Μανιούλ Μπαργκάβα | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Manjul Bhargava (Αγγλικά) |
Γέννηση | 8 Αυγούστου 1974 Χάμιλτον |
Χώρα πολιτογράφησης | Καναδάς Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
Θρησκεία | Ινδουισμός |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Εκπαίδευση | διδάκτωρ φιλοσοφίας |
Σπουδές | Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ Πανεπιστήμιο του Πρίνστον Plainedge High School[1] |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | μαθηματικός διδάσκων πανεπιστημίου |
Εργοδότης | Πανεπιστήμιο του Πρίνστον[2] Πανεπιστήμιο του Λέιντεν |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Βραβεύσεις | μετάλλιο Φιλντς (2014)[3] βραβείο Μπλούμενταλ (2005) βραβείο Κόουλ για την θεωρία αριθμών (2008) βραβείο Φερμά (2011) βραβείο Πάντμα Μπρουσάν στην επιστήμη και τη μηχανική (2015) Infosys Prize (2012) εταίρος της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρίας (2013)[4][5] βραβείο Έρευνας «Κλέι» Morgan Prize (1996) Υποτροφία Γκούγκενχαϊμ (2022)[6] Εταίρος της Βασιλικής Εταιρίας (2019)[7] Packard Fellowship for Science and Engineering (2004)[8] |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μανιούλ Μπαργκάβα (γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου 1974)[9] είναι Αμερικανοκαναδός μαθηματικός. Είναι ο καθηγητής Μαθηματικών Brandon Fradd στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, τάξη του 1983, και ο καθηγητής Θεωρίας Αριθμών Stieltjes[10] στο Πανεπιστήμιο του Λέιντεν. Είναι επίσης επίκουρος καθηγητής στο Ινστιτούτο Θεμελιωδών Ερευνών Tata, στο Ινδικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας Βομβάης και στο Πανεπιστήμιο του Χαϊντεραμπάντ. Είναι περισσότερο γνωστός για τη συμβολή του στη θεωρία αριθμών.
Ο Μπαργκάβα τιμήθηκε με το μετάλλιο Φιλντς το 2014. Σύμφωνα με την παραπομπή από τη Διεθνή Μαθηματική Ένωση, έλαβε το βραβείο "για την ανάπτυξη νέων ισχυρών μεθόδων στη γεωμετρία των αριθμών, τις οποίες εφάρμοσε για την καταμέτρηση δακτυλίων μικρού βαθμού και για την οριοθέτηση του μέσου βαθμού των ελλειπτικών καμπυλών."[11][12][13]
Ο Μπαργκάβα γεννήθηκε σε ινδική οικογένεια στο Χάμιλτον του Οντάριο του Καναδά, αλλά μεγάλωσε και πήγε σχολείο κυρίως στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης. Η μητέρα του Μίρα Μπαργκάβα, μαθηματικός στο Πανεπιστήμιο Χόφστρα, ήταν η πρώτη του καθηγήτρια μαθηματικών[14][15]. Ολοκλήρωσε όλα τα μαθήματα μαθηματικών και πληροφορικής στο λύκειο μέχρι την ηλικία των 14.[16] Φοίτησε στο Plainedge High School στη Βόρεια Μασαπίκουα και αποφοίτησε το 1992 ως αριστούχος της τάξης. Πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1996. Για την έρευνά του ως προπτυχιακός φοιτητής, του απονεμήθηκε το Βραβείο Μόργκαν το 1996. Ο Μπαργκάβα συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, όπου ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή με τίτλο "Higher composition laws"(Νόμοι περί ανώτερης σύνθεσης) υπό την επίβλεψη του Άντριου Γουάιλς και έλαβε το διδακτορικό του το 2001, με την υποστήριξη μιας υποτροφίας Χερτζ[17]. Ήταν επισκέπτης υπότροφος στο Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών το 2001-02[18] και στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 2002-03. Το Πρίνστον τον διόρισε μόνιμο τακτικό καθηγητή το 2003. Το 2010 διορίστηκε στην έδρα Stieltjes του Πανεπιστήμιο του Λέιντεν.
Ο Μπαργκάβα είναι επίσης ένας καταξιωμένος μουσικός της τάμπλα, που μελέτησε δίπλα σε γκουρού όπως ο Ζακίρ Χουσεΐν[19]. Σπούδασε επίσης σανσκριτικά από τον παππού του Purushottam Lal Bhargava, έναν γνωστό μελετητή των σανσκριτικών και της αρχαίας ινδικής ιστορίας[20][21]. Είναι θαυμαστής της σανσκριτικής ποίησης[22].
Η διδακτορική διατριβή του Μπαργκάβα γενίκευσε τον κλασικό νόμο του Γκάους για τη σύνθεση δυαδικών τετραγωνικών μορφών σε πολλές άλλες καταστάσεις. Μια σημαντική χρήση των αποτελεσμάτων του είναι η παραμετροποίηση των τεταρτοβάθμιων και πενταβάθμιων τάξεων σε αριθμητικά πεδία, επιτρέποντας έτσι τη μελέτη της ασυμπτωτικής συμπεριφοράς των αριθμητικών ιδιοτήτων αυτών των τάξεων και των πεδίων.
Η έρευνά του περιλαμβάνει επίσης θεμελιώδεις συνεισφορές στη θεωρία αναπαράστασης τετραγωνικών μορφών, στα προβλήματα παρεμβολής και στην p-adic ανάλυση, στη μελέτη των ομάδων ιδανικών κλάσεων αλγεβρικών αριθμητικών σωμάτων και στην αριθμητική θεωρία ελλειπτικών καμπυλών[23].
Σύντομος κατάλογος των συγκεκριμένων μαθηματικών συνεισφορών:
Το 2015, οι Μανιούλ Μπαργκαβά και Αρούλ Σανκάρ απέδειξαν την εικασία των Μπιρτς και Σουίνερτον-Ντάιερ για ένα θετικό ποσοστό ελλειπτικών καμπυλών[26].