Μικρή Ιταλία (Μανχάταν)

Αυτό το λήμμα αποτελεί προσεγγιστική μετάφραση. Μπορεί να συντάχθηκε αυτόματα από υπολογιστή ή από μεταφραστή με περιορισμένη γνώση της ελληνικής ή της γλώσσας προέλευσης. Παρακαλούμε βοηθήστε στην βελτίωση της μετάφρασής του. Ενδεικτικά, το αρχικό λήμμα μπορεί να εμφανίζεται στη λίστα «άλλες γλώσσες».
Μικρή Ιταλία (Μανχάταν)
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Μικρή Ιταλία (Μανχάταν)
40°43′9″N 73°59′50″W
ΧώραΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Διοικητική υπαγωγήΜανχάταν
Ταχ. κωδ.10012 και 10013
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Μικρή Ιταλία (ιταλικά: Piccola Italia‎‎) είναι γειτονιά στο Κάτω Μανχάταν της Νέας Υόρκης, γνωστή για τον μεγάλο ιταλικό πληθυσμό της.[1] Οριοθετείται στα δυτικά από την Τριμπέκα και το Σόχο, στα νότια από την Τσαινατάουν, στα ανατολικά από το Μπάουερυ και την Κάτω Ανατολική Πλευρά και στα βόρεια από τη Νολίτα.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μικρή Ιταλία, Κάτω Ανατολική Πλευρά, περ. 1900

Η Μικρή Ιταλία επί της οδού Μάλμπερι εκτεινόταν τόσο νότια από την οδό Γουόρθ, βόρεια ως την οδό Χιούστον, δυτικά ως την οδός Λαφαγιέτ και ανατολικά ως την οδό Μπάουερυ. Τώρα είναι μόνο τρία τετράγωνα στην οδό Μάλμπερι βόρεια του οδού Κανάλ.[2] Η Μικρή Ιταλία προήλθε από την Μάλμπερι Μπεντ νότια του Κανάλ σε αυτό που παλαιότερα ήταν η περιοχή Πέντε Σημείων (Five Points) αλλά τώρα είναι η καρδιά της Τσαινατάουν. Ο Τζέικομπ Ρίις περιέγραψε την Μάλμπερι Μπεντ ως «τον βρομερό πυρήνα των παραγκουπόλεων της Νέας Υόρκης».[3] Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου «οι μετανάστες του τέλους του 19ου αιώνα συνήθως εγκαταστάθηκαν σε εθνοτικές γειτονιές».[4] Συνεπώς, η «μαζική μετανάστευση από την Ιταλία κατά τη δεκαετία του 1880»[5] οδήγησε στη μεγάλη εγκατάσταση Ιταλών μεταναστών στο κάτω Μανχάταν. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας μετανάστευσης είχαν δημιουργήσει μια «εισροή Ιταλών μεταναστών» που «οδήγησε στην εμπορική συγκέντρωση της κατοικίας και της επιχείρησής τους».[6]

Ο Μπιλ Τονέλι από το περιοδικό New York δήλωσε: «Κάποτε, η Μικρή Ιταλία ήταν σαν ένα νησιωτικό ναπολιτάνικο χωριό που ξαναδημιουργήθηκε σε αυτές τις ακτές, με τη δική της γλώσσα, έθιμα και την οικονομία και πολιτιστικά ιδρύματα».[3] Η Μικρή Ιταλία δεν ήταν η μεγαλύτερη ιταλική γειτονιά στην πόλη της Νέας Υόρκης, καθώς το Ανατολικό Χάρλεμ (ή ιταλικό Χάρλεμ) είχε μεγαλύτερο ιταλικό πληθυσμό. Ο Τονέλι είπε ότι η Μικρή Ιταλία «ήταν ίσως η πιο φτωχή ιταλική γειτονιά της πόλης».[3]

