Λόφος Μάριο

Λόφος Μάριο
Monte Mario
Χάρτης
Είδοςλόφος
Γεωγραφικές συντεταγμένες41°55′30″N 12°27′6″E
Διοικητική υπαγωγήΡώμη
ΧώραΙταλία
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)
Η θέα από το πάρκο προς το κέντρο της Ρώμης.

Ο Λόφος Μάριο (λατιν.: Monte Mario[1][2][3]) είναι ο λόφος που υψώνεται στη βορειοδυτική περιοχή της Ρώμης (στην Ιταλία), στη δεξιά όχθη του Τίβερη, που διασχίζει η Θριαμβική Οδός. Καταλαμβάνει μέρος της Μπαλντουίνα, της επικράτειας του Δημοτικού Τομέα Ι (Ρώμα Τσέντρο), του Δημοτικού Τομέα ΧΙV (Ρόμα Μόντε Μάριο) και ένα μικρό τμήμα του Δημοτικού Τομέα XV, συμπεριλαμβάνοντας έτσι μέρος των συνοικιών της Ρώμης Tριονφαάλε, Ντελα Βιτόρια και Πριμαβάλε.

Το ίδιο τοπωνύμιο προσδιορίζει επίσης την αστική περιοχή, που εκτείνεται επάνω από το λόφο, κοντά στη Θριαμβική Οδό και στο πρώτο τμήμα της Βία ντι Τορεβέκια, με τον ομώνυμο σιδηροδρομικό σταθμό.

Είναι ο ψηλότερος (139 μ.) λόφος της πόλης και, μαζί με τον Ιανίκουλο και τον Πίντσιο, ένα από τα πιο γραφικά σημεία της πόλης, ειδικά στη θέση που ονομάζεται Zόντιακ, που προσφέρει νότια και δυτική θέα των κύριων αρχιτεκτονικών μνημείων της πόλης, της πόλης του Βατικανού, των Αλβανών λόφων, του Mόντι Τιμπουρτίνι, του Mόντι Πρενεστίνι και των δυτικών κορυφών από τα κεντρικά Απέννινα. Εδώ, εξάλλου, ξεκινά το μεγαλύτερο σε μήκος Γραμμικό Πάρκο της Ρώμης, το οποίο συνδέει την πόλη με το Πάρκο ντι Μόντε Τσιόκι.

Η τοποθεσία έχει επιλεγεί ως τριγωνομετρικός σταθμός στη χαρτογραφική προβολή Γκάους-Μποάγκα· εδώ είναι το γεωδετικό σημείο Ρόμα 40.

Αν και είναι ο υψηλότερος λόφος στη σύγχρονη πόλη της Ρώμης, το Mόντε Μάριο δεν είναι ένας από τους περίφημους Επτά λόφους της Ρώμης, καθώς βρίσκεται εκτός των ορίων της αρχαίας πόλης.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η συνοικία του Καστέλο και του Λόφου Μάριο, σε ακουαρέλα του Έτορε Ρούσλερ Φραντς.

Οι ανασκαφές που έγιναν στο κτήμα Καρτόνι (Cartoni), κοντά στον Λόφο Μάριο, βρήκαν ένα εργαλείο από πυριτόλιθο, μερικά θραύσματα από το ίδιο υλικό και δόντια ζώων. Τα ερείπια χρονολογούνται πριν από περίπου 65.000 χρόνια και είναι τα παλαιότερα ευρήματα στην περιοχή της Ρώμης.

Κατά τον Μεσαίωνα ο Λόφος Μάριο βρισκόταν στη Via Francigena. Οι προσκυνητές τον ανέφεραν ως Όρος της Χαράς (Mons Gaudii).[4] Η Via Francigena ερχόταν από την πόλη του Λέοντα Δ΄ (το μέρος της Ρώμης που είχε περιτειχίσει ο πάπας εκείνος, δηλ. το Βατικανό) και συνέχιζε προς τη La Giustiniana και στη συνέχεια τη Via Cassia (τη λεγόμενη Συνεστραμμένη, La Storta). Στη συνέχεια, έχοντας περάσει την Isola Farnese, συνέχιζε προς τα βόρεια.

Προέλευση του ονόματος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο λόφος ήταν γνωστός ως Mons Vaticanus ή Κορυφή του Κίννα (Clivus Cinnae, από το όνομα του υπάτου Λεύκιου Κορνηλίου Κίννα) κατά την αρχαία ρωμαϊκή περίοδο.

