Πολεμικό πλοίο Πίναφορ (οπερέτα)

Διαφημιστική αφίσα του 1879

Πολεμικό πλοίο Πίναφορ ή Η κοπέλα που αγάπησε έναν ναύτη (αγγλικός τίτλος: H.M.S. Pinafore or The Lass That Loved a Sailor) είναι κωμική όπερα σε δύο πράξεις, σε μουσική του Άρθουρ Σάλιβαν και λιμπρέτο του Ουίλιαμ Σβενκ Γκίλμπερτ. Η πρεμιέρα έγινε στις 25 Μαΐου 1878 στην Κωμική Όπερα του Λονδίνου. Με συνολικά 571 διαδοχικές παραστάσεις, ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη σε διάρκεια παράσταση μουσικού θεατρικού έργου μέχρι εκείνη την εποχή. Το έργο ήταν η τέταρτη συνεργασία των Γκίλμπερτ και Σάλιβαν και η πρώτη τους διεθνής επιτυχία.[1]

Υπόθεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ιστορία διαδραματίζεται στο βρετανικό πολεμικό πλοίο H.M.S. Πίναφορ. Η Ζοζεφίν, η κόρη του καπετάνιου, είναι ερωτευμένη με έναν ναύτη κατώτερης κοινωνικής τάξης, τον Ραλφ Ράκστροου, αν και ο πατέρας της σκοπεύει να την παντρέψει με τον σερ Τζόζεφ Πόρτερ, τον Πρώτο Άρχοντα του Ναυαρχείου. Η Ζοζεφίν αρχικά ακολουθεί την επιθυμία του πατέρα της, αλλά όταν ο σερ Τζόζεφ υπερασπίζεται την ισότητα της ανθρωπότητας, ο Ραλφ και η Ζοζεφίν ενθαρρύνονται να ανατρέψουν τη συμβατική κοινωνική τάξη, εξομολογούνται τον έρωτά τους και σχεδιάζουν έναν μυστικό γάμο. Ο καπετάνιος ανακαλύπτει αυτό το σχέδιο, αλλά όπως σε πολλές άλλες οπερέτες των Γκίλμπερτ και Σάλιβαν, μια εκπληκτική αποκάλυψη στο τέλος ανατρέπει τα πάντα: εμφανίζεται μια τροφός και κοινοποιεί το κρυμμένο από καιρό μυστικό της. Πριν από πολλά χρόνια, της εμπιστεύτηκαν να φροντίσει δύο μωρά, το ένα από κατώτερη τάξη και το άλλο ευγενικής καταγωγής. Ομολογεί ότι δυστυχώς μπέρδεψε τα παιδιά – το μωρό αρχοντικής καταγωγής ήταν ο Ραλφ και το έργο έχει αίσιο τέλος. [2]

Σχολιασμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σκηνή από το πρόγραμμα παράστασης του 1886

Βασιζόμενος σε αρκετά από τα προηγούμενα ποιήματα της συλλογής του Οι Μπαλάντες του Μπαμπ, ο Γκίλμπερτ ανέπτυξε την πλοκή με ευθυμία και χιούμορ. Το θέμα της οπερέτας επικεντρώνεται στον έρωτα μεταξύ ανθρώπων από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και έτσι σατιρίζει το βρετανικό ταξικό σύστημα γενικότερα.[3] Επιπλέον, διασκεδάζει σκωπτικά με τον πατριωτισμό, την πολιτική του κόμματος, το Βασιλικό Ναυτικό και την άνοδο αναρμόδιων ανθρώπων σε θέσεις εξουσίας. Ακόμη και ο τίτλος του έργου είναι αστείος, συνδυάζοντας κωμικά το όνομα ενός γυναικείου ενδύματος χωρίς μανίκια, ένα πίναφορ (γυναικεία ποδιά), με το τρομακτικό σύμβολο ενός πολεμικού πλοίου του Βασιλικού ναυτικού (H.M.S.).[4]

Την τεράστια δημοτικότητα του Πίναφορ στη Βρετανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες ακολούθησε μια σειρά από νέες επιτυχημένες οπερέτες των Γκίλμπερτ και Σάλιβαν. Αργότερα γνωστά ως Όπερες της Σαβοΐας, αυτά τα έργα κυριάρχησαν στη μουσική σκηνή και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού για περισσότερο από δύο δεκαετίες και συνεχίζουν να παίζονται και σήμερα. [5]

Η δομή και το ύφος αυτών των έργων, ιδιαίτερα του Πίναφορ, αντιγράφτηκαν συχνά και συνέβαλαν σημαντικά στην ανάπτυξη του σύγχρονου μιούζικαλ.[6]

Το έργο έχει διασκευαστεί πολλές φορές για βιβλίο, εικονογραφημένα περιοδικά, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.[7]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ . «josef-weinberger.com/operas-operetta/opera/hms-pinafore». 
  2. ↑ . «eno.org/operas/hms-pinafore/». 
  3. ↑ . «ideostrovilos.gr/mousiki/to-mousiko-didymo-gilbert-sullivan». 
  4. ↑ His Majesty's Ship (Πλοίο της Αυτού Μεγαλειότητας) που χρησιμοποιείται για τα πλοία του αγγλικού ναυτικού.
  5. ↑ . «nyc-arts.org/events/h-m-s-pinafore-or-the-lass-that-loved-a-sailor/». 
  6. ↑ . «el.alegsaonline.com/art/». 
  7. ↑ . «imdb.com/H.M.S. Pinafore/TV Movie/1982».