Το 1910 η Μικρή Ιταλία είχε σχεδόν 10.000 Ιταλούς και αυτή ήταν η κορύφωση του ιταλικού πληθυσμού της κοινότητας. Στις αρχές του 20ου αιώνα, πάνω από το 90% των κατοίκων του 14ου τμήματος ήταν ιταλικής καταγωγής.[3] Ο Τονέλι είπε ότι αυτό σήμαινε "ότι οι κάτοικοι που άρχισαν να μετακινούνται σε πιο ευρύχωρες περιοχές σχεδόν μόλις έφτασαν".[3] Μια τόσο πολύ αναπτυσσόμενη κοινότητα επηρέασε το «εργατικό κίνημα των ΗΠΑ στον 20ο αιώνα» αποτελώντας μεγάλο μέρος του εργατικού πληθυσμού στη βιομηχανία ενδυμάτων».[5]

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί κάτοικοι του Lower East Side άρχισαν να μετακινούνται στο Μπρούκλιν, στο Στάτεν Άιλαντ, στο ανατολικό Λονγκ Άιλαντ και Νιου Τζέρσεϊ. Οι Κινέζοι μετανάστες έγιναν μια αυξημένη παρουσία μετά την άρση των περιορισμών μετανάστευσης από τον Νόμο Μετανάστευσης των ΗΠΑ του 1965 και η Τσαινατάουν του Μανχάταν στο νότο της Μικρής Ιταλίας επεκτάθηκε. Το 2004, ο Τονέλι είπε: «Μπορείς να γυρίσεις 30 χρόνια πίσω και να βρεις αποσπάσματα εφημερίδων που εξιστορούν την επέκταση της Τσαινατάουν και θρηνούν την απώλεια της Μικρής Ιταλίας».[3]

Πριν από το 2004, αρκετές πολυτελείς επιχειρήσεις εισήλθαν στο βόρειο τμήμα της περιοχής μεταξύ του Χιούστον και της οδού Κένμαρ. Ο Τονέλι ανέφερε: "Οι τιμές των ακινήτων αυξήθηκαν, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολο για τους παλιούς - κατοίκους και επιχειρηματίες - να συνεχίσουν να ζουν εκεί".[3] Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, οι περιοχές κάτω από την οδό Χιούστον αποκόπηκαν για το υπόλοιπο φθινόπωρο του 2001. Η γιορτή του Σαν Τζενάρο, που είχε προγραμματιστεί για τις 13 Σεπτεμβρίου, αναβλήθηκε. Οι επιχειρήσεις από την Οικονομική Περιοχή μειώθηκαν σημαντικά, λόγω του κλεισίματος του Park Row, το οποίο συνέδεε την Τσάιναταουν και το Πολιτικό κέντρο ως αποτέλεσμα, οι κάτοικοι της Μικρής Ιταλίας και της Τσάιναταουν υπέφεραν. Ο Τονέλι ανέφερε ότι τα γεγονότα μετά την 11η Σεπτεμβρίου "περιέργως, κατέληξαν να παρακινούν όλες αυτές τις νέες προσπάθειες για να σωθεί ό,τι έχει απομείνει από την παλιά γειτονιά".[3]

Το 2004 ο Τονέλι ανέφερε: «Σήμερα, η Μικρή Ιταλία είναι ένα μωσαϊκό—50 περίπου εστιατόρια και καφετέριες που εξυπηρετούν τουρίστες, καλύπτοντας μια πυκνή γειτονιά κατοικιών που μοιράζονται νέοι Κινέζοι μετανάστες, νεαροί Αμερικανοί που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά το Σόχο, και μερικοί που παραμένουν αληθινοί Ιταλοί».[3] Αυτό το συναίσθημα έχει επίσης απηχηθεί από τον ιστότοπο ιταλικού πολιτισμού και κληρονομιάς ItalianAware. Ο ιστότοπος έχει χαρακτηρίσει την κυριαρχία των Ιταλών στην περιοχή «σχετικά βραχύβια». Αυτό το αποδίδει στη γρήγορη οικονομική ευημερία που πέτυχαν πολλοί Ιταλοί, η οποία τους επέτρεψε να εγκαταλείψουν τη στενή γειτονιά για περιοχές στο Μπρούκλιν και στο Κουίνς. Ο ιστότοπος συνεχίζει επίσης δηλώνοντας ότι η περιοχή αυτή τη στιγμή αναφέρεται ως Μικρή Ιταλία περισσότερο από νοσταλγία παρά ως αντανάκλαση ενός αληθινού εθνοτικού πληθυσμού.[7]

