Πολιτιστικός Μαρξισμός (θεωρία συνωμοσίας)

Ο όρος πολιτιστικός μαρξισμός ως ιδεολογικό ρεύμα αποτελεί αντισημιτική θεωρία συνωμοσίας η οποία προέκυψε από το χώρο της αντιδραστικής, ακαδημαϊκής δεξιάς. Στη σύγχρονη πολιτική αργκό αναφέρεται στην θεωρία ότι η κοινωνική παρακμή είναι φαινόμενο που έχει προκληθεί από υποστηρικτές της Σχολή της Φραγκφούρτης. Το συνομωσιολογικό κίνημα υποστηρίζει πως ο κοινωνικός αυτός εκπεσμός είναι ο κύριος μοχλός μιας μαζικής διαδικασίας που σκοπό έχει να ελέγξει και να καταστρέψει τη δυτική κοινωνία [1][2][3][4] Συγκεκριμένα, ο σκοπός της δημιουργίας της πολιτική φιλοσοφίας αυτής, είναι η καταστροφή των πυλώνων της δυτικής κοινωνίας, της φυλής, της εθνικότητας, της Χριστιανικής θρησκείας, του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και της παραδοσιακής οικογένειας, ώστε να μπορέσουν να επιβάλουν μια σύγχρονη και εξελιγμένη δικτατορία του προλεταριάτου. Σύμφωνα με τους στοχαστές αυτούς ο πολιτιστικός μαρξισμός εκφράζει την Παγκοσμιοποίηση, τις πληθυσμιακές μειονότητες,την Μετανάστευση, τον φεμινισμό, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την κατάργηση της Χριστιανικής θρησκείας, την ελεύθερη οικονομία κλπ.[5]

Ιστορία της Ορολογίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ακαδημαϊκή Χρήση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχικά ο όρος "πολιτισμικός Μαρξισμός" είχε μικρή ακαδημαϊκή χρήση, εντός του πεδίου των "πολιτισμικών σπουδών" όπου αναφερόταν στην κριτική της Σχολής της Φραγκφούρτης στην βιομηχανία πολιτισμού στην Δυτική κοινωνία, όπου η συγκεκριμένη βιομηχανία, ισχυρίζονταν, ήταν ικανή να αντικειμενικοποιήσει (μαρξιστικός όρος, όπου τα αντικείμενα λαμβάνουν υποκειμενική διάσταση και το αντίστροφο) τις ανθρώπινες ανάγκες, εμποδίζοντας τα άτομα να αναπτύξουν ανθρώπινες αξίες. [6][7][8][9] Ο βρεττανός θεωριτικός Richard Hoggart ανέπτυξε την θεωρία του "Βρεττανικού Πολιτισμικού Μαρξισμού" με αντίσταση στην μαζικοποίηση και απομάκρυνση στις τοπικές κουλτούρες, δηλαδή μιας τάσης εμπορευματικοποίησης η οποία πραγματοποιείτο με την χρήση χαμηλής ποιότητας εφημερίδων, διαφήμισης και της αμερικάνικης βιομηχανίας ταινιών (χολυγουντ).[10]

Αντιστροφή νοήματος από παλαιοσυντηρητικούς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο όρος παρέμεινε σε αχρησία ή ελάχιστη ακαδημαϊκή χρήση μέχρι τα τέλη του 1990, όταν μια ομάδα παλαιοσυντηριτικών [paleoconservatives] ξεκίνησε πάλι την χρήση του, για να περιγράψει αυτό που βλέπανε ως "πολιτισμική Μάχη" κατά την οποία, οι ίδιοι θεωρητικοί που αναλύανε και έκαναν κριτική στην "μαζικοποίηση" και μαζικό έλεγχο μέσω της εμπορευματικοποίησης και των Μέσων Ενημέρωσης, στην πραγματικότητα ενορχήστρωναν την δική τους επίθεση στην Δυτική κοινωνία, χρησιμοποιόντας την "αντικουλτούρα", την "πολυπολιτισμικότητα", τις προοδευτικές πολιτικές και την πολιτική ορθότητα ως μέσα τους.[11] Αυτή η θεωρία είναι ιδιαίτερα δημοφιλής ανάμεσα σε έντονα θρησκευόμενους παλαιοσυντηρητικούς όπως τους William S. Lind, Pat Buchanan, και Paul Weyrich, ωστόσο είναι δημοφιλής ανάμεσα σε εθνικιστικές ομάδες και σε γκρουπ της εναλλακτικής δεξιάς (alt-right).[11][12][13]

