Μάριος Καρογιάν | |
---|---|
1ος πρόεδρος Δημοκρατικής Παράταξης | |
Εν ενεργεία Ανέλαβε καθήκοντα 21 Οκτωβρίου 2018 | |
10ος πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων | |
Περίοδος 7 Μαρτίου 2008 – 2 Ιουνίου 2011 | |
Προκάτοχος | Δημήτρης Χριστόφιας |
Διάδοχος | Γιαννάκης Ομήρου |
3ο πρόεδρος Δημοκρατικού Κόμματος | |
Περίοδος 22 Οκτωβρίου 2006 – 30 Νοεμβρίου 2013 | |
Προκάτοχος | Τάσσος Παπαδόπουλος |
Διάδοχος | Νικόλας Παπαδόπουλος |
Βουλευτής Βουλής των Αντιπροσώπων (Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας) | |
Περίοδος 1 Ιουνίου 2006 – 1 Ιουνίου 2016 | |
Βουλευτής Βουλής των Αντιπροσώπων (Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας) | |
Εν ενεργεία Ανέλαβε καθήκοντα 1 Ιουνίου 2021 | |
Προσωπικά στοιχεία | |
Γέννηση | 31 Μαΐου 1961Λευκωσία, Κύπρος | ,
Εθνότητα | Αρμένιος |
Υπηκοότητα | Κύπρος |
Πολιτικό κόμμα | ΔΗΠΑ (2018-) ΔΗΚΟ (-2018) |
Σύζυγος | Ροντίκα Καρογιάν |
Παιδιά | 1 κόρη και 1 γιος |
Σπουδές | Πολιτική Επιστήμη |
Επάγγελμα | Πολιτικός Επιστήμονας |
Υπογραφή | |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μάριος Καρογιάν (Λευκωσία, 31 Μαΐου 1961) είναι Αρμενοκύπριος πολιτικός.[1][2][3] Είναι πρόεδρος της Δημοκρατικής Παράταξης,[4][5] ενώ διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος και βουλευτής.[1]
Ο Μάριος Καρογιάν γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 31 Μαΐου 1961.[1] Πατέρας του ήταν ο Καραμπέτ Καρογιάν και τώρα έχει έναν γιο.[6][7][8] Ομιλεί, πέρα από την ελληνική, την αγγλική, την ιταλική, την ισπανική και την αρμένικη γλώσσα.[1] Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Περούτζιας, με ειδίκευση στον ιστορικό και διεθνή κλάδο.[1]
Είναι νυμφευμένος με τη Ροντίκα Καρογιάν και έχει μία κόρη και έναν γιο.[1]
Την περίοδο των σπουδών του διετέλεσε πρόεδρος της φοιτητικής παράταξης Αναγέννηση Ιταλίας (1981) και της Φοιτητικής Ένωσης Κυπρίων της Περούτζια (1983).[9] Επιπλέον, ήταν μέλος της διοικούσας επιτροπής της Παγκύπριας Ομοσπονδίας Φοιτητών και Νέων Επιστημόνων (ΠΟΦΝΕ).[9]
Διετέλεσε πρόεδρος της Επαρχιακής Επιτροπής της Νεολαίας του ΔΗΚΟ (ΝΕΔΗΚ) Λευκωσίας και γραμματέας Συνδικαλισμού του κόμματος.[9]
Το 1988 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΟ.[1] Την περίοδο 1991-2001 διετέλεσε διευθυντής του Γραφείου του Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων (επί θητείας Αλέξη Γαλανού και Σπύρου Κυπριανού).[1][9][10] Το 1997 έγινε μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του ΔΗΚΟ.[1] Την περίοδο 2003-2006 ήταν Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου και Αναπληρωτής Κυβερνητικός Εκπρόσωπος.[1]
Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής στις βουλευτικές εκλογές του 2006 στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας με το ΔΗΚΟ για την Θ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.[11]
Στις 22 Οκτωβρίου 2006 εκλέχτηκε πρόεδρος του ΔΗΚΟ, διαδεχόμενος τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος είχε εκλεγεί Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας το 2003.[1][9][12] Στις εσωκομματικές εκλογές υπερίσχυε του τότε αναπληρωτή προέδρου του κόμματος Νίκου Κλεάνθους.[12][13]
