Πινακοθήκη Ντάλουιτς

Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 02/01/2020.

Συντεταγμένες: 51°26′46″N 0°05′11″W / 51.44611°N 0.08639°W / 51.44611; -0.08639

Πινακοθήκη Ντάλουιτς
Dulwich Picture Gallery
Χάρτης
Είδοςμουσείο τέχνης[1] και independent museum[2]
ΑρχιτεκτονικήΓεωργιανή αρχιτεκτονική
ΔιεύθυνσηCollege Road, London SE21 7AD[3]
Γεωγραφικές συντεταγμένες51°26′46″N 0°5′11″W
Διοικητική υπαγωγήLondon Borough of Southwark και Ντάλουιτς[1]
ΤοποθεσίαΝτάλουιτς
ΧώραΗνωμένο Βασίλειο[4][5]
Έναρξη κατασκευής1811
Ολοκλήρωση1817
ΑρχιτέκτοναςJohn Soane
Προστασίαδιατηρητέο κτίριο Βαθμού 2* (από 1954)
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Η Πινακοθήκη Ντάλουιτς (Dulwich Picture Gallery), μια από τις πιο αξιόλογες πινακοθήκες έργων τέχνης στην Αγγλία και με συλλογές των πιο διάσημων ζωγράφων της Ευρώπης, βρίσκεται στην περιοχή Ντάλουιτς (Dulwich) στο Νότιο Λονδίνο.

Ιστορικό ίδρυσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Πινακοθήκη του Κολλεγίου Ντάλουιτς (Dulwich College Picture Gallery) σχεδιάστηκε στα 1811 – 1814 από τον αρχιτέκτονα των χρόνων της Αντιβασιλείας Σερ Τζων Σόαν (Sir John Soane, 1753 – 1837). Εγκαινιάστηκε το 1817. Έπαθε σοβαρές καταστροφές στους βομβαρδισμούς του 1944 και ξανακτίστηκε. Μέχρι που εγκαινιάστηκε η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου το 1838, ήταν η μεγαλύτερη αγγλική πινακοθήκη.

Οι συλλογές της Πινακοθήκης περιλαμβάνουν τους 28 πίνακες, κυρίως πορτρέτα, που άφησε στο Κολλέγιο Ντάλουιτς ο μεγάλος σαιξπηρικός ηθοποιός Έντουαρντ Άλλεϋν (Alleyn, 1566 – 1626), που ήταν ο ιδρυτής του κολλεγίου. Περιλαμβάνονται επίσης οι πίνακες που είχε συγκεντρώσει ο έμπορος έργων τέχνης Νόελ Desenfans (1745 – 1807), κατά παραγγελία του τελευταίου βασιλιά της Πολωνίας Στανίσλαου Β΄ (1732 – 1798), ο οποίος ήθελε να δημιουργήσει μια εθνική πινακοθήκη στη χώρα του, που τελικά όμως περιήλθαν στο Κολλέγιο του Ντάλουιτς, μετά το διαμελισμό της Πολωνίας και την παραίτηση του Στανίσλαου.

Οι συλλογές της Πινακοθήκης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γκουίντο Ρένι: "Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής διδάσκοντας στην έρημο"
Νικολά Πουσέν: "Ρινάλντο και Αρμίντα" (1629)

Ιταλική Σχολή. Πιέρο ντι Κόζιμο (Cosimo, 1462 – 1521): «Νεαρός άντρας»; Πάολο Βερονέζε (Veronese, 1528 – 1588): «Άγιος που ευλογεί Βενετό άρχοντα», Αγκοστίνο Καρράτσι (Carracci, 1557 – 1602): «Ο θάνατος του Αγίου Φραγκίσκου», Αννίμπαλε Καρράτσι (Carracci, 1560 – 1609): «Η ταφή του Χριστού», Γκουίντο Ρένι (Reni, 1575 – 1642): «Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής διδάσκοντας στην έρημο», Κάρλο Ντόλτσι (Dolci, 1616 – 1686): «Η Αγία Αικατερίνη της Σιένας», Καναλέττο (Canaletto, 1697 – 1768): «Το ανάκτορο των δόγηδων στη Βενετία», Τζιοβάνι Μπατίστα Τιέπολο (Tiepolo, 1696 – 1770): «Άρτεμις», Τζιοβάνι Ντομένικο Τιέπολο (Tiepolo, 1727 – 1804): «Ο Ιωσήφ παίρνει το δακτυλίδι του Φαραώ».

