Πιερ Σαρό

Πιερ Σαρώ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Pierre Chareau (Γαλλικά)
Γέννηση	4  Αυγούστου 1883[1][2][3] Μπορντώ[4]
Θάνατος	24  Αυγούστου 1950[1][2][5] Ανατολικό Χάμπτον ή Νέα Υόρκη[4]
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία[6]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά[7]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	αρχιτέκτονας[8][5] σχεδιαστής[9][5] συλλέκτης τέχνης[10] βιομηχανικός σχεδιαστής[4]
Εργοδότης	Waring & Gillow
Οικογένεια
Σύζυγος	Louise Dorothee Dyte (από 1904)[11]
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Πιερ Σαρό (Pierre Paul Constant Chareau) γεννήθηκε στο Μπορντώ της Γαλλίας στις 4 Αυγούστου 1883 από την Εστέρ Καρβαγιό και τον Αντόλφ Σαρό.

Βιογραφία

Σύμφωνα με το σύστημα Καλών Τεχνών στη Γαλλία και δεδομένου ότι εργαζόταν από τα 17 του χρόνια, είναι πιθανό να παρακολουθούσε μαθήματα αρχιτεκτονικής τα απογεύματα χωρίς να έχει εγγραφεί επίσημα στη σχολή. Επομένως, ο Πιερ Σαρό όπως πολλοί από τους διακεκριμένους συναδέλφους του, της εποχής έμαθε το επάγγελμά του κατά βάση εμπειρικά. Συγκεκριμένα, από το 1899 έως το 1914, με το ξεκίνημα του Παγκοσμίου πολέμου, εργαζόταν ως σχεδιαστής επίπλων στην εταιρεία "Waring & Gillow", στη Γαλλία. Σε μια περίοδο συγκρουσιακή ανάμεσα σε σχεδιαστές εσωτερικών χώρων και αρχιτέκτονες ο Σαρώ δήλωνε ότι δε θα έπρεπε να υπάρχει διαμάχη ανάμεσα στο έπιπλο και το χώρο του, δεδομένου ότι εξυπηρετούν έναν συνολικό σκοπό και για αυτό θα έπρεπε να έχουν ενιαία προσέγγιση από το δημιουργό παρά τη διαφορά κλίμακας μεταξύ τους. θεωρούσε ότι με τη σωστή ρύθμιση των όγκων –εντάσεων μεταξύ τους - ο χώρος, τα μόνιμα στοιχεία και τα έπιπλα-μπορούσαν συνολικά να συνθέσουν το χωρικό αποτέλεσμα. Εκτός από συνθέτης του χώρου και σχεδιαστής, υπήρξε ερασιτεχνικά συνθέτης μουσικής και ποίησης. Επηρεάστηκε από καλλιτέχνες της εποχής όπως ο Πάουλ Κλέε, ο Χουάν Γκρις, ο Πάμπλο Πικάσο, ο Αμεντέο Μοντιλιάνι. Σε πολλές εκθέσεις επίπλων του κρεμούσε έργα τους όχι τόσο για την προώθηση του δημιουργήματος όσο για να υποδείξει συνάφειες κυρίως στο λεξιλόγιο των μορφών (επίπλου – ζωγραφικού έργου). Το 1929 έγινε μέλος του διεθνούς συμβουλίου μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Μια δεκαετία αργότερα με την εισβολή των Γερμανών στη Γαλλία ξεκινά ταξίδια στην Πορτογαλία, την Ισπανία και το Μαρόκο. Τον Οκτώβριο του 1940 βρίσκεται στην Αμερική και εγκαθίσταται στη Νέα Υόρκη. Δεν εξέδωσε πολλά γραπτά με τις ιδέες και τις σκέψεις του, οι σχετικές πηγές προέρχονται από περιγραφές φίλων, της οικογένειας και της γυναίκας του, Dollie (Louise Dyte). Το 1950 πέθανε ύστερα από μια αρρώστια χωρίς να έχει επιστρέψει στη Γαλλία.

Έργο

Ο Πιερ Σαρώ μετά τον πόλεμο, στα 35 του χρόνια, ξεκίνησε την ανεξάρτητη επαγγελματική του καριέρα. Η πρώτη και μια από τους σημαντικότερες πελάτες του ήταν η Annie Dalsace για της οποίας το διαμέρισμα σχεδίασε το εσωτερικό και τα έπιπλα. Δέκα χρόνια αργότερα για την οικογένεια Dalsace σχεδίασε το “maison de verre”.

