Ποιητικός ρεαλισμός
Ο ποιητικός ρεαλισμός ήταν κινηματογραφικό κίνημα στη Γαλλία της δεκαετίας του 1930.[1] Περισσότερο μια τάση από ένα κίνημα, ο ποιητικός ρεαλισμός δεν ήταν έντονα ενοποιημένος όπως το σοβιετικό μοντάζ ή ο γαλλικός ιμπρεσιονισμός, αλλά ήταν άτομα που δημιούργησαν αυτό το λυρικό ύφος. Οι κορυφαίοι σκηνοθέτες του κινήματος ήταν ο Πιέρ Σενάλ, ο Ζαν Βιγκό, ο Ζυλιέν Ντυβιβιέ, ο Μαρσέλ Καρνέ και ίσως ο σημαντικότερος σκηνοθέτης του κινήματος Ζαν Ρενουάρ. Ο Ρενουάρ έκανε μια μεγάλη ποικιλία ταινιών που επηρεάστηκαν από το Αριστερό Λαϊκό Μέτωπο και ακόμη από μια λυρική ταινία μικρού μήκους.
Οι πιο σημαντικοί καλλιτέχνες αυτών των ταινιών ήταν ο Ζαν Γκαμπέν, ο Μισέλ Σιμόν, η Σιμόν Σινιορέ και η Μισέλ Μοργκάν.[1]
Στοιχεία και Συντελεστές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι ταινίες του ποιητικού ρεαλισμού έχουν συνήθως μια μοιρολατρική άποψη της ζωής με τους χαρακτήρες τους να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, είτε ως άνεργοι μέλη της εργατικής τάξης είτε ως εγκληματίες. Μετά από μια ζωή απογοήτευσης, οι χαρακτήρες παίρνουν μια τελευταία ευκαιρία στην αγάπη, αλλά τελικά απογοητεύονται και οι ταινίες συχνά τελειώνουν με απογοήτευση ή θάνατο. Ο συνολικός τόνος συχνά μοιάζει με νοσταλγία και πικρία. Είναι «ποιητικές» λόγω μιας αυξημένης αισθητικότητας που μερικές φορές εφιστά την προσοχή στις παραστατικές πτυχές των ταινιών. Αν και αυτές οι ταινίες ήταν αδύναμες στον τομέα της παραγωγής, ο γαλλικός κινηματογράφος δημιούργησε ένα υψηλό ποσοστό επιρροών ταινιών που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους ταλαντούχους ανθρώπους της βιομηχανίας στη δεκαετία του 1930 που δούλευαν πάνω τους.
Οι συνθέτες που εργάστηκαν σε αυτές τις ταινίες ήταν ο Ζωρζ Ορίκ, ο Αρθούρ Χονέγκερ, ο Ζοζέφ Κοσμά και ο Μορίς Ζομπέρ. Οι σκηνοθέτες που συνέβαλαν σε πολλές από τις ταινίες συμπεριέλαβαν τον Σαρλ Σπάακ και τον Ζακ Πρεβέρ. Το κίνημα είχε σημαντικό αντίκτυπο στα μεταγενέστερα κινηματογραφικά κινήματα, ιδιαίτερα στον ιταλικό νεορεαλισμό (πολλοί από τους νεορεαλιστές, κυρίως ο Λουκίνο Βισκόντι, συνεργάστηκαν με ποιητικούς ρεαλιστές σκηνοθέτες προτού ξεκινήσουν τις δικές τους καριέρες ως κριτικοί και σκηνοθέτες ταινιών).
Σημαντικά παραδείγματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι πρόδρομοι του ποιητικού ρεαλιστικού κινήματος περιλαμβάνουν τις ταινίες:
- La Petite Lise (1930) του Ζαν Γκρεμιγιόν
- Pension Mimosas (1934) του Ζακ Φεντέρ
- Le Grand Jeu (1934) του Ζακ Φεντέρ
Οι ποιητικές ρεαλιστικές ταινίες κορυφαίων κινηματογραφιστών από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1930 περιλαμβάνουν:
- Αταλάντη (1934) του Ζαν Βιγκό
- La Bandera (1935) του Ζυλιέν Ντυβιβιέ
- La Belle Équipe ((1936) του Ζυλιέν Ντυβιβιέ
- Les Bas-fonds (1936) του Ζαν Ρενουάρ
- Πεπέ λε Μοκό (1937) του Ζυλιέν Ντυβιβιέ
- Η Μεγάλη Ψευδαίσθηση (1937) του Ζαν Ρενουάρ
- Το Ανθρώπινο κτήνος (1938) του Ζαν Ρενουάρ
- Το λιμάνι των απόκληρων (1938) του Μαρσέλ Καρνέ
- Hôtel du Nord (1938) του Μαρσέλ Καρνέ
- Ο Κανόνας του παιχνιδιού (1939) του Ζαν Ρενουάρ
- Ξημερώνει (1939) του Μαρσέλ Καρνέ
Βιβλιογραφικές πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- (Ιταλικά) Sandro Bernardi, L'avventura del cinematografo, Marsilio Editori, Venezia 2007. ISBN 978-88-317-9297-4
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Η εποχή του ποιητικού ρεαλισμού στο Empireonline.com (Αγγλικά) ανακτήθηκε 23 Αυγούστου 2019