Οργάνωση Μυστικός Στρατός

Οργάνωση Μυστικός Στρατός
Organisation Armée Secrète
Λογότυπο της ΟΑΣ
ΣυντομογραφίαΟΑΣ
Ίδρυση11 Φεβρουαρίου 1961 (1961-02-11)
Διάλυση1962 (1962)
ΤύποςΓαλλική ακροδεξιά παραστρατιωτική οργάνωση
Περιοχή δράσης Γαλλία, Γαλλική Αλγερία
Μέλη3,000 μέλη
Σημαντικά πρόσωπαΡαούλ Σαλάν, Εντμόντ Τζουχάν, Υβ Γκοντάρ, Ζαν-Ζακ Σουσινί, Ζαν-Κλοντ Περέζ
ΜήνυμαL'Algérie est française et le restera
(Η Αλγερία είναι γαλλική και θα παραμείνει έτσι).
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Οργάνωση Μυστικός Στρατός (γαλλικά: Organisation Armée Secrète‎‎) γνωστή και ως ΟΑΣ ήταν μια ακροδεξιά[1] γαλλική παραστρατιωτική οργάνωση αντιφρονούντων κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας. Η ΟΑΣ πραγματοποίησε τρομοκρατικές επιθέσεις, συμπεριλαμβανομένων βομβιστικών επιθέσεων και δολοφονιών, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει την ανεξαρτησία της Αλγερίας από τη γαλλική αποικιακή κυριαρχία.[1][2] Το σύνθημά της ήταν "L'Algérie est française et le restera" («Η Αλγερία είναι γαλλική και θα παραμείνει έτσι»).

Η ΟΑΣ σχηματίστηκε από υπάρχοντα δίκτυα, που αυτοαποκαλούνταν «αντιτρομοκρατικές», «ομάδες αυτοάμυνας» ή «αντίστασης», που είχαν πραγματοποιήσει επιθέσεις στο FLN (Αλγερινό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) και στους υποστηρικτές τους από τις αρχές του πολέμου. Ιδρύθηκε επίσημα στη Μαδρίτη τον Ιανουάριο του 1961 της Ισπανίας του Φράνκο, ως απάντηση σε ορισμένους Γάλλους πολιτικούς και Γάλλους στρατιωτικούς για το δημοψήφισμα της 8ης Ιανουαρίου 1961 για την αυτοδιάθεση σχετικά με την Αλγερία, το οποίο είχε οργανώσει ο Πρόεδρος Σαρλ Ντε Γκωλ.

Με βομβαρδισμούς και στοχευμένες δολοφονίες τόσο στη μητροπολιτική Γαλλία όσο και στα γαλλικά εδάφη της Αλγερίας, που εκτιμάται ότι είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο 2.000 ανθρώπων μεταξύ Απριλίου 1961 και Απριλίου 1962, η ΟΑΣ προσπάθησε να αποτρέψει την ανεξαρτησία της Αλγερίας. Αυτή η εκστρατεία κορυφώθηκε με ένα κύμα επιθέσεων που ακολούθησε τη Συμφωνία του Εβιάν τον Μάρτιο του 1962, η οποία παραχώρησε την ανεξαρτησία στην Αλγερία και σηματοδότησε την αρχή της εξόδου των αποικιοκρατών, και στην απόπειρα δολοφονίας του Ζαν Μπαστιέν-Τερί το 1962 κατά του προέδρου Ντε Γκολ στο προάστιο Λε Πετίτ-Κλαμάρ του Παρισιού. Ένας άλλος εξέχων στόχος της ΟΑΣ ήταν ο υπαρξιστής φιλόσοφος Ζαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος υποστήριξε το FLN.

Η ΟΑΣ έχει ακόμα θαυμαστές μέχρι σήμερα στα γαλλικά εθνικιστικά κινήματα. Τον Ιούλιο του 2006, ορισμένοι υποστηρικτές της προσπάθησαν να ανάψουν ξανά τη φλόγα του Τάφου του Άγνωστου Στρατιώτη για να τιμήσουν τη Σφαγή του Οράν στις 5 Ιουλίου 1962. [3]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διαδήλωση κατά της ΟΑΣ τον Ιανουάριο του 1962.

H ΟΑΣ δημιουργήθηκε ως απάντηση στο δημοψήφισμα του Ιανουαρίου 1961 για την αυτοδιάθεση της Αλγερίας. Ιδρύθηκε στην Ισπανία, τον Ιανουάριο του 1961, από πρώην αξιωματικούς, τον Πιέρ Λαγκαλέρντ (που ηγήθηκε της Πολιορκίας του Αλγερίου το 1960), τον στρατηγό Ραούλ Σάλαν (που συμμετείχε στο πραξικόπημα του 1961 στο Αλγέρι ή την «Εξέγερση των Στρατηγών») και τον Ζαν Ζακ Σουσινί, μαζί με άλλα μέλη του Γαλλικού Στρατού , συμπεριλαμβανομένου του Υβ Γκερίν-Σεράκ, και πρώην μέλη της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων από τον Πρώτο Πόλεμο της Ινδοκίνας (1946–1954). Το παράρτημα ΟΑΣ-Μετρό, στη μητροπολιτική Γαλλία, είχε επικεφαλής τον λοχαγό Πιέρ Σερτζέντ. Αυτοί οι αξιωματικοί ένωσαν προηγούμενα δίκτυα κατά του FLN, όπως η Organisation de Resistance de L'Algérie Français. Ενώ το κίνημα είχε μια ευρέως αντικομμουνιστική και αυταρχική βάση, περιλάμβανε επίσης πολλούς πρώην κομμουνιστές και ορισμένα μέλη που έβλεπαν τον αγώνα τους ως προς την υπεράσπιση των αδελφικών δεσμών μεταξύ των Αλγερινών και των πολιτικών ενάντια στο FLN.[4]

Στη Γαλλία, η ΟΑΣ στρατολογούσε απροκάλυπτα μέλη κυρίως μεταξύ φασιστικών πολιτικών ομάδων. Στην Αλγερία η σύνθεση της ήταν πιο πολιτικά ποικιλόμορφη και περιελάμβανε μια ομάδα Αλγερινών Εβραίων, με επικεφαλής τον Ζαν Γκουενασία, ο οποίος ξεκίνησε ένοπλη αντίσταση μετά από μια σειρά επιθέσεων του FLN στην εβραϊκή συνοικία στο Οράν.[4] Μερικά αλγερινά μέλη της ΟΑΣ αντιλήφθηκαν τη σύγκρουση με όρους της Γαλλικής Αντίστασης,[4] και σε αντίθεση με τις μεταγενέστερες δεξιές ερμηνείες του κινήματος, περιλάμβανε έναν αριθμό πρώην μελών της Αντίστασης εκτός από τους συνεργάτες του Βισύ.

Η αντίσταση ενάντια στην ανεξαρτησία της Αλγερίας ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1960, με περαιτέρω ταραχές που ξέσπασαν το 1961 κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης των Στρατηγών. Ο Ντανιέλ Γκανσέρ του ETH Parallel History Project ισχυρίζεται ότι εμπλέκονταν τοπικά δίκτυα πίσω από την Επιχείρηση Γκλάντιο, που διευθύνονταν από το ΝΑΤΟ, αλλά δεν έχει βρεθεί οριστική απόδειξη.[5][6] Και οι δύο αυτές εξεγέρσεις κατεστάλησαν γρήγορα και πολλοί από τους ηγέτες που είχαν δημιουργήσει την ΟΑΣ φυλακίστηκαν.

Με συνεχείς πράξεις δολιοφθορών και δολοφονιών τόσο στη μητροπολιτική Γαλλία όσο και στα γαλλικά αλγερινά εδάφη, η ΟΑΣ προσπάθησε να αποτρέψει την ανεξαρτησία της Αλγερίας. Το πρώτο θύμα ήταν ο Πιέρ Ποπί, δικηγόρος και πρόεδρος του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κινήματος (Mouvement Républicain Populaire), ο οποίος είχε δηλώσει στην τηλεόραση: «Η Γαλλική Αλγερία είναι νεκρή» (L'Algérie française est morte). Ο Ροτζέρ Γκαβουρί, επικεφαλής της γαλλικής αστυνομίας στο Αλγέρι, δολοφονήθηκε υπό τις οδηγίες του Ροζέ Ντεγκουέλντρ, αρχηγού της πτέρυγας "Commando Delta" της ΟΑΣ, με τους πραγματικούς δολοφόνους να είναι οι Κλοντ Πιέγκτς και Αλμπέρ Ντοβεκάρ στις 31 Μαΐου 1961 (Οι Πιέγκτς και Ντοβεκάρ εκτελέστηκαν από ένα εκτελεστικό απόσπασμα στις 7 Ιουνίου 1962 και ο Ντεγκουέλντρ στις 6 Ιουλίου). Η ΟΑΣ έγινε διαβόητη για τις βομβιστικές επιθέσεις με πλαστικά εκρηκτικά. Τον Οκτώβριο του 1961 ο Πιέρ Λαγκαλέρντ, ο οποίος είχε δραπετεύσει στην Ισπανία, συνελήφθη στη Μαδρίτη, μαζί με τον Ιταλό ακτιβιστή Γκουίντο Τζιανετίνι.[7] Στη συνέχεια ο Φράνκο τον εξόρισε στα Κανάρια Νησιά.