Επανεκλέχθηκε βουλευτής στις βουλευτικές εκλογές του 2011 για την Ι΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.[14] Στις 7 Μαρτίου 2008, μετά την παραίτηση του Δημήτρη Χριστόφια από την προεδρία της βουλής λόγω εκλογής του στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων με τις ψήφους των βουλευτών του ΔΗΚΟ, του ΑΚΕΛ, του Κ.Σ.-ΕΔΕΚ, του ΕΥΡΩΚΟ και του Κινήματος Οικολόγων-Περιβαλλοντιστών.[10][15] Διεκδίκησε επανεκλογή στη θέση του Προέδρου της Βουλής για την Ι΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο, υποστηριζόμενος από το ΔΗΚΟ και το ΑΚΕΛ, αλλά δεν εκλέχτηκε επειδή ένας βουλευτής του κόμματος του δεν ψήφισε τον ίδιο αλλά τον βασικό αντίπαλο του.[16][17][18]
Στις εσωκομματικές εκλογές του ΔΗΚΟ την 1η Δεκεμβρίου 2013 έχασε την προεδρία του κόμματος από τον Νικόλα Παπαδόπουλο.[19]
Δεν επαναδιεκδίκησε εκλογή στις βουλευτικές εκλογές του 2016 εξαιτίας διαφωνιών με την ηγεσία του ΔΗΚΟ.[20] Ως βουλευτής, διετέλεσε αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΔΗΚΟ από το 2006 έως τον Δεκέμβριο του 2013, ex officio πρόεδρος της Επιτροπής Επιλογής και πρόεδρος της Ad Hoc Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τον Κανονισμό της Βουλής και της Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για το Πόθεν Έσχες, μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών, Αξιών και Επιτρόπου Διοικήσεως και της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παρακολουθήσεως Σχεδίων Αναπτύξεως και Ελέγχου Δημόσιων Δαπανών και μέλος της αντιπροσωπίας της Βουλής στη Διακοινοβουλευτική Ένωση.[1] Επιπλέον, ήταν πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κυπριακής Ομάδας στη Διακοινοβουλευτική Ένωση και της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κυπριακού Κλάδου του Κοινοπολιτειακού Κοινοβουλευτικού Συνδέσμου.[1]
Στις 5 Φεβρουαρίου 2018 διαγράφηκε από το ΔΗΚΟ με την κατηγορία της μη στήριξης της υποψηφιότητας του προέδρου του κόμματος, Νικόλα Παπαδόπουλου, κατά τις προεδρικές εκλογές του 2018.[21][22]
Στις 21 Οκτωβρίου 2018 αποτέλεσε εκ των ιδρυτών της Δημοκρατικής Παράταξης και πρώτος πρόεδρος της.[4][5] Εκλέχθηκε βουλευτής στις βουλευτικές εκλογές του 2021 για την ΙΒ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.[23][24]
Ο Μάριος Καρογιάν ήταν επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος σε τρεις εκλογικές διαδικασίες.
Ως επικεφαλής του ΔΗΚΟ οδήγησε το κόμμα σε μία εκλογική αναμέτρηση για την ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας. Στις προεδρικές εκλογές του 2013 το ΔΗΚΟ υποστήριξε τον Νίκο Αναστασιάδη, ο οποίος εξελέγη.[25][26] Το κόμμα συμμετείχε στη διακυβέρνηση με δικούς του υπουργούς. Λίγους μήνες μετά την απώλεια της προεδρίας του ΔΗΚΟ από τον Μάριο Καρογιάν, το ΔΗΚΟ αποχώρησε από την κυβέρνηση.[27][28][29]
Στις βουλευτικές εκλογές του 2011 το ΔΗΚΟ, με επικεφαλής τον Μάριο Καρογιάν, παρουσίασε μείωση ποσοστών και απώλειας δύο εδρών.[30][31]
Στις ευρωεκλογές του 2009 το ΔΗΚΟ παρουσίασε μείωση ποσοστών αλλά εξέλεξε και πάλι 1 από τους 6 ευρωβουλευτές της Κύπρου όπως και στις ευρωεκλογές του 2004.[32][33]
Ο Μάριος Καρογιάν ήταν επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης στις ευρωεκλογές του 2019 καταλαμβάνοντας ποσοστό 3,80%.[34][35] Στις βουλευτικές εκλογές του 2021 η ΔΗΠΑ κατέλαβε ποσοστό 6,10% και εξέλεξε 4 βουλευτές.
Ο Μάριος Καρογιάν έχει τιμηθεί με το Τάγμα της Τιμής (ανώτερος ταξιάρχης) της Ελλάδας και το παράσημο του Ιππότη της Κιλικίας από το Αρμενικό Πατριαρχείο της Κιλικίας.[9][36][37]