Νεφεριρκαρέ

Νεφεριρκαρέ
Το γράφημα του Νεφεριρκαρέ στον κατάλογο βασιλέων της Αβύδου.
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση21ος αιώνας π.Χ.
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Αίγυπτος
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακυβερνητικός υπάλληλος
Οικογένεια
Οικογένειαόγδοη δυναστεία Φαραώ
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΦαραώ
δεδομένα

Ο Νεφεριρκαρέ ήταν αρχαίος Αιγύπτιος φαραώ της Όγδοης Δυναστείας κατά τη διάρκεια της πρώιμης Πρώτης Μεταβατικής Περιόδου (2181–2055 π.Χ.). Σύμφωνα με τους αιγυπτολόγους Κιμ Ράιχολτ, Τζόργκεν βον Μπεκέραθ και Ντάρελ Μπέικερ ήταν ο 17ος και τελευταίος βασιλιάς της Όγδοης Δυναστείας. [1] [2] Πολλοί μελετητές θεωρούν τον Νεφεριρκαρέ ως τον τελευταίο φαραώ του Παλαιού Βασιλείου, το οποίο έληξε με την 8η Δυναστεία. [3]

Βεβαιώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το όνομα του Νεφεριρκαρέ εμαφανίζεται ξεκάθαρα στην 56η καταχώρηση του καταλόγου βασιλέων της Αβύδου, ένας κατάλογος βασιλιάδων που συντάχθηκε περίπου 900 χρόνια μετά την Πρώτη Ενδιάμεση Περίοδο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σέτι Α'.[2] Η τελευταία ανακατασκευή του κανόνα του Τορίνο, ένας άλλος κατάλογος βασιλέων που συντάχθηκε κατά την 19η δυναστεία Φαραώ, ο Νεφεριρκαρέ εμφανίζεται στη στήλη 5, γραμμή 13. [1] [2]

Ταυτότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φαρούκ Γκομά, ο Ουίλιαμ Χαίηζ και ο Baker συσχετίζουν το Νεφεριρκαρέ με το όνομα του ώρου Ντεμεντιτζμπνταγί ( «Αυτός που ενώνει την καρδιά των δύο εδαφών») που εμφανίζεται σε ένα μόνο διάταγμα, το Κόπτος R, τώρα στο Αιγυπτιακό Μουσείο, JE 41894. Το διάταγμα αφορά τον ναό του Μιν στην Κόπτη, απαλλάσσοντάς τον από τέλη και δασμούς.[4][5] [6] [7] Αυτή η ταύτιση απορρίπτεται από τον Τζόργκεν βον Μπεκέραθ. [8]

Μια άλλη προτεινόμενη ταύτιση αφορά το προνόμιο Γουανττζκάρε ("Η άνθηση είναι το Κα του Ρα"), το οποίο εμφανίζεται επίσης στο διάταγμα του Κόπτος R. [9] Ο Κουρτ Χέινριχ, ο Γκομά, ο Χαίηζ και ο Μπέικερ βλέπουν τον Γουανττζκάρε ως διαφορετικό από Ντεμεντιτζμπνταγί, αλλά ο βον Μπεκέραθ πιστεύει ότι ο Γουανττζκάρε μπορεί να ήταν το προνόμιο του Νεφεριρκαρέ και το ίδιο πρόσωπο με τον Ντεμεντιτζμπνταγί. Στον αντίποδα, η Γκομά και ο Χαίηζ εξισώνουν τον Γουανττζκάρε με έναν σκοτεινό κυβερνήτη που ονομάζεται Χορ-Καμπιάγ.[4] Εναλλακτικά, ο Χανς Γκέντικε πρότεινε ότι ο Γουανττζκάρε είναι ο προκάτοχος του Γουανττζκάρε και τοποθετεί και τους δύο ηγεμόνες χρονολογικά στην 9η Δυναστεία. [10] Ο Τόμας Σνάιντερ αφήνει το πρόβλημα ανοιχτό και συσχετίζει το Γουανττζκάρε εξίσου είτε με τον Νεφέρκαρε είτε με τον Νεφεριρκαρέ χωρίς περαιτέρω αναφορά στον Ντεμεντιτζμπνταγί. [11]

Τέλος, τόσο ο Ντεμεντιτζμπνταγί όσο και ο Γουανττζκάρε δεν είναι γνωστοί από καμία άλλη σύγχρονη βεβαίωση εκτός από το διάταγμα και, εκτός εάν πρόκειται να ταυτιστούν με τον Νεφεριρκαρέ ή τον Νεφέρκαρε, απουσιάζουν και από τον κατάλογο των βασιλέων της Αβύδου και από τον κανόνα του Τορίνο.