Το σημερινό όνομα, σύμφωνα με ορισμένες θεωρίες, προέρχεται από τον Mάριο Μελίνι,[5] έναν καρδινάλιο που είχε μία έπαυλη (από το 1935 έγινε η έδρα του "Αστρονομικού και Κοπερνικιανού Μουσείου" της Ρώμης [6]) και αρκετούς οικισμούς γύρω από τον λόφο τον 15ο αι. Μία δεύτερη υπόθεση παράγει το όνομα από τη λέξη mare (ιταλ. θάλασσα), αναφερόμενη στα απολιθωμένα όστρακα που βρέθηκαν εκεί, ή στο γεγονός ότι από κάποια ύψη είναι δυνατό να δει κανείς τη θάλασσα. Τέλος, μία τρίτη υπόθεση σχετίζεται με το μεσαιωνικό όνομα του λόφου, Monte Malo (Κακό Βουνό), λόγω της δολοφονίας του πατρίκιου Τζιοβάννι Κρεσέντσιο, που έγινε εκεί το 998.

Περιγραφή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο πύργος κεραίας ραδιοτηλεόρασης στο κέντρο εκπομπής και μετάδοσης RAI στον Λόφο Μάριο.

Το ανατολικό τμήμα του λόφου είναι ένα φυσικό καταφύγιο [7] και στη δυτική πλευρά βρίσκεται η πλέον αριστοκρατική συνοικία με το ίδιο όνομα. Στην κορυφή ενός λόφου βρίσκεται η εκκλησία και το μοναστήρι της Mαντόνα ντελ Ροζάριο. Στην κορυφή του λόφου, στη θέση της Βίλα Μελίνι του 15ου αι., υψώνεται το Παρατηρητήριο Mόντε Μάριο, μέρος του Αστεροσκοπείου της Ρώμης και το "Αστρονομικό και Κοπερνίκειο Μουσείο". Αυτή η τοποθεσία (12°27'8,4"E ) χρησιμοποιήθηκε ως ο κύριος μεσημβρινός (και όχι του Γκρίνουιτς) για τους χάρτες της Ιταλίας μέχρι τη δεκαετία του 1960. Η πλευρά του λόφου ήταν η πρώην τοποθεσία της Βίλα ντελ Πινέτο, που κτίστηκε από τον Πιέτρο ντα Κορτόνα. Τα ερείπια της κατασκευής ισοπεδώθηκαν τον 19ο αι.

Το Τζον Φέλιξ Ρόουμ Σέντερ, μία από τις τέσσερις πανεπιστημιουπόλεις του Πανεπιστημίου Λογιόλα του Σικάγου, βρίσκεται στον λόφο στη Βία Μάσιμι.

Οι άλλοι οικισμοί στον λόφο περιλαμβάνουν:

Η κατοικημένη περιοχή του λόφου περιλαμβάνει κατοικημένες περιοχές μέσης και υψηλής αστικής τάξης, όπως οι Μπαλντουίνα, Τριονφάλε, Μπελσίτο και Ντελα Βιτόρια, καθώς και μία πιο δημοφιλή περιοχή, που αντιστοιχεί στο βορειότερο τμήμα του Πριμαβάλε.

Το τμήμα του προαστίου Ντέλα Βιτόρια που βλέπει στην "Πιάτσα Νόστρα Σινιόρα ντι Γκουαντελούπε" ονομάζεται Mόντε Μάριο Άλτο (Υψηλός Λόφος Μάριο) και εκτείνεται κοντά στο Κόλε Σαντ'Αγκάτα, όπου τη δεκαετία του 1920, ένας συνεταιρισμός εργαζομένων στα ταχυδρομεία και στα τηλεγραφεία έκτισε τον πρώτο οικισμό. Άλλες δημοφιλείς κατοικίες προστέθηκαν τη δεκαετία του 1930, ενώ η πλήρης κατασκευή ολοκληρώθηκε μεταξύ της δεκαετίας του 1960 και της δεκαετίας του 1980.

Ο Λόφος Μάριο είναι επίσης ιστορικά συνδεδεμένος με το συγκρότημα του πρώην Μανικόμιο Σάντα Μαρία ντελα Πιετά, ενός από τα μεγαλύτερα και παλαιότερα νοσοκομεία ψυχικής υγείας στην Ευρώπη.

