Ντιάν της Γαλλίας

Ντιάν της Γαλλίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Diane de France (Γαλλικά)
Γέννηση25  Ιουλίου 1538
Παρίσι
Θάνατος11  Ιανουαρίου 1619[1][2]
Παρίσι
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
ΘρησκείαΚαθολικισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[3]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Hofmeister
Κυρία επί των τιμών[4]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΟράτιος Φαρνέζε του Κάστρο (Φεβρουάριος 1553 – Ιουλίου 1553)
Φραγκίσκος του Μονμορανσύ (από 1557)
ΓονείςΕρρίκος Β΄ της Γαλλίας και Filippa Duci
ΑδέλφιαLouis of Valois
Φραγκίσκος Β΄ της Γαλλίας
Κάρολος Θ΄ της Γαλλίας
Henri d'Angoulême
Φραγκίσκος του Ανζού
Ερρίκος Γ΄ της Γαλλίας
Βικτωρία των Βαλουά (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα)
Ελισάβετ των Βαλουά (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα)
Μαργαρίτα της Γαλλίας (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα)
Κλαυδία των Βαλουά (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα)
Joan of Valois (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα)
ΟικογένειαΟίκος του Βαλουά
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Ντιάν της Γαλλίας, γαλλ.: Diane de France, (25 Ιουλίου 1538 – 11 Ιανουαρίου 1619) ήταν η φυσική (νόθη) ήταν suo jure (ιδίω δικαιώματι) Δούκισσα του Aνγκουλέμ. Ήταν κόρη του Ερρίκου Β΄ της Γαλλίας από την Ιταλίδα ερωμένη του Φιλίππα Ντούτσι. Έπαιξε σημαντικό πολιτικό ρόλο κατά τη διάρκεια των Γαλλικών Θρησκευτικών Πολέμων και έκτισε το Οτέλ ντ' Ανγκουλέμ στο Παρίσι.

Γέννηση και πρώιμη ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Οκτώβριο του 1537, ο δεκαοχτάχρονος Ερρίκος, ο οποίος είχε γίνει πρόσφατα δελφίνος (διάδοχος) αλλά δεν ήταν ακόμη βασιλιάς, βρισκόταν στο Μονκαλιέρι στη βόρεια Ιταλία σε μία στρατιωτική εκστρατεία. [5] [6] [7] Εκεί είχε σχέση με μία νεαρή γυναίκα, τη Filippa Duci (γαλλικά: Philippe Desducs‎‎), κόρη ενός κατώτερου ευγενούς του Φοσάνo στο Πιεμόντε [6] [8] και της συζύγου του, αδελφής του Ζαν-Aντουάν, ενός υπηρέτη ή ιπποκόμου του Μεγάλου Σταυλάρχη (Grand Écurie). [5] [9] [10] Αυτή η ένωση απέκτησε μία νόθη κόρη, που γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου 1538 και αργότερα έγινε γνωστή ως Ντιάν ντε Φρανς. [6] Δεν είναι γνωστό αν γεννήθηκε στην Αυλή, ή αν την έφεραν όταν ήταν ακόμη πολύ μικρή. [11] Στην Αυλή, η φροντίδα και η ανατροφή της ανατέθηκαν στην ερωμένη του Ερρίκου, Ντιάν ντε Πουατιέ. [7]

Ο πατέρας της Ντιάν της συμπεριφέρθηκε καλά: το σπίτι της περιελάμβανε μια γκουβερνάντα, διδασκάλους, δεσποινίδες της τιμής, καμαριέρες, ακόμη και ράφτρα. Οι διδάσκαλοί της την μετέτρεψαν σε μία ολοκληρωμένη πριγκίπισσα. Έμαθε να γράφει σε άριστα γαλλικά, απόδειξη του οποίου φαίνεται στις επιστολές, που σώζονται ακόμη. Έμαθε επίσης ιταλικά (η δεύτερη γλώσσα της Αυλής), ισπανικά και αρκετά λατινικά για θρησκευτικές τελετές. [7] Η καλλιτεχνική της παιδεία δεν παραμελήθηκε: έμαθε επίσης να παίζει λαούτο και άλλα όργανα, και να τραγουδά. [7] [12]

Δεν νομιμοποιήθηκε επίσημα παρά πολύ αργότερα, το 1572 (όχι το 1547 όπως πίστευαν παλαιότερα). [9]

