Λουί Μπαρτού

Λουί Μπαρτού
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση25  Αυγούστου 1862[1][2][3]
Ολορόν-Σαιντ-Μαρί[4][5]
Θάνατος9  Οκτωβρίου 1934[6][7][1]
Μασσαλία[8]
Συνθήκες θανάτουανθρωποκτονία
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο του Περ-Λασαίζ[9] και Grave of Barthou
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[1][10]
Γερμανικά
ΣπουδέςLycée Louis-Barthou
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
διπλωμάτης
ιστορικός
δικηγόρος
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΔημοκρατική Συμμαχία
Οικογένεια
ΣύζυγοςAlice Mayeur
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης
Πρόεδρος του Συμβουλίου της Γαλλίας (Μάρτιος 1913 – Δεκέμβριος 1913)
Γερουσιαστής της Γ΄ Γαλλικής Δημοκρατίας[11]
28η έδρα της Γαλλικής Ακαδημίας (1918–1934)
ΒραβεύσειςΜεγαλόσταυρος του Στρατιωτικού Τάγματος του Πύργου και του Σπαθιού[12]
Μεγάλοςσταυρός του Στρατιωτικού Τάγματος του Αγίου Ιακώβου του Ξίφους[12]
Collar of the Order of the White Lion (22  Δεκεμβρίου 1924)[13]
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ζαν-Λουί Μπαρτού (γαλλική γλώσσα: Louis Barthou, ΔΦΑ: ʒɑ̃ lwi baʁtu, 25 Αυγούστου 1862 – 9 Οκτωβρίου 1934) ήταν Γάλλος πολιτικός της τρίτης γαλλικής δημοκρατίας που υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της Γαλλίας επί οκτώ μήνες το 1913. Σε ό,τι αφορά στην κοινωνική του πολιτική, ο Μπαρτού ως πρωθυπουργός εισήγαγε (τον Ιούλιο του 1913) τον θεσμό των επιδομάτων σε οικογένειες με παιδιά[14].

Πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως πρωθυπουργός ο Μπαρτού ψήφισε νόμο τον Ιούνιο του 1913 με στόχο τη διασφάλιση των εργαζομένων γυναικών πριν και μετά τον τοκετό[15].

Κατείχε επίσης υπουργικό θώκο άλλες δεκατρείς φορές. Υπηρέτησε ως υπουργός Εξωτερικών το 1934. Ήταν το κύριο πρόσωπο πίσω από τη γαλλοσοβιετική συνθήκη αμοιβαίας βοήθειας του 1935, αν και το σύμφωνο υπεγράφη από τον διάδοχό του, Πιέρ Λαβάλ. Ως εθνικός ήρωας του Α' Π.Π. και αναγνωρισμένος συγγραφέας, ο Μπαρτού εξελέγη στη Γαλλική Ακαδημία μετά το τέλος αυτού του πολέμου[16].

Το 1934 προσπάθησε να δημιουργήσει μια ανατολική συνθήκη που θα περιλάμβανε τη Γερμανία, την ΕΣΣΔ, την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία και τις χώρες της Βαλτικής στη βάση της εγγύησης από τη Γαλλία των ευρωπαϊκών συνόρων της Σοβιετικής Ένωσης και των ανατολικών συνόρων της τότε ναζιστικής Γερμανίας από τη Σοβιετική Ένωση. Πέτυχε την είσοδο της Σοβιετικής Ένωσης στην Κοινωνία των Εθνών τον Σεπτέμβριο του 1934[17].

Δολοφονία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ταινία της Universal Newsreel για τη δολοφονία

