο και ο Τζιανκάρλο Τζιορτζέτι στο Παλάτι Κουιρινάλε μετά τις εκλογές του 2018

Από την ίδρυση της κυβέρνησης, χάρη στην θετική αποτίμηση του Σαλβίνι ως υπουργού, το κόμμα ήταν τακτικά το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας σε δημοσκοπήσεις, με περίπου ή πάνω από 30%. Στις ευρωεκλογές του 2019, η Λέγκα κέρδισε 34,3% των ψήφων^[37], κερδίζοντας για πρώτη φορά πλειοψηφία των ψηφοφόρων, ενώ το M5S σταμάτησε στο 17,1%. Συγκεκριμένα κέρδισε τις 29 από τις 76 έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.^{[38][39][40][41]} Το σύνθημα του κόμματος ήταν «Η Ιταλία Πρώτα»^[42][43][44] και εντάχθηκε στην κοινοβουλευτική ομάδα Ταυτότητας και Δημοκρατίας^{[45][46][47][48][49][50][51][52][53]}.

Η Λέγκα ήρθε πρώτη στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2019

Τον Αύγουστο του 2019, ο Σαλβίνι ανακοίνωσε την πρόθεσή του να εγκαταλείψει τον συνασπισμό με το M5S, και κάλεσε σε πρόωρες γενικές εκλογές^[54]. Ωστόσο, μετά από επιτυχημένες συνομιλίες μεταξύ του M5S και του Δημοκρατικού Κόμματος (PD), η σημερινή κυβέρνηση αντικαταστάθηκε τελικά από μια νέα κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Κόντε. Η Λέγκα επέστρεψε έτσι στην αντιπολίτευση, και συνασπίστηκε με τις υπόλοιπες δυνάμεις της δεξιάς.

Κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Μάριο Ντράγκι

Ο Ματέο Σαλβίνι στο Παλάτι Κουιρινάλ τον Ιανουάριο του 2021

Τον Ιανουάριο του 2021, η δεύτερη κυβέρνηση του Κόντε έπεσε μετά την απώλεια υποστήριξης από το κόμμα Ιτάλια Βίβα του Ματέο Ρέντσι^[55]. Στη συνέχεια, ο πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα διορίστηκε τον Μαρίο Ντράγκι για να σχηματίσει ένα υπουργικό συμβούλιο, το οποίο κέρδισε την υποστήριξη της Λέγκα, του M5S, του PD^[56] και του FI^[57][58][59]. Η Λέγκα εισήλθε στην νέα κυβέρνηση με τρεις υπουργούς υψηλού προφίλ από την "κεντρώα" πτέρυγα του κόμματος. Η στήριξη του κόμματος για την κυβέρνηση του Ντράγκι ήταν σε αντίθεση με τις ευρωσκεπτικές στάσεις του. ^[60]

Γενικές εκλογές 2022 και κυβέρνηση Μελόνι

Τον Ιούλιο του 2022, το M5S δεν συμμετείχε στην ψήφο εμπιστοσύνης της Γερουσίας για ένα κυβερνητικό νομοσχέδιο. Ο πρωθυπουργός Ντράγκι πρότεινε την παραίτησή του, η οποία απορρίφθηκε από τον Πρόεδρο Ματάρελα.^[61] Μετά από λίγες ημέρες, ο Ντράγκι ζήτησε ξανά ψήφο εμπιστοσύνης για να εξασφαλίσει την κυβερνητική πλειοψηφία που υποστηρίζει το υπουργικό του συμβούλιο, απορρίπτοντας παράλληλα την πρόταση που προτάθηκαν από την Λέγκα και την FI για μια νέα κυβέρνηση χωρίς το M5S.^[62] Τότε η Λέγκα -παρά τις κλήσεις από τους περιφερειακούς προέδρους της να κάνουν το αντίθετο- καθώς και το M5S, η Φόρτσα Ιτάλια και τα Αδέλφια της Ιταλίας, δεν συμμετείχαν στην ψηφοφορία.^[63][64] Συνεπώς, ο Ντράγκι υπέβαλε την τελική παραίτησή του στον πρόεδρο Ματάρελα, ο οποίος διέλυσε τα κοινοβούλια, οδηγώντας την χώρα σε πρόωρες εκλογές.^[65][66]

Στις γενικές εκλογές του 2022, η Λέγκα, αν και στην πλευρά των νικητών ως μέρος του «κεντροδεξιού» συνασπισμού (FI, L, FdI), κέρδισε μόνο το 8,8% των ψήφων, σε σύγκριση με το 26,0% που κέρδισαν τα Αδέλφια της Ιταλίας (FdI), ενώ το FI το 8,1%. Ως αποτέλεσμα, η Τζορτζία Μελόνι, ηγέτης της FdI, δέχτηκε το καθήκον να σχηματίσει μια νέα κυβέρνηση και ανακοίνωσε την κυβέρνηση Μελόνι που ανέλαβε επίσημες λειτουργίες μετά την ορκωτική ορκωμοσία κάθε υπουργού στις 22 Οκτωβρίου και στην οποία συμμετέχει και η Λέγκα^[67][68].

2024 Εκλογές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Σε προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών του 2024, ο Σαλβίνι κάλεσε την Μαρίν Λε Πεν στην συγκέντρωση του κόμματος στη Ποντίντα τον Σεπτέμβριο του 2023^[69] και οργάνωσε συνέδριο του ευρωκόμματος Ταυτότητας & Δημοκρατίας στη Φλωρεντία τον Δεκέμβριο του 2023.^[70][71][72] Το κόμμα προσπάθησε επίσης να σφυρηλατήσει μια πολυσυλλεκτική σκηνή, με πρόσωπα όπως αυτά της δημοφιλούς δημάρχου Ζάια, με άνοιγμα στις πιο δεξιές πτέρυγες με πρόσωπα όπως αυτά του στρατηγού Ρομπέρτο Βανάτσι, αλλά και προς την κεντροδεξιά καλωσορίζοντας τον κεντρώο ευρωβουλευτή Αλντό Πατρίσιελο^[73], την Ένωση του Κέντρου^[74], και το Ιταλικό Φιλελεύθερο Κόμμα^[75]. Στο τέλος, ούτε η Fedriga ούτε η Zaia επέλεξαν να εκλεγούν, ενώ ο Vannacci δέχτηκε να είναι υποψήφιος^[76], παρά τις ισχυρές επιφυλάξεις από σχεδόν όλα τα ανώτερα μέλη του κόμματος^[77].