Θεωρία του Πολιτιστικού Μαρξισμού

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

O Weyrich πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο "πολιτισμικός Μαρξισμός" το 1998, σε ενα συντηρητικό συνέδριο (στο Civitas Institute's Conservative Leadership Conference), και αργότερα επανέλαβε τον όρο στο ευρείας κυκλοφορίας κείμενο του "Γράμμα για τον Πολιτισμικό Πόλεμο".[14][15] Με παράκληση του Weyrich ο William S. Lind έγραψε ένα μικρό κείμενο για τον "πολιτισμικό Μαρξισμό " στο "The Free Congress Foundation;" στο οποίο υποστηρίζει πως η παρουσία ομοφυλοφίλων στην τηλεόραση είναι η απόδειξη ότι ο πολιτιστικός Μαρξισμός κυριαρχεί στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και επιπλέον ο Χέρμπερτ Μαρκούζε υποστήριζε "μια συμμαχία μαύρων φοιτητών, φεμινιστριών γυναικών και ομοφυλόφιλων" ως πρωτοστάτες μιας πολιτιστικής επανάστασης.[16][17] O Lind από τότε έχει εκδώσει την δική του εκδοχή της υποτιθέμενης καταστροφής από τον πολιτιστικό Μαρξισμό. [18][19] Τόσο ο Lind όσο και ο Weyrich, με τα γραπτά τους υποκινούν την αντεπίθεση σε ότι αποκαλούν "πολιτιστικό Μαρξισμό" με ένα "ζωντανό πολιτιστικό συντηρητισμό" ο οποίος θα περιέχει τάσεις από το παρελθόν, όπως επιστροφή στην εποχή των σιδηροδρόμων ως μέσο μαζικής μεταφοράς ή επιστροφή στην αγροτική κοινωνία.[19][20][21][22][23][24] Αργότερα, υποστηρίξανε την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από ένα νέο ρεύμα που να υποστηρίζει την επιστροφή στην παράδοση.[25][26][27]

Το 1999 ο Lind, υπήρξε επικεφαλής ενός μονόωρου προγράμματος με τίτλο "Πολιτική Ορθότητα: η Σχολή της Φρανγκφούρτης" Ορισμένο από το περιεχόμενο του έργου του Lind μεταφέρθηκε στο φιλμ του YouTube: "CULTURAL MARXISM: The Corruption of America".[28][29]

