Πικέρνη (Αλβανία)

Συντεταγμένες: 40°0′59″N 19°53′33″E / 40.01639°N 19.89250°E / 40.01639; 19.89250

Πικέρνη
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Πικέρνη
40°0′59″N 19°53′33″E
ΧώραΑλβανία
Διοικητική υπαγωγήΝομός Αυλώνα
Ταχ. κωδ.9715
Ζώνη ώραςUTC+01:00 (επίσημη ώρα)
ώρα Κεντρικής Ευρώπης
θερινή ώρα Κεντρικής Ευρώπης
UTC+02:00 (θερινή ώρα)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Πικέρνη (αλβανικά: Piqeras) είναι χωριό εντός του πρώην δήμου του Λούκοβου, στο Νομό Αυλώνα, στη νότια Αλβανία. Κατά την μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης του 2015 ενσωματώθηκε στο δήμο της Χιμάρας.[1]

Δημογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Άποψη του χωριού της Πικέρνης και της Αλβανικής Ριβιέρας.

Στα τέλη του 19ου αιώνα ανήκε διοικητικά στον "Καζά του Δελβίνου" ενώ ο πληθυσμός του χωριού, σύμφωνα με την οθωμανική στατιστική του 1895, ήταν 695 κάτοικοι[2]. Το 1913, στον "εθνογραφικό χάρτη της Βορείου Ηπείρου" που συνέταξε το Γενικό Στρατηγείο του Ελληνικού Στρατού, αναφέρεται ότι το χωριό κατοικείται από 750 Έλληνες[3].

Κατά τη διάρκεια επιτόπιων εργασιών οι οποίες πραγματοποιήθηκαν το 1992, η Πικέρνη αριθμούσε 991 κατοίκους, εκ των οποίων η πλειοψηφία ήταν Αλβανοί Ορθόδοξοι, με παρουσία πληθυσμιακών μειονοτήτων 100 Αλβανών Μουσουλμάνων και 50 Ελλήνων.[4][5][6]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου (15ος αιώνας – 1912) το χωριό έχαιρε ειδικού διοικητικού καθεστώτος ως τμήμα της περιοχής της Χιμάρας.[7] Το 1742, οι κάτοικοι του γειτονικού αλβανικού μουσουλμανικού χωριού του Μπορς επιτέθηκαν στην Πικέρνη, ωθώντας ορισμένους Αλβανόφωνους Ορθόδοξους Χριστιανούς σε φυγή προς τη Νότια Ιταλία, όπου και ίδρυσαν το χωριό της Βίλλα Μπαντέσσα.[8] Το 1744, επίθεση από ομάδες Αλβανών Μουσουλμάνων ώθησε τους Ελληνόφωνους κατοίκους της Πικέρνης να εγκαταλείψουν το χωριό.[9] Το 1798, το χωριό στοχοποιήθηκε κατά τη διάρκεια επίθεσης από τις δυνάμεις του Αλή Πασά, ο οποίος πέτυχε να θέσει υπό τον έλεγχό του το νότιο τμήμα της ευρύτερης περιοχής της Χιμάρας.[10] Το 1875, ορισμένες Αλβανόφωνες οικογένειες από την Βίλλα Μπαντέσσα με καταγωγή από την Πικέρνη αποφάσισαν να μετεγκατασταθούν στη Νέα Πικέρνη, οικισμό ο οποίος ιδρύθηκε από το ελληνικό κράτος στην Πελοπόννησο, ωστόσο, εγκαταλείφθηκε ολίγον καιρό αργότερα λόγω οικονομικών προβλημάτων και δυσκολιών κατά την μετεγκατάσταση των κατοίκων του.[8]

Ελληνικό σχολείο βρισκόταν σε λειτουργία στην Πικέρνη με σημείο εκκίνησης το 1871. Η ελληνόγλωσση εκπαίδευση χρηματοδοτείτο από την τοπική ελληνική κοινότητα, ενώ κατά την περίοδο μεταξύ 1902-1904 επεκτάθηκε περαιτέρω με την ίδρυση παρθεναγωγείου και γυμνασίου.[11] Το 1905, στα εκκλησιαστικά θέματα υπαγόταν στην επισκοπή της Δρυϊνουπόλεως[12]. Το 1914, τοπικές ομάδες ενόπλων από την Πικέρνη υποστήριξαν τον αγώνα για την εγκαθίδρυση της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου, ενώ, παράλληλα, συμμετείχαν ενεργά στη σκληρή μάχη η οποία δόθηκε για τον έλεγχο του γειτονικού χωριού Φτέρρα, καθώς και των υψωμάτων περιμετρικά του χωριού Τσόρραϊ.[13]

