Με τον όρο Μεσσιανισμός χαρακτηρίζεται γενικότερα το σύνολο των παραδόσεων που ανέπτυξαν διάφοροι λαοί, οι οποίες και αποτέλεσαν ή συνεχίζουν να αποτελούν πίστη για την έλευση κάποιου Λυτρωτή - με την έννοια του Μεσσία -, ως απεσταλμένου από τον Θεό της πίστεώς τους, που θα τους απαλλάξει από διάφορα δεινά. Κατά άλλον ορισμό, ο οποίος περιλαμβάνει και μη θρησκευτικές εκδοχές, μεσσιανισμός είναι η πίστη ότι μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων έχει με κάποιον τρόπο εκλεγεί για να εκπληρώσει κάποιο σκοπό.[1]
Τέτοιες αντιλήψεις απαντώνται συνηθέστερα από θρησκευτικούς συγγραφείς - ερευνητές που άλλοτε προσδιορίζουν σαφώς τον χρόνο της έλευσης του αναμενόμενου Μεσσία και άλλοτε, τις περισσότερες φορές, με συγκεχυμένο προσδιορισμό με αοριστίες και αλληγορίες, π.χ. ο Μαχντί για τους Μουσουλμάνους, ο Μαιτρέγια για τους Βουδιστές, ο Σαοσιάντ των οπαδών του Ζωροάστρη ως και ο Κάλκι των Ινδουιστών. Σύγχρονοι διανοητές, όπως ο Ζακ Ντεριντά και ο Βάλτερ Μπέγιαμιν, έχουν επεκτείνει την έννοια του μεσσιανισμού έξω από τα θρησκευτικά του όρια.[2]
Ειδικότερα ο Μεσσιανισμός αναπτύχθηκε από Εβραίους συγγραφείς που ομιλούν σε μεγάλη έκταση για τον Μεσσία ως αναμενόμενο Σωτήρα που θα αποκαταστήσει το ιουδαϊκό έθνος. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στον Σωτήρα Δία όχι όμως σε μεσολάβηση ενός Μεσσία.[εκκρεμεί παραπομπή]
Μετά την ενανθρώπιση του Ιησού Χριστού, που συνέβη επί τούτου στο γεωγραφικό χώρο που διέμεναν οι Εβραίοι, αφενός μεν οι «πιστεύσαντες» - Χριστιανοί - έπαψαν να πιστεύουν σε άλλο Μεσσία, οι δε όμως “μη πιστεύσαντες” Εβραίοι διατήρησαν τις αντιλήψεις αυτές των προγόνων τους και εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να εμμένουν σε παρόμοιες παραδόσεις αναμένοντας την έλευση του Μεσσία.