Πρώτος γάμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 13 Φεβρουαρίου 1552, όταν η Νταϊάν ντε Φρανς ήταν δεκατριών ετών, υπεγράφη ένα συμβόλαιο με το οποίο παντρεύτηκε τον Οράτσιο Φαρνέζε, δούκα του Κάστρο (γαλλικά: Horace Farnèse‎‎). [13] [14] Στη γαμήλια τελετή στις 15 Φεβρουαρίου 1553, που παρευρέθηκε ο αδελφός του Oράτσιου καρδινάλιος Aλεσάντρο Φαρνέζε, περιελάμβανε χορούς μασκέ και αποκριάτικα συμπόσια. [15] Έμεινε χήρα πέντε μήνες αργότερα, στις 18 Ιουλίου 1553, όταν ο Oράτσιo σκοτώθηκε, ενώ υπηρετούσε με τις γαλλικές δυνάμεις στην πολιορκία του Εσντίν. [13] [15] [16] Πέρασε την περίοδο του πένθους της στο Σατώ ντε Σαντιγύ, το σπίτι τού Αν ντε Μονμορανσύ, κοντόσταυλου της Γαλλίας, και μετά επέστρεψε στην Αυλή στην υπηρεσία της Αικατερίνης των Μεδίκων. [7]

Δεύτερος γάμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο δεύτερος γάμος της Ντιάν ήταν με τον Φράνσις ντε Μονμορανσύ, τον μεγαλύτερο γιο τού Aν ντε Μονμορανσύ, με συμβόλαιο στις 3 Μαΐου 1557 [13] και μία τελετή που πραγματοποιήθηκε στις 4 Ιουνίου 1557 στο Σατώ ντε Βιγιέρ-Κοτερέτ. [17] Είχαν έναν γιο, ονόματι Aν από τον παππού του, που γεννήθηκε στα τέλη Σεπτεμβρίου 1560 αλλά απεβίωσε πριν από τις 15 Οκτωβρίου. [18]

Στις 22 Ιουνίου 1563, μετά το τέλος τού πατέρα της και στη συνέχεια του ετεροθαλούς αδελφού της Φραγκίσκου Β', του νέου βασιλιά, ο ετεροθαλής αδελφός της Κάρολος Θ' της έδωσε -με επιστολές πατέντες που υπέγραψε στο Σατώ ντε Βενσέν, το Δουκάτο του Σατελερώ. Τα ετήσια έσοδα των περίπου 6.000 λιβρών προορίζονταν να αντισταθμίσουν το δώρο των 50.000 εκύ, που της είχε υποσχεθεί για τον πρώτο της γάμο, αλλά αυτό δεν πληρώθηκε ποτέ από το βασιλικό ταμείο. Τα έσοδα από αυτό το δουκάτο ήταν πολύ λιγότερα από αυτά που της οφείλονταν. Μετά το τέλος του Καρόλου Θ΄, η Νταϊάν έγινε ευνοουμένη του νέου βασιλιά, του άλλου ετεροθαλούς αδερφού της Ερρίκου Γ'. Τον Φεβρουάριο του 1576, υπέγραψε πρόσθετες επιστολές πατέντες, δίνοντάς της τα εδάφη και τις κυριότητες του Κουσύ και του Φολεμπραί (και τα δύο στο σημερινό διαμέρισμα της Aισν), καθώς και μερικά άλλα κτήματα στο Μπουρμποναί. [7]

Η Νταϊάν έμεινε χήρα για δεύτερη φορά το 1579, αφού βοήθησε να γίνει ο σύζυγός της ηγέτης των πολιτικών, μίας μετριοπαθούς ρωμαιοκαθολικής ομάδας στη Γαλλία.

Μετέπειτα ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Αύγουστο του 1582 ο Ερρίκος Γ' της έδωσε το Δουκάτο τού Ανγκουλέμ, με αντάλλαγμα εκείνο του Σατελερώ, [7] κάνοντάς την Δούκισσα του Ανγκουλέμ ως εισόδημα (μόνο κατά τη διάρκεια της ζωής της). Ο νέος τίτλος ήρθε με αυξημένο πλούτο, έτσι το 1584 άρχισε να κτίζει μία νέα κατοικία στο Παρίσι, το Οτέλ ντ' Ανγκουλέμ (Hôtel d'Angoulême, τώρα Hôtel Lamoignon). Η κατασκευή πιθανότατα διακόπηκε από τους θρησκευτικούς πολέμους και ολοκληρώθηκε μόνο, με μία δεύτερη φάση κατασκευής το 1611. [19] [20]

Η Νταϊάν απολάμβανε επίσης μεγάλο σεβασμό στην αυλή του Ερρίκου Δ', βασιλιά της Γαλλίας, και επέβλεπε την εκπαίδευση τού γιου του Λουδοβίκου ΙΓ'.

Η Νταϊάν απεβίωσε στις 11 Ιανουαρίου 1619 [13] στο Παρίσι. Οι επιστολές της που έχουν διασωθεί, την αποκαλύπτουν ως γυναίκα με μεγάλο θάρρος και ανεκτικότητα.

