Μαρθελίνο Μενέντεθ Πελάγιο

Μαρθελίνο Μενέντεθ Πελάγιο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Marcelino Menéndez y Pelayo (Ισπανικά)
Γέννηση3  Νοεμβρίου 1856[1][2][3]
Σανταντέρ[4][5]
Θάνατος19  Μαΐου 1912[1][3][6]
Σανταντέρ[7][5]
Χώρα πολιτογράφησηςΙσπανία[8]
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙσπανικά[9][10][11]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Βαγιαδολίδ
Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας[12]
ιστορικός
βιβλιοθηκονόμος
πολιτικός
διδάσκων πανεπιστημίου
βιογράφος
κριτικός λογοτεχνίας[13]
ιστορικός της λογοτεχνίας[14]
ΕργοδότηςΚεντρικό Πανεπιστήμιο
Οικογένεια
ΓονείςMarcelino Menéndez Pintado
ΑδέλφιαEnrique Menéndez Pelayo
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος του Ισπανικού Κοινοβουλίου
μέλος της Γερουσίας της Ισπανίας[15]
Vocal of the Junta para Ampliación de Estudios e Investigaciones científicas (από 1907)[16]
καθηγητής πανεπιστημίου
Βραβεύσειςμεγαλόσταυρος του πολιτικού τάγματος του Αλφόνσου ΙΒ΄ (1902)[17]
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Μαρθελίνο Μενέντεθ Πελάγιο (Marcelino Menéndez Pelayo) ήταν Ισπανός διανοούμενος, φιλόλογος και ιστορικός των ιδεών. Ιδεολογικά συντηρητικός και καθολικός, υπήρξε η μεγαλύτερη ακαδημαϊκή μορφή της Ισπανίας της Βουρβονικής Παλινόρθωσης και ένα από τους κύριους ιδεολόγους του ισπανικού εθνικισμού. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, όπου μεταξύ άλλων είχε ως φοιτητή τον Ραμόν Μενέντεθ Πιδάλ. Γνωστότερο έργο του είναι το Historia de los heterodoxos españoles («Ιστορία των Ισπανών ετεροδόξων», 1880–1882).

Βιογραφία και έργο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεγάλωσε στο Σανταντέρ και σπούδασε αρχικά στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, όπου υπήρξε μαθητής του Μανουέλ Μιλά ι Φοντανάλς, και έπειτα σε αυτό της Μαδρίτης. Εχθρός του κραουζισμού και του φιλελευθερισμού, υιοθέτησε θέσεις του ισπανικού συντηρητισμού και του ανανεωμένου καθολικισμού των μέσων του 19ου αιώνα. Το 1885 εξέδωσε το Horacio en España («Ο Οράτιος στην Ισπανία») και το 1882 το Historia de los heterodoxos españoles όπου ανέλυε τη σχέση μεταξύ καθολικισμού και Ισπανίας. Συνέχισε με το Historia de las Ideas Estéticas en España («Ιστορία των Ιδεών της Αισθητικής στην Ισπανία», 1883–1889) και με μελέτες πάνω σε θέματα ιστορίας της λογοτεχνίας και φιλοσοφίας. Καθόλη τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε πολυγραφότατος, με τα Άπαντά του να εκδίδονται από το Ανώτατο Συμβούλιο Επιστημονικών Ερευνών της Ισπανίας σε 65 τόμους το 1940. Πέθανε από κίρρωση του ήπατος.[18]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 4  Μαΐου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6736rnx. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Marcelino-Menendez-y-Pelayo. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  6. ↑ (Αγγλικά) ISFDB. 206281. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  8. ↑ datos.gob.es/es/catalogo/e00123904-autores-espanoles-en-dominio-publico-fallecidos-desde-1900.
  9. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12020646t. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  10. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20000603991. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  11. ↑ CONOR.SI. 16491875.
  12. ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  13. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  14. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20000603991. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  15. ↑ www.senado.es/web/conocersenado/senadohistoria/senado18341923/senadores/fichasenador/index.html?id1=1837.
  16. ↑ BOE-A-1907-421.
  17. ↑ BOE-A-1902-4317.
  18. ↑ País, Ediciones El (1996-09-18). «Jesús Pardo publica unas corrosivas memorias sobre la España de posguerra» (στα es). EL PAÍS. http://elpais.com/diario/1996/09/18/cultura/842997604_850215.html. Ανακτήθηκε στις 2016-12-16. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Pedro Aullón de Haro, "La recepción de la obra de Menéndez Pelayo y la creación de la Historia de las Ideas", en Analecta Malacitana, XXXVII, 1-2 (2014), pp. 7-39.
  • Javier García Gibert, "Humanismo y genio crítico en Marcelino Menéndez Pelayo", en Liburna. Revista de Humanidades, 5 (2012), pp. 57-120.
  • Antonio Lago Carballo (ed.), Sobre Menéndez Pelayo, II, Santander, UIMP, 2004.
  • José Luis García Delgado (ed.), Sobre Menéndez Pelayo, Santander, UIMP, 2003.
  • Pedro Laín Entralgo, Menéndez Pelayo y el mundo clásico, Madrid, Taurus, 1963.
  • Dámaso Alonso, Menéndez Pelayo crítico literario o las palinodias de Don Marcelino, Madrid, Gredos, 1956.
  • José María Sánchez de Muniáin, Antología general de Menéndez Pelayo, Madrid, La Editorial Católica, 1956. Nueva edición Madrid, BAC, 2007, 2 vols.
  • Archivum, Revista de la Facultad de Filosofía y Letras de la Universidad de Oviedo, VI, núms. 1 y 2 (1956).
  • Florentino Pérez Embid (ed.), Estudios sobre Menéndez Pelayo, Madrid, Editora Nacional, 1956.
  • Pedro Laín Entralgo, Menéndez Pelayo, Buenos Aires, Espasa-Calpe, 1952; 2ª ed. Madrid, Espasa-Calpe, 1952.