Το μερίδιο της Ένωσης στις ψήφους ήταν 9,0%, με τον Βανάτσι, ο οποίος έλαβε πάνω από μισό εκατομμύριο προτιμήσεις, να είναι ένας από τους πιο ψηφισμένους υποψηφίους στις εκλογές. ^[78] Το κόμμα βελτιώθηκε την κατάταξη του στο Νότο, χάρη σε υποψηφίους όπως ο Πατριάτσιο και ο Ραφάλε Στανκανελί , αλλά υπέφερε στα παραδοσιακά οχυρά της βόρειας Ιταλίας, όπου το κόμμα απέτυχε ακόμα χειρότερα από τις γενικές εκλογές του 2022 . ^{[79][80][81][82][83]} Σε πλαίσιο, πράγματι, στις περιφερειακές εκλογές του 2024 στο Πιεμοντέ το κόμμα κέρδισε μόλις 9,4% των ψήφων, ενώ ήταν μέρος του νικητή κεντροδεξιάς συνασπισμού με επικεφαλής τον σημερινό πρόεδρο Alberto Cirio. Μετά τις εκλογές, ο μακροχρόνος εσωτερικός κριτικός και ηγέτης του Comitato Nord, Γκρίμολντι, εκδιώχθηκε από το κόμμα. ^[84]

Ιδεολογία, πλατφόρμα, φατρίες, συμμαχίες

βλέπε: Ιδεολογία της Λέγκα του Βορρά

Διεθνώς, η Λέγκα περιγράφεται συνήθως ως δεξιό ή ακροδεξιό κόμμα. Ωστόσο, τα περισσότερα ιταλικά μέσα ενημέρωσης θεωρούν το κόμμα ως κεντροδεξιό^[85]. Επιπλέον, σύμφωνα με τον Αντόνιο Πολίτο, συντάκτη της Corriere della Sera και πρώην κεντροαριστερό πολιτικό, η Λέγκα είναι "τουλάχιστον κεντρώα κατά το ήμισυ, σίγουρα εντελώς κεντρώα στο Βενετό και τη Λομβαδία, τόσο ως εκλογικό σώμα όσο και ως πολιτική κουλτούρα των κυβερνητών της".^[86] Η ταμπέλα "άκρα δεξιά" απορρίπτεται εντελώς από το κόμμα και, σύμφωνα με τον Σαλβίνι, "οι Ιταλοί δεν είναι ένας πληθυσμός εξτρεμιστών, πόσο μάλλον ρατσιστών. Κυβερνούμε μεγάλο μέρος της χώρας, και δεν θα μας ψηφίσουν αν ήμασταν εξτρεμιστές. Υπάρχει μεγάλη τεμπελιά από πλευράς του ξένου τύπου, επειδή στο οικονομικό μέτωπο είμαστε απολύτως φιλελεύθεροι".^[85] Από τους τρεις αντισυκράτορες του Σαλβίνι, ο Τζορτζέτι αντιπροσωπεύει την φιλελεύθερη πτέρυγα, ο Λορένζο Φοντάνα την θρησκευτική, παραδοσιοκρατική και κοινωνικο-συντηρητική^[87][88], και τον Ανδρέα Κρίππα την σκληρή δεξιά.^{[89][90][91][92][93]}

Η Λέγκα είναι επίσημα μέρος του κεντροδεξιού συνασπισμού, μαζί με τη Forza Italia (FI) και τα Αδέλφια της Ιταλίας (FdI), ωστόσο, από το 2018, το κόμμα έχει κυβερνήσει τόσο με τοΚίνηση Πέντε Αστέρων (M5S) όσο και με το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα (PD).

Παρόλο που συνεχίζει να υποστηρίζει τον αυτονομισμό, υπό τον Σαλβίνι η Λέγκα σταδιακά αλλά αποφασιστικά εγκατέλειψε την σκληρή γραμμή του πλήρους αποσχισμού των Παδανών, που για πολύ καιρό ακολουθούσαν η Λέγκα του Βορρά. Το κόμμα έχει επίσης κάνει άνοιγμα προς την νότια Ιταλία^{[94][95][96][97]}. Η Λέγκα συνδυάζει τον εθνικισμό με τον τοπικισμό, ομοίως με την Ένωση Τιτσινό στην Ελβετία.^[98] Επιπλέον, τοπικά, τα περιφερειακά κόμματα που σχηματίζουν την Λέγκα συνεχίζουν να υποστηρίζουν τις περιφερειακές ταυτότητες, όπως ο ενετικός εθνικισμός στο Βενετό και ο λομβαρδικός εθνικισμός στη Λομβαρδία.

Στον τομέα των εσωτερικών υποθέσεων, η Λέγκα αντιτίθεται έντονα στην παράνομη μετανάστευση, ειδικά στις μεταναστευτικές ροές από τη θάλασσα. Είναι ιδιαίτερα επικριτική για τις μη κυβερνητικές οργανώσεις που μεταφέρουν μετανάστες σε ευρωπαϊκές διασυνοριακές χώρες, καθώς πιστεύουν ότι είναι συνένοχοι της "εμπορίας ανθρώπων".^[99] Μέσα στα σύνορα της Ιταλίας, η Ένωση είναι σκεπτική όσον αφορά τις αιτήσεις ασύλου και τα συναφή κέντρα υποδοχής και ελπίζει στην απέλαση των παράτυπων μεταναστών. Έχει προσπαθήσει να ρυθμίσει μερικά από τα θέματα μετανάστευσης μέσω των λεγόμενων "διαταγών ασφαλείας".^[100]

Στην εξωτερική πολιτική, το κόμμα είναι φιλο-ατλαντικιστικό αλλά έχει επίσης υποστηρίξει φιλικότερες σχέσεις με τη Ρωσία^[85], αντιτάσσεται στις κυρώσεις προς την Ρωσία.^[101] Το 2019 οι ισχυρισμοί ότι το κόμμα δέχτηκε ρωσική χρηματοδότηση συζητήθηκαν στην Ιταλία και ονομάστηκαν "Russiagate", αλλά απορρίφθηκαν πλήρως^{[102][103][104]}.

