Αυτό το λήμμα παρουσιάζει το θέμα από ελληνική οπτική γωνία ή δίνει δυσανάλογο βάρος στην ελληνική πτυχή ενός παγκόσμιου θέματος. Προσπαθήστε να το ανασκευάσετε ή και να προσθέσετε πληροφορίες έτσι ώστε να καλύπτει πληρέστερα και περισσότερο ουδέτερα το θέμα. Παρακαλούμε δείτε τη σχετική συζήτηση στη σελίδα συζήτησης του λήμματος. |
Συντεταγμένες: 5°18′15″S 38°19′3″E / 5.30417°S 38.31750°E
(Kilimanjaro Region) | |||
---|---|---|---|
Τοπική ονομασία | Mkoa wa Kilimanjaro | ||
Χώρα | Τανζανία | ||
Ζώνη | Βόρεια | ||
Πρωτεύουσα | Μόσι (Moshi) | ||
Περιοχές ή Επαρχίες | βλέπε σχετικό πίνακα | ||
Περιφερειακός Επίτροπος | Leonidas Gama | ||
Επιφάνεια | 13.250 km²[1] 5.120 mi² | ||
Πληθυσμός | 1.640.087 (2012)[1] | ||
Πληθυσμιακή Κάλυψη | 123,8 / km² (2012)[1] 320 / mi² (2012) | ||
Ζώνη Ώρας Ανατολικής Αφρικής | +3 | ||
Ταχυδρομικός Κώδικας | 25xxx | ||
Κωδικός κλήσης | 027 | ||
Δικτυακός Ιστότοπος Περιφέρειας | kilimanjaro.go.tz |
Η Περιφέρεια Κιλιμαντζάρο (Αγγλικά: Kilimanjaro Region, Σουαχίλι: Mkoa wa Kilimanjaro), είναι μια από τις τριάντα διοικητικές περιφέρειες της Τανζανίαs. Η περιφέρεια συνορεύει βόρεια και ανατολικά με την Κένυα, στα νότια με την Περιφέρεια Τάνγκα (Tanga Region), νοτιοδυτικά από την Περιφέρεια Μανυάρα (Manyara Region) και δυτικά με την Περιφέρεια Αρούσα (Arusha Region).
Η περιφέρεια αποτελεί τμήμα του Εθνικού Πάρκου Κιλιμαντζάρο (Kilimanjaro National Park). Η περιφερειακή πρωτεύουσα είναι ο δήμος Μόσι (Moshi).
Σύμφωνα με την εθνική απογραφή του 2012, η περιοχή είχε πληθυσμό 1.640.087 κατοίκους, ο οποίος ήταν χαμηλότερος από την προ-απογραφής εκτίμηση των 1.702.207 ατόμων.[2]:σελίδα 2 Για την περίοδο 2002-2012, ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης του πληθυσμού του 1,8 τοις εκατό στην περιοχή, ήταν ο 24ος υψηλότερος στη χώρα.[2]:σελίδα 4 Ήταν επίσης, η όγδοη πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή, με 124 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.[2]:σελίδα 6
Η Περιφέρεια διαιρείται διοικητικά σε επτά Περιοχές:[Σημ. 1]
Περιοχές (ή Επαρχίες) της Περιφέρειας Κιλιμαντζάρο | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Χάρτης | Περιοχή (ή Επαρχία) | Πληθυσμός (2012) | ||||||
Χάι (Hai) |
210.533 | |||||||
Αγροτική Περιοχή Μόσι (Moshi Rural) |
466.737 | |||||||
Μόσι (Moshi Urban) |
184.292 | |||||||
Μουάνγκα (Mwanga) |
131.442 | |||||||
Ρόμπο (Rombo) |
260.963 | |||||||
Σάμε (Same) |
269.807 | |||||||
Σίχα (Siha) |
116.313 | |||||||
Σύνολο: | 1.640.087 |
Η Περιφέρεια Κιλιμαντζάρο (Kilimanjaro Region), δανείστηκε την ονομασία της από το ψηλότερο βουνό της Αφρικής, το Όρος Κιλιμαντζάρο (Mount Kilimanjaro).
Από τις επτά επαρχίες της περιοχής, παραδοσιακά οι πέντε είχαν οικισμούς της φυλής Τσάγκα (Chagga), οι οποίες είναι:
Οι υπόλοιπες δύο,
ιστορικά, περιλαμβάνουν οικισμούς της φυλής Πάρε (Pare). Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας στα τέλη του 19ου αιώνα έως τα μέσα του 20ού αιώνα, η περιφέρεια διαιρείτο σε δύο κύριες περιοχές: την περιοχή Μόσι, η οποία αποτελείτο από όλες τις περιοχές όπου ήσαν εγκατεστημένοι κάτοικοι της φυλής Τσάγκα (Chagga), στις πλαγιές του βουνού και της περιοχής Πάρε, η οποία ήταν οικισμός της φυλής Πάρε (Pare). Η περιφέρεια, από παλαιότερες εποχές, είχε συλλογικά κατοικηθεί από τους Τσάγκα (Chagga), Μαασάι (Maasai), Ουακουάβι (Wakwavi) και Ουααρούσα (Waarusha) (στα χαμηλότερα τμήματα του όρους Κιλιμαντζάρο) και τους Πάρε (Pare) στα Όρη Πάρε (Pare Mountains). Αυτές οι φυλές, είχαν μεταξύ των ανάμειξη, εμπορικές συναλλαγές ακόμη και περιστασιακούς πολέμους για διάφορους κοινωνικο-πολιτικούς λόγους. Αργότερα, άλλες φυλές επίσης, μετανάστευσαν στην περιοχή.
