Νίνα Αντρέγιεβα

Νίνα Αντρέγεβα
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Нина Александровна Андреева (Ρωσικά)
Γέννηση12  Οκτωβρίου 1938
Leningrad
Θάνατος24  Ιουλίου 2020
Αγία Πετρούπολη
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησηςΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Ρωσία
Θρησκείααθεϊσμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΡωσικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά
ΕκπαίδευσηCandidate of Technical Sciences
ΣπουδέςΚρατικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Αγίας Πετρούπολης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
χημικός
ΕργοδότηςΚρατικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Αγίας Πετρούπολης
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΚομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης και All-Union Communist Party of Bolsheviks
Πολιτική ιδεολογίαΜαρξισμός-Λενινισμός και κομμουνισμός
δεδομένα

Η Νίνα Αλεξάντροβνα Αντρέγιεβα (ρωσικά: Ни́на Алекса́ндровна Андре́ева‎‎, 12 Οκτωβρίου 1938, Λενινγκράντ — 24 Ιουλίου 2020, Αγία Πετρούπολη[1][2]) ήταν Σοβιετική και Ρωσίδα πολιτικός[3], αρθρογράφος[4], και καθηγήτρια χημείας σε πανεπιστήμιο επί Σοβιετικής Ένωσης[5]. Έλαβε ιδιαίτερη δημοσιότητα με το άρθρο της με τίτλο «Δεν μπορώ να πουλήσω τις αρχές μου», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Σοβιετική Ρωσία» (ρωσικά: Советская Россия‎‎) στις 13 Μαρτίου του 1988, το οποίο στη συνέχεια έγινε γνωστό ως το «μανιφέστο των δυνάμεων ενάντια στην περεστρόικα» (τότε η Αντρέγιεβα ήταν καθηγήτρα στο τεχνολογικό ινστιτούτο του Λενινγκράντ)[2][6][7]. Από το 1991 ηγείται του Πανρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος Μπολσεβίκων (ρωσικά: Всесоюзная коммунистическая партия большевиков‎‎ (ВКПБ)) το οποίο δεν είναι νομικά κατοχυρωμένο κόμμα[2]. Υπήρξε μέλος του ΚΚΣΕ από το 1966 (με εξαίρεση το 1981 όταν είχε διαγραφεί, αλλά επανήλθε). Είναι "υποψήφιος τεχνικών επιστημών"[α] (1969)[8] και για 15 χρόνια εργάστηκε στο Κρατικό Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Λενινγκράντ (1972—1988).

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πατέρας της Νίνας Αντρέγιεβας ήταν εργάτης στο εργοστάσιο του Μούρμανσκ. Πέθανε το 1943 στο Ανατολικό Μέτωπο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Νίνα Αντρέγιεβα γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1938 στις 9:00 π.μ. Την μεγάλωσε η μητέρα της η οποία δούλευε ως τεχνίτρια στο εργοστάσιο του Κίροφ[9]. Έχασε στον πόλεμο επίσης τον μεγαλύτερό της αδερφό και την αδερφή της[8][9]. Τελείωσε το σχολείο με χρυσό μετάλειο[8][9]. Επέλεξε το Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Λενινγκράντ και την ειδικότητα του χημικού λόγω της υψηλής υποτροφίας που της ήταν απαραίτητη λόγω της δύσκολης οικονομικής της κατάστασης· εξειδικεύτηκε στα κεραμικά υλικά και αποφοίτησε με άριστα το 1961 ως χημικός μηχανικός-τεχνολόγος[9][10]. Διετέλεσε γραμματέας της τοπικής οργάνωσης Κομσομόλ[10]. Ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές δι αλληλογραφίας[8][9] και το 1969 παρουσίασε τη διατριβή της με τίτλο «Μελέτη της διασπαστικής εξάτμισης και πυροσυσσωμάτωσης του διοξειδίου του ζιρκονίου σε κενό» για τον ακαδημαϊκό τίτλο του Υποψηφίου Τεχνικών Επιστημών (διδακτορικό)[11]. Εργάστηκε στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Χαλαζία ως μηχανικός (1961—1965), ανώτερη μηχανικός (1965—1969), και επικεφαλής του τμήματος έρευνας και παραγωγής[10]. Το 1966 έγινε μέλος του ΚΚΣΕ[9].

