Λουτσία Μποζέ

Λούτσια Μποσέ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Lucia Bosè (Ιταλικά)
Γέννηση28  Ιανουαρίου 1931[1][2][3]
Μιλάνο
Θάνατος23  Μαρτίου 2020[4][5][6]
Σεγκόβια[7][8][6]
ΨευδώνυμοLucia Bosè
Χώρα πολιτογράφησηςΙταλία
Ισπανία
Ύψος173 cm Edit this on Wikidata
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙσπανικά
Ιταλικά[9]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταηθοποιός
μοντέλο
Περίοδος ακμής1950 - 2007
Οικογένεια
ΣύζυγοςLuis Miguel Dominguín (1955–1967)
ΤέκναMiguel Bosé[10]
Πάολα Ντομινγουίν
Lucía Dominguín
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΤάγμα της Πολιτικής Αξίας (Ισπανία) (2018)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Λουτσία Μποζέ (ιταλ.: Lucia Bosè, 1931-2020) ήταν Ιταλίδα ηθοποιός, η οποία έφθασε στο αποκορύφωμα της φήμης της κατά την περίοδο του ιταλικού νεορεαλισμού, τη δεκαετία του 1950.[11]

Η Λουτσία Μποζέ συμμετείχε σε περισσότερες από 55 ταινίες και σειρές της τηλεόρασης σε μια περίοδο 60 περίπου χρόνων και συνεργάστηκε με διάσημους σκηνοθέτες, μεταξύ άλλων ο Λουκίνο Βισκόντι και ο Μικελάντζελο Αντονιόνι.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Λουτσία Μποζέ και ο Λουίς Μιγκέλ Ντομινγκίν στη δεκαετία του 1960
Η Λουτσία Μποζέ το 1955

Η Λουτσία Μποζέ γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 1931 ως Λουτσία Μπορλόνι σε ένα αγρόκτημα κοντά στο Μιλάνο από τη Φραντσέσκα Μπορλόνι και τον Ντομένικο Μποζέ. Εργάστηκε αρχικά ως πωλήτρια σε ζαχαροπλαστείο, όπου την πρόσεξε ο σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι. Το 1947 κέρδισε στον διαγωνισμό ομορφιάς και στέφθηκε Μις Ιταλία. [12]Στον ίδιο διαγωνισμό συμμετείχαν επίσης και άλλες που αργότερα έγιναν διάσημες ηθοποιοί, όπως η Τζίνα Λολομπρίτζιτα (κατατάχθηκε τρίτη) και η Σιλβάνα Μάνγκανο (πέμπτη).

Αμέσως μετά το 1947 άρχισε η κινηματογραφική της καριέρα. Συμμετείχε σε μερικές ταινίες που σηματοδότησαν τον ιταλικό νεορεαλισμό, όπως το Ματωμένο Πάσχα του Τζουζέπε Ντε Σάντις δίπλα στον Ραφ Βαλόνε (1950) και συνέχισε με τις ταινίες του Μικελάντζελο Αντονιόνι Το Χρονικό Ενός Ερωτα (1950) και Η κυρία χωρίς καμέλιες (1953). [13]Σ' αυτήν την πρώτη περίοδο πρωταγωνίστησε σε ταινίες του Λουτσιάνο Εμέρ και του Φραντσέσκο Μαζέλι και συμμετείχε σε πολλές ταινίες με συμπρωταγωνιστή τον αρραβωνιαστικό της Βάλτερ Κιάρι.[14]

Το 1955, μετά από 17 ταινίες, παντρεύτηκε και εγκατέλειψε τον κινηματογράφο.[15]Με τον σύζυγό της Ισπανό ταυρομάχο Λουίς Μιγκέλ Ντομινγκίν, απέκτησαν τρία παιδιά, την Πάολα, την Λουτσία και τον Μιγκέλ Μποζέ, -ηθοποιό και μουσικό- πρωταγωνιστή στην ταινία Ψηλά τακούνια του Πέδρο Αλμοδόβαρ.[16]

