Νικολά ντε Λαρζιλιέρ

Νικολά ντε Λαρζιλιέρ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Nicolas de Largillierre (Γαλλικά)
Γέννηση10ιουλ. / 20  Οκτωβρίου 1656γρηγ.[1][2][3]
Παρίσι[1][2]
Θάνατος20  Μαρτίου 1746[4][5][6] ή 30  Μαρτίου 1746[7]
Παρίσι[1][2]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[8]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταζωγράφος[9][10][11]
πορτρετίστας[10]
σχεδιαστής[11]
εικαστικός καλλιτέχνης[12]
Αξιοσημείωτο έργοThe Marquise de Fortia
Επηρεάστηκε απόΠέτερ Λέλυ
Οικογένεια
ΣύζυγοςMarguerite Elisabeth Forest
ΤέκναMarguerite Elisabeth de Largillierre
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Νικολά ντε Λαρζιλιέρ (γαλλικά: Nicolas de Largillierre ή de Largillière, 10 Οκτωβρίου 1656 – 20 Μαρτίου 1746) ήταν Γάλλος ζωγράφος.[13]

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννημένος στο Παρίσι, ο Λαρζιλιέρ ήταν γιος ενός εμπόρου καπέλων. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Αμβέρσα, όπου είχε μετακομίσει η οικογένειά του όταν ήταν τριών ετών. Εκεί, το 1668, ξεκίνησε την εκμάθηση της ζωγραφικής, στο ατελιέ του Αντουάν Γκουμπό.

Το 1674 έγινε δεκτός ως «Δάσκαλος» στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά της Αμβέρσας. Έμεινε στην Αγγλία από το 1675 ως το 1679, όπου έτυχε διακρίσεων από τον βασιλιά Κάρολο Α΄. Επέστρεψε στην Αγγλία το 1685, για να φιλοτεχνήσει ένα πορτρέτο του διαδόχου του Καρόλου, Ιάκωβου Β΄. Γύρισε στη Γαλλία και από το 1689 έγινε ένας από τους ζωγράφους με τη μεγαλύτερη ζήτηση. Από τις επίσημες παραγγελίες για αφιερώματα και αλληγορίες στράφηκε στα πορτρέτα της αριστοκρατίας και της μεγαλοαστικής τάξης.[14]

Το 1699 νυμφεύτηκε την Μαργκερίτ-Ελιζαμπέτ Φορέ και απέκτησαν δύο κόρες και ένα γιο.

Το ταλέντο του του επέτρεψε να ανεβεί την κλίμακα της ιεραρχίας στη Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής, στην οποία έγινε δεκτός στις 30 Μαρτίου 1686. Από απλό μέλος έγινε διευθυντής το 1736. [15]Παραιτήθηκε το 1743 και πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 90 ετών.[16]

Ο Λαρζιλιέρ ήταν ζωγράφος με πολλαπλό ταλέντο και είχε ευχέρεια τόσο στις νεκρές φύσεις, όσο και στις ιστορικές αναπαραστάσεις, τα τοπία ή τα πορτρέτα. [17]Η τεχνική του δεξιοτεχνία τού επέτρεπε να παίζει με τα υλικά, τα χρώματα και τους φωτισμούς χωρίς να πρόκειται για ψυχρή άσκηση. Τα πορτρέτα του έχουν πάντα ζωή και ευαισθησία τέτοιες που τον καθιστούν έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους της εποχής του Λουδοβίκου ΙΔ΄ και της Αντιβασιλείας.[18]

  • Επιλογή έργων
  • Jean-Baptist Tavernier, 1679, Μπράουνσβάιγκ, Herzog Anton Ulrich-Museum
    Jean-Baptist Tavernier, 1679, Μπράουνσβάιγκ, Herzog Anton Ulrich-Museum
  • Δάσκαλος και μαθητής, 1685, Ουάσινγκτον, Εθνική Πινακοθήκη
    Δάσκαλος και μαθητής, 1685, Ουάσινγκτον, Εθνική Πινακοθήκη
  • Ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι του Παρισιού, 1689, Αγία Πετρούπολη, Ερμιτάζ
    Ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι του Παρισιού, 1689, Αγία Πετρούπολη, Ερμιτάζ
  • Η ωραία από το Στρασβούργο, 1703, Στρασβούργο, Musée des beaux-arts
    Η ωραία από το Στρασβούργο, 1703, Στρασβούργο, Musée des beaux-arts
  • Η ηθοποιός Marie-Anne de Châteauneuf, η λεγόμενη Mademoiselle Duclos, 1712, Σαντιγύ, Μουσείο Κοντέ
    Η ηθοποιός Marie-Anne de Châteauneuf, η λεγόμενη Mademoiselle Duclos, 1712, Σαντιγύ, Μουσείο Κοντέ
  • Αγόρι με φανταχτερό κοστούμι, 1710-14, Λος Άντζελες, Μουσείο Γκέτι
    Αγόρι με φανταχτερό κοστούμι, 1710-14, Λος Άντζελες, Μουσείο Γκέτι
  • Σπουδή χεριών, 1714, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου
    Σπουδή χεριών, 1714, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου
  • Η ινφάντα Μαρία Άννα Βικτωρία,1724, Μαδρίτη, Μουσείο του Πράδο
    Η ινφάντα Μαρία Άννα Βικτωρία,1724, Μαδρίτη, Μουσείο του Πράδο
  • Thomas Germain και Anne-Denise Gauchelet, 1736, Λισσαβώνα, Museu Calouste Gulbenkian
    Thomas Germain και Anne-Denise Gauchelet, 1736, Λισσαβώνα, Museu Calouste Gulbenkian

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 «Benezit Dictionary of Artists» (Αγγλικά) Oxford University Press. 2006. B00104645. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 The Fine Art Archive. 59418.
  3. ↑ 3,0 3,1 www.museabrugge.be/collection/work/id/2014_GRO1422_III. Ανακτήθηκε στις 24  Μαΐου 2024.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12652224j. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  5. ↑ «Nicolas de Largillière» (Αγγλικά) Oxford University Press. 2006. B00104645. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
  6. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6db8t90. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  7. ↑ www.museabrugge.be/collection/work/id/2014_GRO1422_III. Ανακτήθηκε στις 24  Μαΐου 2024.
  8. ↑ artist list of the National Museum of Sweden. 12  Φεβρουαρίου 2016. 23721fba-2610-4bf2-a4eb-050d2d4d7ff1. Ανακτήθηκε στις 25  Φεβρουαρίου 2016.
  9. ↑ «Encyclopædia Britannica». (Αγγλικά) Encyclopædia Britannica Online. biography/Nicolas-de-Largilliere.
  10. ↑ 10,0 10,1 The Fine Art Archive. 59418. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  11. ↑ 11,0 11,1 (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 500011561.
  12. ↑ www.museabrugge.be/collection/work/id/2014_GRO1422_III. Ανακτήθηκε στις 24  Μαΐου 2024.
  13. ↑ . «britannica.com/biography/Nicolas-de-Largilliere». 
  14. ↑ . «nga.gov/collection/Nicolas de Largillierre». 
  15. ↑ . «nationalgallery.org.uk/artists/nicolas-de-largillierre». 
  16. ↑ . «en.wikisource.org/wiki/1911 Encyclopædia Britannica/Largillière, Nicolas». 
  17. ↑ . «getty.edu/art/collection/artists/645/nicolas-de-largillierre-french-1656-1746/». 
  18. ↑ . «universalis.fr/encyclopedie/nicolas-de-largilliere/». 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]