Από το 1972 ήταν επίκουρη καθηγήτρια (ρωσικά: ассистент‎‎) και από τον Ιανουάριο του 1988 ήταν ανώτερη καθηγήτρια (ρωσικά: старший преподаватель‎‎) της έδρας φυσικοχημείας[10][12]. Ήταν μέλος του πολιτικού γραφείου του ινστιτούτου και αναπληρώτρια γραμματέας του πολιτικού γραφείου της σχολής[11]. Με την παρότρυνση της διοίκησης του ινστιτούτου διαγράφηκε από το κόμμα και απολύθηκε από τη δουλειά της, αλλά τον Μάρτιο του 1981 αποκαταστάθηκε στη θέση της μετά από έλεγχο από την Κεντρική Ελεγκτική Επιτροπή (ρωσικά: Центральная Контрольная комиссия, ЦКК‎‎) του ΚΚΣΕ[9]. Το 1989 η Νίνα Αντρέγιεβα αναφέρθηκε σ' αυτό το θέμα λέγοντας: «Το 1979, όντας μέλος του κομματικού ελέγχου, αποκάλυψα σειρά από ανεπάρκειες του Ινστιτούτου που συνδέονταν με απάτες και διαφθορά. Είχα τότε γράψει αρκετά γράμματα στην Κεντρική Επιτροπή με την υπογραφή "χημικός τεχνολόγος". Το αποτέλεσμα ήταν να με διώξουν απ' τη δουλειά και απ' το κόμμα. Άφησαν να εννοηθεί ότι έχω ψυχικά προβλήματα, το οποίο είναι κοινή τακτική με ανθρώπους που είχαν ανεξάρτητες θέσεις. Αλλά στην Επιτροπή Κομματικού Ελέγχου (ρωσικά: комитет партийного контроля, КПК‎‎) απαλλάχθηκα από όλες τις κατηγορίες.»[13].

Με βάση τον αρχισυντάκτη της εφημερίδας «Σοβιετική Ρωσία» (ρωσικά: Советская Россия‎‎), Βαλεντίν Τσίκιν (ρωσικά: Валентин Чикин‎‎), ο οποίος προσπάθησε να βρει πληροφορίες για την Νίνα Αντρέγιεβα πριν δημοσιεύσει το διάσημο άρθρο της, «στην Πρυτανεία αναφέρθηκαν σε αυτήν με τα καλύτερα λόγια»[14]. Η Νίνα Αντρέγιεβα δίδασκε από το 1972 έως το 1991[9] (στην πραγματικότητα μέχρι το 1989[15]).

Το άρθρο της με τίλο «δεν μπορώ να πουλήσω τις αρχές μου» δημοσιεύτηκε στη «Σοβιετική Ρωσία» στις 13 Μαρτίου του 1988. Τρεις εβδομάδες αργότερα, στις 5 Απριλίου, το άρθρο απορρίφθηκε από την εφημερίδα «Αλήθεια» (ρωσικά: Правда‎‎, προφέρεται: [ˈpravdə] μεταγραφή: πράβντα) στο άρθρο «Αρχές της Περεστρόικας: Επαναστατική σκέψη και δράση»[16]. Ο λογοτέχνης και δημοσιογράφος Αντρέι Ρουνταλιόφ (ρωσικά: Андрей Рудалёв‎‎) είχε παρατηρήσει: «Απλώς τόλμησε να γράψει: "...Μαζί με όλο τον Σοβιετικό λαό, μοιράζομαι την οργή και την αγανάκτησή μου για τις μαζικές καταστολές που έγιναν στις δεκαετίες του '30 και του '40 με υπαιτιότητα της τότε κομματικής και κρατικής ηγεσίας. Όμως η κοινή λογική διαμαρτύρεται έντονα για τη μονοχρωματική απεικόνιση των αμφιλεγόμενων γεγονότων που έχει αρχίσει πλέον να επικρατεί σε ορισμένα όργανα του τύπου.". Αλλά το «γράμμα» της χαρακτηρίστηκε ως "επίθεση των σταλινικών"»[17]. Λόγω του εκφοβισμού που εξαπολύθηκε εναντίον της, η Αντρέγιεβα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη δουλειά της στο ινστιτούτο και ο σύζυγός της υπέστη δύο καρδιακές προσβολές[15].

