Πιέρ Πασερώ | |
---|---|
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Pierre Passereau (Γαλλικά) |
Γέννηση | 1490 (περίπου) |
Θάνατος | 1547[1][2][3] Παρίσι[4] |
Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Γαλλίας[2][3][5] |
Ιδιότητα | καθολικός ιερέας[3][6], συνθέτης[3][7][8], τραγουδιστής[3][7][8], συγγραφέας[9] και παραστασιακός καλλιτέχνης[6] |
Ο Πιέρ Πασερώ[10] (γαλ. Pierre Passereau, fl. 1509 – 1547) ήταν Γάλλος συνθέτης της εποχής της Αναγέννησης. Όπως και ο συνάδελφός του Κλεμάν Ζανεκέν, έγραψε σχεδόν αποκλειστικά τραγούδια και σανσόν, τα οποία υπήρξαν εξαιρετικά δημοφιλή στις αρχές του 16ου αι. Τα περισσότερα έχουν κωμικό χαρακτήρα, με έντονη χρήση ονοματοποιΐας, αμφίσημων εκφράσεων, βωμολοχίας και άλλων παρόμοιων στοιχείων όπως γλωσσοδέτες, τα οποία ήταν αρκετά διαδεδομένα στη συνθετική πρακτική της εποχής. Ένα μεγάλο μέρος τους επιβίωσε χάρη στις εκδόσεις του Πιερ Αταινιάν, με πιο γνωστή στις μέρες μας την τετράφωνη σανσόν Il est bel et bon.[11][12]
Ελάχιστα στοιχεία διασώζονται για τη ζωή του Πασερώ, τα περισσότερα από τα οποία προέρχονται από τη μνημειώδη μουσική εγκυκλοπαίδεια του Φρανσουά-Ζοζέφ Φετίς Biographie universelle des musiciens (1834). Ο Πασερώ αναφέρεται σε ιστορικά αρχεία ως τενόρος στη χορωδία του παρεκκλησίου του Ανγκουλέμ, ο κόμης της οποίας έμελε αργότερα να γίνει βασιλιάς της Γαλλίας, ως Φραγκίσκος Α΄· από τα παραπάνω εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο συνθέτης κατά πάσα πιθανότητα γεννήθηκε το αργότερο το 1495. Επιπλέον, φαίνεται επίσης από ιστορικά αρχεία να συνδέεται με τους καθεδρικούς ναούς της Μπουρζ και του Καμπραί, τουλάχιστον μεταξύ των ετών 1525 - 1530. Ο Φετίς τον τοποθετεί ως εφημέριο της Παρισινής εκκλησίας Saint Jacques-de-la-Boucherie, κάτι όμως που δεν επιβεβαιώνεται από άλλες πηγές.[12]
Το σύνολο σχεδόν του έργου του αποτελείται από σανσόν και, καθώς οι βιογραφικές πληροφορίες είναι ελάχιστες, ο συνολικός τους αριθμός είναι ακαθόριστος. Το μόνο άλλο γνωστό του έργο είναι ένα μοτέτο με τίτλο Unde veniet auxilium michi (Ψαλμός 120, από τη Νεκρώσιμη Ακολουθία).
Οι σανσόν του Πασερώ μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία με την ιταλική φρόττολα, καθώς αμφότερα εμπίπτουν στο είδος των μουσικών ευθυμογραφημάτων, όπου κυριαρχεί το κωμικό στοιχείο και τα λογοπαίγνια. Το Il est bel et bon («είναι όμορφος και καλός») είναι ένας διάλογος δύο γυναικών, καθεμιά από τις οποίες παινεύει τον άντρα της για την ομορφιά και την καλωσύνη του, ενώ ταυτόχρονα η φλυαρία τους μπερδεύεται με το κακάρισμα από τις κότες στο προσκήνιο. Το συγκεκριμένο τραγούδι έφτασε μέχρι και τη Βενετία, ενώ αποτελεί πλέον μέρος του κλασικού ρεπερτορίου για τα σύγχρονα φωνητικά σύνολα.
Από τεχνικής πλευράς κυριαρχεί η συλλαβική μελοποίηση (μία νότα ανά συλλαβή - πρβλ. μελισματική γραφή), οι γρήγοροι και ακανόνιστοι ρυθμοί, το αντιστικτικό στοιχείο και πάνω απ' όλα η σάτιρα.[12]