Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Πλούτος Πλοῦτος | |
---|---|
Συγγραφέας | Αριστοφάνης |
Πρωτότυπος τίτλος | Πλοῦτος |
Παγκόσμια πρώτη παράσταση | 388 π.Χ. |
Γλώσσα πρωτότυπου | αρχαία ελληνικά |
Είδος | Παλαιά κωμωδία |
Διαδραματίζεται στο/η | Αρχαία Αθήνα |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Πλούτος είναι η τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη. Γράφτηκε το 388 π.Χ., σηματοδοτώντας το πέρασμα από την Αρχαία στη Νεότερη Αττική Κωμωδία.
Στην κωμωδία αυτή ο Αριστοφάνης διακωμωδεί την κακή διανομή του πλούτου, ο οποίος, επειδή είναι τυφλός, πηγαίνει στους κακούς. Αλλά ένας χρηστός πολίτης, ο Χρεμύλος, μαζί με τον τετραπέρατο δούλο του Καρίωνα, περιθάλπουν τον τυφλό θεό Πλούτο, τον οποίο από μικρή ηλικία τιμώρησε ο Δίας για να αποφεύγει τους δίκαιους, τους σοφούς και τους έντιμους. Ο Θεός Πλούτος λοιπόν ξαναβρίσκει το φως του, μετά τη γιατρειά που του προσφέρουν ο Χρεμύλος με τον δούλο του. Εκείνος δίνει τα πλούτη του στους αγαθούς και κάνει φτωχούς τους κακούς. Στην κωμωδία αυτή ο ποιητής δε διακωμωδεί ορισμένα πρόσωπα, αλλά και καταστάσεις και άτομα, όπως στις "Εκκλησιάζουσες". Γι' αυτό με τις δύο αυτές κωμωδίες ο Αριστοφάνης περνά από την αρχαία στη μέση κωμωδία.
Έτσι, με την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, στήνεται ένα γαϊτανάκι, το οποίο αποτυπώνει στη σκηνή ένα μωσαϊκό της κοινωνίας της εποχής του Αριστοφάνη, που στη δίψα της για πλούτο μοιάζει τόσο με τη δική μας. Η βασική αντίθεση, στην οποία στηρίζεται το έργο, προβάλλεται από τον επιρρηματικό αγώνα ανάμεσα στον Χρεμύλο και την Πενία, με την τελευταία να ενσαρκώνει την ανάγκη που οδηγεί τον άνθρωπο στην καθημερινή δουλειά για την επιβίωση σαρκάζοντας τη φτώχεια των ημερών του Αριστοφάνη.