Η Λουτσία Μποζέ επέστρεψε στην οθόνη στα τέλη της δεκαετίας του '60, μετά το διαζύγιό της, κυρίως σε δεύτερους ρόλους σε ταινίες όπως Ο Θάνατος του ποδηλάτη (1955) του Χουάν Αντόνιο Μπαρδέμ, Η Διαθήκη του Ορφέα (1960) του Ζαν Κοκτώ, το Κάτω από τον αστερισμό του σκορπιού (1969) των αδελφών Ταβιάνι, η Εργατική εξέγερση (Metello) (1970) του Μάουρο Μπολονίνι, Σατυρικόν του Φεντερίκο Φελίνι. Ανάμεσα στις ταινίες στις οποίες συμμετείχε αργότερα, οι σημαντικότερες είναι: το Lumière (1976), μια σκηνοθετική προσπάθεια της ηθοποιού Ζαν Μορώ, Το Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου (1987) του Φραντσέσκο Ρόσι, Ο Φιλάργυρος (1990) του Τονίνο Τσέρβι και το «Τελευταίο χαρέμι» (1999) του Τούρκου Φερζάν Οζμπετέκ.

Το 2000 κατάφερε να πραγματοποιήσει το νεανικό της όνειρο δημιουργώντας το πρώτο Μουσείο Αγγέλων στην πόλη Τουρέγκανο της Ισπανίας, κοντά στη Σεγκόβια, με παραστάσεις αγγέλων από όλο τον κόσμο.

Το 2017 της απονεμήθηκε το ευρωπαϊκό βραβείο Wilde Vip για την τέχνη και τον πολιτισμό.

Η τελευταία ταινία της Λουτσία Μποζέ στον κινηματογράφο ήταν η ταινία του 2014, το One more time των Πάολο Μπενεντέτι και Νταβίντ Σορντέλα, στην οποία υποδύθηκε ουσιαστικά τον εαυτό της, μια 80χρονη ηθοποιό που επιστρέφει στο πατρικό της στην Χιλή για να υλοποιήσει μια υπόσχεση που είχε δώσει στον πατέρα της πριν πολλά χρόνια. Η τελευταία της εμφάνιση ήταν στο Domenica In, ένα ιταλικό τηλεοπτικό πρόγραμμα στο Rai Uno. Η ηθοποιός για πολλά χρόνια είχε μειωμένη ικανότητα πνευμόνων, λόγω φυματίωσης από την παιδική της ηλικία.

Η Λουτσία Μποζέ, η οποία ζούσε στην Ισπανία, πέθανε στο Γενικό Νοσοκομείο της Σεγκόβια στις 23 Μαρτίου 2020, σε ηλικία 89 ετών, από πνευμονία μετά από περιπλοκές του ιού COVID-19 κατά τη διάρκεια της πανδημίας.[17]

