Το έργο Περί ποιητικής του Αριστοτέλη είναι το παλαιότερο σωζόμενο έργο για την δραματική ποίηση. Είναι το πρώτο σωζόμενο φιλοσοφικό έργο που ασχολείται κατά κύριο λόγο με την λογοτεχνική θεωρία.[1] Σε αυτό το κείμενο ο Αριστοτέλης περιγράφει την ποιητική τέχνη, όρος ο οποίος αναφέρεται στη ποίηση και προέρχεται από τη λέξη ποιητής. Ο Αριστοτέλης χωρίζει την τέχνη της ποίησης σε στιχομυθία (σε αυτό ανήκουν τα είδη της κωμωδίας, της τραγωδίας και του σατυρικού έργου), σε λυρική και της επική ποίηση. Όλα τα είδη μιμούνται την πραγματική ζωή, αλλά διαφέρουν σε τρία πράγματα:
Το σωζόμενο βιβλίο της Ποιητικής ασχολείται πρωτίστως με το δράμα και η ανάλυση της τραγωδίας αποτελεί τον πυρήνα της συζήτησης που διεξάγει ο Αριστοτέλης στο έργο.[2][3]
Αν και το κείμενο είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένο στη δυτική κριτική παράδοση, «σχεδόν κάθε λεπτομέρεια αυτού του σημαντικού έργου έχει δημιουργήσει διιστάμενες απόψεις».[4] Μεταξύ των ακαδημαϊκών συζητήσεων που προσπαθούν να ορίσουν και να εξηγήσουν το κείμενο, οι έννοιες της κάθαρσης και της αμαρτίας (αυτές είναι οι πιο γνωστές) αλλά και το ερώτημα γιατί ο Αριστοτέλης φαίνεται να αντιφάσκει μεταξύ των κεφαλαίων 13 και 14 είναι αυτές που έχουν προκαλέσει την περισσότερη ακαδημαϊκή συζήτηση.[5][6]
|