Νίκος Νιόπλιας

Νίκος Νιόπλιας
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης17 Ιανουαρίου 1965 (1965-01-17) (60 ετών)
Τόπος γέννησηςΓαλατινή Κοζάνης, Ελλάδα
Ύψος1,73 μ.
ΘέσηΜέσος
Ομάδες νέων
1981-1983Α.Μ.Σ. Γαλατινής
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1983-1993Ο.Φ.Η.257(34)
1993-1996Παναθηναϊκός73(6)
1996-2002Ο.Φ.Η.159(30)
2002-2004Α.Ο. Χαλκηδών Νήαρ Ηστ44(4)
Σύνολο533(74)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1988-1995Ελλάδα44(1)
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
2005-2007Ελλάδα Κ19
2007-2009Ελλάδα Κ21
2009-2010Παναθηναϊκός
2010-2011Ελλάδα Κ21
2011-2013Κύπρος
2015Ατρόμητος Αθηνών
2016-2017Ο.Φ.Η.
2021-2022Ο.Φ.Η.
2023Λεβαδειακός
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Νίκος Νιόπλιας (17 Ιανουαρίου 1965, Γαλατινή Κοζάνης) είναι Έλληνας πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως μέσος και νυν προπονητής. Ως παίκτης κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα (με Παναθηναϊκό και ΟΦΗ), ενώ ως προπονητής κατέκτησε το νταμπλ με τον Παναθηναϊκό τη σεζόν 2009-10.

Σταδιοδρομία ως ποδοσφαιριστής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε συλλογικό επίπεδο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

ΟΦΗ (1983-1993)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα του ΤΟ 1981 από την ομάδα Α.Μ.Σ. Γαλατινής και το καλοκαίρι του 1983 μεταγράφηκε στον ΟΦΗ,[1] με τον οποίο έγινε διεθνής και αποτέλεσε έναν από τους πιο σημαντικούς ποδοσφαιριστές στην ιστορία της ομάδας. Κατέκτησε ένα κύπελλο Ελλάδας (1986-87) και αγωνίστηκε σε έναν ακόμα τελικό κυπέλλου (1989-90), ενώ το 1986 τερμάτισε στη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα.

Παναθηναϊκός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1993 μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό όπου γνώρισε την απόλυτη καταξίωση σε Ελλάδα αλλά και Ευρώπη. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (1994-95 και 1995-96) και δύο κύπελλα (1993-94 και 1994-95), ενώ ήταν μέλος της ομάδας που έφτασε ως τα ημιτελικά του Champions League την περίοδο 1995-96.

ΟΦΗ (1996-2002)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1996 επέστρεψε στον ΟΦΗ όπου αγωνίστηκε έως το 2002 έχοντας αξιόλογη παρουσία.

Χαλκηδόνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το καλοκαίρι του 2002 έως το 2004 αγωνίστηκε στη Χαλκηδόνα όπου και κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, μετρώντας συνολικά 509 συμμετοχές στην Α' Εθνική, επίδοση η οποία τον φέρνει στη 2η θέση της σχετικής λίστας και πετυχαίνοντας 70 τέρματα.

Εθνική ομάδα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με την Ελλάδα αγωνίστηκε για πρώτη φορά στις 17/02/88, στον φιλικό εντός έδρας αγώνα εναντίον της Βόρειας Ιρλανδίας (3-2), όταν υπό τις οδηγίες του Μίλτου Παπαποστόλου πέρασε ως αλλαγή στη θέση του Σάββα Κωφίδη και έως το 1995 αποτελούσε ένα από τα βασικά στελέχη της. Σε 44 συνολικά αγώνες σημείωσε 1 γκολ. Συνέβαλε στη μεγάλη πρόκριση στο Μουντιάλ του 1994, όπου και συμμετείχε στην τελική φάση της διοργάνωσης στα γήπεδα των ΗΠΑ, αγωνιζόμενος και στους τρεις αγώνες που έδωσε η ελληνική ομάδα.

Επίσης, υπήρξε βασικό μέλος των εθνικών ομάδων Ελπίδων (ήταν βασικό στέλεχος της ομάδας που το 1988 αγωνίστηκε στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Ελπίδων, εναντίον της Γαλλίας)[2] και Νέων, με τις οποίες αγωνίστηκε στις τελικές φάσεις των αντίστοιχων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.