Ολλανδική Σχολή. Πέτερ Νέεφς (Neefs, 1578 – 1656 ή 1661): «Εσωτερικό καθεδρικού ναού», Χέριτ Χορστ (Horst, 1612 – 1652): «Ο Ισαάκ ευλογεί τον Ιακώβ», Ρέμπραντ (Rembrandt, 1605 – 1669): «Κορίτσι στο παράθυρο» και «Ο γιος του καλλιτέχνη Τίτος» Χέραρντ Ντάου (Dou, 1613 – 1675): «Κυρία που παίζει κλαβίχορδο», Γιάκομπ βαν Ράουσντελ (Ruysdael, 1628 – 1682): «Τοπίο με ανεμόμυλους» και «Καταρράκτης», Άλμπερτ Κάυπ (Cuyp, 1620 – 1691): «Ζώα και άνθρωποι κοντά σε ποτάμι με βουνά», Λούντολφ Μπακχάουζεν (Bakhuisen, 1631 – 1708): «Καράβια σε θύελλα», Μάιντερτ Χόμπεμα (Hobbema, 1638 – 1709): «Δασόφυτο τοπίο με νερόμυλο».

Φλαμανδική Σχολή. Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς (Rubens, 1577 – 1640): «Αφροδίτη, Άρης και Έρωτας», «Κατερίνα Μάννερς, δούκισσα του Μπάκιγχαμ», «Τοπίο με βοσκό» και «Αγία Βαρβάρα», Άντριεν Μπράουβερ (Brouwer, 1605 – 1638): «Εσωτερικό ταβέρνας», Άντονι βαν Ντάικ (van Dyck, 1599 – 1641): «Σαμψών και Δαλιδά» και «Παναγία και Βρέφος», Ντάβιτ Τένιερς ο Νεότερος (Teniers the Younger, 1610 – 1690): «Χειμωνιάτικη σκηνή».

Ισπανική Σχολή. Βελάσκεθ (Velazquez, 1599 – 1660): «Φίλιππος Δ΄ της Ισπανίας»; Μουρίλο (Murillo, 1617 – 1682): «Ανθοπώλις», «Δύο χωριατόπαιδα» και «Η Παναγία με το ροζάριο».

Γερμανική Σχολή. Άνταμ Ελσχάιμερ (Elsheimer, 1578 – 1610): «Η Σουζάνα και οι πρεσβύτεροι».

Γαλλική Σχολή. Νικολά Πουσέν (Poussin, 1594 – 1665): «Ρινάλντο και Αρμίντα», «Η ανάληψη της Παναγίας», «Η επιστροφή από την Αίγυπτο», «Η ανατροφή του Δία», «Ο θρίαμβος του Δαβίδ» και «Ρωμαϊκός δρόμος», Κλωντ Λορραίν (Lorrain, 1600 – 1682): «Ο Ιακώβ με τον Λάβαν και τις θυγατέρες του», Αντουάν Βατώ (Watteau, 1684 – 1721): «Οι τέρψεις του χορού», Νικολά Λανκρέ (Lancret, 1690 – 1743): «Ποιμενική γιορτή», Κλωντ Ζοζέφ Βερνέ (Vernet, 1714 – 1789): «Ιταλικό τοπίο».

Αγγλική Σχολή. Πήτερ Λέλυ (Lely, 1618 – 1680): «Νύμφες σε μια πηγή», «Ένας νεαρός» και «Κυρία με τα μπλε», Γκόντφρεϋ Κνέλερ (Kneller, 1649 – 1723): «Ο Λόρδος Καρλάιλ και η αδελφή του», Τζωρτζ Νάπτον (Knapton, 1698 – 1778): «Πορτρέτο της Λούσυ Έμπερτον», Τόμας Γκέινσμπορω (Gainsborough, 1727 – 1788): «Η Κυρία Μούντεϋ και τα παιδιά της», «Η Κυρία Σέρινταν και η Κυρία Τίκελ» και «Οι αδελφές Λίνλεϋ», Τζόσουα Ρέυνολντς (Reynolds, 1723 – 1792): «Η Κυρία Σίντονς, ως τραγική μούσα».

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 18097. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
  2. ↑ vocaleyes.co.uk/research/heritage-access-2022/benchmark/. Ανακτήθηκε στις 8  Φεβρουαρίου 2023.
  3. ↑ Mapping Museums. museweb.dcs.bbk.ac.uk/Museum/mm.domus.SE018.
  4. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 18097. Ανακτήθηκε στις 30  Ιουλίου 2018.
  5. ↑ vocaleyes.co.uk/research/heritage-access-2022/benchmark/. Ανακτήθηκε στις 9  Φεβρουαρίου 2023.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Σοφία Σφήκα: "Οι πρωτεύουσες της Ευρώπης: Λονδίνο, Οξφόρδη και Καίμπριτζ", σελ. 54 – 55, 'Εκδοση: Γραφείο Διοικητικών και Οικονομικών Μελετών και Εκδόσεων ΕΠΕ, Αθήνα, 1981.
  • Collection for a King: Old Master Paintings from the Dulwich Picture Gallery, Trustees of Dulwich Picture Gallery, 1994 - 124

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]