Το ενδιαφέρον είναι ότι σε άλλα μέρη του κόσμου οι περισσότεροι Έλληνες στη διασπορά, δημιούργησαν την καριέρα τους στο εμπόριο και στις επιχειρήσεις εστίασης (ξενοδοχεία και εστιατόρια).[3] Στην Τανγκανίκα όμως, η πλειοψηφία των Ελλήνων έγιναν κατασκευαστές σιδηροδρόμων και αργότερα διευθυντές φυτειών, ιδιοκτήτες φυτειών σε σχοινοκτήματα στην Τάνγκα (Tanga) και στο Μορογκόρο (Morogoro), ξεκίνησαν τις φυτείες του καφέ και τις μικτές φυτείες πέριξ του Μόσι (Moshi) και της Αρούσα (Arusha) ή την καλλιέργεια του καπνού στην Ιρίνγκα (Iringa).[3] Αυτοί οι Έλληνες διεκδικούν τη δική τους θέση στην αποικιακή κοινωνία, εκμεταλλευόμενοι τη ρευστότητα και την ασάφεια των αποικιακών ιεραρχιών, οι οποίες διαδραματίζουν διαφορετικές αξιώσεις ότι είναι είτε Ευρωπαίοι, είτε Έλληνες είτε άνθρωποι που είναι ικανότεροι να κατανοήσουν και να συνεργαστούν με τους Αφρικανούς[Σημ. 2][Παρ. Σημ. 1] απ' ότι οι Γερμανοί, οι Άγγλοι και οι Ινδοί, λόγω της έλλειψης των φυλετικών διακρίσεων και της κατανόησής των στην εκτεταμένη οικογενειακή ζωή.[3]
Η Περιφέρεια Κιλιμαντζάρο έχει εδάφη πλούσια, στα οποία καλλιεργείται κυρίως ο καφές.[4]
Ο πρώτος Έλληνας που εγκαταστάθηκε στο Μόσι, ήταν ο 25-χρονος έμπορος Κωνστανίνος Μεϊμαρίδης (εκ Τενέδου) και ήταν αμέσως μετά την κατάληψή του από τους Γερμανούς.[5][4] Ο οποίος ξεκίνησε την καλλιέργεια του καφέ, ακολουθούμενος από τον Έλληνα, Βορειο-Ηπειρώτη Φίλιππο Φίλιο.[5][Σημ. 3][Παρ. Σημ. 2] Η Ελληνική Κοινότητα Μόσι, είναι η αρχαιότερη στην Ανατολική Αφρική, ιδρύθηκε το 1909.[4] Λόγω δε, της μη ύπαρξης ευρύχωρου οικήματος έως και το 1914, οι συνεδριάσεις των μελών, γίνονταν υπό την σκιά αιωνόβιων και πανύψηλων δέντρων -συχνά διακοπτόμενες από τους πολυάριθμους πιθήκους και οι οποίοι ζούσαν πάνω στα δέντρα και δεν τους άρεσε η διατάραξη της ησυχίας τους- στα κτήματα των κ.κ Ν. Αθηναίου ή Γεωργίου Παπαδόπουλου.[4] Η Ελληνική Κοινότητα Μόσι, στεγάστηκε σε ιδιόκτητο χώρο το 1914 και από τα πρώτα της μελήματα ήταν η δημιουργία του πρώτου Ελληνικού Σχολείου στην Ανατολική Αφρική (στη θέση "Μασόκο").[4] Αργότερα, το σχολείο αυτό συγχωνεύτηκε με το αντίστοιχό του στη Ντουλόυτη της Αρούσα.[4]
Παρακάτω, αναφέρονται ορισμένοι από τους 165+ Έλληνες οι οποίοι κατοικούσαν στην περιοχή κατά το 1950+:
Στο Μόσι επίσης, λειτουργούν δύο ελληνικά ξενοδοχεία:
Το Όρος Κιλιμαντζάρο, βρίσκεται στη διασταύρωση μιας τεκτονικής γραμμής 80 χλμ. ανατολικά της τεκτονικά ενεργής Μεγάλης Ρηξιγενούς Κοιλάδας. Η δραστηριότητα που δημιούργησε αυτό το στρωματοηφαίστειο (stratovolcano),[Σημ. 4] χρονολογείται λιγότερο από ένα εκατομμύριο χρόνια. Εδώ, οι ατμίδες ατμού και θείου, είναι ενδεικτικές της υπολειμματικής δραστηριότητας.
Σε κάποιο στάδιο, το μεγαλύτερο τμήμα της κορυφής του Κιλιμαντζάρο, ήταν καλυμμένο από ένα στρώμα πάγου, βάθους ίσως περισσότερο από 100 μ. Οι παγετώνες επεκτείνονταν για τα καλά κάτω από το όρος, που διαμορφώνει τις κορυφογραμμές μοραίνα (moraine),[Σημ. 5] σαφώς ορατές τώρα, στις νότιες πλαγιές κάτω στα περίπου 4.000 μ. Προς το παρόν, παραμένει μόνο ένα μικρό κλάσμα του καλύμματος των παγετώνων.