Μέχρι το 2018, η Λέγκα εξέφραζε έντονη αντίθεση στο ευρώ. Ως μέρος της κυβέρνησης Κόντε όμως, το κόμμα επανεξετάσε την αντίθεσή του στο ενιαίο νόμισμα.^[105]

Στην οικονομική πολιτική, η Λέγκα έχει ένα μικτό ιστορικό. Η Λέγκα του Βορρά, ξεκίνησε ως ελευθεριακή, αλλά στην συνέχεια μετατράπηκε σε πιο φιλο-λαϊκό κόμμα.^[106] Η πλατφόρμα του τρέχοντος κόμματος περιλαμβάνει τη μείωση του φορολογικού φόρου και την εφαρμογή ενός σταθερού φόρου εισοδήματος στο 15%, ενώ αντιτίθεται σε όρια πληρωμών μετρητών^[107]. Ως αποτέλεσμα, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, το κόμμα είναι "νεοφιλελεύθερο", ενώ άλλοι παρατηρητές αμφισβητούν οποιοδήποτε τέτοιο χαρακτηρισμό και τοποθετούν την Λέγκα μεταξύ "οικονομικού φιλελευθερισμού" και "κεϋνσιανής οικονομίας".^[108][109] Ο Τζορτζέτι θεωρείται συνήθως φιλελεύθερος, ενώ ο Μπαγκνάι (ο οικονομικός εκπρόσωπος του κόμματος) ταυτίζεται ως "μετα-κεϋνσιανός. Επίσης φατρίες του κόμματος είναι κατά της παγκοσμιοποίησης.^{[110][111][112][113][114]}

Σχετικά με την κοινωνική πρόνοια, η Ένωση είναι ένας από τους κύριους επικριτές της αύξησης της ηλικίας συνταξιοδότησης που προβλέπεται από την μεταρρύθμιση των συντάξεων της Έλσα Φορνέρο το 2011 και κατά τη διάρκεια της πρώτης κυβέρνησης του Κόντε πήρε την έγκριση της λεγόμενης "Quota 100" (συνοχή με 62 χρόνια και 38 συνεισφορές).^[115] Επιπλέον, το κόμμα αντιτίθεται στα εισοδήματα των πολιτών και μετανιώνει που ψήφισε γι' αυτό το 2018.^[116]

Σε κοινωνικά ζητήματα, η Λέγκα έχει γενικά συντηρητικές θέσεις, με εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, το κόμμα έχει παραμείνει για πολύ καιρό υποστηρικτής της αποποινικοποίηση της ιεροδουλείας.^[117] Στο πολιτικό του πρόγραμμα, το κόμμα υποστηρίζει την προστασία του περιβάλλοντος, την ίδρυση και συντήρηση δημόσιων χώρων πρασίνου και εθνικών πάρκων, την ανακύκλωση, και απαγόρευση (ή έλεγχος) στην κατασκευή υπόστεγων και κλειστών χώρων στην επαρχία, ιδίως στο Βένετο.^{[118] [119]} Η Λέγκα, που έχει έναν ισχυρό γεωργικό κλάδο, υποστηρίζει την προστασία της παραδοσιακής κουζίνας, έχει αντιταχθεί στην κατανάλωση ΓΤΟ, και έχει αγωνιστεί για την αναθεώρηση του συστήματος ποσοστώσεων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.^[120]

Περιφερειακή και τοπική αυτοδιοίκηση

Η Λέγκα συμμετέχει σε 15 από τις 21 υπο-εθνικές κυβερνήσεις (η Ιταλία έχει 20 περιφέρειες, μία από τις οποίες, το Τρεντίνο-Αλτο Άντιγκε/Συδτιρόλ, αποτελείται από δύο αυτόνομες επαρχίες με αυτονομία και κάθε μία από τις έδρες της Διάσκεψης των Περιφερειών και των αυτόνομων επαρχιών: το Τρεντίνο και το Νότιο Τιρόλο). Παρακάτω παρατίθεται ένας κατάλογος των πιο σημαντικών τοπικών θεσμών που καθοδηγούνται από μέλη του κόμματος.

Προέδροι των Περιφερειών

• Λομβαρδία (9.965.046 κατοίκοι): Αττιλίο Φοντάνα
• Βένετο (4,854,633 κάτοικοι): Λούκα Ζάια
• Φριούλι-Βενέτια Τζούλια (1197.295 κάτοικοι): Μασιμιλιανό Φεδρίγκα
• Ούμπρια (859.572 κάτοικοι): Ντόνατελα Τεσεϊ

Προέδροι των αυτόνομων επαρχιών

• Τρεντίνο (542,58 κάτοικοι): Μαυρίσιο Φουγκάτι (επίσης πρόεδρος του Τρεντινο-Αλτο Αδίγκε/Συδτιρόλ, με ρόλο περιτροπής).

Αποτελέσματα εκλογών

Εκλογές	Ηγέτης	Το Κοινοβούλιο					Σύνοδος των ΗΠΑ
		Ψήφοι	%	Έδρες	+/-	Θέση	Ψήφοι	%	Έδρες	+/-	Θέση
2018	Ματέο Σαλβίνι	5,698,687	17.4	124 / 630	104	3η	5,321,537	17.6	58 / 315	40	3η
2022		2,464,005	8.8	66 / 400	59	4η	2,439,200	8.9	30 / 200	28	4η

Ευρω­παϊκό Κοινοβούλιο

Εκλογές	Ηγέτης	Ψήφοι	%	Έδρες	+/-	Ομάδα ΕΚ
2019	Ματέο Σαλβίνι	9,175,208 (1η)	34.3	29 / 76	Νέα	Τ&Δ
2024		2.099.269 (5η)	9.0	8 / 76	21	Πατριώτες