Τον Μάιο του 1989, η Νίνα Αντρέγιεβα και ο σύζυγός της δημιούργησαν την πανενωσιακή κοινότητα «Ενότητα - για τον λενινισμό και τα κομμουνιστικά ιδεώδη»[11], στη συνέχεια έγινε πρόεδρος του συντονιστικού συμβουλίου της, και από τον Οκτώβριο του 1990 της πολιτικής εκτελεστικής επιτροπής. Στα τέλη του 1989 μίλησε για την οργάνωση που ηγούνταν: «Θα επιλύσουμε όλα τα ζητήματα στις δραστηριότητές μας ώστε η χώρα να αναπτυχθεί στο μέλλον ως σοσιαλιστική δύναμη»[13]. Από τον Ιούλιο του 1991, ηγήθηκε της Πλατφόρμας των Μπολσεβίκων του ΚΚΣΕ, και τον Νοέμβριο του 1991 έγινε επικεφαλής της Οργανωτικής Επιτροπής για τη σύγκληση του 29ου Έκτακτου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (που έχει προγραμματιστεί για το φθινόπωρο του 1991). Σε συνέντευξη που έδωσε τον Μάρτιο του 2013 στην ρωσική εφημερίδα "αργκουμέντι ι φάκτι" (ρωσικά: Аргументы и Факты‎‎) ανέφερε ότι το καλοκαίρι του 1991 στο Πανενωσιακό συνέδριο της Πλατφόρμας των Μπολσεβίκων στο ΚΚΣΕ πάρθηκε η απόφαση να «κληθεί ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και οι στενοί του συνεργάτες να λογοδοτήσουν στο κόμμα για τη διάλυση του ΚΚΣΕ και του σοβιετικού κράτους, για την προδοσία του αγώνα του Λένιν, του Οκτώβρη, και του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος»[18]. Από τις 8 Νοεμβρίου του 1991 ήταν Γενικός Γραμματέας του νεοϊδρυθέντος "Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων" (ρωσικά: Всесоюзная Коммунистическая партия большевиков (ВКПБ)‎‎) που δημιουργήθηκε στη βάση της "Ενότητας"[11]. Αυτή η πολιτική οργάνωσε έθεσε ως σκοπό την «αναβίωση του μπολσεβικισμού, και του επαναστατικού μαρξισμού, που δημιουργήθηκε και ανατράφηκε από τον Β. Λένιν και τον Ι. Στάλιν»[19]. Με βάση την ίδια τη Νίνα Αντρέγιεβα «ποτέ δεν έβαλα στόχο να έρθω στην εξουσία»[15]. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν συνταξιούχος[5][11].

Στις 6 Οκτωβρίου 1992, η Νίνα Αντρέγιεβα έδωσε μια διάλεξη με τίτλο «Ο αγώνας του σοσιαλισμού είναι ανίκητος» σε καθηγητές, ερευνητές και φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Κιμ Ιλ Σούνγκ στην Πιονγιάνγκ στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας[20].

