Περιορισμένη κυβέρνηση

Στην πολιτική φιλοσοφία, η περιορισμένη κυβέρνηση είναι η έννοια μιας κυβέρνησης περιορισμένης στην εξουσία. Είναι μια βασική έννοια στην ιστορία του φιλελευθερισμού.[1]

Σχέση με το Σύνταγμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η έννοια της περιορισμένης κυβέρνησης συνδέεται στενά με το σύνταγμα. Το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών του 1789 και το Γαλλικό Σύνταγμα του 1793 θεσπίστηκαν και τα δύο σε μια προσπάθεια να εφαρμοστεί η περιορισμένη κυβέρνηση, αν και με διαφορετικούς τρόπους. Το Σύνταγμα των ΗΠΑ επιτυγχάνει περιορισμένη κυβέρνηση μέσω του διαχωρισμού εξουσιών: διανεμήθηκε η εξουσία μεταξύ των κλάδων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και των κυβερνήσεων των πολιτειών (το νομοθετικό σώμα, η εκτελεστική εξουσία και η Δικαστική εξουσία, η καθεμία από τις οποίες παρέχει έλεγχο των εξουσιών της άλλης).[2] Ο Τζέιμς Μάντισον, ένας από τους συγγραφείς των Federalist Papers, σημείωσε ότι οι δημιουργοί του Αμερικανικού Συντάγματος προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια κυβέρνηση που ήταν ικανή τόσο να ελέγχεται όσο και να ασκεί έλεγχο. Ο Μάντισον έγραψε στο Federalist No. 51 ότι «η μεγάλη ασφάλεια ενάντια σε μια σταδιακή συγκέντρωση των πολλών εξουσιών στο ίδιο τμήμα, συνίσταται στην παροχή σε εκείνους που διοικούν κάθε τμήμα, των απαραίτητων συνταγματικών μέσων και των προσωπικών αιτιών, για να αντισταθούν στις επιθέσεις των άλλων».[3]

Το Γαλλικό Σύνταγμα του 1793, από την άλλη πλευρά, εκτιμούσε τη νομοθετική υπεροχή και βασίστηκε στην ιδέα που επηρεάστηκε από τον Ρουσσώ - ότι η περιορισμένη κυβέρνηση επιτυγχάνεται καλύτερα μέσω μιας «λογικής δημοκρατικής αυτοδιοίκηση που επιδιώκει να δώσει έκφραση στη γενική βούληση ... ως το βέλτιστο αντίδοτο για τον αυθαίρετο κανόνα της απόλυτης μοναρχίας».

  1. Amy Gutmann, "How Limited Is Liberal Government" in Liberalism Without Illusions: Essays on Liberal Theory and the Political Vision of Judith N. Shklar (University of Chicago Press, 1996), pp. 64–65.
  2. Michel Rosenfeld, "Modern Constitutionalism as Interplay Between Identity and Diversity" in Constitutionalism, Identity, Difference, and Legitimacy: Theoretical Perspectives (ed. Michel Rosenfeld: Duke University Press, 1994) pp. 11–12.
  3. Madison, James. Federalist No. 51. σελ. 268.