Επιλεκτική φιλμογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Cronaca di un amore, (Χρονικό Ενός Ερωτα) του Μικελάντζελο Αντονιόνι (1950)
  • Non c'è pace tra gli ulivi, (Ματωμένο Πάσχα) του Τζουζέπε Ντε Σάντις (1950)
  • È l'amor che mi rovina, του Μάριο Σολντάτι (1951)
  • Parigi è sempre Parigi, του Λουτσιάνο Εμέρ (1951)
  • Le due verità, του Αντόνιο Λεονβιόλα (1951)
  • Le ragazze di piazza di Spagna, του Λουτσιάνο Εμέρ (1952)
  • Roma ore 11, (Ρώμη: Ώρα 11) του Τζουζέπε Ντε Σάντις (1952)
  • La signora senza camelie, (Η Κυρία χωρίς καμέλιες) του Μικελάντζελο Αντονιόνι (1953)
  • Era lei che lo voleva!, του Μαρίνο Τζιρόλαμι (1953)
  • Tradita, του Μάριο Μπονάρ (1954)
  • Accadde al commissariato, του Τζόρτζιο Σιμονέλι (1954)
  • Sinfonia d'amore, του Γκλάουκο Πελεγκρίνι (1954)
  • Vacanze d'amore (Le village magique), του Ζαν-Πωλ Λε Σανουά (1955)
  • Gli egoisti (Muerte de un ciclista), του Χουάν Αντόνιο Μπαρδέμ (1955)
  • Gli amanti di domani (Cela s'appelle l'aurore), (Αυτή Είναι η Αυγή) του Λουίς Μπουνιουέλ (1956)
  • Il testamento di Orfeo, (Η Διαθήκη του Ορφέα) του Ζαν Κοκτώ (1960)
  • Nocturno 29, του Πέντρο Πορταμπέλα (1968)
  • No somos de piedra, του Μανουέλ Σάμερς (1968)
  • Sotto il segno dello scorpione, (Κάτω από τον αστερισμό του σκορπιού) των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι (1969)
  • Fellini Satyricon, (Σατυρικόν) του Φεντερίκο Φελίνι (1969)
  • Del amor y otras soledades, του Μπαζίλιο Μαρτίν Πατίνο (1969)
  • Jutrzenka, του Χάιμε Καμίνο (1970)
  • Metello, (Εργατική εξέγερση) του Μάουρο Μπολονίνι, (1970)
  • Ciao Gulliver, του Κάρλο Τούτσι (1970)
  • Equinozio, του Μαουρίτσιο Πόντζι (1971)
  • Qualcosa striscia nel buio, του Μάριο Κολούτσι (1971)
  • La controfigura, του Ρόμολο Γκεριέρι (1971)
  • L'ospite, της Λιλιάνα Καβάνι (1972)
  • Un solo grande amore, του Κλαούντιο Γκεράν (1972)
  • Nathalie Granger, της Μαργκερίτ Ντυράς (1972)
  • La colonna infame, του Νέλο Ρίζι (1973)
  • Le vergini cavalcano la morte, του Χόρχε Γκράου (1973)
  • Los viajes escolares, του Χάιμε Τσάβαρι (1974)
  • La profonda luce dei sensi, του Μπένι Μοντρεζόρ (1975)
  • Per le antiche scale, του Μάουρο Μπολονίνι (1975)
  • Storia di un'amicizia tra donne, της Ζαν Μορώ (1976)
  • Violanta, του Ντανιέλ Σμιντ (1977)
  • Cronaca di una morte annunciata, (Το Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου), του Φραντσέσκο Ρόσι (1987)
  • Brumal, της Κριστίνα Αντρέ (1988)
  • Il bambino della luna, του Αουγκούστι Βιλαρόνχα (1989)
  • Volevo i pantaloni, του Μαουρίτσιο Πόντζι (1990)
  • L'avaro, του Τονίνι Τσέρβι (1990)
  • Harem Suare, (Το Τελευταίο χαρέμι) του Φερζάν Οζπετέκ (1999)
  • I Viceré, του Ρομπέρτο Φαέντσα (2007)
  • One More Time, των Πάολο Μπενεντέτι και Νταβίντ Σορντέλα (2014)


Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0098393. Ανακτήθηκε στις 16  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6dv2gq4. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 filmportal.de. 6443b832b6874ab4a246b844d18b005b. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ www.publico.es/sociedad/fallece-lucia-bose-89-anos.html.
  5. ↑ «Coronavirus, è morta Lucia Bosé: era ricoverata a Segovia». (Ιταλικά) 23  Μαρτίου 2020.
  6. ↑ 6,0 6,1 «El Mundo». (Ισπανικά) El Mundo. Unidad Editorial. Μαδρίτη. Ανακτήθηκε στις 23  Μαρτίου 2020.
  7. ↑ www.lecturas.com/actualidad/miguel-bose-su-conmovedor-mensaje-tras-fallecimiento-su-madre-lucia-bose-por-coronavirus_80929. Ανακτήθηκε στις 23  Μαρτίου 2020.
  8. ↑ diariodecastillayleon.elmundo.es/articulo/segovia/muere-lucia-bose-segovia-victima-coronavirus/20200323143405005642.html. Ανακτήθηκε στις 23  Μαρτίου 2020.
  9. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. pna2007370793. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  10. ↑ (Ισπανικά) Europa Press. www.europapress.es/chance/gente/noticia-muere-lucia-bose-89-anos-causa-coronavirus-20200323143227.html. Ανακτήθηκε στις 23  Μαρτίου 2020.
  11. ↑ . «imdb.com/name/Lucia Bosè (1931–2020)». 
  12. ↑ . «lifo.gr/blogs/almanacΛουτσίαΜποζέ-1931-2020-Η διακριτική Ιταλίδα ντίβα». 
  13. ↑ . «theguardian.com/film/2020/mar/26/lucia-bose-obituary». 
  14. ↑ . «news.cinecitta.com/EN/en/news/95/81476/farewell-to-lucia-bose». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2021. 
  15. ↑ . «nytimes.com/2020/03/27/movies/lucia-bose-dies». 
  16. ↑ . «discogs.com/artist/Lucía Bosé». 
  17. ↑ . «tovima.gr/Τελευταίο αντίο στη Λουτσία Μποζέ». 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Lucia Bosè στο Wikimedia Commons