Η Νίνα Αντρέγιεβα είναι συγγραφέας του διάσημου μανιφέστου «Δε μπορώ να πουλήσω τις αξίες μου»[21][22]. Την άνοιξη του 2020 κάλεσε σε μποϊκοτάρισμα της ψηφοφορίας για τις τροποποιήσεις στο Σύνταγμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας[21][23].

Πέθανε στις 24 Ιουλίου 2020 μετά από βαριά ασθένεια[24]. Η κηδεία έγινε στις 31 Ιουλίου στο κρεματόριο της πόλης της Αγίας Πετρούπολης. Στη συνέχεια το σώμα της αποτεφρώθηκε και η στάχτη τοποθετήθηκε σε μια ξύλινη τεφροδόχο και θάφτηκε στις 2 Αυγούστου στο Νεκροταφείο της Παλιάς Πόλης στο Πετεργκόφ δίπλα στον τάφου του συζύγου της[25].

Δημοσιεύσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλία
  • Клевета на социализм недопустима (Η συκοφαντία κατά του σοσιαλισμού είναι απαράδεκτη) (στα Ρωσικά). Корея, Пхеньян: Издательство литературы на инностранных языках. 1993. 
  • Андреева Н. А. (1992). Дело социализма непобедимо: (Выступление перед преподавателями, науч. сотр. и студентами Ун-та им. Ким Ир Сена 6 окт. 1992 г.) (στα Ρωσικά). Пхеньян: Изд-во лит. на иностр. яз. σελ. 22. 
  • Андреева Н. А. (1993). Неподаренные принципы, или Краткий курс истории перестройки : (Избр. ст., выступления) (στα Ρωσικά). Саранск: Сост. сб., авт. примеч., предисл. и послесл. Белицкий А. И. σελ. 368. 
  • За большевизм в коммунистическом движении. Избранные статьи и выступления Генерального секретаря ЦК ВКПБ Андреевой Н. А (στα Ρωσικά). 2002. 
  • Андреева Н. А. (2018). Будущее за социализмом : сборник статей, докладов и выступлений Генерального секретаря ЦК ВКПБ Н. А. Андреевой и документов ЦК ВКПБ. 2002—2018 (στα Ρωσικά). Л.: ЦК ВКПБ. σελ. 787. ISBN 978-5-600-02043-6. 
Άρθρα

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Денисов В. (1991). «„Крёстный отец“ Нины Андреевой. Рассказ редактора газеты „Советская Россия“, готовившего нашумевший „Антиперестроечный манифест“». Родина (журнал), σελ. 63—67. ISSN 0235-7089. 

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Памяти Нины Александровны Андреевой». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2020. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Скончалась Нина Андреева - автор манифеста против перестройки "Не могу поступаться принципами"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2020. 
  3. ↑ Ровное дыхание свободы Αρχειοθετήθηκε Ιουλίου 28, 2020 στη Wayback Machine του Internet Archive // Коммерсантъ
  4. ↑ «Символ реакции»: соцсети о смерти коммуниста Нины Андреевой Αρχειοθετήθηκε Αύγουστος 4, 2020 στη Wayback Machine του Internet Archive // Радио Свобода
  5. ↑ 5,0 5,1 Тихомиров В. Не поступилась Αρχειοθετήθηκε Ιουλίου 30, 2020 στη Wayback Machine του Internet Archive // Огонёк. № 11 (4890) от 14.03.2005
  6. ↑ Keller B. «New Ferment On the Pariah Of Perestroika» Αρχειοθετήθηκε Οκτώβριος 6, 2020 στη Wayback Machine του Internet Archive // The New York Times, 05.05.1988
  7. ↑ Статья Нины Андреевой: «мини-путч» ортодоксов Αρχειοθετήθηκε Νοέμβριος 4, 2020 στη Wayback Machine του Internet Archive, Русская служба Би-би-си, 12 Μαρτίου 2013
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Осина М. Чем запомнилась Нина Андреева Αρχειοθετήθηκε Αύγουστος 4, 2020 στη Wayback Machine του Internet Archive // Аргументы и факты, 26 Ιουλίου 2020
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 9,7 Нина Андреева: «Меня всегда раздражало расхождение слова и дела!» Αρχειοθετήθηκε Ιανουάριος 27, 2016 στη Wayback Machine του Internet Archive // Sensus Novus, 04.03.2013
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 Ушла из жизни 81-летний коммунист Нина Андреева (kplo.ru, 26 Ιουλίου 2020)
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 Андреева, Нина Александровна // ТАСС
  12. ↑ «Биография Н. А. Андреевой». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2022. 
  13. ↑ 13,0 13,1 Дмитрий Старостин (1990). «Хотите вы этого, или не хотите (Встреча с Ниной Андреевой в МГУ)». ИИЦ «Панорама» (στα Ρωσικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο Check |url= value (βοήθεια) στις 17 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2022. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πανόραμα Νο 2 (14), τον Φεβρουάριο του 1990
  14. ↑ Главный редактор «Советской России» Валентин Чикин о лидерах СССР, цензуре и ГКЧП Αρχειοθετήθηκε Νοέμβριος 6, 2015 στη Wayback Machine του Internet Archive // Lenta.ru, 26.08.2015
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Женщина, приостановившая Перестройку. Интервью с Ниной Андреевой Αρχειοθετήθηκε Ιανουάριος 30, 2016 στη Wayback Machine του Internet Archive // Аргументы и факты, 12.03.2013
  16. ↑ Archie Brown (2009). The Rise and Fall of Communism (στα Αγγλικά). New York City: Ecco. σελίδες 504—506. ISBN 978-0-06-113879-9. 
  17. ↑ «Дюжина ножей в спину сталинизма | Литературный журнал «Сибирские огни»». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2024. 
  18. ↑ «Женщина, приостановившая Перестройку. Интервью с Ниной Андреевой | В России | Политика | Аргументы и Факты». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2020. 
  19. ↑ Умерла автор статьи «Не могу поступиться принципами» Нина Андреева Αρχειοθετήθηκε Ιουλίου 27, 2020 στη Wayback Machine του Internet Archive // ТАСС
  20. ↑ Андреева Н. А. Дело социализма непобедимо: (Выступление перед преподавателями, науч. сотр. и студентами Ун-та им. Ким Ир Сена 6 окт. 1992 г.). Пхеньян: Изд-во лит. на иностр. яз., 1992. — 22 с.
  21. ↑ 21,0 21,1 Αρχειοθετήθηκε Αύγουστος 6, 2020 στη Wayback Machine του Internet Archive // Εφημερίδα Завтра
  22. ↑ «ЗАЯВЛЕНИЕ ЦК ВКПБ в связи с процессом вхождения Республики Крым в РФ в качестве субъекта Федерации - ВКПБ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2023. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2023. 
  23. ↑ Андреева Н. «Не могу поступаться принципами-2020»: Поправки Путина должны быть отвергнуты Αρχειοθετήθηκε Μαΐου 15, 2021 στη Wayback Machine του Internet Archive // Собеседник, 18.03.2020
  24. ↑ Умерла автор знаменитого антиперестроечного манифеста Нина Андреева Αρχειοθετήθηκε Αύγουστος 10, 2020 στη Wayback Machine του Internet Archive // РИА Новости, 26.07.2020
  25. ↑ «ЦК ВКПБ - Краткая информация о траурной церемонии прощания и похоронах Генерального секретаря ЦК ВКПБ тов. Нины Александровны Андреевой». vkpb-skb.ru. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 

Υποσημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Ο "υποψήφιος τεχνικών επιστημών" (ρωσικά: Кандидат технических наук‎‎) είναι τίτλος ισοδύναμος με το διδακτορικό και συναντάται σε αρκετές πρώην σοβιετικές χώρες και χώρες της ανατολικής ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας.