Μάνιος Αιμίλιος Λέπιδος (ύπατος το 11)

Μάνιος Αιμίλιος Λέπιδος (ύπατος το 11)
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση0ος αιώνας π.Χ.
Θάνατος1ος αιώνας
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΛατινικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
στρατιωτικός
Περίοδος ακμής1ος αιώνας π.Χ.
Οικογένεια
ΤέκναAemilia Lepida
ΓονείςΚόιντος Αιμίλιος Λέπιδος και Cornelia Sulla
ΑδέλφιαΑιμίλια Λεπίδα
Aemilia
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΡωμαίος συγκλητικός
Ρωμαίος έπαρχος
Ύπατος στην αρχαία Ρώμη
δεδομένα

Ο Μάνιος Αιμίλιος Λέπιδος, λατιν.: Manius Aemilius Lepidus, ήταν Ρωμαίος συγκλητικός, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε κατά τη διάρκεια τού Πριγκιπάτου. Ήταν κανονικός ύπατος το 11 μ.Χ. ως συνάδελφος τού Tίτου Στατίλιου Ταύρου. [1] Ο Τάκιτος αναφέρει ότι ο Αύγουστος στην επιθανάτιο κλίνη του, ενώ συζητούσε πιθανούς αντιπάλους τού Ρωμαίου Αυτοκράτορα Τιβέριου, τον περιέγραψε ως άξιο να γίνει Αυτοκράτορας (capax iperii), αλλά «περιφρονητικό» της υπέρτατης εξουσίας. [2]

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώιμη ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λέπιδος εικάζεται ότι ήταν γιος τού Μάρκου Αιμίλιου Λέπιδου του Νεότερου και της συζύγου του Σερβιλίας Ισαυρικής, αλλά στη σύγχρονη εποχή πιστεύεται, ότι ήταν πιο πιθανό ο ανιψιός τού Λέπιδου του Νεότερου. Είχε μία αδερφή, την Αιμιλία Λεπίδα.

Σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το 5 π.Χ., αλλά πριν από την ανάληψη της υπατείας, ο Λέπιδος έγινε οιονωσκόπος (augur). [3] Υπερασπίστηκε την αδελφή του στη δίκη της το 20 μ.Χ. Στη δίκη τού Κλουτόριου Πρίσκου υποστήριξε χωρίς επιτυχία, ότι η προτεινόμενη θανατική ποινή ήταν υπερβολικά σκληρή. [4] [5] Το 21 μ.Χ. επέτυχε το αποκορύφωμα της συγκλητικής σταδιοδρομίας, έγινε ανθύπατος (κυβερνήτης) της επαρχίας της Ασίας. [6]

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είχε μία κόρη την Αιμιλία Λεπίδα, που παντρεύτηκε τον Αυτοκράτορα Γάλβα. [7]

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Attilio Degrassi, I fasti consolari dell'Impero Romano dal 30 avanti Cristo al 613 dopo Cristo (Rome, 1952), p. 7
  2. ↑ Tacitus, Annales, 1.13
  3. ↑ Martha W. Hoffman Lewis, The Official Priests of Rome under the Julio-Claudians (Rome: American Academy, 1955), p. 43
  4. ↑ Shotter, D. C. A. (April 1969). «The Trial of Clutorius Priscus». Greece & Rome 16 (1): 14–18. doi:10.1017/S0017383500016260. https://archive.org/details/sim_greece-rome_1969-04_16_1/page/n25. 
  5. ↑ Rogers, Robert Samuel (January 1932). «Two Criminal Cases Tried before Drusus Caesar». Classical Philology 27 (1): 75–79. doi:10.1086/361432. https://archive.org/details/sim_classical-philology_1932-01_27_1/page/75. 
  6. ↑ Ronald Syme, "Problems about Proconsuls of Asia", Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik, 53 (1983), pp. 192
  7. ↑ Barrett, Anthony A. (2002). Agrippina: Mother of Nero. Roman Imperial Biographies. Routledge. σελ. 95. ISBN 9781134618637.