Περιφερειακά συμβούλια

Περιφέρεια	Εκλογές	Ψήφοι	%	Έδρες	+/−	Κυβέρνηση/ Αντιποίτευση
Κοιλάδα Αόστα	2020	15.837 (1η)	23.9	11 / 35	4	ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Πιεδεμόντιο	2019	712.703 (1η)	37.1	23 / 51	21	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Λομβαρδία	2023	476.175 (3η) 177.387 (5η)	16.5 (λόγος των κομμάτων) 6.2 (λόγος της Φόντνα) (Πίνακας Φόρταντα)	20 / 80	10	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Νότιο Τυρόλο	2023	8.541 (10η)	3.0	1 / 35	3	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Τρεντίνο	2023	30,347 (2ο) 24,953 (4ο)	13.1 (λόγος των κομμάτων) 10.7 (λόγος Fugatti) (Λίστα Φουγκάτι)	10 / 35	4	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Βένετο	2020	347.832 (2ο) 916.087 (1ο)	16.9 ( (Στο κατάλογο) των κομμάτων) 44.6 (ο κατάλογος των Ζάι)	33 / 51	9	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Φριούλι-Βενετσία Τζιούλια	2023	75.117 (1η) 70,192 (3η)	19.0 (ορίσματα των κομμάτων) 17.8 (ορίσμα της Φεδρίγκας) (Φεδρίγκα λίστα)	18 / 49	1	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Αιμιλία-Ρομανία	2020	690.864 (2ο)	32.0	14 / 48	5	ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Λιγουρία	2020	107.371 (3η)	17.1	6 / 30	1	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Τοσκάνη	2020	353.514 (2ο)	21.8	9 / 41	3	ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Μάρτσε	2020	139.438 (2ο)	22.4	8 / 31	5	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Ούμπρια	2019	154.413 (1η) 16.424 (7η)	37.0 3.9 (λίστα Τεσεΐ)	10 / 21	10	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Λάτσιο	2023	131.631 (4η)	8.5	3 / 50	1	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Αμπρούζο	2024	43.816 (5η)	7.6	2 / 31	–	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Μολιζέ	2023	8.481 (8η)	6.0	1 / 21	–	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Καμπανία	2020	133.152 (6η)	5.7	3 / 51	- Τι;	ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Απουλία	2020	160.507 (4η)	9.6	4 / 49	4	ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Μπαζιλικάτα	2019	55,393 (2ο)	19.2	6 / 21	–	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Καλαβρία	2021	63.459 (4η)	8.3	4 / 29	–	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Σαρδηνία	2019	25.957 (11η)	3.8	2 / 60	–	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Σικελία	2022	127.454 (6η)	6.8	4 / 70	–	ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Παραπομπές

1. • Λέγκα Βενέτα
   • Λέγκα Λομβαρδίας
   • Αυτονομιστές του Πεδεμόντιου
   • Ενωμένη Λιγυρία
   • Λέγκα της Εμιλία-Ρομάνια
   • Τοσκανική Συμμαχία
2. μειοψηφούσα τάση του κόμματος, αλλά με ιστορικές ρίζες στο κόμμα
3. • ΕΕΣ (1989–1994)
   • ΕΣΕ (2013–2014)^[17][18]
4. Παλαιότερα:
   • Ουράνιο Τόξο (1989–1994)
   • ΦΔΜΕ (1994–1999)
   • ΤΟΑ (1999–2001)
   • Ανεξαρτησία/Δημοκρατία (2004–2007)
   • EEE (2007–2009)
   • ΕΕΔ (2009–2014)
   • Μη εγγεγραμμένοι (2014–2015)
   • ΕΕΕ (2015–2019)
   • Κοινοβουλευτική Ομάδα Ταυτότητας και Δημοκρατίας
     (2019–2024)

