Νικολά Μαλμπράνς | |
---|---|
Γέννηση | 5 Αυγούστου 1638, Παρίσι, Βασίλειο της Γαλλίας |
Θάνατος | 13 Οκτωβρίου 1715 (77 ετών) Παρίσι, Βασίλειο της Γαλλίας |
Περίοδος | Φιλοσοφία των Νεότερων Χρόνων |
Περιοχή | Δυτική φιλοσοφία |
Κύρια Ενδιαφέροντα | Μεταφυσική, Επιστημολογία |
Αξιοσημείωτες Ιδέες | Σύνθεση της φιλοσοφίας του Αυγουστίνου και του Καρτέσιου, Οκαζιοναλισμός. |
Επιδράσεις | Καρτέσιος, Αυγουστίνος Ιππώνος |
Επηρέασε | Ντέιβιντ Χιουμ, Λάιμπνιτς, Τζωρτζ Μπέρκλεϋ, Μοντεσκιέ, Ζαν Ζακ Ρουσσώ, Γιακόμπ Μπερνούλι |
Σχετικά πολυμέσα |
Ο Νικολά Μαλμπράνς (γαλλικά: Nicolas Malebranche, 5 Αυγούστου 1638 - 13 Οκτωβρίου 1715) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, ρωμαιοκαθολικός ιερέας και θεολόγος. Γεννήθηκε και πέθανε στο Παρίσι στο Βασίλειο της Γαλλίας. Ήταν εκπρόσωπος του νεοπλατωνισμού και επιχείρησε να συνθέσει την φιλοσοφία του Αυγουστίνου και του Καρτέσιου.
Ο Μαλμπράνς ήταν το νεώτερο παιδί του γραμματέα του Βασιλιά Λουδοβίκου ΙΓ´. Σπούδασε φιλοσοφία και Θεολογία στο Κολλέζ ντε λα Μαρς και αργότερα στη Σορβόνη. Η υγεία του ήταν πάντοτε εύθραυστη επειδή έπασχε από διαμαρτία διαπλάσεως σπονδυλικής στήλης.[1] Λόγω των χριστιανικών του καταβολών εντάχθηκε στο Τάγμα των Ορατοριανών και χρίστηκε ιερέας το 1634. Οι πνευματικές και φιλοσοφικές του αναζητήσεις διευρύνθηκαν όταν διάβασε το βιβλίο του Καρτέσιου "Πραγματεία περί του ανθρώπου". Το γεγονός αυτό τον επηρέασε σημαντικά και γρήγορα έγινε μελετητής όλων των έργων του μεγάλου ορθολογιστή φιλόσοφου. Λόγω της πολυσχιδούς του επιστημονικής έρευνας (Θεολογία, Ηθική, Απειροστικός λογισμός, Ψυχολογία, Φυσική), το 1699 εξελέγη μέλος της της Ακαδημίας Επιστημών.
Το βασικό πρόταγμα της φιλοσοφίας του Μαλμπράνς είναι ότι όλα τα αισθητά αντικείμενα από τον άνθρωπο καθίστανται αισθητά με την παρέμβαση του Θεού και δεν υπάρχουν αυτόνομα. Επίσης οι αλλαγές που φαίνονται να γίνονται είτε στα αντικείμενα είτε στις σκέψεις του ανθρώπου ανάγονται κάθε φορά στην παρέμβαση του Θεού. Οι αίτιες δεν είναι παρά η περιστασιακή επέμβαση του Θεού (occasions) ώστε να παράγει αποτελέσματα. Ο οκκαζιοναλισμός[2] αναπτύχθηκε από τον Καρτέσιο αλλά τελειοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε από τον Μαλμπράνς.[1]
Ως εκ τούτου η καρτεσιανή διαρχία μεταξύ σώματος και νου εξηγήθηκε από τον Γάλλο φιλόσοφο ως ειδική περίπτωση της γενικότερης θέσης ότι τα δημιουργημένα όντα δεν αλληλεπιδρούν. Με αυτόν τον τρόπο ενσωμάτωσε τη θεωρία του Καρτέσιου στο Ρωμαιοκαθολικό δόγμα.
Κατά τον Μαλμπράνς οι εμπειρίες μέσω των αισθήσεων δεν παράγουν παρά μόνο μια ωφελιμιστική θεωρία για τον άνθρωπο και τον ενημερώνουν μόνο για την κατάσταση της υγείας του σώματός του. Οι αισθήσεις λοιπόν είναι απατηλές, δεν μας πληροφορούν για την πραγματική ουσία των όντων, όντας αντικείμενα της ανέλιξης της ανθρώπινης γνώσης. Εν κατακλείδι οι αισθήσεις ανάγονται σε μια πρότυπη και αρχέτυπη ιδέα που ονομάζεται νοητή έκταση.
Ο Μαλμπράνς θεωρούσε ότι ο νους του Θεού εμπεριέχει όλο το βάθος και την έκταση των ιδεών, και με βάση αυτές τις ιδέες δημιούργησε τον κόσμο. Ο άνθρωπος γνωρίζει αυτές τις πρωταρχικές ιδέες αλλά μόνο εν μέρει και ελλιπώς.
Τέλος ο ιδεαλιστής φιλόσοφος υποστήριξε ότι η ύπαρξη του Θεού είναι δεδομένη και βεβαία ενώ η ύπαρξη του ανθρώπου απαιτεί απόδειξη και είναι ακατάληπτη, σε αντίθεση με τον Καρτέσιο που υποστήριζε το ακριβώς αντίθετο.[1][3]
Στα γαλλικά: