Πάπυρος του Λονδίνου 10059 | |
---|---|
Πρώτη σελίδα του παπύρου. | |
Ονομασία | Πάπυρος του Λονδίνου 10059 |
Έτος δημιουργίας | 18η δυναστεία, περ. 1350 π.Χ. |
Μουσείο | Βρετανικό Μουσείο |
Αριθμός καταλόγου | EA 10059 |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Ο Πάπυρος του Λονδίνου 10059 είναι αρχαίος Αιγυπτιακός πάπυρος ιατρικού και μαγικού περιεχομένου που φυλάσσεται στο Βρετανικό Μουσείο. Χρονολογείται στα τέλη της 18ης δυναστείας, περ. 1350 π.Χ..
Η προέλευσή του είναι άγνωστη. Συγκαταλέγεται στα αρχεία του Βρετανικού Μουσείου από το 1860 κατόπιν δωρεάς.
Ο πάπυρος έχει μήκος 210 εκατοστά και διαιρείται σε 19 σελίδες οι οποίες περιέχουν 61 κείμενα, εκ των οποίων τα 25 είναι ιατρικού περιεχομένου, ενώ τα υπόλοιπα κείμενα ασχολούνται με την μαγεία. Τα ιατρικά κείμενα περιγράφουν καρκινώματα και εγκαύματα, γυναικολογικές ασθένειες και απώλειας όρασης. Αποσπάσματά του είναι γραμμένα σε άλλες γλώσσες της εποχής, και στην κρητική και μινωική διάλεκτο.
Σύμφωνα με ερμήνευση του βιολόγου Σίρο Τρεβιζανάτο (Siro Igino Trevisanato), οι ιατρικές συνταγές για εγκαύματα σχετίζονται με την μινωική έκρηξη του ηφαιστίου της Σαντορίνης,[1] η οποία έγινε αφετηρία πλήθους καταστροφών στην αρχαία Αίγυπτο, όπως μας τις μεταφέρει η Παλαιά Διαθήκη στις 10 πληγές. Η ιατρική περίθαλψη των ασθενών με εγκαύματα ήταν αναγκαία σύμφωνα με την ερμηνεία αυτή λόγω της έβδομης πληγής, δηλαδή το βαρύ χαλάζι και τη φωτιά που έπεσε από τον ουρανό. Με βάση αυτή την ερμηνεία διασταυρώνεται η αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης περί των δέκα πληγών της Αιγύπτου, που επέτρεψε στους Εβραίους να φύγουν από την αιχμαλωσία, ώστε μπορεί να τοποθετηθεί σε ένα ιστορικό πλαίσιο που μπορεί να εξακριβωθεί. Η μινωική έκρηξη χρονολογείται περί το 1560 π.Χ., ή σύμφωνα με νεώτερες έρευνες το 1620 π.Χ..