Πηγές - Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Jay, Martin (24 Νοεμβρίου 2011). «Dialectic of Counter-Enlightenment: The Frankfurt School as Scapegoat of the Lunatic Fringe». Skidmore College. Skidmore College. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2017. CS1 maint: Unfit url (link)
  2. ↑ Jérôme, Jamin (2014). The Post-War Anglo-American Far Right: A Special Relationship of Hate. .: Palgrave Macmillan. σελ. 84-103. ISBN 978-1-137-39619-8. 
  3. ↑ Berkowitz, Bill (2003), "Reframing the Enemy: 'Cultural Marxism', a Conspiracy Theory with an Anti-Semitic Twist, Is Being Pushed by Much of the American Right." Intelligence Report. Southern Poverty Law Center, Summer. https://web.archive.org/web/20040207095318/http://www.splcenter.org/intel/intelreport/article.jsp?aid=53&printable=1
  4. ↑ Nigel Copsey,, John E. Richardson (2015). Cultures of Post-War British Fascism. New York: Taylor & Francis. σελ. 202. ISBN 1317539362. 
  5. ↑ Perry, Barbara (ed.); Beirich, Heidi (2009). Hate crimes [vol.5. Westport, Conn.: Praeger Publishers. p. 119. ISBN 978-0-275-99569-0. Retrieved 30 November 2015.]
  6. ↑ Schroyer, Trent (1975). The critique of domination: The origins and development of critical theoryΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή. Boston: Beacon Press. ISBN 0-8070-1523-7. 
  7. ↑ Horkheimer, Max· Jephcott, Theodor W. Adorno. (2002). Gunzelin Schmid Noerr, επιμ. Dialectic of enlightenment philosophical fragments (PDF). Μτφρ. Edmund ([Nachdr.] έκδοση). Stanford, Calif.: Stanford Univ. Press. σελ. 94. ISBN 0-8047-3633-2. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2017. 
  8. ↑ Smith, Philip· Alexander, Jeffrey C. «The Strong Program in Cultural Sociology». ccs.yale.edu. Yale University. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2016. 
  9. ↑ Blackford, Russell (2 Αυγούστου 2015). «Cultural Marxism and our current culture wars: Part 2». The Conversation. 
  10. ↑ Hoggart, Richard (1957). The Uses of Literacy. New Brunswick, NJ: Transaction Publishers. σελίδες 260–268. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Weyrich, Paul. «Letter to Conservatives by Paul M. Weyrich». Conservative Think Tank: "The National Center for Public Policy Research". Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2000. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2015. 
  12. ↑ Richardson, John E. «'Cultural-Marxism' and the British National Party: a transnational discourse». Στο: Copsey, Nigel· Richardson, John E. Cultures of Post-War British Fascism. 
  13. ↑ Wodak, Ruth· KhosraviNik, Majid· Mral, Brigitte (2012) [2013]. Right wing populism in Europe: Politics and discourse (1η έκδοση). London: Bloomsbury Academic. σελίδες 96, 97. ISBN 978-1-7809-3245-3. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2015. 
  14. ↑ Moonves, Leslie. «Death Of The Moral Majority?». CBS news. The Associated Press. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2016. 
  15. ↑ Koyzis, David T. (2003). Political visions and illusions: A survey and Christian critique of contemporary ideologies. Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press. σελ. 82. ISBN 0-8308-2726-9. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. 
  16. ↑ Lind, William S. «What is Cultural Marxism?». Maryland Thursday Meeting. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2015. 
  17. ↑ Lind, William S. «Political Correctness: A Short History of an Ideology». Discover The Networks. David Horowitz. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. 
  18. ↑ Lind, William S. «Washington's Legitimacy Crisis». The American Conservative. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2015. 
  19. ↑ 19,0 19,1 Lind, William S. Victoria: A Novel of 4th Generation Warefare. Castalia House. ISBN 978-952-7065-45-7. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2015. 
  20. ↑ Lind, William S.· Weyrich, Paul M. (12 Φεβρουαρίου 2007). «The Next Conservatism». The American Conservative. American Ideas Institute. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. 
  21. ↑ Lind, William S.· Weyrich, Paul M. (2009). The Next Conservatism (1 έκδοση). South Bend, Ind.: St. Augustine's Press. ISBN 978-1-58731-561-9. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. 
  22. ↑ O'Meara, Michael. «The Next Conservatism? a review». Counter Currents Publishing. Counter-Currents Publishing, Ltd. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. 
  23. ↑ Terry, Tommy (2012). The Quelled Conscience of Conservative Evangelicals in the Age of Inverted Totalitarianism. σελ. 9. ISBN 978-1-105-67534-8. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. 
  24. ↑ Lind, William S. «The Discarded Image». Various. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016. 
  25. ↑ The Integration of Theory and Practice: A Program for the New Traditionalist Movement Eric Heubeck. Originally published on the Free Congress Foundation website in 2001, available through the Internet Archive.
  26. ↑ Katherine Yurica (14 Σεπτεμβρίου 2004). «Conquering by Stealth and Deception, How the Dominionists Are Succeeding in Their Quest for National Control and World Power». The Yurica Report. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. 
  27. ↑ «The Rise of the Religious Right in the Republican Party». TheocracyWatch. Δεκέμβριος 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Σεπτεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2017. 
  28. ↑ Jaeger, James. «CULTURAL MARXISM: The Corruption of America». Youtube. Google. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2016. 
  29. ↑ Cultural Marxism: The Corruption of America (2010)