1. Ο Ομοσπονδιακός γραμματέας είναι ο Πρόεδρος του κόμματος
2. Είναι οι αντιπρόεδροι του κόμματος
3. G. Passarelli – D. Tuorto, Lega & Padania. Storie e luoghi delle camicie verdi, il Mulino.
4. *[1]
   • [2]
   • |accessdate=16 July 2013 |year=2007
   • [3]
5. http://gazzettadimantova.gelocal.it/mantova/cronaca/2017/05/21/news/a-parma-nasce-la-lega-nazionalista-1.15371490.  Unknown parameter |titolo= ignored (|title= suggested) (βοήθεια); Unknown parameter |accesso= ignored (|access-date= suggested) (βοήθεια); Unknown parameter |editore= ignored (βοήθεια); Missing or empty |title= (βοήθεια).
6. [4]
7. * Alonso, Sonia (2012). Challenging the State: Devolution and the Battle for Partisan Credibility – A Comparison of Belgium, Italy, Spain, and the United Kingdom. Oxford University Press. σελ. 216. doi:10.1093/acprof:oso/9780199691579.001.0001. ISBN 978-0-19-969157-9. 
   • Art, David (2011). Inside the Radical Right: The Development of Anti-Immigrant Parties in Western Europe. Cambridge University Press. σελίδες 216 et seqq., especially p. 226. doi:10.1017/CBO9780511976254. ISBN 9780511976254. 
   • Geddes, Andrew (April 2008). «Il rombo dei cannoni? [Cannon thunders?] Immigration and the Centre-Right in Italy». Journal of European Public Policy 15 (3): 349–366. doi:10.1080/13501760701847416. 
   • Shin, Michael E.; Agnew, John (8 April 2011). Leib, Jonathan, επιμ. «Spatial regression for electoral studies: The case of the Italian Lega Nord». Revitalizing Electoral Geography (London: Routledge) 1: 71–85. doi:10.4324/9781315606293. ISBN 9781315606293. 
   • Zaslove, Andrej (2011). The Re-invention of the European Radical Right: Populism, Regionalism, and the Italian Lega Nord (στα Αγγλικά). McGill-Queen's Press - MQUP. passim, especially pp. 29, 119–121, 130. ISBN 978-0-7735-3851-1. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
8. * Spektorowski, Alberto (March 2003). «Ethonregionalism: The Intellectual New Right and the Lega Nord». The Global Review of Ethnopolitics 2 (3–4): 55–70. doi:10.1080/14718800308405144. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-09-30. https://web.archive.org/web/20110930095138/http://scandinavian.wisc.edu/dubois/Courses_folder/Identitiescourse/Spektorowski.pdf. Ανακτήθηκε στις 2020-02-06. 
   • Huysseune, Michel (2006). Modernity and Secession: The Social Sciences and the Political Discourse of the Lega Nord in Italy. Berghahn Books. σελ. 192. ISBN 978-1-84545-061-8. 
   • Betz, Hans-Georg (1998). Against Rome: The Lega Nord. The New Politics of the Right. Palgrave Macmillan. σελ. 55. ISBN 978-0-312-21338-1. 
9. Verney, Susannah (March 2011). «Euroscepticism in Southern Europe: A Diachronic Perspective». South European Society and Politics 16 (1): 1–29. doi:10.1080/13608746.2010.570124. 
10. [5]
11. Decker, Frank (2004). Der neue Rechtspopulismus (2., überarbeitete Aufl έκδοση). Opladen: Leske + Budrich. ISBN 3-8100-3936-5. 53848239. 
12. Zaslove, Andrej (July 2008). «Exclusion, community, and a populist political economy: the radical right as an anti-globalization movement». Comparative European Politics 6 (2): 169–189. doi:10.1057/palgrave.cep.6110126. 
13. Chaintera-Stutte, Patricia (2005). «Leadership, Ideology and Anti-European Politics in the Italian Lega Nord». Στο: Daniele Caramani· Yves Mény. Challenges to Consensual Politics: Democracy, Identity, and Populist Protest in the Alpine Region. Peter Lang. σελ. 127. ISBN 978-90-5201-250-6. 
14. • «European right-wing comes of age». topconservativenews.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
    • Hawley, Charles (14 April 2014). «European Far Right Developing Closer Ties with Moscow». Der Spiegel. http://www.spiegel.de/international/europe/european-far-right-developing-closer-ties-with-moscow-a-963878.html. Ανακτήθηκε στις 2 March 2018. 
    • «Right-wing populists on the rise». Eurotopics.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
15. • Bianchini, Eleonora (10 Απριλίου 2012). Il libro che la Lega Nord non-ti farebbe mai leggere. Newton Compton Editori. ISBN 9788854142664 – μέσω Google Books. 
    • «La Lega Nord e la transizione italiana» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 8 Αυγούστου 2017. 
    • Zaslove, Andrej (4 Αυγούστου 2011). The Re-invention of the European Radical Right: Populism, Regionalism, and the Italian Lega Nord. McGill-Queen's Press – MQUP. ISBN 9780773586109 – μέσω Google Books. 
    • Mucci, Raffaele De (1 Αυγούστου 2013). Democrazia dissociativa. Rubbettino Editore. ISBN 9788849837971 – μέσω Google Books. 
    • «Blog – Breve riflessione sul liberalismo italiano». Il Fatto Quotidiano. 13 Αυγούστου 2013. 
    • «La Lega Nord e la transizione italiana» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 8 Αυγούστου 2017. 
16. "Italy's Lega Nord: Changing Poses in a Shifting National and European landscape"
    • Αρχειοθετήθηκε 14 March 2018 στο Wayback Machine..
    • "Eurasianism and the European Far Right"
    • Αρχειοθετήθηκε 12 June 2018 στο Wayback Machine.
    • "Luxembourg Income Study Working Paper Series" Αρχειοθετήθηκε 21 April 2018 στο Wayback Machine. (PDF).
17. «Lega Nord formerly switches to new Le Pen/Wilders Alliance». 29 Μαΐου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2015. 
18. «Eaf: Il Manifesto di Marine Le Pen». polisblog.it (στα Ιταλικά). 5 Μαρτίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2015. 
19. *Tarchi, Marco (2008). «Recalcitrant Allies: The Conflicting Foreign Policy Agenda of the Alleanza Nazionale and the Lega Nord». Στο: Schori Liang, Christina. Europe for the Europeans: The Foreign and Security Policy of the Populist Radical Right (1st έκδοση). London: Routledge. σελ. 187. doi:10.4324/9781315580821. ISBN 978-0-7546-4851-2. 
    • Chaintera-Stutte, Patricia (2005). «Leadership, Ideology and Anti-European Politics in the Italian Lega Nord». Στο: Daniele Caramani· Yves Mény. Challenges to Consensual Politics: Democracy, Identity, and Populist Protest in the Alpine Region. Peter Lang. σελ. 120. ISBN 978-90-5201-250-6. 
    • Gold, Thomas W. (2003). The Lega nord and contemporary politics in Italy (illustrated έκδοση). Palgrave Macmillan. ISBN 9780312296315. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
    • Nordsieck, Wolfram (2018). «Italy». Parties and Elections in Europe. 
    • Gold, Thomas W. (2003). The Lega Nord and Contemporary Politics in Italy. New York: Palgrave MacMillan. σελίδες 2, 4–5. ISBN 978-0-312-29631-5. 