Τα μέλη των Commando Delta συμμετείχαν σε σωρεία δολοφονίων από τις 17 Μαρτίου 1962, όπως ενάντια στις καθαρίστριες στις 5 Μαΐου και εναντίον έξι επιθεωρητών του Εθνικού Υπουργείου Παιδείας στις 15 Μαρτίου 1962 , οι οποίοι διηύθυναν τα «Εκπαιδευτικά Κοινωνικά Κέντρα» (Cents sociaux éducatifs), συμπεριλαμβανομένου του Μουλούντ Φεραούν, ενός Αλγερινού συγγραφέα.[8] Υπολογίζεται ότι οι δολοφονίες που πραγματοποιήθηκαν από την ΟΑΣ μεταξύ Απριλίου 1961 και Απριλίου 1962 άφησε 2.000 νεκρούς και διπλάσιους τραυματίες.[9]

Η ΟΑΣ επιχείρησε πολλές φορές να δολοφονήσει τον Γάλλο πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ. Η πιο σημαντική απόπειρα ήταν μια ενέδρα στις 22 Αυγούστου 1962 στο Πετίτ-Κλαμάρ, ένα προάστιο του Παρισιού, που σχεδιάστηκε από έναν στρατιωτικό μηχανικό που δεν ήταν μέλος της ΟΑΣ, τον Ζαν Μπαστιέν-Τερί.[10] Ο Μπαστιέν-Τερί εκτελέστηκε τον Μάρτιο του 1963 καθώς ο Ντε Γκωλ αρνήθηκε να του χορηγήσει αμνηστία. Μια φανταστική εκδοχή αυτής της απόπειρας αναδημιουργήθηκε στο μυθιστόρημα Η Μέρα του Τσακαλιού του 1971 από τον Φρέντερικ Φορσάιθ και στην ομώνυμη ταινία του 1973.

Η χρήση ακραίας βίας από την ΟΑΣ προκάλεσε έντονη αντίθεση από ορισμένους αποικιοκράτες και στην ηπειρωτική Γαλλία. Ως αποτέλεσμα, η ΟΑΣ βρέθηκε τελικά σε βίαιη μυστική σύγκρουση όχι μόνο με το FLN αλλά και με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες και με ένα παραστρατιωτικό γκωλικό κίνημα, το Mouvement pour la Communauté (MPC), το οποίο αρχικά ήταν ένα πολιτικό κίνημα στο Αλγέρι, αλλά έγινε τελικά παραστρατιωτική δύναμη ως απάντηση στη βία της ΟΑΣ. Η ομάδα απέκτησε πολύτιμες πληροφορίες που διαβιβάζονταν συνήθως στις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, αλλά τελικά καταστράφηκαν από τις δολοφονίες της ΟΑΣ.[εκκρεμεί παραπομπή].

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Aussaresses, General Paul. The Battle of the Casbah: Terrorism and Counter-Terrorism in Algeria, 1955–1957. (New York: Enigma Books, 2010) (ISBN 978-1-929631-30-8).
  • Harrison, Alexander. Challenging De Gaulle: The O.A.S and the Counter-Revolution in Algeria, 1954–1962. New York: Praeger, 1989 (αγγλικά)
  • Henissart, Paul. Wolves in the City: The Death of French Algeria. New York: Simon & Schuster, 1970.
  • Horne, Alistair, A Savage War of Peace:Algeria 1954–1962, New York: New York Review Books, 1977
  • Robin, Marie-Monique (15 Σεπτεμβρίου 2004). Escadrons de la mort, l'école française. Collection: Cahiers libres (στα Γαλλικά). La Découverte. ISBN 2707141631.  translation (στα Ισπανικά). 

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Willem Koomen, Joop Van Der Pligt (2015). The Psychology of Radicalization and Terrorism. Routledge. σελ. 2. ISBN 9781317677031. 
  2. ↑ Algérie: Géographie, économie, histoire et politique (Les Grands Articles d'Universalis): Universalis, Encyclopaedia (28 October 2015). (French Edition) (Kindle Locations 1157–1158). Encyclopaedia Universalis. Kindle Edition.
  3. ↑ «Les nostalgiques de l'Algérie française ont la dent dure» (στα Γαλλικά). Le MatinDZ. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2007. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Evans, M. Algeria: France's Undeclared War. Oxford: OUP, p.306
  5. ↑ Chronology from The Parallel History Project on NATO and the Warsaw Pact Αρχειοθετήθηκε 18 May 2008 στο Wayback Machine., ETH Zurich Institute.
  6. ↑ Daniele Ganser, Operation Gladio. Terrorism in Western Europe, Franck Cass, London, 2005.
  7. ↑ René Monzat, Enquêtes sur la droite extrême, Le Monde-éditions, 1992, p.91. Monzat quotes François Duprat, L’Ascension du MSI, Edition les Sept Couleurs, Paris, 1972
  8. ↑ 26 mars 1962, la fusillade de la rue d’Isly à Alger, Ligue des droits de l'homme (LDH, Human Rights League), article based on sources from Benjamin Stora, Histoire de la guerre d'Algérie, La gangrène et l'oubli and Sylvie Thénault, Histoire de la guerre d'indépendance algérienne (γαλλικά)
  9. ↑ Universalis, Encyclopaedia; Grands Articles, Les (28 October 2015). Algérie (Les Grands Articles d'Universalis): Géographie, économie, histoire et politique (French Edition) (Kindle Locations 1158–1159). Encyclopaedia Universalis. Kindle Edition. Quote: "En un an, d’avril 1961 à avril 1962, les attentats de l’O.A.S. font 2 000 morts et le double de blessés."
  10. ↑ Gordon, David C. (1966). The Passing of French Algeria. London: ?.