Το χωριό αποτελεί τη γενέτειρα του Αλβανού εθνικού ήρωα Βασίλ Λάτσι, ο οποίος επεχείρησε να δολοφονήσει τους Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄, Βασιλέα της Ιταλίας, και Σεφκέτ Μπέη Βερλάτσι, Πρωθυπουργό της Αλβανίας, έπειτα από την κατάληψη της Αλβανίας από την Φασιστική Ιταλία.[14]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ (Αλβανικά) «Νόμος 115/2014» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2020. 
  2. ↑ Μιχάλης Κοκολάκης, "Η τουρκική στατιστική της Ηπείρου στο Σαλναμέ του 1895" στο Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, Δημήτρης Δημητρόπουλος, Μιχάλης Κοκολάκης και Ευδοκία Ολυμπίτου (επιμ.), Πληθυσμοί και οικισμοί του ελληνικού χώρου. Ιστορικά μελετήματα, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών/Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Αθήνα 2003, σελ. 287.
  3. ↑ Γενικόν Στρατηγείον Ελληνικού Στρατού, Χάρτης Εθνογραφικός της Βορείου Ηπείρου τω 1913. Εθνολογική στατιστική της Βορείου Ηπείρου τω 1913, Τύποις "Άγκυρας" - Ι. Κουμένου, Θεσσαλονίκη 1919, σελ. 12.
  4. ↑ Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας (1995). «Η ελληνική κοινότητα της Αλβανίας υπό το πρίσμα της ιστορικής γεωγραφίας και δημογραφίας». Στο: Νικολακόπουλος, Ηλίας· Κουλουμπής, Θεόδωρος Α.· Βερέμης, Θάνος Μ., επιμ. Ο Ελληνισμός της Αλβανίας. Πανεπιστήμιο Αθηνών. σελ. 34. ISBN 9600800545. Στα πλαίσια της επιτόπιας έρευνας που πραγματοποιήσαμε στην Αλβανία (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1992), μελετήσαμε το ζήτημα των εθνοπολιτισμικών ομάδων, όπως αυτές συνειδητοποιούνται σήμερα επί τόπου. 
  5. ↑ Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας (1995). «Η ελληνική κοινότητα της Αλβανίας υπό το πρίσμα της ιστορικής γεωγραφίας και δημογραφίας». Στο: Νικολακόπουλος, Ηλίας· Κουλουμπής, Θεόδωρος Α.· Βερέμης, Θάνος Μ., επιμ. Ο Ελληνισμός της Αλβανίας. Πανεπιστήμιο Αθηνών. σελ. 51. ISBN 9600800545. Ε Έλληνες, ΑΧ Αλβανοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, AM Αλβανοί Μουσουλμάνοι. 
  6. ↑ Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας (1995). «Η ελληνική κοινότητα της Αλβανίας υπό το πρίσμα της ιστορικής γεωγραφίας και δημογραφίας». Στο: Νικολακόπουλος, Ηλίας· Κουλουμπής, Θεόδωρος Α.· Βερέμης, Θάνος Μ., επιμ. Ο Ελληνισμός της Αλβανίας. Πανεπιστήμιο Αθηνών. σελ. 53. ISBN 9600800545. PIQERAS ΠΙΚΙΕΡΑΣ (ΠΙΚΕΡΝΗ) 991 ΑΧ + αμ (100) + ε (50). 
  7. ↑ (Αγγλικά) Sakellariou, M.V. (1997). Epirus, 4000 years of Greek History and Civilization. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. σελ. 255. ISBN 9789602133712. In Cheimara and the villages of its region (Nivitsa, Hagios Basileios, Loukovo, Keparon, Drymades, Vounos, Pikerni), the court consisted exclusively of elders... 
  8. ↑ 8,0 8,1 Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας (2003). «Νέα Πικέρνη Δήμου Βουπρασίων: το χρονικό ενός οικισμού της Πελοποννήσου τον 19ο αιώνα (και η περιπέτεια ενός πληθυσμού)». Στο: Παναγιωτόπουλος, Βασίλης· Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας· Δημητρόπουλος, Δημήτρης· Κοκολάκης, Μιχάλης· Ολυμπίτου, Ευδοκία, επιμ. Πληθυσμοί και οικισμοί του ελληνικού χώρου: ιστορικά μελετήματα (PDF). Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών/Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. σελ. 233-240. ISSN 1105-0845-18 Check |issn= value (βοήθεια). 
  9. ↑ (Αγγλικά) Hammond, Nicholas Geoffrey Lemprière (1967). Epirus: the geography, the ancient remains, the history and topography of Epirus and adjacent areas. Clarendon P. in 1744 by Mohammedan Albanians which led to the flight of many Greek-speaking people to Italy; in 1875 the descendants of the refugees were taken back to Greece at their own request and founded in Elis the village of 'New Pikerni', so named after the Pikerni (Pigeras in the Albanian form) in Himare region. 
  10. ↑ (Αγγλικά) Pappas, Nicholas Charles (1982). Greeks in Russian Military Service in the Late Eighteenth and Early Nineteenth Centuries. Stanford University. σελ. 265. On Easter morning of 1798, a force under the command cf Ali's lieutenant, Yusuf Arap, landed on the coast near the southern Cheimarriote village of Nivitsa and attacked the inhabitants while they were in church, unarmed and celebrating their feast of feasts. Despite a heroic attempt at defense by the chieftain Ketsos Louies and others, most of the population of Nivitsa was killed or captured. Following this, Ali's troops attacked and pillaged other habitations in southern Cheimarra, such.. Pikerni 
  11. ↑ Κολτσίδα, Αθηνά (2008). «Η εκπαίδευση στη Βόρεια Ηπειρο κατά την ύστερη περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: η ίδρυση, η οργάνωση και η λειτουργία των ελληνικών σχολείων» (PDF). Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. σελίδες 187 & 277. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2012. 
  12. ↑ Καλλιβρετάκης 2003, σελ. 224
  13. ↑ (Αγγλικά) Kaphetzopoulos, Ioannis· Flokas, Charalambos· Dima-Dimitriou, Angeliki· Caratzas, Aristide D.· Bletas, Marios A. (2000). The Struggle for Northern Epirus (1η έκδοση). Αθήνα: Γενικό Επιτελείο Στρατού / Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού. σελ. 260. ISBN 9789607897404. OCLC 57226491. On 11 June the armed bands from the villages of Pikerasi and Keparo, together with the 1st Company of the Karasevdas Battalion, continued to advance northwards... After fierce fighting, the Autonomists were able to hold the line from the south heights of Chorraj to Ftera 
  14. ↑ (Αγγλικά) Pearson, Owen (11 Ιουλίου 2006). Albania in Occupation and War, 1939-45. Albania in the Twentieth Century, A History. 2. I.B.Tauris. σελίδες 153–. ISBN 978-1-84511-104-5.