    • Ruzza, Carlo; Fella, Stefano (2009), Re-inventing the Italian Right: Territorial politics, populism and 'post-fascism', Routledge, σελ. 1, ISBN 978-1-134-28634-8, https://books.google.com/?id=R6CjdfEXpPUC&printsec=frontcover&dq=Re-incenting+the+Italian+Right#v=onepage&q=lega%20nord%20populist&f=false 
    • Bull, A.· Gilbert, M. (2001). The Lega Nord and the Politics of Secession in Italy (στα Αγγλικά) (illustrated έκδοση). Springer. ISBN 978-1-4039-1998-4. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
    • Sorens, Jason (2012). «Appendix I». Secessionism: Identity, Interest, and Strategy. McGill-Queen's Press – MQUP. σελίδες 180–181. ISBN 978-0-7735-3896-2. 
20. «Centrodestra. Salvini seppellisce il vecchio Carroccio e fonda un altro partito» (στα it). Rai. 24 January 2018. http://www.rainews.it/dl/rainews/articoli/centrodestra-salvini-seppellisce-il-vecchio-carroccio-e-fonda-un-altro-partito-dfa2c0d9-9f75-4983-95ae-110f83bbbb4b.html. Ανακτήθηκε στις 18 February 2022. 
21. Vecchi, Davide (24 January 2018). «Lega, Salvini schiera il 'partito parallelo' per seppellire il vecchio Carroccio su cui pendono sequestri e confische» (στα it). Il Fatto Quotidiano. https://www.ilfattoquotidiano.it/premium/articoli/soldi-e-poltrone-salvini-schiera-il-partito-parallelo. Ανακτήθηκε στις 18 February 2022. 
22. Cremonesi, Marco (26 October 2018). «Salvini, via alla nuova Lega: sovranista per statuto e senza Alberto da Giussano» (στα it). Corriere della Sera. https://milano.corriere.it/notizie/politica/18_ottobre_26/salvini-vara-nuova-lega-via-simbolo-alberto-giussano-sara-sovranista-statuto-5ba7f9c2-d89b-11e8-8a41-5d7293f8c00a.shtml. Ανακτήθηκε στις 18 February 2022. 
23. «Veneto, Lega pigliatutto anche in Trentino fra sovranismo e autonomismo». 23 Οκτωβρίου 2018. 
24. Perrone, Nicola (8 Ιουλίου 2019). «Ora l'autonomia rafforzata per Veneto e Lombardia, Salvini si gioca il futuro». 
25. «Elezioni europee 2019, Salvini: "Lega in Lombardia oltre 43%, a Milano guadagna 10 punti"». 27 Μαΐου 2019. 
26. Carmelo Lopapa (11 April 2017). «Lega, spunta l'anti-Salvini. Gianni Fava (giunta Maroni) sfida il segretario al congresso». la Repubblica. https://www.repubblica.it/politica/2017/04/11/news/lega_spunta_l_anti-salvini_gianni_fava_giunta_maroni_sfida_il_segretario_al_congresso-162765692/. 
27. «Dalla Lega Lombarda a Salvini Premier: i 35 anni del partito. FOTO». 12 Απριλίου 2019. 
28. Martirano, Dino (18 Ιανουαρίου 2018). «Bongiorno va con la Lega: "Salvini è concreto, come Andreotti"». Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
29. Bozza, Claudio (23 Ιανουαρίου 2018). «Lega, Borghi e Bagnai candidati: la sfida dei due economisti anti euro». Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
30. «Lega-Psd'Az, arriva l'accordo: Salvini a Cagliari – Politica – L'Unione Sarda.it». 24 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
31. «lega * elezioni: "raggiunto l'accordo con il partito liberale italiano" – Agenzia giornalistica Opinione». 31 Ιανουαρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
32. «Candidati del movimento nazionale per la sovranita». Movimento-nazionale.it. 30 Ιανουαρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2018. 
33. «Elezioni politiche: vincono M5s e Lega. Crollo del Partito democratico. Centrodestra prima coalizione. Il Carroccio sorpassa Forza Italia». la Repubblica (στα Ιταλικά). 4 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2020. 
34. Sala, Alessandro (3 Απριλίου 2018). «Elezioni 2018: M5S primo partito, nel centrodestra la Lega supera FI». Corriere della Sera (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2020. 
35. Welle (www.dw.com), Deutsche. «Italy election to result in hung parliament | DW | 05.03.2018». DW.COM (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2020. 
36. «Italy: Conte to lead 'government of change' - Europe». ANSAMed (στα Αγγλικά). 1 Ιουνίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2020. 
37. «Dipartimento per gli Affari Interni e Territoriali». elezionistorico.interno.gov.it. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2020. 
38. Amaro, Silvia (27 Μαΐου 2019). «Italy's anti-immigration Lega party enjoys EU election triumph». CNBC. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
39. Castelfranco, Sabina (27 Μαΐου 2019). «In Italy, Anti-Migrant Populist Wins Big». Voice of America. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
40. Balmer, Crispian; Amante, Angelo (26 May 2019). «Italy's ruling League triumphs in EU vote as 5-Star slumps». Reuters. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-08-16. https://web.archive.org/web/20190816063523/https://uk.reuters.com/article/uk-eu-election-italy/italys-ruling-league-triumphs-in-eu-vote-as-5-star-slumps-idUKKCN1SW0WZ. Ανακτήθηκε στις 28 May 2019. 
41. Follain, John· Totaro, Lorenzo (26 Μαΐου 2019). «Salvini Pulls Rank After Trouncing Five Star in EU Vote». Bloomberg News. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
42. Ritter, Karl· Barry, Colleen (27 Μαΐου 2019). «European victory gives Salvini more leverage in Italy». Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
43. Sciorilli Borrelli, Silvia· Barigazzi, Jacopo (27 Μαΐου 2019). «Salvini wins big — but only in Italy». Politico. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
44. Galofaro, Antonino (27 May 2019). «La double victoire de Matteo Salvini» (στα γαλλικά). Le Temps. https://www.letemps.ch/monde/double-victoire-matteo-salvini. Ανακτήθηκε στις 29 May 2019. 
45. Parodi, Emilio (8 April 2019). «Nationalist EU parties plan to join forces after May elections». Reuters. https://www.reuters.com/article/us-eu-election-italy/nationalist-eu-parties-plan-to-join-forces-after-may-elections-idUSKCN1RK10F. Ανακτήθηκε στις 28 May 2019. 
46. Barry, Colleen (3 Μαΐου 2019). «Italy emerges as ground zero for European extremist populism». Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
47. Barry, Colleen (19 Μαΐου 2019). «Italy's Salvini stakes out post as Europe's populist leader». Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
48. «Salvini seeks European nationalist unity at Milan rally». France 24. 18 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
49. Giuffrida, Angela (18 May 2019). «Europe's far-right leaders unite with a vow to 'change history'». The Guardian. https://www.theguardian.com/politics/2019/may/18/europe-far-right-leaders-unite-milan-vow-to-change-history. Ανακτήθηκε στις 28 May 2019. 