Σταδιοδρομία ως προπονητής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ακολούθησε την προπονητική και ανέλαβε την εθνική Νέων (Κ-19), την οποία οδήγησε στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Νέων της Αυστρίας το 2007. Στη συνέχεια ανέλαβε την εθνική Ελπίδων καθώς οι αθλητές που καθοδηγούσε προβιβάστηκαν σε αυτή. Στις 8 Δεκεμβρίου του 2009 η ΠΑΕ Παναθηναϊκός ανακοίνωσε [3] την πρόσληψή του στη θέση του Χενκ Τεν Κάτε. Βοηθός του στον Παναθηναϊκό ήταν ο παλιός του συμπαίκτης στην ομάδα, Κριστόφ Βαζέχα. Μαζί κατέκτησαν το νταμπλ την περίοδο 2009-10 (το πρωτάθλημα του 2010 είναι το τελευταίο του συλλόγου μέχρι σήμερα).

Τον Ιούνιο του 2011 ανέλαβε την εθνική ομάδα της Κύπρου, θέση από την οποία αποχώρησε τον Σεπτέμβριο του 2013.[4] Τον Φεβρουάριο του 2015 ανακοινώθηκε η πρόσληψή του στον Ατρόμητο Αθηνών,[5] αποχώρησε όμως με τη λήξη της περιόδου.[6]

Τον Ιανουάριο του 2016 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του ΟΦΗ,[7] θέση από την οποία αποχώρησε έναν χρόνο αργότερα, τον Ιανουάριο του 2017.

Τον Μάρτιο του 2021 ανέλαβε προπονητής στον ΟΦΗ για δεύτερη φορά στην καριέρα του.[8] Στις 18 Σεπτέμβρη του 2022 κάθισε στον πάγκο του ΟΦΗ για το παιχνίδι πρωταθλήματος με τον ΠΑΟΚ και συμπλήρωσε 600 παιχνίδια ως παίκτης ή προπονητής στην Α’ Εθνική. Τα 90 αφορούν την καριέρα του ως προπονητή και τα 510 ήταν ως ποδοσφαιριστή. Υπήρξε μόλις ο 4ος που πετυχαίνει κάτι ανάλογο μετά τους Γιώργο Παράσχο, Ντούσαν Μπάγεβιτς και Νίκο Καραγεωργίου.[9]

Τίτλοι - Διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως ποδοσφαιριστής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Δύο πρωταθλήματα (1994-95, 1995-96 με τον Παναθηναϊκό )
  • Τρία Κύπελλα (1986-87 με τον ΟΦΗ, 1993-94, 1994-95 με τον Παναθηναϊκό)
  • Συμμετοχή με την Εθνική Ανδρών στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1994
  • Συμμετοχή με την Εθνική Ελπίδων στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1988
  • Συμμετοχή με την Εθνική Νέων στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1984.
  • Καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής ελληνικού πρωταθλήματος: 1992-93

Ως προπονητής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ "ΕΝΝΕΑ ΠΑΙΚΤΕΣ ΑΠΕΚΤΗΣΕ Ο ΟΦΗ", εφ. Αθλητική Ηχώ, φύλλο 16ης Ιουλίου 1983, σελ. 3
  2. ↑ Η χαμένη γενιά του '88 και η κερδισμένη του '98, www.kathimerini.gr
  3. ↑ Ανακοίνωση πρόσληψης από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός
  4. ↑ Παρελθόν από Κύπρο ο Νιόπλιας, www.onsports.gr
  5. ↑ Νιόπλιας στον Ατρόμητο, www.sport-fm.gr
  6. ↑ Νιόπλιας τέλος από Ατρόμητο, www.sport-fm.gr
  7. ↑ Ο ΟΦΗ συμφώνησε με Νιόπλια, www.sport-fm.gr
  8. ↑ Τέλος ο Νιόπλιας από τον ΟΦΗ, www.sport-fm.gr
  9. ↑ «Νιόπλιας: Μόλις ο 4ος με 600+ συμμετοχές στην Α' Εθνική». agones.gr. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]