Το 1919 έκανε την πρώτη του έκθεση στο salon d ’automne.

Τον επόμενο χρόνο σχεδίασε το εσωτερικό και τα έπιπλα για τη κατοικία του Bernheims. Το 1921 εξέθεσε και πάλι έργα του στο salon d’ automne και έγινε μέλος αυτής της επιτροπής. Το 1922 έκανε για πρώτη φορά έκθεση στο salon des artists decorateurs. Το 1923 συνεργάζεται με τον Mallet-Stevens και τον Fernand Leger για το έργο του Marcel L’Herbier ” l’ Inhumaine”. Το 1924 ανοίγει το δικό του μαγαζί “ la boutique”. Ένα χρόνο μετά συνεργάζεται με τον Mallet-Stevens και τον Francis Jourdain για τον εσωτερικό σχεδιασμό της γαλλικής πρεσβείας για τη διεθνή έκθεση μοντέρνων διακοσμητικών και βιομηχανικών τεχνών στο Παρίσι. Το 1927-28 ξεκινά και ολοκληρώνει το “maison de verre”. Το 1929 φεύγει από τη Societe des Artistes Decorateurs για να εγγραφεί στην Union des Artistes Modernes (UAM).Το 1930 συμμετέχει στην πρώτη έκθεση της UAM.Το 1937 εξέθεσε στο salon d’automne έπιπλα σχολείου. Από το 1941 έως το 1948 που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, οργανώνει εκθέσεις για καλλιτέχνες όπως ο Balzac, ο Auguste Perret κ.α. Το 1947 σχεδιάζει το εργαστήριο του Robert Motherwell.