50. Guarascio, Francesco (27 May 2019). «Europe's rising far-right tries to bury differences to wield clout». Reuters. https://www.reuters.com/article/us-eu-election-right/europes-rising-far-right-tries-to-bury-differences-to-wield-clout-idUSKCN1SX1EP. Ανακτήθηκε στις 28 May 2019. 
51. Hinnant, Lori (27 Μαΐου 2019). «Macron vs. Salvini: Two leaders face off over EU's future». Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
52. Squires, Nick (28 May 2019). «How a triumphant Matteo Salvini plans to build a new coalition of eurosceptics with Nigel Farage and Marine Le Pen». The Daily Telegraph. https://www.telegraph.co.uk/news/2019/05/27/matteo-salvini-triumphs-european-elections-taking-nearly-35/. Ανακτήθηκε στις 28 May 2019. 
53. Barry, Colleen (28 Μαΐου 2019). «Salvini vows to unite EU populists yet lacks partners». Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019. 
54. «Italy's Matteo Salvini calls for fresh elections as coalition fractures». 9 August 2019. https://www.theguardian.com/world/2019/aug/09/italys-matteo-salvini-calls-for-fresh-elections-as-coalition-fractures. Ανακτήθηκε στις 9 August 2019. 
55. Meredith, Sam; Amaro, Silvia (13 January 2021). «Italy's government in crisis after former PM pulls support for ruling coalition». CNBC.com. CNBC International (CNBC). https://www.cnbc.com/2021/01/13/renzi-italys-government-in-crisis-after-former-pm-pulls-support.html. Ανακτήθηκε στις 13 January 2021. 
56. «Zingaretti: "Unità contro chi vuole destabilizzare il Pd. Ora Costituente per riforme in Parlamento"». la Repubblica (στα Ιταλικά). 11 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2021. 
57. «Berlusconi e Salvini: "Sostegno a Draghi con responsabilità e senza veti"». ilGiornale.it (στα Ιταλικά). 10 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2021. 
58. «Ex-ECB chief Mario Draghi asked to form Italy's next government». euronews. 3 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2021. 
59. «Dal voto Cinquestelle via libera al governo Draghi con il 59,3%. Di Maio: "Il movimento prende la via europea". Fico: "Niente salti ne buio"». lastampa.it (στα Ιταλικά). 11 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2021. 
60. Roberts, Hannah (17 Φεβρουαρίου 2021). «Italy's Draghi to League: Learn to love the euro». Politico. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2021. 
61. «Italian government on brink of collapse amid fears Mario Draghi could resign». The Guardian. 14 July 2022. https://www.theguardian.com/world/2022/jul/14/italian-coalition-faces-collapse-five-star-sits-out-confidence-vote-mario-draghi. Ανακτήθηκε στις 21 July 2022. 
62. «Perché per il premier era inaccettabile la richiesta di Lega e FI». 20 Ιουλίου 2022. 
63. «Draghi bis, il documento di Zaia e dei governatori della Lega: Pressing su Salvini per evitare il voto». 20 Ιουλίου 2022. 
64. «Italy's Mario Draghi expected to resign as prime minister». The Guardian. 20 July 2022. https://www.theguardian.com/world/2022/jul/20/italys-mario-draghi-expected-to-resign-as-prime-minister. Ανακτήθηκε στις 21 July 2022. 
65. «Italy president calls snap elections after Draghi quits as PM». Financial Times. 21 July 2022. https://www.ft.com/content/800d1dc1-7d26-41d2-b5ca-3a4850e95b98. 
66. Chico Harlan; Stefano Pitrelli (21 July 2022). «Italy's Mario Draghi resigns; new elections are set for September». The Washington Post (Washington, D.C.). ISSN 0190-8286. OCLC 1330888409. https://www.washingtonpost.com/world/2022/07/20/italy-mario-draghi-senate-speech-government/. 
67. «Il governo Meloni giura oggi al Quirinale» (στα it). RAI. 21 October 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 October 2022. https://web.archive.org/web/20221021134007/https://www.rainews.it/maratona/2022/10/consultazioni-con-il-presidente-della-repubblica-per-il-nuovo-governo-92e01557-486a-43f5-b45d-57207f7f329d.html. Ανακτήθηκε στις 22 October 2022. Updated as of 22 October 2022. 
68. «Nuovo governo, le news. Alle 10 il giuramento di Giorgia Meloni e dei ministri» (στα it). Sky TG24. 21 October 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 October 2022. https://web.archive.org/web/20221021134336/https://tg24.sky.it/politica/2022/10/21/governo-meloni-ultime-news. Ανακτήθηκε στις 21 October 2022. Updated as of 22 October 2022. 
69. «Pontida sceglie Le Pen e lei loda Salvini, scelta giusta - Politica - Ansa.it». Agenzia ANSA (στα Ιταλικά). 17 Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
70. «La convention di Identità e democrazia a Firenze: l'idea d'Europa di Salvini, Le Pen e Wilders». TGLA7 (στα Ιταλικά). 3 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
71. Stefanoni, Franco (29 Νοεμβρίου 2023). «Le destre europee ospiti di Salvini a Firenze, chi sono e cosa vogliono i loro leader». Corriere della Sera (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
72. «La sfilata nera contro Europa, immigrati e sinistra. E gli "amici patrioti" di Salvini chiedono la resa dell'Ucraina». la Repubblica (στα Ιταλικά). 3 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
73. «Europee, la Lega si muove al centro e candida il recordman di preferenze Patriciello». 2 Μαρτίου 2024. 
74. «Lega e UDC insieme per le prossime europee». 3 Φεβρουαρίου 2024. 
75. «Siglato l'accordo tra Lega e Pli». L'Opinione delle Libertà. 23 Μαΐου 2024. 
76. «Europee, il generale Vannacci candidato della Lega in tutti i collegi» (στα Ιταλικά). Ansa. 25 Απριλίου 2024. 
77. «Processo a Salvini. L'accusa dei big: "Linea da rivedere, Vannacci un errore"» (στα Ιταλικά). La Repubblica. 15 Μαρτίου 2024. 
78. «Europee: Da Decaro a Vannacci, i recordman delle preferenze - Speciale Europee 2024 - Ansa.it». Agenzia ANSA. 10 Ιουνίου 2024. 
79. «Patriciello supera la soglia dei 70mila voti, «un risultato straordinario»». Quotidiano Del Molise. 12 Ιουνίου 2024. 
80. «Europee, Stancanelli eletto e felice: «Io l'unico ad avere superato Vannacci»». 10 Ιουνίου 2024. 
81. «Lega frena al Nord, Salvini difende l'operazione Vannacci  - Speciale Europee 2024 - Ansa.it». Agenzia ANSA. 10 Ιουνίου 2024. 
82. «La Lega ha perso il Nord». Il Post. 11 Ιουνίου 2024. 
83. «"Giù al Nord", dove una volta c'era la Lega: viaggio nella Padania che non vota più Salvini e sogna di recuperare l'identità perduta». Il Fatto Quotidiano. 12 Ιουνίου 2024. 