Πάρκα και χώρους πρασίνου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το πάρκο του Μόντε Μάριο.
  • Riserva naturale di Monte Mario: φυσικό καταφύγιο με έκταση 204 εκταρίων.
  • Riserva Naturale dell'Insugherata: ένα φυσικό καταφύγιο που φιλοξενεί τα περισσότερα από τα βότανα που βρέθηκαν στη Ρώμη. Το όνομά του προέρχεται από την άφθονη παρουσία της βελανιδιές με φελλό (ιταλικά: «querce da sughero»). Οι προσβάσεις του είναι στα εργαστήρια του Οσπεντάλε Σαν Φιλίπο Νέρι, στη Βία Αντρέα Ανζιούλι και στη Βία Αουγκούστο Κόντι. Είναι ένας σημαντικός βιολογικός διάδρομος μεταξύ της αστικοποιημένης περιοχής βόρεια της Ρώμης και του Περιφερειακού Πάρκου Βέλι, βορειοδυτικά της Πρωτεύουσας. Η νέα οριοθέτηση του Γκράντε Ρακόρντο Ανουλάρε μείωσε σημαντικά την προστατευόμενη περιοχή στη βόρεια πλευρά.
  • Parco regionale urbano del Pineto: είναι ένα φυσικό καταφύγιο, που ιδρύθηκε το 1987 από τον δήμο της Ρώμης, το οποίο καλύπτει περίπου 240 εκτάρια (2400 στρέμματα) και παρέχει μια ενιαία προστατευόμενη περιοχή 26 εκταρίων. Είναι προσβάσιμο από τη Βία ντελα Πινέτα Σακέτι και τη Βία Πρόμπα Πετρονία.
  • Γραμμικό Πάρκο: καταλαμβάνει τη διαδρομή της πρώην σιδηροδρομικής γραμμής Ρώμης-Βιτέρμπο και εγκαινιάστηκε στις 14 Ιουνίου 2014. Είναι το μεγάλο γραμμικό πάρκο της Ρώμης και περιλαμβάνει πεζόδρομο και ποδηλατόδρομο, που συνδέει την περιοχή του σιδηροδρομικού σταθμού Mόντε Μάριο, από το συγκρότημα Σάντα Μαρία ντελα Πιετά, με το πάρκο Mόντε Τσιόκι. Το μονοπάτι, μήκους πέντε χιλιομέτρων, έχει δέκα εισόδους ενσωματωμένες με τους παραδοσιακούς δρόμους κινητικότητας, διασταυρώσεις με τέσσερις σταθμούς της σιδηροδρομικής γραμμής FR3 (Mόντε Μάριο, Γκεμέλι, Μπαλντουίνα, Απιάνο), τρεις χώρους παιχνιδιού για παιδιά και ένα παγοδρόμιο, τουρνικέ μεταξύ ενός δρόμου και άλλο, για την αποτροπή εισόδου σε αυτοκίνητα και μοτοποδήλατα. Επιπλέον, δέκα βρύσες και περισσότερα από εκατό παγκάκια. Η διαδρομή έχει μέση κλίση 1%.

Ιστορική αναπαράσταση του Monte Mario Circuit

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2004, χάρη στο Mότο Γκούτσι Ρόμα και υπό την αιγίδα της περιφέρειας Λάτιο, της επαρχίας της Ρώμης και της Ρόμα Καπιτάλε, το Mόντε Μάριο Σίρκουιτ αναγεννήθηκε: είναι μία πίστα, που διέσχισε ο Τάτσιο Νουβολάρι με το Mπιάντσι 350 του (το θρυλικό Μπλου Άροου) στις 24 Φεβρουαρίου 1925.

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Donadoni, Eugenio (11 Ιουλίου 1969). «A History of Italian Literature: With Additional Materials on Twentieth-century Literature». New York University Press. 
  2. ↑ Wharton, Annabel Jane (2001). Building the Cold War: Hilton International Hotels and Modern Architecture. Chicago: University of Chicago Press. σελ. 147. 
  3. ↑ MacNamara, Robert F. (1956). The American College in Rome, 1855–1955. Rochester, NY: Christopher Press. σελ. 501. 
  4. ↑ According to Ferdinand Gregorovius, Geschichte der Stadt Rom im Mittelalter, vol. IV, Munich, C. H. Beck, 1988, p. 660.
  5. ↑ Vasi, Mariano (11 Ιουλίου 1819). «A new Picture of Rome, and its Environs, in the form of an Itinerary: With numerous views & a large plan of ancient and modern Rome». Leigh. 
  6. ↑ [νεκρός σύνδεσμος] in the official website of the Museo Astronomico e Copernicano
  7. ↑ «R.N. Monte Mario». 29 Οκτωβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2016. 

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Pallottino, Luigi (1991). Monte Mario tra cronaca e storia. Roma. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]