Maison de verre

Το κτίριο αυτό είναι το σημαντικότερο και πιο γνωστό δημιούργημα του Pierre Chareau και των συνεργατών του Louis Dalbet και Bernard Bijvoet. Πρόκειται για το ιατρείο του Dr. Dalsace μαζί με την κατοικία όλης της οικογένειας. Η μελέτη ξεκίνησε το 1927 και η κατασκευή ολοκληρώθηκε το 1928. Το έργο αυτό είναι αποτέλεσμα κατεδάφισης των προσόψεων ενός κτηρίου του 18ου αι. και της εισαγωγής ενός νέου σκελετού ανάμεσα στον ανώτερο όροφο που έπρεπε να διατηρηθεί, στις 2 απέναντι μεσοτοιχίες και το έδαφος. Ο όγκος αναπτύσσεται σε 3 επίπεδα με το ανώτερο να περιορίζεται και να δημιουργεί διώροφο χώρο, αυτόν του σαλονιού. Στο ισόγειο βρίσκεται το γραφείο του γιατρού και των βοηθών του και ο χώρος αναμονής των πελατών. Στον όροφο, όλες οι υπηρεσίες και το σαλόνι μαζί με το ιδιαίτερο δωμάτιο της κυρίας και στον ανώτερο όροφο τα δωμάτια της οικογένειας και του προσωπικού. Η κατακόρυφη κίνηση εξασφαλίζεται κυρίως με τη μεγάλη σκάλα στο κέντρο της σύνθεσης που λόγω του μεγέθους και της υλικότητάς της έχει παρομοιαστεί με σκάλα πλοίου. Εξάλλου το κτήριο ολόκληρο, λόγω της αρχέτυπης φύσης του αλλά και των επαναστατικών του ποιοτήτων, έχει παρομοιαστεί άλλοτε με θέατρο, άλλοτε με σπίτι στη μαυριτανική Ανδαλουσία, ακόμη και με πλοίο. Για τη διευκόλυνση των κατοίκων βέβαια, σχεδιάστηκαν μεταλλικά συστήματα ανόδου από το ιδιαίτερο δωμάτιο στο υπνοδωμάτιο για την κυρία και αντίστοιχα από το ιατρείο στο υπνοδωμάτιο για τον κύριο Dalsace. Όλα τα δωμάτια εκτονώνονται σε μία κοινή βεράντα. Το καινούργιο δομικό σύστημα αποτελείται από μεταλλικά υποστυλώματα και πλάκες από οπλισμένο σκυρόδεμα, υλικά που μέχρι τότε δεν είχαν ευρεία χρήση ειδικά σε κατοικίες. Οι εσωτερικοί διαχωριστικοί τοίχοι είναι λεπτοί, ως μη φέροντες, και απέχουν από το δομικό σύστημα ακολουθώντας τη λογική του μοντέρνου κινήματος. Η κύρια όψη προς την αυλή ξεχωρίζει για την απλότητα και τη φωτεινότητα της. Είναι εξ ολοκλήρου από υαλότουβλο,χωρίς ανοίγματα επιτρέποντας το φυσικό φως να εισέρχεται στο κτήριο διασφαλίζοντας ταυτόχρονα την ιδιωτικότητα. Τα υαλότουβλα χρησιμοποιούνταν μέχρι τότε για κτήρια άλλων λειτουργιών όπως βιομηχανικά ή περίπτερα εκθέσεων. Για πρώτη φορά χρησιμοποιούνται εδώ, σε κτήριο κατοικίας. To βράδυ, οι όψεις φωτίζονται με προβολείς παρέχοντας διάχυτο φωτισμό προς το εσωτερικό. Οι κολώνες στο εσωτερικό με τη συγκεκριμένη υλικότητα και επεξεργασία μοιάζουν με έργα τέχνης μέσα στο χώρο και χάνονται πίσω από τη μεγάλη επιφάνεια κόντρα στο φως. Σε ένα από τα σπουδαιότερα σχόλια για το κτήριο αναφέρεται ότι το σπίτι του Chareau είναι σπίτι κινηματογραφικό. Το σπίτι αυτό όμως είναι πρωτίστως ένα σπίτι- μηχανή. Ο αερισμός εξασφαλίζεται με ένα μηχανικό σύστημα που εισάγει τον αέρα, τον φιλτράρει, τον θερμαίνει ή τον ψύχει ανάλογα με τις ανάγκες και τελικά τον διαχέει στο χώρο μέσω αγωγών κάτω από το πάτωμα. Στην πίσω όψη και κυρίως στην πλευρά με τους βοηθητικούς χώρους υπάρχουν ανοίγματα που επιτρέπουν τον αερισμό. Μπορεί το κτήριο να έχει πάρει το όνομά του από το υλικό της όψης ωστόσο θα πρέπει να τονιστεί η ευρηματική χρήση του μετάλλου στο σύνολο του έργου. Άλλοτε με πιο απλή κατασκευή όπως για την είσοδο από την αυλή στο σπίτι ή για το διαχωρισμό των κινήσεων ανάμεσα σε επισκέπτες-πελάτες και κατοίκους, άλλοτε πάλι με συνθετότερη όπως για τη σύνδεση εσωτερικά, χώρων σε διαφορετικά επίπεδα, οι μεταλλικές κατασκευές σε αυτό το έργο έχουν ένα κοινό κύριο σκοπό, τη διευκόλυνση των λειτουργιών. Ο Pierre Chareau επηρέασε με το καινοτόμο έργο του πολλούς σχεδιαστές επίπλων όπως τον Rene Herbst και τον Eileen Gray αλλά και πλήθος αρχιτεκτόνων ανάμεσα στους οποίους ήταν ο le Corbusier(cite de refuge, claret), η Eugene Βeaudouin και ο Μarcel Lods.

Παραπομπές

1. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11995090q. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
2. «Chareau, Pierre» (Αγγλικά) 16  Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
3. (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. chareau-pierre. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
4. The Other Interface. hdl.handle.net/21.12141/id/people.502D4B39-E7E5-41F5-85E6-F551FA28476D. Ανακτήθηκε στις 20  Μαΐου 2024.
5. The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/125947. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
6. (Αγγλικά) Museum of Modern Art online collection. 38695. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
7. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11995090q. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
8. (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 11  Μαΐου 2018. 500023208. Ανακτήθηκε στις 14  Μαΐου 2019.
9. 198603. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
10. Index of Historic Collectors and Dealers of Cubism. chareau.
11. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: «BnF catalogue général» (Γαλλικά) Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Παρίσι.

Βιβλιογραφία

• BRIAN BRACE TAYLOR, Pierre Chareau, TASCHEN, 1998
• MARC VELLAY KENNETH FRAMPTON, Pierre Chareau, THAMES AND HUDSON, 1985

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• http://www.youtube.com/watch?v=A_NoVNSRSI4