84. «Lega, nessun provvedimento per Bossi. Espulsi Grimoldi e Michieletto - Notizie - Ansa.it». Agenzia ANSA. 25 Ιουνίου 2024. 
85. «Matteo Salvini: 'Italians would not vote for us if we were extremists'». Financial Times. 2 Ιουλίου 2021. 
86. Polito, Antonio (12 Μαΐου 2021). «Le manovre per un nuovo partito di centro: perché a Letta e Salvini interessa una Margherita 2.0». Corriere della Sera (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
87. «Lorenzo Fontana, il cattolico tradizionalista e conservatore che guiderà la Camera». Vanity Fair Italia (στα Ιταλικά). 14 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
88. «Cattolico, conservatore e leghista: chi è Lorenzo Fontana». ilGiornale.it (στα Ιταλικά). 14 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
89. Cremonesi, Marco (30 Αυγούστου 2023). «Crippa: "Se Vannacci si candida nella Lega porte aperte. FdI? Non vedo il problema"». Corriere della Sera (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
90. «Chi è Giorgetti, il mediatore della Lega al Tesoro - Notizie - Ansa.it». 21 Οκτωβρίου 2022. 
91. «Fontana, "La Lega esca dall'isolamento in Europa". "Il giurì d'onore chiesto da Conte su Meloni si farà"». 28 Δεκεμβρίου 2023. 
92. «Lorenzo Fontana, il papà dell'alleanza fra Salvini e le Pen, cambia verso: Ora la Lega deve contare in Europa (Di A. Raimo)». 25 Ιουλίου 2023. 
93. «Andrea Crippa, da baby leghista a vice di Salvini: "Vannacci è un simbolo, si candiderà con noi"». 24 Φεβρουαρίου 2024. 
94. Gianfranco Pasquino (2019). Taylor & Francis, επιμ. Italian Democracy: How It Works. Routledge. ISBN 9781351401081. 
95. Višeslav Raos (2018). «From Pontida to Brussels: The Nationalization and Europeanization of the Northern League». Anali Hrvatskog Politološkog Društva (15): 105–125. https://www.ceeol.com/search/article-detail?id=748288. 
96. Hervé Rayner (2019). «La Ligue de Matteo Salvini et l'" environnementalisme de salon ": entre indifférence, hostilité et intéressement aux enjeux écologiques». La Pensée écologique 4 (2): 31–44. doi:10.3917/lpe.004.0031. https://www.cairn.info/revue-la-pensee-ecologique-2019-2-page-31.htm. 
97. Andrea Gagliardi; Andrea Marini (14 February 2019). «Dalla secessione di Bossi all'autonomia della Lega sovranista, la lunga storia del federalismo». Il Sole 24 Ore. https://www.ilsole24ore.com/art/dalla-secessione-bossi-all-autonomia-lega-sovranista-lunga-storia-federalismo--ABSciFUB?refresh_ce=1. 
98. «(PDF) Claiming regionalism and Nationalism at the same time. How the Italian and Swiss Leagues can engage in contradictory claims and get away with it». 
99. Alberto Sofia (25 June 2018). «Migranti, Salvini: "Ong complici e protagoniste del traffico di essere umani. In Libia accoglienza d'avanguardia"». Il Fatto Quotidiano. https://www.ilfattoquotidiano.it/2018/06/25/migranti-salvini-ong-complici-e-protagoniste-del-traffico-di-essere-umani-in-libia-accoglienza-davanguardia/4450465/. 
100. Alessandro Parodi (5 August 2019). «Decreto Sicurezza bis, cosa prevede e come è cambiato». Open. https://www.open.online/2019/08/05/decreto-sicurezza-bis-cosa-prevede-e-come-e-cambiato/. 
101. «Salvini: "Sanzioni alla Russia inutili, pronti ad agire. Ma siamo soli contro il mondo"». la Repubblica. 25 Ιουνίου 2018. 
102. Giuffrida, Angela (2019-07-24). «Italian PM to address claims League sought money from Russia». The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/world/2019/jul/24/italy-league-money-russia-allegations-discussed-parliament. Ανακτήθηκε στις 2024-02-09. 
103. «Italy's League: Russian oil allegations grip Salvini's party». BBC. 2019-07-23. https://www.bbc.com/news/world-europe-49004737. Ανακτήθηκε στις 2024-02-09. 
104. «Caso Metropol, archiviata l'inchiesta sui fondi russi della Lega. Gip: "Obiettivo era finanziamento ma non è stato raggiunto"». 27 Απριλίου 2023. 
105. Oriana Liso (31 May 2018). «Milano, cancellata la scritta "Basta euro" dal muro della Lega di via Bellerio». La Repubblica. https://milano.repubblica.it/cronaca/2018/05/31/news/milano_cancellata_la_scritta_basta_euro_dal_muro_della_lega_di_via_bellerio-197806594/. 
106. «La Lega liberista si è trasformata in una Balena verde». ilGiornale.it (στα Ιταλικά). 1 Απριλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
107. Giuseppe Timpone (14 June 2018). «Tetto al contante, Salvini vuole abolirlo e l'economia italiana lo ringrazierebbe». Investire Oggi. https://www.investireoggi.it/economia/tetto-al-contante-salvini-vuole-abolirlo-e-leconomia-italiana-lo-ringrazierebbe/. 
108. «La destra in Italia non esiste - Linkiesta.it». 
109. Bonetti, Alessandro (27 Απριλίου 2020). «La Lega e l'economia: liberisti o keynesiani?». 
110. «Giancarlo Giorgetti allo Sviluppo economico, l'eminenza grigia della Lega al governo». la Repubblica. 12 Φεβρουαρίου 2021. 
111. «Chi è Giancarlo Giorgetti, il nuovo ministro dello Sviluppo economico». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαρτίου 2023. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2024. 
112. «La Bagnai Theory». www.ilfoglio.it. 
113. «Bagnai, il no euro: "Sono pronto a fare il ministro"». la Repubblica. 11 Ιουνίου 2019. 
114. Zaslove, Andrej (5 March 2018). «Exclusion, Community, and a Populist Political Economy: The Radical Right as an Anti-Globalization Movement». Comparative European Politics 6 (2): 169–189. doi:10.1057/palgrave.cep.6110126. https://link.springer.com/article/10.1057/palgrave.cep.6110126. Ανακτήθηκε στις 26 July 2023. 
115. «Governo approva Reddito di cittadinanza e Quota 100. Ecco come funzioneranno - Quotidiano Sanità». www.quotidianosanita.it. 
116. «Matteo Salvini dice che la Lega ha sbagliato ad approvare il Reddito di cittadinanza». Fanpage. 26 Νοεμβρίου 2021. 
117. «Regolarizzare la prostituzione, cosa non convince della proposta leghista». Wired Italia (στα Ιταλικά). 15 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
118. «Movimento politico Lega Nord per l'indipendenza della Padania: programmi ed iniziative del partito». Lega Nord. 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαρτίου 2008. 
119. Stella, Gian Antonio (18 September 2004). «"Basta capannoni, sono inutili" Il Veneto e i 200 km di cemento». Corriere della Sera (Milan). http://archiviostorico.corriere.it/2004/settembre/18/Basta_capannoni_sono_inutili_Veneto_co_9_040918030.shtml. 
120. «9/01519/013 : CAMERA – ITER ATTO». Chamber of Deputies. 31 Ιουλίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2020.