Το 2010, η Μικρή Ιταλία και η Τσάιναταουν περιλήφθηκαν σε μια ενιαία ιστορική συνοικία στο Εθνικό Μητρώο Ιστορικών Τόπων.[8] Η μικρή Ιταλία, σε αυτό το σημείο, συρρικνώθηκε γρήγορα.[2]

Δημογραφικές αλλαγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι κάτοικοι στη Μικρή Ιταλία πανηγυρίζουν, μία ώρα αφότου η ιταλική ομάδα ποδοσφαίρου κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2006

Οι New York Times έστειλαν τους δημοσιογράφους τους για να χαρακτηρίσουν τη γειτονιά Μικρή Ιταλία/Μάλμπερι τον Μάιο του 1896:

Είναι εργάτες. Εργάτες όλων των βαθμίδων χειρωνακτικής εργασίας. Είναι τεχνίτες, είναι άχρηστοι, και εδώ κατοικούν και οι κουρελοσυλλέκτες...Υπάρχει μια αποικία Ιταλών που θα μπορούσε να ονομαστεί η εμπορική ή καταστηματαρχική κοινότητα των Λατίνων. Εδώ υπάρχουν κάθε λογής καταστήματα, πανσιόν, παντοπωλεία, εμπορικά καταστήματα φρούτων, ράφτες, υποδηματοποιοί, έμποροι κρασιών, εισαγωγείς, κατασκευαστές μουσικών οργάνων...Υπάρχουν συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, γιατροί, φαρμακοποιοί, νεκροθάφτες...Υπάρχουν περισσότεροι τραπεζίτες μεταξύ των Ιταλών από οποιονδήποτε άλλο ξένο εκτός από τους Γερμανούς στην πόλη.[9]

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες επέτρεψαν τη μετανάστευση από την Κίνα, το παραδοσιακό όριο της Τσάιναταουν στην οδό Κανάλ έχει φτάσει βόρεια στη Μικρή Ιταλία. Μέχρι τη δεκαετία του 1990, ενώ παρέμεναν πολλές ιταλικές επιχειρήσεις, τα τετράγωνα μεταξύ των οδών Κανάλ και Κένμαρ είχαν πάρει την αίσθηση της Τσάιναταουν, αν και οι ντόπιοι συνεχίζουν να αναφέρονται στην περιοχή (συμπεριλαμβανομένου του Νολίτα) ως Μικρή Ιταλία.[10]

Από την απογραφή του 2000 στις ΗΠΑ, 1.211 κάτοικοι που ισχυρίζονταν ότι είχαν ιταλική καταγωγή ζούσαν σε τρεις απογραφές που αποτελούν τη Μικρή Ιταλία. Αυτοί οι κάτοικοι αποτελούν το 8,25% του πληθυσμού της κοινότητας, το οποίο είναι παρόμοιο με το ποσοστό των κατοίκων ιταλικής καταγωγής σε όλη τη Νέα Υόρκη. Ο Τονέλι του περιοδικού New York αντιπαραβάλλει τη Μικρή Ιταλία με την Τσάιναταουν του Μανχάταν όπου το 2000, από τους κατοίκους των τμημάτων της Τσάιναταουν νότια της οδού Γκραντ, το 81% ήταν κινεζικής καταγωγής.[3]

Το 2004, ο Τονέλι επανεξέτασε το θέμα, λέγοντας: «Η Μικρή Ιταλία μπορεί πάντα να αντέχει ως ένα υπαίθριο θεματικό πάρκο της ευρωπαϊκής μετανάστευσης του δέκατου ένατου και του εικοστού αιώνα στο Lower East Side... Αλλά θα περάσετε πολύ καιρό στη γειτονιά πριν ακούσετε κάποιον να μιλάει ιταλικά, και μετά ο ομιλητής θα είναι ένας τουρίστας από το Μιλάνο.»[11] Ο Τονέλι πρόσθεσε: «Πρέπει να επιβραδύνεις το βλέμμα σου για να βρεις τους γείτονες σε αυτή τη γειτονιά, γιατί είναι τόσο συγκλονισμένοι και περισσότεροι από τους τουρίστες. Αλλά μόλις εστιάσετε, μπορείτε να τους δείτε, να στέκονται (ή να κάθονται) στα διάκενα, να παρακολουθούν τη σκηνή, όπως η ομάδα ανδρών, κυρίως ηλικιωμένων πολιτών, που περιπλανώνται ικανοποιημένοι κάτω από μια τέντα στην οδό Μάλμπερι"[11]