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Diane-de-France-duchesse-de-Montmorency-et-Angouleme. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w66t4154. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 166232734. Ανακτήθηκε στις 11  Μαΐου 2020.
  4. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  5. ↑ 5,0 5,1 Mariéjol 1920, p. 37.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Pébay & Troquet 1990, p. 153
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 Pébay and Troquet 1992, p. 88
  8. ↑ Merrill 1935, p. 133.
  9. ↑ 9,0 9,1 Lhote and Troquet 2013, p. 4.
  10. ↑ Knecht 1998, p. 29.
  11. ↑ Pébay & Troquet 1990, p. 154.
  12. ↑ Jeanice Brooks, Courtly Song in Late Sixteenth-Century France, (University of Chicago Press, 2000), 12.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Picot 1907, p. 8, note 2.
  14. ↑ Helge Gamrath, Farnese: Pomp, Power and Politics in Renaissance Italy, (L'Erma di Bretschneider, 2007), 70. OCLC 472548273. (ISBN 9788882654269).
  15. ↑ 15,0 15,1 Cooper 2007, p. 136.
  16. ↑ Setton 1984, p. 596, note 119, gives the date as 16 July.
  17. ↑ Pébay and Troquet 1992, p. 88; Lanza 2007, p. 29.
  18. ↑ Lhote 2013, pp. 5, 76. The authors cite a letter to Montmorency in late September praising the newborn, but letters from 15 October from the king, the queen and the Duke of Guise expressing condolences for Montmorency's loss of his son.
  19. ↑ Ayers, Andrew (2004). "Hôtel Lamoignon", pp. 99–100, in The Architecture of Paris. Stuttgart; London: Edition Axel Menges. (ISBN 9783930698967).
  20. ↑ Hartmann, Georges (1917). "Hôtel Lamoignan", pp. 159–166 (at HathiTrust), in Procès-verbaux de la Commission municipale du Vieux Paris, Année 1917. Paris: Imprimerie Municipale, 1922.

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Cooper, Richard (2007). "Legate's Luxury: The Entries of Cardinal Alessandro Farnese to Avignon and Carpentras, 1553", σελ. 133–161, στο French Ceremonial Entries in the Sixteenth Century: Event, Image, Text, επιμέλεια Nicolas Russell και Hentinél. Τορόντο: Κέντρο Μεταρρύθμισης και Αναγεννησιακών Σπουδών.(ISBN 9780772720337)ISBN 9780772720337 .
  • Knecht, RJ (1998). Αικατερίνη ντε Μέντιτσι . Λονδίνο: Longman.(ISBN 0582082412)ISBN 0582082412 .
  • Lanza, Janine M. (2007). Από τις συζύγους στις χήρες στο πρώιμο σύγχρονο Παρίσι: Φύλο, οικονομία και νόμος . Εκδόσεις Ashgate.(ISBN 9780754656432)ISBN 9780754656432 .
  • Lhote, Claude; Claude Troquet (2013). Diane, bâtarde du roi, πριγκίπισσα της Αναγέννησης, πρόλογος του B. Barbiche, ομότιμου καθηγητή της École des Chartes . Εκδόσεις LULU.com.OCLC 923867218OCLC 923867218 .(ISBN 9781291343731)ISBN 9781291343731 .
  • Mariéjol, Jean-H. (1920). Catherine de Medicis (1519-1589) [ . Παρίσι: Hachette.
  • Merrill, Robert V. (1935). Considerations on 'Les Amours de I. du Bellay'», Modern Philology, τόμ. 33, αρ. 2 (Νοέμβριος 1935), σ. 129-138.
    JSTOR 433932
    .
  • Pébay, Isabelle; Claude Troquet (1990). «Philippe Desducs, mère de Diane de France» [ , Bibliothèque de l'École des chartes, τόμος 148, αρ. 1, σ. 151–160.
  • Pébay, Isabelle; Claude Troquet (1992). «Les hôtels d'Angoulême sous Diane de France», σελ. 88–97, στο La rue des Francs-Bourgeois au Marais, επιμέλεια Béatrice de Andia και Alexandre Gady. Παρίσι: Délégation à l'action artistique de la Ville de Paris.OCLC 965245235και 886559761OCLC 965245235 , 886559761 .
  • Picot, Émile (1907). Les français italianisants au XVIe siècle, τόμος 2 [ . Παρίσι: Πρωταθλητής Honoré.
  • Setton, Kenneth Μ. (1984). The Papacy and the Levant (1204-1571). Τόμος IV. Ο δέκατος έκτος αιώνας από τον Ιούλιο Γ΄ έως τον Πίο Ε΄ . Φιλαδέλφεια: Η Αμερικανική Φιλοσοφική Εταιρεία.(ISBN 9780871691620)ISBN 9780871691620.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Diane de France στο Wikimedia Commons