Το 2014 ο Μάχα Φαρίντ Μοστάφα δημοσίευσε μια επιγραφή, που βρέθηκε στον τάφο του Σέμεϊ . Η επιγραφή ανήκει πιθανότατα στον Ίντυ, γιο του Σέμεϊ, αν και το όνομα του Ίντυ δεν σώζεται. Το κείμενο χρονολογείται υπό βασιλιά με το όνομα Πέπυ και με όνομα θρόνου Νεφέρ-κα-Ρα. Ο Μάχα Φαρίντ Μοστάφα ανακατασκεύασε αυτό το όνομα του θρόνου σε Νεφεριρκαρέ. Η επιγραφή χρονολογείται σίγουρα στην 8η Δυναστεία. Εάν αυτή η ανακατασκευή είναι σωστή, ο Νεφεριρικαρέ είναι πιθανότατα ταυτόσημο με τον Ντεμεντιτζμπνταγί . Η Ίντυ αναφέρεται σε ένα από τα κοπτικά διατάγματα μαζί με τον Ντεμεντιτζμπνταγί . [12]

Βασιλεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο κανόνας του Τορίνο πιστώνει τον Νεφεριρκαρέ με ενάμιση χρόνο βασιλείας. [1] [8] Τόσο ο κανόνας του Τορίνο όσο και ο κατάλογος των βασιλέων της Αβύδου καταγράφουν τον Νεφεριρκαρέ ως τον τελευταίο κυβερνήτη του συνδυασμένου 7ου/8ου. [8] Ανατράπηκε πιθανώς από τον πρώτο βασιλιά της διαδοχικής Ηρακλείου 9ης Δυναστείας, Μερίγιμπρε Κέτι . Άλλοι εκτιμούν ότι το αιγυπτιακό κράτος μπορεί να κατέρρευσε πλήρως με την έναρξη των πλημμυρών του χαμηλού Νείλου, του μαζικού λιμού και του χάους που κατέκλυσαν την Αίγυπτο στην αρχή της Πρώτης Ενδιάμεσης Περιόδου.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Kim Ryholt: "The Late Old Kingdom in the Turin King-list and the Identity of Nitocris", Zeitschrift für ägyptische, 127, 2000, p. 99
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Darrell D. Baker: The Encyclopedia of the Pharaohs: Volume I - Predynastic to the Twentieth Dynasty 3300–1069 BC, Stacey International, (ISBN 978-1-905299-37-9), 2008, p. 260
  3. ↑ Renate Mueller-Wollermann: End of the Old Kingdom, UCLA Encyclopedia of Egyptology (2014), available online.
  4. ↑ 4,0 4,1 Farouk Gomaà: Ägypten während der Ersten Zwischenzeit, Beihefte zum Tübinger Atlas des Vorderen Orients. Reihe B: Geisteswissenschaften., vol. 27. Reichert, Wiesbaden 1980, (ISBN 3-88226-041-6), p. 59.
  5. ↑ William C. Hayes: Royal Decrees from the Temple of Min at Coptus, JEA, vol. 32, 1946.
  6. ↑ Nigel Strudwick: Texts from the Pyramid Age, Brill 2005, (ISBN 9004130489)
  7. ↑ William C. Hayes: The Scepter of Egypt: A Background for the Study of the Egyptian Antiquities in The Metropolitan Museum of Art. Vol. 1, From the Earliest Times to the End of the Middle Kingdom, p. 134, available online
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Jürgen von Beckerath: The Date of the End of the Old Kingdom of Egypt, JNES 21 (1962), p. 143
  9. ↑ Margaret Bunson: Encyclopedia of Ancient Egypt. Infobase Publishing, 2009, (ISBN 1438109970), p. 429, available online
  10. ↑ Hans Goedicke: Königliche Dokumente aus dem Alten Reich (= Ägyptologische Abhandlungen, Bd. 14). Harrassowitz, Wiesbaden 1967, p. 215.
  11. ↑ Thomas Schneider: Lexikon der Pharaonen, Albatros, Düsseldorf 2002, (ISBN 3-491-96053-3).
  12. ↑ Maha Farid Mostafa: The Mastaba of SmAj at Naga' Kom el-Koffar, Qift, Vol. I, Cairo 2014, (ISBN 978-977642004-5), p. 157-161