Μέχρι το 2010, η κοινοτική έρευνα των ΗΠΑ διαπίστωσε ότι κανένας από τους ανθρώπους που ζούσαν στη Μικρή Ιταλία δεν γεννήθηκε στην Ιταλία και το 5% των κατοίκων ταυτοποιούνταν ως Ιταλοαμερικανοί.[12]

Πολιτιστικά αξιοθέατα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οδός Μάλμπερι στη Μικρή Ιταλία

Η Μικρή Ιταλία φιλοξενούσε δεκάδες εστιατόρια που σερβίρουν αυθεντική ιταλική κουζίνα, αλλά μεταξύ Μαρτίου 2013 και Μαρτίου 2014, οκτώ εστιατόρια έκλεισαν.[13]

Από το 2004, το ίδρυμα Sorrento Lactalis χρηματοδοτεί πολιτιστικές εκδηλώσεις της γειτονιάς στη Μικρή Ιταλία.[3]

Η γιορτή του Σαν Τζενάρο αρχικά ήταν κάποτε μόνο μια μονοήμερη θρησκευτική μνήμη. Ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1926 με τη νέα άφιξη μεταναστών από τη Νάπολη. Οι Ιταλοί μετανάστες συγκεντρώθηκαν κατά μήκος της Οδού Μάλμπερι στη Μικρή Ιταλία του Μανχάταν για να γιορτάσουν τον Άγιο Τζενάρο ως προστάτη Άγιο της Νάπολης. Η γιορτή του Σαν Τζενάρο είναι μια μεγάλη οδική έκθεση, διάρκειας 11 ημερών, που πραγματοποιείται κάθε Σεπτέμβριο κατά μήκος της Οδού Μάλμπερι μεταξύ των οδών Χιούστον και Κανάλ.[14]

Το φεστιβάλ είναι μια ετήσια γιορτή του ιταλικού πολιτισμού και της ιταλοαμερικανικής κοινότητας. Το 1995 ο Μορτ Μπέρκοβιτς έγινε ο διευθυντής μιας κοινοτικής ομάδας που είχε δημιουργηθεί για να αναλάβει τη διαχείριση της γιορτής του Σαν Τζενάρο. Από τότε, ο Μπέρκοβιτς ασχολήθηκε με άλλες ψυχαγωγικές δραστηριότητες στη Μικρή Ιταλία, όπως το καλοκαίρι, το Καρναβάλι, την Ημέρα του Κολόμβου και τις Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις.[3]

Ο Ρίτσαρντ Άλμπα, κοινωνιολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ωλμπανι, είπε: «Το συναρπαστικό μέρος εδώ είναι ο τρόπος με τον οποίο ο εθνοτικός τουρισμός —όχι μόνο από Ιταλοαμερικανούς αλλά από ανθρώπους που θέλουν να δουν ένα αυθεντικό αστικό χωριό— κρατά αυτές τις γειτονιές."[11]

Η Μικρή Ιταλία φιλοξενεί επίσης το Alleva Dairy, το παλαιότερο τυροκομείο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το κατάστημα ιδρύθηκε το 1892 και βρίσκεται στη οδό Γκραντ.[15]

Οι κάτοικοι της μικρής Ιταλίας έχουν βιώσει το οργανωμένο έγκλημα από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ισχυρά μέλη της ιταλικής μαφίας έχουν δράσει στη Μικρή Ιταλία.

  • Ιγκνάσιο "Λύκος" Λούπο (ένα αφεντικό της οικογένειας του εγκλήματος Μορέλο που έδρασε στη Μικρή Ιταλία από τα τέλη της δεκαετίας του 1890-1920)
  • Πάολο Αντόνιο "Πωλ Κέλι" Βακαρέλι (ιδρυτής της συμμορίας Five Points, που έδρασε στη Μικρή Ιταλία στις αρχές του εικοστού αιώνα)[16]
  • Μικέλε "Μπιγκ Μάικ" Μιράντα (ένας κάπο της εγκληματικής οικογένειας Τζενοβέζε που έδρασε στη γειτονιά από τη δεκαετία του 1950 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1960)
  • Πίτερ Ντε Φέο (ένας εγκληματίας της οικογένειας Τζενοβέζε που διαχειρίστηκε μια παράνομη ιταλική λαχειοφόρο αγορά από τη δεκαετία του 1960 έως τη δεκαετία του 1970)
  • Ο Μάθιου Ιανέλλο, ένας κάπο της οικογένειας Τζενοβέζε που έδρασε από το εστιατόριό του Umberto's Clam House τη δεκαετία του 1970[17][18]
  • Τζον Γκότι, αφεντικό της οικογένειας του εγκλήματος Γκαμπίνο έδρασε από το Ravenite Social Club στα τέλη της δεκαετίας του 1980 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990[19]

Στη λαϊκή κουλτούρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μικρή Ιταλία ήταν ο τόπος της φανταστικής οικογένειας Κορλεόνε που απεικονίζεται στο μυθιστόρημα Ο Νονός και στις τρεις ταινίες που βασίζονται σε αυτό. Είναι επίσης το σκηνικό για την ταινία του 1973 Μάρτιν Σκορσέζε Κακόφημοι Δρόμοι, με πρωταγωνιστές τους Χάρβεϊ Καϊτέλ και Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο τελευταίος από τους οποίους μεγάλωσε επίσης στη γειτονιά,[20] και την ταινία του Λυκ Μπεσσόν του 1994 Léon: The Professional, με πρωταγωνιστές τους Ζαν Ρενό, Γκάρι Όλντμαν και Νάταλι Πόρτμαν.[21] Απεικονίζεται επίσης στη σειρά The Sopranos, στο φινάλε με τίτλο " Made in America ", όπου ένας χαρακτήρας κατεβαίνει ένα τετράγωνο και βρίσκεται στην Τσάιναταουν και δείχνει πόσο συρρικνώθηκε η Μικρή Ιταλία.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Little Italy | Italy». 5 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2020. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Briquelet, Kate (March 30, 2014). «Little Italy is on the brink of extinction». New York Post. https://nypost.com/2014/03/30/changing-times-pushing-little-italy-to-brink-of-extinction/. 
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 Tonelli, Bill.
  4. ↑ Jackson, Keller, Kenneth T, Lisa (2010). The Encyclopedia of New York City. New Haven, US: University Press. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Pretelli, Matteo (2014). Multicultural America: A Multimedia Encyclopedia. Thousand Oaks, CA: SAGE Reference. σελίδες 1362–1363. 
  6. ↑ Henderson, Matthew Adam (2006). Encyclopedia of Immigration and Migration in the American West. SAGE Reference. σελίδες 411–413. 
  7. ↑ «Littl-er Italy in NYC». ItalianAware. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2014. 
  8. ↑ «National Register of Historic Places listings for February 19, 2010». National Park Service. 19 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2010. 
  9. ↑ Staff (May 31, 1896) "Little Italy in New-York" The New York Times p.32
  10. ↑ Cohen, Joyce.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Tonelli, Bill.
  12. ↑ «New York's Little Italy, Littler by the Year». 22 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2021. 
  13. ↑ Khabiri, Layla (30 Μαρτίου 2014). «Rent Hikes Forcing Little Italy Restaurants to Close». Eater NY. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2020. 
  14. ↑ «Little Italy New York City». www.italian-link.com. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2020. 
  15. ↑ «Historic cheese shop in Little Italy needs 'help' to survive the COVID pandemic». 12 Απριλίου 2022. 
  16. ↑ Dickie, John (31 Μαρτίου 2015). Cosa Nostra: A History of the Sicilian Mafia. New York: St. Martin's Press. σελ. 170. ISBN 9781466893054. 
  17. ↑ McShane, Larry via Associated Press.
  18. ↑ Vitello, Paul.
  19. ↑ Rabb, Selwyn.
  20. ↑ Wong, Edward.
  21. ↑ Breihan, Tom.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]