Ως υπουργός Εξωτερικών, ο Μπαρτού συναντήθηκε με το βασιλέα Αλέξανδρο Α΄ της Γιουγκοσλαβίας κατά την επίσημη επίσκεψή του στη Μασσαλία, τον Οκτώβριο του 1934. Στις 9 Οκτωβρίου, ο Αλεξανδρος Α΄ και και ο Μπαρτού δολοφονήθηκαν από τον Βλάντο Τσερνοζέμσκι (Vlado Chernozemski), Βούλγαρο επαναστάτη με περίστροφο[18]. Μία από τις σφαίρες χτύπησε τον Μπαρτού στο χέρι, αποκόπτοντας ζωτική αρτηρία. Πέθανε από υπερβολική απώλεια αίματος σε λιγότερο από μία ώρα αργότερα. Η δολοφονία είχε σχεδιαστεί στη Ρώμη από τον Άντε Πάβελιτς, επικεφαλής της κροατικής Ουστάσι, τον Αύγουστο του 1934. Ο Πάβελιτς βοηθήθηκε από τον Γκέοργκ Πέρσεβιτς (Georg Percevic), πρώην αξιωματικό του στρατού αυστροουγγρικής καταγωγής[19]. Η Γαλλία ζήτησε ανεπιτυχώς την έκδοση του Πέρσεβιτς και του Πάβελιτς. Αυτή η δολοφονία έληξε την καριέρα του νομάρχη της Μπους-ντι-Ρον (Bouches-du-Rhone), Πιερ Ζουανό (Pierre Jouhannaud) και του διευθυντή της Εθνικής Αστυνομίας, Ζαν Μπερτουάν (Jean Berthoin)[20].

Συνέπειες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η δολοφονία του Μπαρτού και του Αλέξανδρου Α΄ οδήγησε στη «Συμφωνία για την Πρόληψη και την Τιμωρία της Τρομοκρατίας» που συνήφθη στη Γενεύη από την Κοινωνία των Εθνών στις 16 Νοεμβρίου 1937[21]. Η σύμβαση υπεγράφη από 25 κράτη και επικυρώθηκε μόνο από την Ινδία[22]. Ο Μπαρτού κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη τέσσερεις ημέρες μετά τον θάνατό του.

Σημειώσεις-παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12165167m. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Académie française» (Γαλλικά) louis-barthou.
  3. ↑ 3,0 3,1 Georges Bischoff, Georges Foessel, Christian Baechler: «Nouveau dictionnaire de biographie alsacienne» (Γαλλικά) 1982. barthou-louis-jean-firmin.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 13  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  6. ↑ (Γαλλικά) senat.fr. senateur-3eme-republique/barthou_louis1071r3.
  7. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27  Σεπτεμβρίου 2015.
  8. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  9. ↑ 9,0 9,1 «L'Homme libre». (Γαλλικά) L'Homme libre. 13  Οκτωβρίου 1934. σελ. 1.
  10. ↑ CONOR.SI. 189164131.
  11. ↑ (Γαλλικά) senat.fr. senateur-3eme-republique/barthou_louis1071r3. Ανακτήθηκε στις 23  Απριλίου 2022.
  12. ↑ 12,0 12,1 www.ordens.presidencia.pt?idc=154.
  13. ↑ www.prazskyhradarchiv.cz/file/edee/vyznamenani/cs_rbl.pdf.
  14. ↑ "Land Policy Review", Volumes 1-3, Bureau of Agricultural Economics, United States, Washington 1938 & "Land policy review".
  15. ↑ The Encyclopedia Britannica: a dictionary of arts, sciences, literature and general information, Volume 31 by Hugh Chisholm
  16. ↑ Power and Pleasure: Louis Barthou and the Third French Republic by Robert J. Young, McGill-Queens 1991, σ. X
  17. ↑ The Gathering Storm by Winston Churchill, RosettaBooks, 2010, σ. 95
  18. ↑ Matthew Graves, 'Memory and Forgetting on the National Periphery: Marseille and the Regicide of 1934' , PORTAL Journal of Multidisciplinary International Studies, Vol. 7, No. 1, January 2010, σ. 1 [1]
  19. ↑ The Principle of Complementarity in International Criminal Law: Origin, Development and Practice by Mohamed M. El Zeidy, BRILL, September 15, 2008, σ. 41
  20. ↑ The Boundaries of the Republic: Migrant Rights and the Limits of Universalism in France, 1918-1940 by Mary Lewis, Stanford University Press, June 7, 2007, σ. 114
  21. ↑ The United Nations and the Control of International Violence: A Legal and Political Analysis by John Francis Murphy, Manchester University Press ND, 1983, σ. 179
  22. ↑ Terrorism: A History by Randall Law, Polity, June 29, 2009, σ. 156

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]